Novels by JustLazyInk

“จะทำอะไร”ดวงหน้าเล็กตระหนกไปด้วยความกลัวจนชักสีหน้าบึ้งตึงใส่คนตรงหน้าอย่างไม่พอใจ “ฉันจะไปส่ง” “ขอบคุณในความหวังดีค่ะ แต่ฉันไปเองได้”เธอยังคงตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “แม่เธอไม่ได้บอกเหรอว่าต้องเชื่อฟังฉัน”เขาพูดฟังดูเหมือนเป็นคำถาม แต่มันกลับคล้ายคำเตือนมากกว่า “…” “รีบไปขึ้นรถ ฉันไม่ชอบพูดเป็นครั้งที่สอง” แยมแบะปากใส่เขา ก่อนจะหมุนตัวไปขึ้นรถอย่างไม่พอใจ เสียงช้อนกระทบจานดังอยู่ในโรงอาหารมหาวิทยาลัย พีชนั่งกินสปาเก็ตตี้ไปพลาง เหลือบมองเพื่อนสาวตรงข้ามอย่างแยมที่กำลังตักข้าวเข้าปากช้า ๆ เลโอนั่งข้างพีช เอียงตัวมาทางเพื่อนสนิทอย่างกระตือรือร้น “วันนี้ไปผับกันป่ะ?” พีชเอ่ยขึ้นก่อน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “มีวงดนตรีมาเล่นสดด้วยนะ สนุกชัวร์” เลโอรีบเสริม “ใช่ ๆ พวกเรากะว่ากินข้าวเย็นแถว ๆ นั้นแล้วไปเที่ยวต่อเลย แกจะไปด้วยไหม” แยมชะงักช้อนในมือ ดวงตาเป็นประกายทันที ความตื่นเต้นแล่นวาบขึ้นมา เธออยากไปมาก อยากปลดปล่อยจากบรรยากาศเคร่งเครียดของการเรียนและกฎเกณฑ์ที่เธอเจอทุกวัน แต่ภาพของศรัณย์ที่บอกไว้ว่าเย็นนี้จะมารับกลับบ้านผุดขึ้นมาในหัว เธอเม้มปากนิดหนึ่ง ก

ตอนเช้าแยมลงมาทานข้าวกับคุณแม่ก่อนออกไป ทว่าวันนี้เธอไม่เห็นผู้ชายคนนั้นโผล่หน้าออกมา ปกติทุกเช้าเขามักจะลงมาทานข้าวเงียบๆแล้วออกไป 14:55 เสียงอาจารย์สอนดังสลับกับเสียงปากกาเขียนลงบนกระดาษ แยมก้มหน้าจดเล็กน้อย ก่อนจะรู้สึกถึงการสั่นของโทรศัพท์ใต้โต๊ะ เธอหยิบขึ้นมาดูอย่างแอบๆ แม่ : แม่จะไม่อยู่บ้านสองสามวันนะ อยู่กับพี่ไปก่อน คิ้วของแยมขมวดทันที นิ้วพิมพ์ตอบกลับอย่างรวดเร็ว แยม : ไปไหน กลับมาเมื่อไหร่ แต่ข้อความถูกทิ้งไว้เพียงแค่นั้น ไม่มีคำตอบกลับมา ตกเย็น หลังเลิกเรียน ขณะกำลังเก็บกระเป๋า เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นพร้อมสายเรียกเข้าไม่คุ้นนัก แยมกดรับเพราะคิดว่าอาจเป็นแม่ ทว่ากลับได้ยินเสียงทุ้มคุ้นหูของใครอีกคน “ลงมาข้างล่าง ฉันมารับ” เธอขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม มารับทำไม แต่ยังคงเดินลงไปด้วยความสงสัย และเมื่อออกมาหน้าโรงเรียนก็เห็นรถสีดำคันหรูจอดรอ ศรัณย์ยืนพิงประตูรถ ราวกับไม่รีบร้อน เขามองเธอด้วยสายตานิ่งๆ แล้วพูดอย่างหนักแน่น “แม่ฝากเธอไว้กับฉัน เพราะฉะนั้น…เชื่อฟังให้ดี”น้ำเสียงนั้นไม่ได้ดังมาก แต่แฝงแรงกดดันพอให้แยมรู้สึกเหมือนถูกจับกุมตั้งแต่ยังไม่ทันก้าว

