บทที่ 1/2

พวกเขาทั้งสองอยู่ในความเงียบ สายตาของเขาจับจ้องอยู่บนถนน ส่วนเธอก็เอาแต่มองบรรยากาศนอกกระจกรถที่เคลื่อนผ่านไปพร้อมกับความเร็วรถ

เธอตื่นตระหนก จึงกอดประเป๋าผ้าไว้แน่น ทว่ารถกำลังวิ่งผ่านมหาลัยเธอไป เขาลืมไปแล้วเหรอว่าต้องแวะส่งเธอ

“พี่ขับผ่านไปแล้วค่ะ”แยมร้องบอกด้วยความรู้สึกเกรงใจ เพราะมันเลยออกมาแปดร้อยเมตร

เขาเหยียบเบรคกะทันหัน จนหน้าผากมนกระทบเก้าเก้าอี้เบาะหน้าจนเกิดเสียง เธอดึงตัวกลับมาด้วยความอาย ยกมือปิดรอยแดงตรงหน้าผาก

“ลงไป”

แยมงุนงง จะให้เธอลงตรงนี้เลยเหรอ อย่างน้อยก็ควรจะกลับรถไปส่ง ดวงตาคมกริบปรายตามองเธอผ่านกระจก

“ตอนเย็นจะมารับ อย่าลืมรอด้วยล่ะ”เขาพูดอย่างไม่ใส่นัก

คนตัวเล็กได้แต่ปิดปากเงียบ แล้วลงยอมลงจากรถแต่โดยดี ทันทีที่ลง รถก็แล่นออกไปทันที ทำให้เธอต้องเดินกลับไปอีกแปดร้อยเมตร

แยมเดินเข้ามาในอาคารเรียนด้วยอาการเหนื่อยหอบ ถึงจะไม่ไกลมากแต่มันก็เหนื่อยเอาเรื่อง

“ทำไมทำหน้าแบบนั้น”เลโอเห็นเธอเดินคอตกเข้ามาจึงถามด้วยความสงสัย

“เหนื่อย”แยมบ่นพึมพำก่อนจะนั่งลง

“ทำไมเหรอ”พีชเห็นเลโอพูดคุยอยู่กับแยมจึงหันมาสนใจบทสนทนาของพวกเขา

“เดินมาน่ะสิ”

ตอนเย็นแยมออกมารอเขาอยู่หน้ามหาลัย ที่จริงเลโอกับพีชชวนเธอไปดูแข่งฟุตบอล แต่เธอกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่เจอจึงปฏิเสธ

เขาบอกว่าช่วงเย็นจะมารับ ทว่าเวลาก็ผ่านไปสองชั่วโมงแล้ว เขายังไม่โผล่มาแม้แต่เงาเลย หรือว่าเขาจะพูดแบบขอไปที เขาดูเป็นผู้ใหญ่มาก คงไม่ได้พูดล้อเล่นเหมือนเด็กหรอกน่ะ

เธอไม่มีเบอร์ติดต่อเขา หรือจะโทรไปขอจากคัณแม่ แต่กลับรู้สึกเกรงใจขึ้นมา จึงได้แต่รอต่อไป เขาอาจจะกำลังออกมาก็ได้

หญิงสาวรอต่อไป เธอมองนาฬิกาข้อมือครั้งแล้วครั้งเล่า จนเข็มสั้นชี้มายังเลขหก ดวงอาทิตย์กำลังจะตกดิน

แยมจึงโบกมือเรียกแท็กซี่กลับไป ค่อยให้คุณแม่บอกเขาว่าไม่ต้องแวะรับเพราะเธอกลับไปเองแล้ว

กลับมาถึงบ้าน ฟ้าก็มืดพอดิบพอดี ไฟในห้องโถงสว่างจ้า เสียงช้อนกระทบกับจานไปมา เหมือนว่าคนในบ้านกำลังทานมื้อเย็นอยู่

แยมเดินเข้าไปตามเสียง ทว่าพวกเขากำลังทานอาหารอยู่ ทุกคนนั่งประจำที่เหมือนกับตอนเช้า ขาดแค่เธอไป

