All Chapters of รักกักขัง: Chapter 1 - Chapter 10

โมรินยกขวดเหล้าตรงหน้ากระดกดื่มจนหมด เธอเป็นคนคออ่อน ที่ดื่มไม่เก่งเลย แต่เวลาเครียดเธอชอบที่จะดื่มมันเข้าไปเยอะๆ ทั้งที่ปากบอกคนอื่นไม่กินเหล้า เเต่กลับทำตรงกันข้ามให้เห็นหญิงสาววางขวดเเก้วลง เธอสัมผัสได้ว่าสายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าเธอตลอด เขายกขาขึ้นไขว่ห้าง หยิบบุหรี่ออกมาคาบไว้ที่ปาก แล้วจุดไฟ เสื้อเเขนยาวถูกพับขึ้น ทำให้เห็นรอยสักของเขาที่ข้อมือภายในใจของโมรินก็คิดขึ้นมาทันที ผู้ชายคนนี้สูบบุหรี่ ซึ่งเธอไม่ชอบเลย แต่เธอก็ได้เเต่นั่งมองการกระทำของเขา หญิงสาวแสร้งเป็นยกข้อมือดูเวลา เธอคิดว่าควรจะรีบกลับบ้านดีกว่า "ฉันขอตัวกลับก่อนนะ"เธอลุกพรวดจากเก้าอี้ "เดี๋ยวสิโม แกจะรีบไปไหน"ลินินทักท้วง เมื่อเห็นเพื่อนลุกพรวดตั้งท่าจะเดินออกไป จึงร้องห้าม "ฉันไม่อยากกลับดึกๆ""ฉันไปส่งเเกเอง" ลินนินดึงเเขนโมรินให้นั่งลง "ดื่มอีกสิครับ"ผู้ชายอีกคนเอ่ยขึ้นพลางส่งขวดเหล้ามาวางไว้ตรงหน้าเธอ กลิ่นบุหรี่ลอยคลุ้งในอากาศ เธอสูดมันเข้าจมูกจนไอออกมา สายตาคู่นั้นมองเธออย่างไร้ความรู้สึก ไม่ได้รู้สึกผิดกับการสูบบุหรี่ของเขาเลย "ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"เป็นอีกครั้งที่เธอลุกหนี ไปเข้าห้องน้ำ เเ

ภาพที่ปรากฏตรงหน้าเป็นพยาบาลสาวกำลังควงเเขนเเฟนหนุ่มของเธอ ความโกรธก็ปะทุขึ้นในทันที เธอต้องรอเขาให้ว่างกว่าจะมาหาได้ เเต่กลับมาเจอผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ คอยมามั่วแฟนคนอื่นโมรินสาวเท้าเข้าไปหาทั้งคู่ เธอกระชากเเขนผู้หญิงคนนั้นออกในทันที "โอ๊ย""พี่คินผู้หญิงคนนี้เป็นใครอีกค่ะ" เธอถามออกไปตรงๆ ถึงเเม้จะไม่ได้เป็นอะไรกัน เเต่เธอก็ไม่ชอบให้ใครมาเกาะเเฟนตัวเองแบบนี้"เพื่อนร่วมงานพี่เอง" เธอเดินเเทรกเข้าไปยืนเเทนผู้หญิงคนนั้นเเละเกาะเเขนพี่คินทันที"โมนี่มันโรงพยาบาล จะมายืนเกาะเเขนพี่อะไรตรงนี้"เขาเเกะมือเธอออก"ทีเพื่อนพี่ยังเกาะได้เลย โมเป็นแฟนพี่ทำไมจะเกาะเเขนพี่ไม่ได้""พวกพี่เเค่ล้อกันเล่นค่ะ""ล้อเล่นอะไรกันค่ะ นี้มันโรงพยาบาล ไม่ใช่โรงเเรม""โมริน ถ้าจะมาพูดจากับเพื่อนพี่แบบนี้คราวหน้าก็ไม่ต้องมา" เวลาเขาโกรธมักจะเรียกชื่อเต็มของเธอ หญิงสาวดวงตาร้อนผ่าว เสียงเยือกเย็นที่พูดออกมานั่นราวกับไม่เห็นใจคนตัวเล็ก เธอก็เป็นเเค่เด็กสาวคนหนึ่งที่อยากใช้เวลาร่วมกับเขา จะไม่ให้เธอหึงหวงเขาได้ยังไง ในเมื่อเธอกับเขา เราใช้เวลาต่างกัน มีเเค่เพื่อนร่วมงานของเขาเท่านั้น ที่มีโอกาสเจอหน้าทักทายกับ