วันนี้แยมจงใจสาย จะได้ไม่ต้องติดรถของเขาไป เพราะกลัวว่าคุณพ่อจะให้เธอติดรถเขาอีก เธออยากจะสนิทกับเขาอยู่หรอก แต่ดูอีกฝ่ายเหมือนเห็นเธอเป็นมดปลวก แถมยังชอบมองด้วยห่างตา แยมสะพายกระเป๋าผ้าเดินลงมา ตอนเช้าเธอไม่ได้ลงมาทานข้าว แม้จะมีแม่บ้านขึ้นมาเคาะประตูเรียก แต่เธอกลับเงียบไม่ตอบอะไรราวกับคนหลับลึก แม่เห็นเธอลงมาจากห้องจึงถามว่าจะทานข้าวไหม เธอส่ายหน้าปฏิเสธ ค่อยไปหากินที่มหาลัยแล้วกัน คนตัวเล็กเดินทอดน่องออกมา ผมยาวสีดำปล่อยลงสยายอยู่กลางหลัง เสื้อนักศึกษาสีขาวรัดไปกับรูป สวมกระโปรงสีดำสั้นเหนือเข่าเล็กน้อย ตัดเย็บด้วยผ้าที่ทิ้งตัวพอดี ทำให้ชายกระโปรงพลิ้วเบาเวลาเดิน เน้นสัดส่วนช่วงเอวให้คอดชัด กระโปรงบานออกเล็กน้อยตรงปลาย ขับให้เรียวขาดูเด่นขึ้น โดยเฉพาะต้นขาขาวเนียนที่โผล่พ้นชายกระโปรงออกมาอย่างชัดเจน “ใส่สั้นขนาดนี้ ไปเรียนหรือไปหาผัวกันแน่” น้ำเสียงเย็นเยียบดังมาจากโรงรถ ร่างสูงชุดสูทสีดำยืนพิงอยู่กับกระโปรงรถ สองมือกอดอกพลางมองพิจารณาสาวน้อยตรงหน้า แยมชะงักฝีเท้าลง เขายังไม่ไปทำงานอีกเหรอ เธออุตส่าห์รอให้เขาออกไปก่อน ทำไมถึงยังยืนอยู่ที่นี่ได้ หญิงสาวทำเป็

พวกเขาทั้งสองอยู่ในความเงียบ สายตาของเขาจับจ้องอยู่บนถนน ส่วนเธอก็เอาแต่มองบรรยากาศนอกกระจกรถที่เคลื่อนผ่านไปพร้อมกับความเร็วรถ เธอตื่นตระหนก จึงกอดประเป๋าผ้าไว้แน่น ทว่ารถกำลังวิ่งผ่านมหาลัยเธอไป เขาลืมไปแล้วเหรอว่าต้องแวะส่งเธอ “พี่ขับผ่านไปแล้วค่ะ”แยมร้องบอกด้วยความรู้สึกเกรงใจ เพราะมันเลยออกมาแปดร้อยเมตร เขาเหยียบเบรคกะทันหัน จนหน้าผากมนกระทบเก้าเก้าอี้เบาะหน้าจนเกิดเสียง เธอดึงตัวกลับมาด้วยความอาย ยกมือปิดรอยแดงตรงหน้าผาก “ลงไป” แยมงุนงง จะให้เธอลงตรงนี้เลยเหรอ อย่างน้อยก็ควรจะกลับรถไปส่ง ดวงตาคมกริบปรายตามองเธอผ่านกระจก “ตอนเย็นจะมารับ อย่าลืมรอด้วยล่ะ”เขาพูดอย่างไม่ใส่นัก คนตัวเล็กได้แต่ปิดปากเงียบ แล้วลงยอมลงจากรถแต่โดยดี ทันทีที่ลง รถก็แล่นออกไปทันที ทำให้เธอต้องเดินกลับไปอีกแปดร้อยเมตร แยมเดินเข้ามาในอาคารเรียนด้วยอาการเหนื่อยหอบ ถึงจะไม่ไกลมากแต่มันก็เหนื่อยเอาเรื่อง “ทำไมทำหน้าแบบนั้น”เลโอเห็นเธอเดินคอตกเข้ามาจึงถามด้วยความสงสัย “เหนื่อย”แยมบ่นพึมพำก่อนจะนั่งลง “ทำไมเหรอ”พีชเห็นเลโอพูดคุยอยู่กับแยมจึงหันมาสนใจบทสนทนาของพวกเขา “เดินมาน่ะส

