Novels by JustLazyInk

แยมรีบสลัดตัวเขาออก จนเขาเซถอยไปไม่มากนัก สาวน้อยตั้งท่าจะวิ่งออกไปจากห้อง แต่เขากลับขว้างเอาไว้ พร้อมกับกระตุกยิ้มจนตาหยี ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับชวนให้เธอขนลุก แขนแกร่งกระชากลำคอไว้ ก่อนจะโยนถลาขึ้นไปบนเตียง จนตัวเธอต้องปวดระบม “อย่าลืมสิ ว่าเธอต้องชดใช้ให้ฉัน” คำพูดนั้นของเขาโยงไปเรื่องของพวกผู้ใหญ่อีกแล้ว อย่างกับโยนคงามผิดทั้งหมดมาให้เธอแบกรับ ในสิ่งที่เธอไม่รู้ “เลิกพูดเรื่องบ้าๆนี้สักที” ศรัณย์ก้าวขึ้นมาบนเตียงและคร่อมตัวเธออย่างรวดเร็ว แยมใช้มือกระหน่ำผลักไสเขา ทว่าเขาไม่ได้ปัดมันออกหรือกดมันไว้เหนือศีรษะ ชายหนุ่มโน้มตัวหยิบบางอย่างจากใต้หมอน และนำมันมาสวมมือเธอไว้ แยมรีบซุกมือหนี เมื่อเห็นว่าเป็นกุญแจมือ เธอตะลึง ไม่คิดว่าเขาจะทำถึงขนาดนี้ “ปล่อยน่ะ” ศรัณย์นิ่งเงียบ ราวกับไม่ได้ยินเสียงของเธอ เขาลุกขึ้นชันเขา ถอดเข็มขัดหนังออกมาสวมลำคอขาวของคนบนเตียง “บ้าไปแล้วเหรอ ทำแบบนี้ไม่ได้น่ะ” แยมหัวใจกระตุกวูบ กับการกระทำที่แปลกประหลาด และดิบเถือนของอีกฝ่าย เธอไม่ชอบอะไรแบบน

“ผมไปส่ง”มิณทร์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่หมายตาอยากจะกลับแล้ว“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกลับพร้อมพีช”แยมส่ายหน้าพลางปฏิเสธ พอเริ่มเมานิดหน่อยก็ไม่อยากจะอยู่ต่อแล้ว“แกให้เขาไปส่งก็ได้น่ะ ฉันจะกลับพร้อมเลโอ”พีชโพล่งขึ้นมา ทำเอาสาวน้อยเสียแผนไปหมด ให้เขาไปส่งไม่ได้เด็ดขาด แม้ว่าเขาจะเป็นเพื่อนของเพื่อนก็ตามสุดท้ายก็ตามกลับมาจนได้ เขาอาสาจะถือกระเป๋าให้เธอ ทว่าแยมกลับปฏิเสธทุกอย่าง ร่างสูงตั้งท่าจะประคองตัวไปส่งถึงหน้าห้อง“ไม่เป็นไรคะ ไม่ได้เมาขนาดนั้น”อีกอย่างที่สัมผัสได้คือ เขาเป็นคนมือปลาหมึก อย่างกับมีแผ่นการอยู่ในใจ สุดท้ายเขาก็ตื้อจนได้มาส่ง แยมลงจากรถของเขาอย่างระมัดระวัง รถของเขาเป็นสปอร์ตไบก์คันสีดำ จึงต้องส่วมหมวกกันน็อคร่างสูงเดินเข้ามาโดยไม่บอกกล่าว ทำเอาสาวน้อยสะดุ้ง ทว่าอีกฝ่ายยื่นมือออกมาช่วยถอดหมวกกันน็อคให้เธอ ปลายนิ้วเรียวยาวจรดอยู่ปลายคาง กำลังถอดหมวกออกให้อย่างเบามือ“ขอบคุณ” แยมตอบยิ้มๆเพราะทำตัวไม่ถูกกับสถานการณ์ สายตาคมเข้มจ้องมองไปยังนัยน์ตาคู่กลมที่วูบไหว ก่อนสาวน้อยจะหลบสายตาไปอีกด้าน ผิวของเธอเนียนนุ่มเหมือน