โมรินหยิบกระดาษทิชชู่แผ่นเล็กออกมาจากกระเป๋า ซับคราบน้ำตาบนแก้มตัวเองอย่างลวกๆ เธอนั่งคิดอยู่ในห้องน้ำอยู่นานก่อนจะตัดสินใจเดินกลับไปที่รถ โดยไม่กลับไปร่วมโต๊ะกับพวกเขาอีก ความหวังของเธอวันนี้ก็พังทะลายไม่เหลือชิ้นดีเธอส่งข้อความไปหาเเฟนหนุ่มว่าขอตัวกลับบ้านก่อน อ้างว่าปวดท้องวันนั้นของเดือน เธองุมงำกับตัวเองพลางเปิดประตูรถโอ๊ยย!!!โมรินอุทานเสียงหลงเมื่อมีใครบางคนกระชากแขนเธออย่างเเรง ทำให้ตัวเธอชนเข้าแผงอกแกร่งของเขาสองมือของเขาโอบรัดเอวเล็กไว้ พลางลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังบาง ดวงตาสีนิลฉายเเววกระหายราวกับเสือที่ต้องการจะครุบเยื่อทุกเมื่อ คิวหยักได้รูปยกขึ้นเล็กน้อย ราวกับเจอสิ่งถูกใจคนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มอย่างรังเกียจ เธอยกมือปิดหน้าอกตัวเอง เมื่อเห็นว่าเขาจับจ้องอยู่ที่มันไม่ละสายตา"ไอ้โรคจิต""วันนี้จับตรงไหนดี" เขาพูดออกมาอย่างหน้าไม่อาย ดวงหน้าคมคายเปื้อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขณะที่มือลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังบาง"ถ้ายังไม่ปล่อยฉันจะตะโกนให้คนเเห่กันมาดูหน้าตาคนหื่นอย่างเเก" เธอร้องบอกพลางดิ้นอยู่ในอ้อมเเขนของเขา"ร้องสิ" มือหนาเลื่อนขึ้นมาบีบปลายคางของเธอ น้ำเสียงกระเเทกกระทั้น

ชุดเดรสเกาะอกสีดำแนบรัดไปกับร่างบอบบางอันสมบูรณ์แบบของหญิงสาว ทำให้เห็นส่วนเว้าโค้งของรูปร่างของเธอผมยาวสีดำถูกมวยขึ้น เผยให้เห็นต้นขอขาวเเละความเซ็กซี่ เธอที่ยืนอยู่ข้างกายของเขาในตอนนี้ ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็อยากจะเข้าหาผิวพรรณใส่บริสุทธิ์ กับใบหน้าที่บึ้งตึง ไม่ได้บดบังความสวยของเธอเลย ทว่ามันกลับสร้างความดึดดูดเข้าไปอีกเธอก้มหน้าก้มตา เขาเหลือบมองเธอด้วยห่างตาเพียงนิด ถึงการกระทำจะดูเหมือนไม่ได้สนใจใยดีคนข้างกาย แต่ในความคิดของเขานั้น ยากจะหักห้าม"พวกเรานี่เจอกันบ่อยนะ"น้ำเสียงที่เธอไม่อยากได้ยินก็พูดออกมา ถ้าเขาไม่พูด เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรเสียหน่อย"อย่ามาใช้คำว่าพวกเรากับฉัน นายคงพิศวาสฉันมากสินะ ถึงได้ตามหลอกหลอนไปทั่วทุกที่""หึ"มุมปากหนากระตุกยิ้มเล็กน้อย ใบหน้าของเขาไม่ได้หันมามองเธอ ชายหนุ่มสูงมากกว่าเธอ สองมือล่วงกระเป๋าอย่างสบาย ทว่ากลับดูมีภูมิฐานจู่ๆเขาก็ผลักร่างของเธอติดกับพนักลิฟต์ โมรินถอยหนี แต่เขายกเเขนทั้งสองข้างยันกับพนักไว้ ทำให้เธอต้องเผชิญหน้ากับเขาโดยตรงอลันก้มหน้าเข้าไปใกล้ กลิ่นหอมเฉพาะตัวของเธอลอยติดจมูก"อ้าขาให้ฉันสิ ถ้าเอากับเธอเเล้วมันไม่สนุก ฉันอาจจะไ

โมรินขับรถหรูเข้ามาจอดในบริเวณรั่วมหาลัย ก่อนจะเดินเข้าไปยังตึกคณะของตัวเอง ทุกสายตาจับจ้องมายังร่างบางที่เดินสับเท้าผ่านไป แถมเธอยังสะพายกระเป๋าแบนร์เนมยี่ห้อดัง ผิวพรรณเปล่งปลั่งราวกับนางแบบหรือพวกเซเลบโมรินมาจากตะกูลพวกไฮโซ เป็นธรรมดาที่รสนิยมของเธอจะเป็นพวกของมีราคาแพง แม้ทุกคนจะใส่ชุดนักศึกษาทว่าเธอนั่นกลับดูโดดเด่นมาก ผมยาวสลวยถูกปล่อยยาวไปถึงกลางหลัง มันสะบัดเล็กน้อยในตอนเธอเดิน "มอนิ่งยะ แม่คุณหนู" เสียงที่เหมือนจะพูดจากระแหนะกระแหนก้ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็ยัยเพื่อนเที่ยวเช้าค่ำนี่แหละ"ว่าไง" โมรินเลิกคิ้วถามก่อนจะวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ"เปล่า" เห็นแกอารมณ์ดีมาแต่ไกลโพ้นโน้น ท่าทางแบบนี้คงมีเรื่องดีเกิดขึ้นกับเธอแน่ เมื่อคืนรุ่นน้องต่างมหาลัยก็คะยั้นคะยอให้ชักชวนโมรินไปเที่ยวงานปาร์ตี้ ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงถึงให้เธอมาชวนโมรินไป "ฉันจะไปเที่ยวกับแฟน" ลินินทำหน้าเหวอ แล้วก็ตบมือให้เธอซะเสียงดังลั่นห้อง "ทำไมแกต้องเสียงดังด้วย" โมรินเอ่ยขัดเมื่อเพื่อนตัวดีทำให้คนหันมาที่พวกเธอเป็นตาเดียว "ดีใจกับแกนะสิ นานๆครั้งจะได้ไปเชียวนะ" คำพูดคำจาเหมือนประชดประชันเธอยังไงยังงั้น ทว่าที่ยัยลินิ