สายฝนเม็ดเล็กโปรยลงมาจากฟ้า ร่างสูงตระหง่านถือร่มคันสีดำไว้ในมือ ช่อดอกทิวลิปสีม่วงขนาดไม่ใหญ่มากวางไว้หน้าหลุมศพ นัยน์ตาคู่คมแดงก่ำ ทว่ากลับเก็บกลั้นความรู้สึกนั้นไว้ในใจ ป้ายหลุมศพตรงหน้าเป็นแม่ของเขา เธอชอบดอกทิวลิปเป็นพิเศษ แผ่นหลังกว้างเย็นยะเยือกขณะมองหลุมศพ เขาแสดงความรู้ได้เพียงเท่านี้ เขาคิดเพียงแค่ว่าดอกไม้ช่อนี้ควรจะมอบให้แม่เร็วกว่านี้ เขาควรจะกลับมาก่อนที่ทั้งคู่จะหย่ากัน เรื่องราวทั้งหลั่งไหล่เข้ามาในความคิดของเขา ได้แต่คิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับทั้งสอง เมื่อเขากลับมาแม่ก็จากไปแล้ว แถมพ่อยังแต่งงานใหม่อีก เรื่องราวตาลปัตรจนทำสมองของเขาแทบจะระเบิดออกมา ระหว่างที่ศรัณย์ไปฝึกงานที่อเมริกา ไม่มีใครปริปากบอกเขาสักคำเรื่องครอบครัว การกระทำเหล่านี้ทำเขาคับแค้นใจ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะปลุกแม่ขึ้นมาตอบคำถามที่ค้างคาทั้งหมด น้ำฝนสาดลงบนแผ่นหินที่สลักชื่อของป้ายหลุมศพ เสียงน้ำสาดลงบนร่มอีกคัน จนทำให้ศรัณย์ต้องหันกลับไปมอง ชายวัยกลางคนเดินเข้ามากับช่อดอกไม้สีม่วงเช่นกัน รองเท้าหนังเปื้อนไปด้วยโคล้นจากฝน ใบหน้าของทั้งสองมีส่วนคล้ายกันอยู่บางสวน ศรัณย์ไม่ได้ถอยออกจากหน้า

ในช่วงเวลาหลังจากที่พวกเขาคืนดีกัน เจเคนเริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในตัวเขา แม้ว่าในตอนแรกเขาจะคอยตามใจเธอและดูแลเธออย่างเต็มที่ แต่สิ่งที่เขารู้สึกได้มากที่สุดคือการที่เขาไม่อยากให้เธออยู่เพียงลำพังอีกต่อไป เมื่อเห็นว่าท้องของเธอเริ่มนูนขึ้นอย่างชัดเจน เจเคนก็ย้ายมาอยู่อพาร์ตเม้นต์ของดาวเหนือ เพื่อที่จะได้ดูแลเธออย่างใกล้ชิดทุกๆ วัน เขาคอยตามใจเธอไม่ว่าจะเป็นการเลือกเมนูอาหาร หรือแม้แต่การพาเธอไปซื้อของที่เธอต้องการ เขาคอยทำทุกอย่างที่สามารถทำได้เพื่อให้เธอรู้สึกสบายใจและปลอดภัย และสิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิดคือการที่เขาเริ่มเข้าใจมากขึ้นว่าความรักที่แท้จริงไม่ใช่แค่การครอบครอง แต่คือการยอมรับและเคารพในตัวตนของอีกฝ่ายขณะกำลังทานข้าวเย็นกัน เขาหันไปมองดาวเหนือที่กำลังกินข้าวอย่างอร่อย ท้องของเธอเริ่มโตขึ้นจนเขาเริ่มกังวลขึ้นมาเอง ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความรักและห่วงใยนั้นทำให้เขาตระหนักว่าเขาไม่สามารถกักขังเธอไว้ได้ดาวเหนือเอื้อมมือไปหยิบช้อนตักต้มจืดที่ยังมีควันลอยอุ่นๆ ใส่ชามให้เจเคน พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า"ลองทานดูนะคะ อันนี้ฉันตั้งใจทำเมนูที่คุณน่าจะชอบ"เจเคนร