คงจะเป็นเลโอที่ตั้งใจจะชวนเขามาด้วย แต่ไม่ใช่ว่าเขาอยู่พัทยาหรอกเหรอ หรือเขาอยากจะชวนพวกเธอสามคนไปด้วยกันอยู่แล้วหลังเลิกเรียนแยมกลับมาเปลี่ยนชุดพร้อมกับพีช ก่อนจะออกไปเที่ยวด้วยกันในช่วงสองทุ่ม แยมกำลังม้วนผมให้เป็นลอนสวยอยู่หน้ากระจก พอดีกับช่วงที่เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น“แกไปดูดิ ฉันม้วนผมอยู่”เธอเร่งเร้าให้เพื่อนอีกคนไปเปิดประตู ดูว่าใครมาหา“แกนั่นล่ะ ฉันถอดชุดออกแล้วเนี่ย”พีชเอ่ยสั่งแยมกลับทันควัน เพราะเธอถอดชุดออกเตรียมตัวไปอาบน้ำแล้ว ขืนเปิดประตูในสภาพนี้คงไม่เหมาะ แยมจึงวางไดร์ม้วนผมลงและเป็นฝ่ายไปเปิดประตูสาวน้อยอึ้งไปชั่วขณะ เมื่อกล่องข้าวที่แม่ห่อไว้ให้เธอเมื่อวานถูกยื่นมาตรงหน้า แยมรับไว้ด้วยท่าทางหงุดหงิดเล็กน้อย ทว่าผิดกับชายหนุ่มตรงหน้าที่เอาแต่มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า “เธอลืมไว้ที่ห้องฉันน่ะ”น้ำเสียงของเขาฟังดูเป็นธรรมชาติ แต่สายตานี่สิ“ขอบคุณ”แยมตอบห้วนๆ และรีบปิดประตู“ใครเหรอ”“อ่อ ลืมกล่องข้าวไว้ คนหวังดีจึงเอามาคืนน่ะ”“คนหวังดี”“อืม”แยมขานรับ และกลับมานั่งม้วนผมอีกครั้งสองสาวออกมาเป็นเวลาส

“นี้…”แยมร้องเสียงหลง เพราะเขาลากเธอเข้าไปในห้องของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว ศรัณย์รีบล็อคประตูอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะหันมากระตุกยิ้มให้สาวน้อยตรงหน้าราวกับมีแผนการบางอย่าง “เป็นบ้าหรือไง”“ใช่…ฉันเป็นบ้าเพราะไม่เจอหน้าน้องสาวมาหลายวัน” ชายหนุ่มพูดพลางกระตุกยิ้มมุมปาก “อย่ามาเรียกฉันว่าน้องสาวน่ะ” แยมรีบเอ่ยค้านทันควัน พร้อมใบหน้าบูดบึ้ง“แล้วจะให้เรียกว่าอะไร คู่ขาเหรอ”“พี่น้องเขาพูดกันแบบนี้เหรอ”“ทำไมตอนนี้ มานับเป็นพี่น้องอีกแล้วล่ะ เมื่อกี้บอกว่าไม่ใช่นิ”ยิ่งเขาพูดเธอก็ยิ่งมีโทสะกับคำพูดกวนประสาท จนไม่อยากจะคุยกับเขาอีกแล้ว ทั้งที่เธอพยายามหลีกหนี หลบหน้า ทว่าเขากลับปรากฏตัวตรงหน้าซะงั้น แยมขยับตัวไปทางประตู แต่เขาก็เบี่ยงตัวเข้ามาขวางไว้ ร่างสูงกำยำแผ่นหลังกว้าง แค่เขายืนขวางก็บดบังประตูได้ทั้งบานสาวน้อยเบี่ยงตัวไปทางขวาที่มีช่องว่างเพียงเล็กน้อย แต่เขาก็ขยับขวางอีกครั้ง ศรัณย์เลิกคิ้วมองเธอด้วยสายตาอย่างผู้ชนะ ราวกับว่าเธออยู่ในกำมือของเขาฝ่ามือใหญ่วางลงบนลำคอระหง ทำเอาสาวน้อยสั่นสะท้านไปทั่วร่าง ปลายนิ้วเย็นเยียบลูบไล

