หน้าที่

ภาพที่ปรากฏตรงหน้าเป็นพยาบาลสาวกำลังควงเเขนเเฟนหนุ่มของเธอ ความโกรธก็ปะทุขึ้นในทันที เธอต้องรอเขาให้ว่างกว่าจะมาหาได้ เเต่กลับมาเจอผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ คอยมามั่วแฟนคนอื่น

โมรินสาวเท้าเข้าไปหาทั้งคู่ เธอกระชากเเขนผู้หญิงคนนั้นออกในทันที

 "โอ๊ย"

"พี่คินผู้หญิงคนนี้เป็นใครอีกค่ะ" เธอถามออกไปตรงๆ ถึงเเม้จะไม่ได้เป็นอะไรกัน เเต่เธอก็ไม่ชอบให้ใครมาเกาะเเฟนตัวเองแบบนี้

"เพื่อนร่วมงานพี่เอง" เธอเดินเเทรกเข้าไปยืนเเทนผู้หญิงคนนั้นเเละเกาะเเขนพี่คินทันที

"โมนี่มันโรงพยาบาล จะมายืนเกาะเเขนพี่อะไรตรงนี้"เขาเเกะมือเธอออก

"ทีเพื่อนพี่ยังเกาะได้เลย โมเป็นแฟนพี่ทำไมจะเกาะเเขนพี่ไม่ได้"

"พวกพี่เเค่ล้อกันเล่นค่ะ"

"ล้อเล่นอะไรกันค่ะ นี้มันโรงพยาบาล ไม่ใช่โรงเเรม"

"โมริน ถ้าจะมาพูดจากับเพื่อนพี่แบบนี้คราวหน้าก็ไม่ต้องมา" เวลาเขาโกรธมักจะเรียกชื่อเต็มของเธอ หญิงสาวดวงตาร้อนผ่าว 

เสียงเยือกเย็นที่พูดออกมานั่นราวกับไม่เห็นใจคนตัวเล็ก เธอก็เป็นเเค่เด็กสาวคนหนึ่งที่อยากใช้เวลาร่วมกับเขา 

จะไม่ให้เธอหึงหวงเขาได้ยังไง ในเมื่อเธอกับเขา เราใช้เวลาต่างกัน มีเเค่เพื่อนร่วมงานของเขาเท่านั้น ที่มีโอกาสเจอหน้าทักทายกับเขาทุกวัน

เเต่เธอกลับไม่ได้ในส่วนนั้น เวลาว่างชายหนุ่มก็พักผ่อน เเทบจะไม่ได้เจอหน้ากันด้วยซ้ำ 

สามปีที่คบหากันมา พวกเธอไปเที่ยวด้วยกันจนนับครั้งได้ บางครั้งไม่ทันได้เตรียมตัวเขาก็ทิ้งเธอไปหางานซะเเล้ว 

โมรินพยายามทำตัวไม่งี่เง่า เเสร้งว่าทำเป็นว่าเธอเข้าใจเขาดี เพื่อให้ความสัมพันธุ์ของเรานั้นไปต่อ

"พี่คินก็มัวเเต่เเคร์ความรู้สึกของคนอื่น เคยเเคร์ความรู้สึกโมบ้างไหม รู้ไหมว่าโมต้องอดทนเเค่ไหน กว่าจะได้เจอหน้าพี่ กว่าเราจะได้ไปกินข้าวด้วยกันสองคน กว่าเราจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน โมรอพี่เเทบตาย เเต่พี่กลับมาเล่นบ้าอะไรกับเพื่อนก็ไม่รู้ จะให้โมคิดยังไง"

"ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ" 

พยาบาลสาวเห็นคนตัวเล็กโกรธที่เธอหยอกล้อกับภาคินจึงขอตัวออกไปจากเหตุการณ์นี้ก่อน

เป็นเพราะเธอเล่นอะไรไม่เข้าท่าโดนเเฟนเขาเข้าใจผิดใหญ่เลย

"พี่ขอโทษ" ภาคินเดินเข้ามาประคองใบหน้าสวยให้สบตากับเข้า นิ้วเรียวยาวคราบน้ำตาออกจากเเพรขนตางงอน

"เข้าไปคุยกันในห้องเถอะ" เขาจับมือเล็กให้เดินตามหลังเขาไป โมรินมองแผ่นหลังกว้างที่เดินนำเธอเข้าไปในห้องส่วนตัวของเขา ภาคินลูบผมเธอเบาๆ อย่างรู้สึกผิด

"ขอโทษที่ไม่มีเวลาให้ จะตบตีพี่ก็ได้" เขายกมือของเธอขึ้นมาฟาดแขนตัวเขาเอง

"พอเถอะค่ะ โมก็โทษที่ทำตัวงี่เง่าใส่พี่ โมเเค่หวงพี่" ร่างบางดึงมือตัวเองกลับมา ก่อนจะยื่นถุงขนมในมือที่ซื้อมาให้เเฟนหนุ่มไป

"อะไร" ไปหน้าหล่อเหล่ามองเธออย่างเป็นคำถาม

"ขนมของโปรดพี่ไงค่ะ" ชายหนุ่มมองถุงขนมที่อยู่ในมือแฟนสาว ก่อนจะส่งยิ้มให้เเล้วขยี้ผมเธออย่างเอ็นดูอีกครั้ง

"น่ารักที่สุดเลย" โมรินที่หน้าบึ้งเมื่อครู่ก็เเก้มเเดงขึ้นมาทันที เเค่คำชมไม่กี่คำของเขา ก็ทำเธอใจเย็นลง ภาคินหยิบขนมขึ้นมาทำทันที เขากำลังเอาใจสาวสวยตรงหน้าที่งอนเขาอยู่

หญิงสาวเดินไปนั่งลงบนโซฟาตัวเล็ก พลางมองคนร่างสูงกินขนม โมรินยกยิ้มอย่างดีใจที่เธอได้นั่งมองเขาอยู่อย่างนี้

"พี่คินค่ะ อีกไม่กี่วันก็ถึงวันครบ......" / "คุณหมอค่ะ คนไข้มีอาการช็อกค่ะ"

เธอพูดไม่ทันจะจบประโยคเสียด้วยซ้ำ พยาบาลก็เปิดประตูเอ่ยแทรกเธอเสียก่อน จะว่าไปสิ่งที่เธอต้องการมันไม่ได้สำคัญอะไรเลย

เพราะเขามีหน้าที่รักษาชีวิตคน นั้นมันชีวิตคนเลยนะ สิ่งที่เธอต้องการมันเล็กนิดเดียวเอง ทั้งที่เธอพูดกับตัวเองแบบนี้ตลอด เเต่กลับยอมรับความจริงไม่ได้

ภาคินวางขนมลงเเละรีบวิ่งออกจากห้องพักส่วนตัวไปทันที ปล่อยให้คนตัวเล็กนั่งตัวเเข็งทื่ออยู่เพียงลำพัง 

โมรินเป็นห่วงภาคิน จึงลุกวิ่งตามออกไปด้วยอีกคน มือเล็กกำชายกระโปรงแน่นพลางวิ่งไปยังห้องไอซียู แต่เเล้วพยาบาลก็ขวางเธอไว้

"ญาติผู้ป่วยรอด้านนอกค่ะ"เธอไม่ได้เป็นอะไรกับผู้ป่วยเเต่เธออยากช่วยเเฟนหนุ่ม เธออยากอยู่ข้างๆ เขา เเต่ลืมไปเธอไม่ได้เรียนพยาบาล ไม่ได้เรียนหมอ ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น