สามวันหลังจากการทะเลาะครั้งนั้น เจเคนรู้สึกว่าถึงเวลาที่เขาควรจะทำอะไรสักอย่างเพื่อแก้ไขความผิดพลาดที่เกิดขึ้น เขาตัดสินใจตามไปหาดาวเหนือ ถึงแม้ว่าจะยังรู้สึกถึงความผิดที่สะสมอยู่ในใจ แต่เขารู้ว่าไม่สามารถปล่อยให้มันค้างคาไปได้หลังเลิกงงานเขาแวะเข้ามาแอบดูเธออีกครั้ง เห็นร่างบอบบางเดินออกมาจากซอยตามเวลาของทุกวัน เขาจึงเดินตามเธอมาจนถึงร้านก๋วยเตี๋ยวเล็กๆ ที่เธอมักจะมาทานบ่อยๆ ในย่านนี้เขาเห็นดาวเหนือกำลังกินก๋วยเตี๋ยวร้อนๆ ด้วยความอร่อย รอยยิ้มเล็กๆ ของเธอขณะกินแสดแสดแสดเผยให้เห็นถึงความสุขที่ซ่อนอยู่ในตัวเธอ ซึ่งทำให้เจเคนรู้สึกโล่งใจขึ้นบ้าง แม้ว่าจะรู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเองในอดีตก็ตามเจเคนเดินเข้าไปในร้านและสั่งก๋วยเตี๋ยวมาหนึ่งถ้วย เขานั่งลงด้านหลังดาวเหนือโดยที่เธอไม่รู้ตัว เขากินเงียบๆ มองเธอทานไปพลางสังเกตท่าทางของเธอที่ดูผ่อนคลาย ต่างจากในช่วงที่เขาเคยเห็นเธอเครียดจากการทะเลาะกันดาวเหนือเงยหน้าขึ้นจากถ้วยก๋วยเตี๋ยวเมื่อเห็นเขานั่งอยู่ข้างๆ สายตาของเธอเหมือนจะมีคำถาม แต่เจเคนยิ้มให้เธอเบาๆ พร้อมกับยักไหล่ให้รู้ว่าเขาก็มากินแบบสบายๆ ไม่ต้องรู้สึกกังวลอะไร“ขอกลับห้องหนึ่

กระแสข่าวของมาลินกลายเป็นพาดหัวใหญ่ในทุกแพลตฟอร์มออนไลน์ เสียงวิพากษ์วิจารณ์ทั้งด้านบวกและลบหลั่งไหลเข้ามาราวกับพายุ บรรยากาศในโซเชียลเต็มไปด้วยข้อความที่ทำให้หัวใจเธอสั่นไหวมาลินนี่ใช่คนที่กำลังถ่ายซีรีส์เรื่องนั้นหรือเปล่า? ทำไมมีข่าวแบบนี้ออกมาได้?ภาพมันก็ชัดอยู่ จะเถียงว่าไม่เกี่ยวข้องได้ยังไงล่ะ?วงการบันเทิงเน่าเฟะแบบนี้เสมอแหละ ดาราก็แค่หุ่นโชว์ในอีกด้านหนึ่ง กลุ่มแฟนคลับที่ติดตามเธอมาตั้งแต่แรกยังคงออกมาปกป้องอย่างเต็มกำลังอย่าเพิ่งเชื่อข่าวปลอม! มาลินทำงานหนักมาตลอด เธอไม่จำเป็นต้องพึ่งใครหรอกภาพแค่นั้นมันไม่ได้พิสูจน์อะไรเลย ใครก็เดินเข้าโรงแรมได้เธอเป็นแรงบันดาลใจให้ฉัน เธอไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน!แต่ถึงแม้จะมีเสียงสนับสนุน ความกดดันก็ยังคงทับถมเข้ามาเรื่อยๆมาลินนั่งอยู่ในห้องทำงานเล็กๆ ของเธอ มือของเธอสั่นเล็กน้อยขณะที่ไถหน้าจอโทรศัพท์ ภาพถ่ายและข่าวลือยังคงปรากฏบนหน้าฟีดไม่หยุดหย่อน ภาพเธอเดินเข้าออกโรงแรมกับเวลาที่ตรงกันกับเจ้าของนิตยสารแฟชั่นกลายเป็นประเด็นใหญ่ ข่าวลือเรื่อง "เสี่ยใหญ่" สนับสนุนเธอยิ่งทำให้กระแสวิจารณ์รุนแรงขึ้นเธอพยายามบอกตัวเองว่าเคยผ่านเรื่อง