สองเดือนก่อนเธอใช้ชีวิตปกติและเรียบง่ายมาก แต่หลังจากสองเดือน เธอดันได้พบกับคนที่ไม่อยากพบ แถมยังมาอยู่หน้าห้องเพื่อนเธออีก“มาแล้วเหรอ”รสรินรีบกรู่เข้ามาหาลูกสาวที่หายไปนาน คิดว่าลูกโกรธจนไม่ยอมมาพบหน้าเสียอีก เธอรีบรับผลไม้ส่งให้แม่บ้านนำไปเก็บไว้ในครัว“มะ…แม่ขอโทษ”เธอพูดตะกุกตะกัก อย่างขวยเขินที่ต้องพูดต่อหน้าลูก แม้ก่อนหน้านี้จะพูดไปแล้วก็ตาม“ไม่เป็นไรค่ะ”คำตอบของแยมยังคงเป็นเช่นเดิม “ไปทานข้าวกันเถอะ”แม่จูงมือเธอมาที่โต๊ะ อาหารบนโต๊ะมีแต่ของชอบของเธอทั้งนั้น รสรินตักอาหารที่ลูกชอบใส่จานให้หลายอย่าง จบลูกสาวต้องรีบเอ่ยปากบอกว่าพอแล้ว ช่วงนี้ที่บ้านเงียบมาก นอกจากลูกสาวของเธอจะย้ายออกไปอยู่กับเพื่อนข้างนอกแล้ว เหมือนว่าศรัณย์ก็จะเป็นเช่นนั้นด้วย เพราะได้ยินสามีถามเขา ว่าหายไปไหนหลายวัน เจ้าตัวกลับบอกว่าซื้อคอนโดไว้หนึ่งหลัง ใกล้กับที่ทำงาน จากที่อยากให้บรรยากาศในบ้านไม่ตึงเครียดกลับดํอึดอัดมาก เพราะเหมือนว่าสองคนนี้จะไม่ถูกกันศรัณย์เป็นคนปากหนัก เธอรู้อยู่แล้ว เมื่อแยมบอกว่าเขาตำหนิหรือพูดจาไม่ดีใส่ รสรินจึงบอกแค่อย่าไปใส่ใจ เข

หลังจากวางสายแม่สาวน้อยจึงเก็บมือถือเข้ากระเป๋า เธอตั้งท่าเดินเข้ามาในตึกคอนโด ทว่ารปภหน้าตึกเรียกไว้ซะก่อนแยมเดินไปยังเจ้าหน้าที่ และเขาก็ยื่นกล่องพัสดุให้ เธอรับมาอย่างงงๆ เพราะจำได้ว่าไม่ได้สั่งของไว้ แถมยังไม่มีชื่อผู้ส่งอีก แต่ผู้รับเขียนชื่อเล่นเธอไว้ชัดเจนน้อยมากที่จะมีคนรู้ว่าชื่อเล่นเต็มๆของเธอคือ แยมโรล อาจจะเป็นพัสดุจากคุณแม่ก็ได้ เมื่อครู่เธอโทรมา อาจจะอยากให้ของขวัญเป็นการขอโทษแยมขึ้นลิฟต์กลับขึ้นห้องไป วันนี้มีแค่เธอกลับมาจากมหาลัยแค่คนเดียว เพราะพีชมีนัดออกไปตั้งแต่หลังเลิกเรียน เธอวางกล่องพัสดุที่แสนจะเบาไว้บนโต๊ะ แยมถอดชุดเปลี่ยนเสื้อผ้าและเข้าไปจัดการกับตัวเองในห้องน้ำ คิดไว้ว่าหลังจากอาบน้ำแล้วเธอจะเปิดดูมัน เวลาใกล้ค่ำขึ้นทุกที แยมเดินมายังโต๊ะที่วางของไว้ บนศีรษะเล็กมีผ้าคนหนูผืนเล็กคลุมไว้บนหัว เธอมองกล่องพัสดุอย่างละเอียดอีกครั้ง ก่อนจะหาคัตเตอร์มาเปิดออกกล่องที่เธอได้รับมามีน้ำหนักเบามาก จึงอยากรู้เป็นพิเศษว่าข้างในมีอะไร ทว่ากลับต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น มันคือจีสตริงสีแดงสด แยมหยิบขึ้นมามองให้ละเอียดอีกครั้ง ก่อน

ในช่วงเวลาหลังจากที่พวกเขาคืนดีกัน เจเคนเริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในตัวเขา แม้ว่าในตอนแรกเขาจะคอยตามใจเธอและดูแลเธออย่างเต็มที่ แต่สิ่งที่เขารู้สึกได้มากที่สุดคือการที่เขาไม่อยากให้เธออยู่เพียงลำพังอีกต่อไป เมื่อเห็นว่าท้องของเธอเริ่มนูนขึ้นอย่างชัดเจน เจเคนก็ย้ายมาอยู่อพาร์ตเม้นต์ของดาวเหนือ เพื่อที่จะได้ดูแลเธออย่างใกล้ชิดทุกๆ วัน เขาคอยตามใจเธอไม่ว่าจะเป็นการเลือกเมนูอาหาร หรือแม้แต่การพาเธอไปซื้อของที่เธอต้องการ เขาคอยทำทุกอย่างที่สามารถทำได้เพื่อให้เธอรู้สึกสบายใจและปลอดภัย และสิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิดคือการที่เขาเริ่มเข้าใจมากขึ้นว่าความรักที่แท้จริงไม่ใช่แค่การครอบครอง แต่คือการยอมรับและเคารพในตัวตนของอีกฝ่ายขณะกำลังทานข้าวเย็นกัน เขาหันไปมองดาวเหนือที่กำลังกินข้าวอย่างอร่อย ท้องของเธอเริ่มโตขึ้นจนเขาเริ่มกังวลขึ้นมาเอง ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความรักและห่วงใยนั้นทำให้เขาตระหนักว่าเขาไม่สามารถกักขังเธอไว้ได้ดาวเหนือเอื้อมมือไปหยิบช้อนตักต้มจืดที่ยังมีควันลอยอุ่นๆ ใส่ชามให้เจเคน พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า"ลองทานดูนะคะ อันนี้ฉันตั้งใจทำเมนูที่คุณน่าจะชอบ"เจเคนร