เสียงเครื่องยนต์จากรถบรรทุกอุปกรณ์ ทีมงานเดินขวักไขว่ไปมาในกองถ่ายที่จัดขึ้นอย่างมีระเบียบ ทุกอย่างอยู่ในจังหวะที่รีบเร่ง แต่เป็นมืออาชีพ ผู้กำกับเดินตรวจเซ็ตพร้อมกับทีมโปรดักชัน ในขณะที่นักแสดงทยอยกันมาเตรียมตัวที่เต็นท์ข้างกองถ่ายมาลินเดินออกมาจากห้องแต่งตัว เธอสวมชุดตามคาแรกเตอร์ตัวละคร เสื้อผ้าเรียบง่ายแต่สะท้อนบุคลิกที่ผู้กำกับตั้งใจ เธอสูดหายใจลึกขณะเดินไปยังจุดถ่ายทำ เธอรู้สึกถึงสายตาของทีมงานที่จับจ้องมาที่เธอ ไม่ใช่เพราะการตัดสิน แต่เป็นการจับตามองด้วยความคาดหวัง“ฉากแรกจะเป็นฉากสำคัญ เปิดตัวคาแรกเตอร์นางเอกของเรา คุณพร้อมไหม มาลิน?” ผู้กำกับถามด้วยน้ำเสียงที่ผสมผสานระหว่างความเชื่อมั่นและความท้าทาย“พร้อมค่ะ” มาลินพยักหน้าแม้ในใจจะเต้นแรงเมื่อเริ่มถ่ายทำ มาลินทุ่มเทกับบทบาทอย่างเต็มที่ เธอตั้งใจฟังคำแนะนำจากผู้กำกับ และไม่อายที่จะถามหากมีสิ่งใดที่เธอยังไม่เข้าใจ แม้จะต้องถ่ายฉากเดิมซ้ำหลายครั้งเพื่อให้ได้มุมกล้องที่สมบูรณ์แบบ เธอก็ไม่มีคำบ่น ความตั้งใจนี้ทำให้ทีมงานเริ่มมองเธอด้วยความชื่นชมในหนึ่งวันที่การถ่ายทำยาวนานจนเกือบดึก ทีมงานต่างเริ่มเหนื่อยล้า แต่มาลินยังคงร่าเร

บรรยากาศในห้องประชุมเต็มไปด้วยความเป็นทางการ โต๊ะไม้ขัดเงายาวสะท้อนแสงไฟสีขาวที่ส่องลงมาจากเพดาน เก้าอี้หนังสีดำเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ มาลินนั่งอยู่ตรงกลางฝั่งหนึ่งของโต๊ะ ข้างกายเธอคือโยธิน ผู้จัดการมือทองที่คอยช่วยเหลือและผลักดันเธออีกฝั่งหนึ่งคือทีมงานของบริษัทผู้ผลิตซีรีส์ชื่อดัง ทุกสายตาจับจ้องไปยังหญิงสาวที่กำลังถือปากกาหมึกสีเงินในมือ"คุณมาลินครับ เซ็นตรงนี้" เสียงของโยธินดังขึ้นเบาๆ แต่ชัดเจนมาลินสูดหายใจลึก พยายามควบคุมอารมณ์ที่ตื่นเต้นและมือที่สั่นเล็กน้อย เธอมองไปยังกระดาษตรงหน้าที่เต็มไปด้วยตัวหนังสือเล็กๆ อัดแน่น บ่งบอกถึงสัญญาและข้อตกลงระหว่างเธอกับบริษัทผู้ผลิต"พร้อมไหมครับ?" โยธินถามอีกครั้ง พร้อมรอยยิ้มที่เป็นกำลังใจให้มาลินพยักหน้า เธอกดปลายปากกาลงบนกระดาษ หมึกสีดำค่อยๆ สลักชื่อของเธอลงไปในบรรทัดล่างสุดของหน้าเอกสาร เสียงปากกาขูดไปบนกระดาษดูเหมือนดังก้องในความรู้สึกของเธอ นี่คือจุดเริ่มต้นของความฝันที่เธอเฝ้ารอทันทีที่เธอเซ็นเสร็จ เสียงปรบมือดังขึ้นจากทีมงานทุกคนในห้อง"ยินดีต้อนรับเข้าสู่ครอบครัวของเรา คุณมาลิน" ผู้อำนวยการฝ่ายผลิตกล่าวพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นมาลิ

คนตัวเล็กตรงหน้าเข่ยงเท้าขึ้นจุมพิตเขาอย่างไม่เกรงกลัว วาคิมมองหญิงสาวที่เอาอกเอาใจเขาเป็นพิเศษ แบล็กการ์ดหนึ่งใบถูกยื่นมาตรงหน้าพร้อมกับเสียงกระซิบข้างใบหูของมาลิน“ค่าผูกเนคไท”มาลินรับการ์ดใบนั้นไว้ ร่างสูงกระตุกยิ้มก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอนของตัวเองเธอหยิบการ์ดนั้นขึ้นมา สูดลมหายใจลึกพร้อมกลิ่นของเงินที่ลอยวนอยู่ในความคิด กลิ่นของแบล็กการ์ดบอกถึงพลังและอำนาจที่อยู่ในมือ"ยังไม่พอหรอกนะ" เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหลับตา ภาพของวาคิมยังคงชัดเจนในความมืด มาลินไม่เพียงแต่ต้องการเอาชนะ เธอต้องการควบคุมเขาอย่างสมบูรณ์แบบเธอไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะความรักหรือแค่ต้องการเอาชนะ แต่เธอพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้เขาอยู่ในกำมือของเธอ และเธอก็รู้สึกเป็นไปไม่ได้กับความรักหลายสัปดาห์ต่อมายามเย็นในซอยเล็กๆ ของเมืองอบอวลไปด้วยกลิ่นอาหารและเสียงพูดคุยจากร้านค้าข้างทาง ดาวเหนือเดินทอดน่องสบายๆ จากอพาร์ตเมนต์ของเธอมายังด้านหน้าซอย เธอสวมเสื้อยืดสีขาวธรรมดา กางเกงขาสั้น และรองเท้าแตะที่ดูเรียบง่าย ราวกับเป็นวันธรรมดาของหญิงสาวคนหนึ่งที่ไม่มีภาระหนักอึ้งใดๆเธอมาที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเรือเจ้าประจำตรงมุมถนน รสชาติ

บนเตียงนอนขนาดคิงไซส์มีชายหญิงคู่หนึ่งนอนแนบชิดใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ภายในห้องยังคงมืดสลัว มีเพียงแสงจากเบื้องนอกตกสะท้อนเข้ามาทางหน้าตาจนเกิดแสง ยังมีผ้าม่านบดบังแสงสะท้อนนั้นไว้ จึงไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลากี่โมงแล้ว ก๊อกๆๆเสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น ทำให้หญิงสาวขยับตัวตื่นเป็นคนแรก โมรินแสดงสีมึนงงขณะลุกขึ้น เธอควานหานาฬิกามามอง เมื่อเห็นแล้วก็แทบจะตาสว่างเช้าแล้ว!โมรินเขย่าแขนอลันให้ตื่น เมื่อคืนเธอเตือนเขาให้ปลุกเธอ ทำไมเขาถึงลืมไปได้ พ่อกับแม่เธอต้องตามหากันวุ่นแน่“หือ”ชายหนุ่มส่งเสียงร้องในลำคอก่อนจะปรือตาตื่น เขาหันมามองหญิงสาวข้างกายที่มองเขาไม่วางตา“ทำไมนายไม่ปลุกฉัน”“ลืม”อลันยกมือสางผมแล้วหาวออกมาเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีก โมรินรู้สึกกังวลและประหม่า เธอหันมองชายหนุ่มอย่างเป็นคำถาม ทว่าอลันไม่ทันได้ปริปากพูดอะไร คนข้างนอกก็เปิดประตูเข้ามาแล้วโมรินดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโป่งอย่างรวดเร็ว จึงไม่เห็นว่าคนที่เข้ามาคือใครแม่มองเขาอย่างสงสัย บนห้องมีเสื้อผ้ากระจัดกระจายไปหมด แล้วลูกชายยังไม่สวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อยอีก “ล

“มีผู้หญิงคนหนึ่งอายุมากกว่าฉัน เธอจูบฉันแล้วยังบอกฉันอีกว่า โตไปฉันต้องเป็นของเธอ”ดวงตาขลับสีนิลลึกล้ำยามมองดวงหน้างามตรงหน้าหัวใจดวงเล็กสั่นไหว ผุดภาพเด็กหนุ่มใบหล่อเหลาครานั้นที่เธอเมามายแล้วเผลอจูบ ก็คือเขา!คิ้วเรียวงามเลิกขึ้น ดวงตากลมเพ่งพิศมองเขาให้ถี่ถ้วนอีกครั้ง เขาในวัยเด็กเปลี่ยนไปมากทว่าเค้าโครงเดิมยังคงอยู่ “ตอนนั้นฉันเมา อย่าคิดมากเลย”“หึ”เขาหัวเราะในลำคอให้กับคำตอบของหญิงสาว เธอมาทำให้เขาลงรักแล้วก็จากไปแบบไม่คิดอะไร “ได้”เขาเงียบแล้วกระดกแชมเปญดื่มไปอีกหลายอึก“งั้นเธอตอบคำถามฉันมาห้ามโกหก ในใจเธอมีฉันบ้างไหม หากเธอตอบว่าไม่มีฉันจะหายไปจากชีวิตเธอตอนนี้เลย”โมรินอึ้งในคำถามและเงื่อนไขของเขา เธอเม้มปากเข้ากันอย่างลังเล แพขนตางามหรี่ตาลงหลบสายตาคาดคั้นคู่นั้นที่จ้องมองรอคำตอบของเธอ“ฉัน…”โมรินกำมือแน่น อีกใจก็อยากปฏิเสธแต่กลัวว่าเขาจะหายไปจริง อีกทางก็กลัวว่าเขาจะหลอกถามเธอในขณะที่หญิงสาวกำลังครุ่นคิด ร่างสูงตรงหน้าก็คว้าท้ายทอยโมรินขึ้นจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว รสจูบนั้นร้อนแรง ดุดันและหิวกระหายโมรินดิ้นพล่านใน