สามวันหลังจากการทะเลาะครั้งนั้น เจเคนรู้สึกว่าถึงเวลาที่เขาควรจะทำอะไรสักอย่างเพื่อแก้ไขความผิดพลาดที่เกิดขึ้น เขาตัดสินใจตามไปหาดาวเหนือ ถึงแม้ว่าจะยังรู้สึกถึงความผิดที่สะสมอยู่ในใจ แต่เขารู้ว่าไม่สามารถปล่อยให้มันค้างคาไปได้หลังเลิกงงานเขาแวะเข้ามาแอบดูเธออีกครั้ง เห็นร่างบอบบางเดินออกมาจากซอยตามเวลาของทุกวัน เขาจึงเดินตามเธอมาจนถึงร้านก๋วยเตี๋ยวเล็กๆ ที่เธอมักจะมาทานบ่อยๆ ในย่านนี้เขาเห็นดาวเหนือกำลังกินก๋วยเตี๋ยวร้อนๆ ด้วยความอร่อย รอยยิ้มเล็กๆ ของเธอขณะกินแสดแสดแสดเผยให้เห็นถึงความสุขที่ซ่อนอยู่ในตัวเธอ ซึ่งทำให้เจเคนรู้สึกโล่งใจขึ้นบ้าง แม้ว่าจะรู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเองในอดีตก็ตามเจเคนเดินเข้าไปในร้านและสั่งก๋วยเตี๋ยวมาหนึ่งถ้วย เขานั่งลงด้านหลังดาวเหนือโดยที่เธอไม่รู้ตัว เขากินเงียบๆ มองเธอทานไปพลางสังเกตท่าทางของเธอที่ดูผ่อนคลาย ต่างจากในช่วงที่เขาเคยเห็นเธอเครียดจากการทะเลาะกันดาวเหนือเงยหน้าขึ้นจากถ้วยก๋วยเตี๋ยวเมื่อเห็นเขานั่งอยู่ข้างๆ สายตาของเธอเหมือนจะมีคำถาม แต่เจเคนยิ้มให้เธอเบาๆ พร้อมกับยักไหล่ให้รู้ว่าเขาก็มากินแบบสบายๆ ไม่ต้องรู้สึกกังวลอะไร“ขอกลับห้องหนึ่

กระแสข่าวของมาลินกลายเป็นพาดหัวใหญ่ในทุกแพลตฟอร์มออนไลน์ เสียงวิพากษ์วิจารณ์ทั้งด้านบวกและลบหลั่งไหลเข้ามาราวกับพายุ บรรยากาศในโซเชียลเต็มไปด้วยข้อความที่ทำให้หัวใจเธอสั่นไหวมาลินนี่ใช่คนที่กำลังถ่ายซีรีส์เรื่องนั้นหรือเปล่า? ทำไมมีข่าวแบบนี้ออกมาได้?ภาพมันก็ชัดอยู่ จะเถียงว่าไม่เกี่ยวข้องได้ยังไงล่ะ?วงการบันเทิงเน่าเฟะแบบนี้เสมอแหละ ดาราก็แค่หุ่นโชว์ในอีกด้านหนึ่ง กลุ่มแฟนคลับที่ติดตามเธอมาตั้งแต่แรกยังคงออกมาปกป้องอย่างเต็มกำลังอย่าเพิ่งเชื่อข่าวปลอม! มาลินทำงานหนักมาตลอด เธอไม่จำเป็นต้องพึ่งใครหรอกภาพแค่นั้นมันไม่ได้พิสูจน์อะไรเลย ใครก็เดินเข้าโรงแรมได้เธอเป็นแรงบันดาลใจให้ฉัน เธอไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน!แต่ถึงแม้จะมีเสียงสนับสนุน ความกดดันก็ยังคงทับถมเข้ามาเรื่อยๆมาลินนั่งอยู่ในห้องทำงานเล็กๆ ของเธอ มือของเธอสั่นเล็กน้อยขณะที่ไถหน้าจอโทรศัพท์ ภาพถ่ายและข่าวลือยังคงปรากฏบนหน้าฟีดไม่หยุดหย่อน ภาพเธอเดินเข้าออกโรงแรมกับเวลาที่ตรงกันกับเจ้าของนิตยสารแฟชั่นกลายเป็นประเด็นใหญ่ ข่าวลือเรื่อง "เสี่ยใหญ่" สนับสนุนเธอยิ่งทำให้กระแสวิจารณ์รุนแรงขึ้นเธอพยายามบอกตัวเองว่าเคยผ่านเรื่อง