“ทำไมต้องหลบหน้าฉัน”วันก่อนหลังจากเขาตื่นขึ้นมาก็พบว่าเธอหายไปแล้ว ตอนนั้นเขากระวนกระวายมากไม่รู้ว่าเธอจะหายไป แต่ลินินบอกว่าเธอไม่หายไปไหนหรอก“เพราะฉันไม่อยากเห็นหน้านาย”“ขึ้นรถ”อลันจับจับแขนเธอ โมรินสะบัดมือออกทันที “ฉันไม่ไป”“ไปกับฉัน”เขาคว้าแขนเธออีกครั้ง“ไม่”โมรินปฏิเสธอีก เธอไม่ไปไหนทั้งนั้น เธอจะกลับบ้าน เขามีสิทธิ์อะไรมาบังคับเธอ “คุณหนู”คนขับรถของเธอมาแล้วโมรินจึงรีบวิ่งไปหาลุงผาทันที ก่อนโมรินจะขึ้นรถ เธอเหลือบมองเขาครั้งหนึ่ง“ทำไมมารับช้าละค่ะ”โมรินเอ่ยถามทำลายบรรยากาศเงียบในรถ“คุณหญิงกับคุณท่านเตรียมตัวจะไปงานเลี้ยงนะครับ ลุงเลยเอารถไปเช็คมา”“อ่อ”โมรินพยักหน้าหงึกๆเมื่อกลับมาถึงบ้านก็พบว่ามีช่างเสื้อกับช่างแต่งหน้ามาที่บ้าน โมรินงงงวย แต่เหตุการณ์แบบนี้เธอเห็นบ่อยจนเป็นปกติไปแล้ว“ยัยหนูมาเลือกชุดสิ”รดากวักมือเรียกลูกสาวที่แสดงสีหน้าไม่เข้าใจ“จะไปงานเลี้ยงใครกันคะเนี่ย”“พวกนักธุรกิจนะฉลองวันเกิดให้หลานคนโตจะแต่งตัวธรรมดาไม่ได้ เดี๋ยวนักข่าวถ่ายรูปแล้วไม่เด่น”รดาเลือกชุดออกมาทาบตัวลูกสาวสอ

โมรินรู้สึกตัวตื่นอีกทีก็ตกเย็นแล้ว ร่างกายเธอปวดร้าวไปหมด เหมือนโดนค้อนทุบจนแหลกสลาย ทว่าเธอกลับพยุงตัวเองขึ้นมาจากเตียงนอน ชายหนุ่มใบหน้าคุ้นเคยนอนแนบชิดอยู่ใกล้ตัวเธอ โมรินค่อยๆผลักร่างเขาออกห่างอย่างเบามือที่สุด ดวงเนตรงามฉายแววเกรี้ยวกราดยามเหลือบมองเขาหญิงสาวมองเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นบนพื้น จึงมองหาเสื้อผ้าชุดใหม่ เธอควรรีบออกไปก่อนเขาจะตื่นขึ้นมา ตัวเองฝ่ายผิดยังจะมาใช้กำลังกับเธออีกโมรินปรายตามองเขาก่อนจะออกไปจากห้องของตัวเอง เธอลากสังขารที่ระบมเดินลงไปขึ้นรถ โมรินโกรธเขารวมทั้งลินินตัวดีด้วยหญิงสาวตรงกลับมาที่บ้าน แล้วก็เป็นอย่างทุกครั้ง เมื่อแม่บ้านเห็นรถเธอเข้ามาจอดพวกเขาก็วิ่งกรูเข้ามาหาเธอทันที โมรินลงจากรถด้วยใบหน้าขาวซีด “ว๊ายตาย”แม่บ้านอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นคุณหนูร่างอ่อนระทวยพร้อมใบ้หน้าซีดเซียว จึงร้องถามด้วยความเป็นห่วง“เป็นมาอะไรมาคะ ให้ลุงผาขับรถพาไปหาหมอไหม”“ไม่ต้องค่ะ โมเป็นวันนั้นของเดือน ไม่สบายนิดหน่อย”คุณป้าพยักหน้าแล้วเข้ามาช่วยพยุงร่างเธอเข้าไปในบ้าน รดานั่งดูทีวีอยู่ในห้องโถงในมือถือพัดสีแดงโบกไปมา เมื่อเห็น