เสียงเครื่องยนต์จากรถบรรทุกอุปกรณ์ ทีมงานเดินขวักไขว่ไปมาในกองถ่ายที่จัดขึ้นอย่างมีระเบียบ ทุกอย่างอยู่ในจังหวะที่รีบเร่ง แต่เป็นมืออาชีพ ผู้กำกับเดินตรวจเซ็ตพร้อมกับทีมโปรดักชัน ในขณะที่นักแสดงทยอยกันมาเตรียมตัวที่เต็นท์ข้างกองถ่ายมาลินเดินออกมาจากห้องแต่งตัว เธอสวมชุดตามคาแรกเตอร์ตัวละคร เสื้อผ้าเรียบง่ายแต่สะท้อนบุคลิกที่ผู้กำกับตั้งใจ เธอสูดหายใจลึกขณะเดินไปยังจุดถ่ายทำ เธอรู้สึกถึงสายตาของทีมงานที่จับจ้องมาที่เธอ ไม่ใช่เพราะการตัดสิน แต่เป็นการจับตามองด้วยความคาดหวัง“ฉากแรกจะเป็นฉากสำคัญ เปิดตัวคาแรกเตอร์นางเอกของเรา คุณพร้อมไหม มาลิน?” ผู้กำกับถามด้วยน้ำเสียงที่ผสมผสานระหว่างความเชื่อมั่นและความท้าทาย“พร้อมค่ะ” มาลินพยักหน้าแม้ในใจจะเต้นแรงเมื่อเริ่มถ่ายทำ มาลินทุ่มเทกับบทบาทอย่างเต็มที่ เธอตั้งใจฟังคำแนะนำจากผู้กำกับ และไม่อายที่จะถามหากมีสิ่งใดที่เธอยังไม่เข้าใจ แม้จะต้องถ่ายฉากเดิมซ้ำหลายครั้งเพื่อให้ได้มุมกล้องที่สมบูรณ์แบบ เธอก็ไม่มีคำบ่น ความตั้งใจนี้ทำให้ทีมงานเริ่มมองเธอด้วยความชื่นชมในหนึ่งวันที่การถ่ายทำยาวนานจนเกือบดึก ทีมงานต่างเริ่มเหนื่อยล้า แต่มาลินยังคงร่าเร

บรรยากาศในห้องประชุมเต็มไปด้วยความเป็นทางการ โต๊ะไม้ขัดเงายาวสะท้อนแสงไฟสีขาวที่ส่องลงมาจากเพดาน เก้าอี้หนังสีดำเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ มาลินนั่งอยู่ตรงกลางฝั่งหนึ่งของโต๊ะ ข้างกายเธอคือโยธิน ผู้จัดการมือทองที่คอยช่วยเหลือและผลักดันเธออีกฝั่งหนึ่งคือทีมงานของบริษัทผู้ผลิตซีรีส์ชื่อดัง ทุกสายตาจับจ้องไปยังหญิงสาวที่กำลังถือปากกาหมึกสีเงินในมือ"คุณมาลินครับ เซ็นตรงนี้" เสียงของโยธินดังขึ้นเบาๆ แต่ชัดเจนมาลินสูดหายใจลึก พยายามควบคุมอารมณ์ที่ตื่นเต้นและมือที่สั่นเล็กน้อย เธอมองไปยังกระดาษตรงหน้าที่เต็มไปด้วยตัวหนังสือเล็กๆ อัดแน่น บ่งบอกถึงสัญญาและข้อตกลงระหว่างเธอกับบริษัทผู้ผลิต"พร้อมไหมครับ?" โยธินถามอีกครั้ง พร้อมรอยยิ้มที่เป็นกำลังใจให้มาลินพยักหน้า เธอกดปลายปากกาลงบนกระดาษ หมึกสีดำค่อยๆ สลักชื่อของเธอลงไปในบรรทัดล่างสุดของหน้าเอกสาร เสียงปากกาขูดไปบนกระดาษดูเหมือนดังก้องในความรู้สึกของเธอ นี่คือจุดเริ่มต้นของความฝันที่เธอเฝ้ารอทันทีที่เธอเซ็นเสร็จ เสียงปรบมือดังขึ้นจากทีมงานทุกคนในห้อง"ยินดีต้อนรับเข้าสู่ครอบครัวของเรา คุณมาลิน" ผู้อำนวยการฝ่ายผลิตกล่าวพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นมาลิ