“ออกไปจากห้องฉัน”หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างแคลงใจ เขากับลินินรวมหัวกันหลอกเธอ อลันหรี่ตา สังเกตเห็นความตระหนกบนใบหน้าเล็กๆ ชายหนุ่มเดินขึ้นหน้าไปหาหญิงสาวอีก เธอถอยหนีเขาตามสัญชาตญาณ เขาเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ“ฉันอธิบายได้”“ไปให้พ้นหน้าฉัน”โมรินฝืนกลั้นความกลัวตะหวาดเสียงใส่เขา เธอเป็นตัวตลกในสายตาพวกเขามามากพอแล้ว เพราะฉะนั้นไปให้พ้นหน้าเธอ“ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย”ดวงตาคู่งามรื้นน้ำตา หญิงสาวตื่นตะลึงหัวใจแหลกสลายกับสิ่งที่เห็นในโทรศัพท์ของเขาเมื่อครู่ เธอดูเป็นคนโง่ที่โดนเพื่อนรักทรยศหักลัง ไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันนั้นจะเป็นลินินที่ส่งเธอให้เขากับมืออลันดึงร่างเธอเข้ามาประชิดตัวเขาประคองใบหน้างามแล้วมองเธออย่างรู้สึกผิด“ฟังฉันพูดก่อน”โมรินผลักร่างเขาออกแล้วสะบัดฝ่ามือใส่ใบหน้าด้านข้างของเต็มแรง เธอทั้งโกรธทั้งเสียใจ ในตอนนี้เธอเข้าใจความรู้สึกของภาคินแล้วว่าการโดนหลอกการโดนทรยศหักหลังจากคนรักมันรู้สึกอย่างไร เธอเสียใจจนน้ำตาแห่งความผิดหวังที่กลั้นไว้ไหลทะลักลงอลันดันลิ้นกับกระพุงแก้มเมื่อโดนฝ่ามือสาดใส่ใบหน้าอย่างแรง เขาหันสายตามองคนตัวเล็

ประตูห้องของเธอดังขึ้นในเวลาต่อมา โมรินที่ยืนเหม่อลอยอยู่ได้สติอีกครั้ง เธอเปิดมันออกมองดูว่าเป็นใครอลัน!ดวงตาคู่เล็กมองเขาอย่างเป็นคำถาม อลันเดินเข้ามาในห้องเหมือนอย่างที่เคยทำ ทำไมเขายังอยู่ที่นี่ เธอไล่เขากลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ “ฉันให้นายกลับไปไม่เหรอ”“ทำไมฉันต้องกลับด้วย”ร่างสูงขยับกายเข้ามาใกล้เธอ ใช้นิ้วมือของเขาเช็ดคราบน้ำตาที่ยังหลงเหลืออยู่บนพวงแก้ม “ฉันเลิกกับเขาไปแล้ว”เธอพูดต่ออีก“เขาดูเหมือนจะไม่พอใจมาก”“ช่างมันเถอะ”อลันพูด เขาชะโชกใบหน้าลงมาประทับจูบหน้าผากหญิงสาว แล้วดึงร่างเธอเข้าไปในอ้อมกอดเขา เหมือนว่าเขากำลังปลอบใจเธอโมรินรู้สึกผิดอยู่บ้างที่ทะเลาะกับภาคินก่อนหน้า เธอยังพูดจาให้เขาโกรธอีก ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นอย่างไรบ้างณโรงพยาบาล กลางดึก“พี่นัดหมอไว้ให้แล้ว หมอคนนี้เก่งมากไว้ใจได้”นิชาผู้จัดการส่วนตัวของโยเกิร์ต ดาราสาวตัวท็อปของวงการ เธอไม่อยากให้เป็นข่าวจึงเลือกที่จะมากลางดึก หวังว่าพรุ่งนี้เธอคงไม่เป็นข่าวหน้าหนึ่งเจ้าหน้าที่พยาบาลนำทางเธอมายังห้องตรวจของคุณหมอที่นัดหมายไว้ โยเกิร์ตเข้ามานั่งลงในห