คนตัวเล็กตรงหน้าเข่ยงเท้าขึ้นจุมพิตเขาอย่างไม่เกรงกลัว วาคิมมองหญิงสาวที่เอาอกเอาใจเขาเป็นพิเศษ แบล็กการ์ดหนึ่งใบถูกยื่นมาตรงหน้าพร้อมกับเสียงกระซิบข้างใบหูของมาลิน“ค่าผูกเนคไท”มาลินรับการ์ดใบนั้นไว้ ร่างสูงกระตุกยิ้มก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอนของตัวเองเธอหยิบการ์ดนั้นขึ้นมา สูดลมหายใจลึกพร้อมกลิ่นของเงินที่ลอยวนอยู่ในความคิด กลิ่นของแบล็กการ์ดบอกถึงพลังและอำนาจที่อยู่ในมือ"ยังไม่พอหรอกนะ" เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหลับตา ภาพของวาคิมยังคงชัดเจนในความมืด มาลินไม่เพียงแต่ต้องการเอาชนะ เธอต้องการควบคุมเขาอย่างสมบูรณ์แบบเธอไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะความรักหรือแค่ต้องการเอาชนะ แต่เธอพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้เขาอยู่ในกำมือของเธอ และเธอก็รู้สึกเป็นไปไม่ได้กับความรักหลายสัปดาห์ต่อมายามเย็นในซอยเล็กๆ ของเมืองอบอวลไปด้วยกลิ่นอาหารและเสียงพูดคุยจากร้านค้าข้างทาง ดาวเหนือเดินทอดน่องสบายๆ จากอพาร์ตเมนต์ของเธอมายังด้านหน้าซอย เธอสวมเสื้อยืดสีขาวธรรมดา กางเกงขาสั้น และรองเท้าแตะที่ดูเรียบง่าย ราวกับเป็นวันธรรมดาของหญิงสาวคนหนึ่งที่ไม่มีภาระหนักอึ้งใดๆเธอมาที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเรือเจ้าประจำตรงมุมถนน รสชาติ

บนเตียงนอนขนาดคิงไซส์มีชายหญิงคู่หนึ่งนอนแนบชิดใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ภายในห้องยังคงมืดสลัว มีเพียงแสงจากเบื้องนอกตกสะท้อนเข้ามาทางหน้าตาจนเกิดแสง ยังมีผ้าม่านบดบังแสงสะท้อนนั้นไว้ จึงไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลากี่โมงแล้ว ก๊อกๆๆเสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น ทำให้หญิงสาวขยับตัวตื่นเป็นคนแรก โมรินแสดงสีมึนงงขณะลุกขึ้น เธอควานหานาฬิกามามอง เมื่อเห็นแล้วก็แทบจะตาสว่างเช้าแล้ว!โมรินเขย่าแขนอลันให้ตื่น เมื่อคืนเธอเตือนเขาให้ปลุกเธอ ทำไมเขาถึงลืมไปได้ พ่อกับแม่เธอต้องตามหากันวุ่นแน่“หือ”ชายหนุ่มส่งเสียงร้องในลำคอก่อนจะปรือตาตื่น เขาหันมามองหญิงสาวข้างกายที่มองเขาไม่วางตา“ทำไมนายไม่ปลุกฉัน”“ลืม”อลันยกมือสางผมแล้วหาวออกมาเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีก โมรินรู้สึกกังวลและประหม่า เธอหันมองชายหนุ่มอย่างเป็นคำถาม ทว่าอลันไม่ทันได้ปริปากพูดอะไร คนข้างนอกก็เปิดประตูเข้ามาแล้วโมรินดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโป่งอย่างรวดเร็ว จึงไม่เห็นว่าคนที่เข้ามาคือใครแม่มองเขาอย่างสงสัย บนห้องมีเสื้อผ้ากระจัดกระจายไปหมด แล้วลูกชายยังไม่สวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อยอีก “ล

“มีผู้หญิงคนหนึ่งอายุมากกว่าฉัน เธอจูบฉันแล้วยังบอกฉันอีกว่า โตไปฉันต้องเป็นของเธอ”ดวงตาขลับสีนิลลึกล้ำยามมองดวงหน้างามตรงหน้าหัวใจดวงเล็กสั่นไหว ผุดภาพเด็กหนุ่มใบหล่อเหลาครานั้นที่เธอเมามายแล้วเผลอจูบ ก็คือเขา!คิ้วเรียวงามเลิกขึ้น ดวงตากลมเพ่งพิศมองเขาให้ถี่ถ้วนอีกครั้ง เขาในวัยเด็กเปลี่ยนไปมากทว่าเค้าโครงเดิมยังคงอยู่ “ตอนนั้นฉันเมา อย่าคิดมากเลย”“หึ”เขาหัวเราะในลำคอให้กับคำตอบของหญิงสาว เธอมาทำให้เขาลงรักแล้วก็จากไปแบบไม่คิดอะไร “ได้”เขาเงียบแล้วกระดกแชมเปญดื่มไปอีกหลายอึก“งั้นเธอตอบคำถามฉันมาห้ามโกหก ในใจเธอมีฉันบ้างไหม หากเธอตอบว่าไม่มีฉันจะหายไปจากชีวิตเธอตอนนี้เลย”โมรินอึ้งในคำถามและเงื่อนไขของเขา เธอเม้มปากเข้ากันอย่างลังเล แพขนตางามหรี่ตาลงหลบสายตาคาดคั้นคู่นั้นที่จ้องมองรอคำตอบของเธอ“ฉัน…”โมรินกำมือแน่น อีกใจก็อยากปฏิเสธแต่กลัวว่าเขาจะหายไปจริง อีกทางก็กลัวว่าเขาจะหลอกถามเธอในขณะที่หญิงสาวกำลังครุ่นคิด ร่างสูงตรงหน้าก็คว้าท้ายทอยโมรินขึ้นจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว รสจูบนั้นร้อนแรง ดุดันและหิวกระหายโมรินดิ้นพล่านใน

“ทำไมต้องหลบหน้าฉัน”วันก่อนหลังจากเขาตื่นขึ้นมาก็พบว่าเธอหายไปแล้ว ตอนนั้นเขากระวนกระวายมากไม่รู้ว่าเธอจะหายไป แต่ลินินบอกว่าเธอไม่หายไปไหนหรอก“เพราะฉันไม่อยากเห็นหน้านาย”“ขึ้นรถ”อลันจับจับแขนเธอ โมรินสะบัดมือออกทันที “ฉันไม่ไป”“ไปกับฉัน”เขาคว้าแขนเธออีกครั้ง“ไม่”โมรินปฏิเสธอีก เธอไม่ไปไหนทั้งนั้น เธอจะกลับบ้าน เขามีสิทธิ์อะไรมาบังคับเธอ “คุณหนู”คนขับรถของเธอมาแล้วโมรินจึงรีบวิ่งไปหาลุงผาทันที ก่อนโมรินจะขึ้นรถ เธอเหลือบมองเขาครั้งหนึ่ง“ทำไมมารับช้าละค่ะ”โมรินเอ่ยถามทำลายบรรยากาศเงียบในรถ“คุณหญิงกับคุณท่านเตรียมตัวจะไปงานเลี้ยงนะครับ ลุงเลยเอารถไปเช็คมา”“อ่อ”โมรินพยักหน้าหงึกๆเมื่อกลับมาถึงบ้านก็พบว่ามีช่างเสื้อกับช่างแต่งหน้ามาที่บ้าน โมรินงงงวย แต่เหตุการณ์แบบนี้เธอเห็นบ่อยจนเป็นปกติไปแล้ว“ยัยหนูมาเลือกชุดสิ”รดากวักมือเรียกลูกสาวที่แสดงสีหน้าไม่เข้าใจ“จะไปงานเลี้ยงใครกันคะเนี่ย”“พวกนักธุรกิจนะฉลองวันเกิดให้หลานคนโตจะแต่งตัวธรรมดาไม่ได้ เดี๋ยวนักข่าวถ่ายรูปแล้วไม่เด่น”รดาเลือกชุดออกมาทาบตัวลูกสาวสอ

โมรินรู้สึกตัวตื่นอีกทีก็ตกเย็นแล้ว ร่างกายเธอปวดร้าวไปหมด เหมือนโดนค้อนทุบจนแหลกสลาย ทว่าเธอกลับพยุงตัวเองขึ้นมาจากเตียงนอน ชายหนุ่มใบหน้าคุ้นเคยนอนแนบชิดอยู่ใกล้ตัวเธอ โมรินค่อยๆผลักร่างเขาออกห่างอย่างเบามือที่สุด ดวงเนตรงามฉายแววเกรี้ยวกราดยามเหลือบมองเขาหญิงสาวมองเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นบนพื้น จึงมองหาเสื้อผ้าชุดใหม่ เธอควรรีบออกไปก่อนเขาจะตื่นขึ้นมา ตัวเองฝ่ายผิดยังจะมาใช้กำลังกับเธออีกโมรินปรายตามองเขาก่อนจะออกไปจากห้องของตัวเอง เธอลากสังขารที่ระบมเดินลงไปขึ้นรถ โมรินโกรธเขารวมทั้งลินินตัวดีด้วยหญิงสาวตรงกลับมาที่บ้าน แล้วก็เป็นอย่างทุกครั้ง เมื่อแม่บ้านเห็นรถเธอเข้ามาจอดพวกเขาก็วิ่งกรูเข้ามาหาเธอทันที โมรินลงจากรถด้วยใบหน้าขาวซีด “ว๊ายตาย”แม่บ้านอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นคุณหนูร่างอ่อนระทวยพร้อมใบ้หน้าซีดเซียว จึงร้องถามด้วยความเป็นห่วง“เป็นมาอะไรมาคะ ให้ลุงผาขับรถพาไปหาหมอไหม”“ไม่ต้องค่ะ โมเป็นวันนั้นของเดือน ไม่สบายนิดหน่อย”คุณป้าพยักหน้าแล้วเข้ามาช่วยพยุงร่างเธอเข้าไปในบ้าน รดานั่งดูทีวีอยู่ในห้องโถงในมือถือพัดสีแดงโบกไปมา เมื่อเห็น

“ออกไปจากห้องฉัน”หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างแคลงใจ เขากับลินินรวมหัวกันหลอกเธอ อลันหรี่ตา สังเกตเห็นความตระหนกบนใบหน้าเล็กๆ ชายหนุ่มเดินขึ้นหน้าไปหาหญิงสาวอีก เธอถอยหนีเขาตามสัญชาตญาณ เขาเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ“ฉันอธิบายได้”“ไปให้พ้นหน้าฉัน”โมรินฝืนกลั้นความกลัวตะหวาดเสียงใส่เขา เธอเป็นตัวตลกในสายตาพวกเขามามากพอแล้ว เพราะฉะนั้นไปให้พ้นหน้าเธอ“ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย”ดวงตาคู่งามรื้นน้ำตา หญิงสาวตื่นตะลึงหัวใจแหลกสลายกับสิ่งที่เห็นในโทรศัพท์ของเขาเมื่อครู่ เธอดูเป็นคนโง่ที่โดนเพื่อนรักทรยศหักลัง ไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันนั้นจะเป็นลินินที่ส่งเธอให้เขากับมืออลันดึงร่างเธอเข้ามาประชิดตัวเขาประคองใบหน้างามแล้วมองเธออย่างรู้สึกผิด“ฟังฉันพูดก่อน”โมรินผลักร่างเขาออกแล้วสะบัดฝ่ามือใส่ใบหน้าด้านข้างของเต็มแรง เธอทั้งโกรธทั้งเสียใจ ในตอนนี้เธอเข้าใจความรู้สึกของภาคินแล้วว่าการโดนหลอกการโดนทรยศหักหลังจากคนรักมันรู้สึกอย่างไร เธอเสียใจจนน้ำตาแห่งความผิดหวังที่กลั้นไว้ไหลทะลักลงอลันดันลิ้นกับกระพุงแก้มเมื่อโดนฝ่ามือสาดใส่ใบหน้าอย่างแรง เขาหันสายตามองคนตัวเล็

ประตูห้องของเธอดังขึ้นในเวลาต่อมา โมรินที่ยืนเหม่อลอยอยู่ได้สติอีกครั้ง เธอเปิดมันออกมองดูว่าเป็นใครอลัน!ดวงตาคู่เล็กมองเขาอย่างเป็นคำถาม อลันเดินเข้ามาในห้องเหมือนอย่างที่เคยทำ ทำไมเขายังอยู่ที่นี่ เธอไล่เขากลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ “ฉันให้นายกลับไปไม่เหรอ”“ทำไมฉันต้องกลับด้วย”ร่างสูงขยับกายเข้ามาใกล้เธอ ใช้นิ้วมือของเขาเช็ดคราบน้ำตาที่ยังหลงเหลืออยู่บนพวงแก้ม “ฉันเลิกกับเขาไปแล้ว”เธอพูดต่ออีก“เขาดูเหมือนจะไม่พอใจมาก”“ช่างมันเถอะ”อลันพูด เขาชะโชกใบหน้าลงมาประทับจูบหน้าผากหญิงสาว แล้วดึงร่างเธอเข้าไปในอ้อมกอดเขา เหมือนว่าเขากำลังปลอบใจเธอโมรินรู้สึกผิดอยู่บ้างที่ทะเลาะกับภาคินก่อนหน้า เธอยังพูดจาให้เขาโกรธอีก ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นอย่างไรบ้างณโรงพยาบาล กลางดึก“พี่นัดหมอไว้ให้แล้ว หมอคนนี้เก่งมากไว้ใจได้”นิชาผู้จัดการส่วนตัวของโยเกิร์ต ดาราสาวตัวท็อปของวงการ เธอไม่อยากให้เป็นข่าวจึงเลือกที่จะมากลางดึก หวังว่าพรุ่งนี้เธอคงไม่เป็นข่าวหน้าหนึ่งเจ้าหน้าที่พยาบาลนำทางเธอมายังห้องตรวจของคุณหมอที่นัดหมายไว้ โยเกิร์ตเข้ามานั่งลงในห