คนตัวเล็กขมวดคิ้ว เมื่อเห็นชายหนุ่มกำลังนั่งกินข้าวอยู่บนโต๊ะหน้าตาเฉยราวกับไม่มีอะไรต้องกังวล เขาไม่ได้กำลังยุ่ง แต่แค่หลอกว่าจะมารับเธอ

“กลับมาแล้วเหรอ”คุณแม่หันกลับมาเห็นเธอเข้า จึงชวนเข้ามานั่งทานอาหารเย็นด้วยกัน

“ทำไมเพิ่งกลับมาล่ะ”คุณแม่หันมาถาม เมื่อเห็นเธอเงียบจึงเอ่ยต่อ “พี่เขาบอกว่าหนูไม่ยอมกลับมาด้วย”

“หนูไปดูเพื่อนแข่งฟุตบอลมาค่ะ”แยมรีบหาข้ออ้าง ไม่ใช่ว่าเธอไม่ยอมกลับ เขาต่างหากที่ไม่ยอมมารับ มันทำให้เธอรู้ว่าคำพูดของเขาเชื่อถือไม่ได้

หลังทานอาหารคุณพ่อกับคุณแม่ออกไปข้างนอกด้วยกัน บอกแค่ว่าจะกลับมาดึกหน่อย เธอช่วยแม่บ้านเก็บจานกับเศษอาหารบนโต๊ะ

“ชงกาแฟขึ้นมาให้ในห้องทำงานด้วย”สุ้มเสียงไร้อารมณ์เอ่ยสั่ง ร่างสูงลุกจากเก้าอี้เดินขึ้นชั้นบนไป

แยมหันมองรอบกาย แต่ไม่พบสาวใช้คนไหน เขาคงไม่ได้สั่งเธอหรอกใช่ไหม เธอไม่ใช่สาวใช้สักหน่อย

คนตัวเล็กนำจานไปเก็บในห้องครัว เธอบอกกับแม่บ้านว่าเขาสั่งกาแฟให้ไปส่งบนห้องทำงาน สาวใช้คนหนึ่งเข้ามาจัดเตรียมอย่างรวดเร็ว แต่กลับยื่นถาดกาแฟมาให้เธอ

“ช่วยพี่หน่อยน่ะ ยังเคลียร์ของไม่เสร็จเลย”

แยมเห็นพวกเขามีสีหน้าลำบากใจ เธอจึงรับไว้และนำไปส่งที่ห้องทำงาน เธอเคาะประตูสองครั้ง คนด้านจึงบอกให้เข้าไป

ชายหนุ่มเอนตัวพิงกับผนักเก้าอี้ ในมือถือเอกสารอยู่สองสามฉบับ ดวงตาขลับดำจดจ่ออยู่กับตัวหนังสือโดยไม่สนใจคนที่เข้ามา

หญิงสาววางแก้วกาแฟลงเงียบก่อนจะหมุนตัวกลับออกไป โดยไม่รบกวนเขา

“มันเย็นไป ไม่อร่อย ไปชงมาใหม่”

ทว่าก้าวเท้าได้แค่สี่ก้าวเท่านั้น เขากลับบอกให้เธอไปนำกาแฟที่กำลังร้อนมาใหม่ แยมพยักหน้ารับแล้วกลับลงไป

เธอบอกสาวใช้ว่าเขาต้องการแก้วใหม่ที่กำลังร้อน ทว่าพวกเขากลับให้เธอช่วยชงให้หน่อย เพราะมือของแต่ละคนไม่ว่าง กำลังล้านจานและเตรียมวัตถุดิบสำหรับพรุ่งนี้

แยมน้ำนำแก้วใหม่มา ชงขณะกำลังร้อน เป็นงงๆกะบเครื่องชงกาแฟ เพราะไม่เคยใช้มาก่อน และเธอก็ไม่ดื่มกาแฟด้วย

ครั้งนี้เธอนำขึ้นไปใหม่ แก้วใหม่ชงใหม่ เธอเคาะประตูก่อนเข้าไปเสมอ วางลงแล้วออกไปเงียบๆ

“ขมเกินไป ไปเปลี่ยนมาใหม่”

เขาสั่งให้เธอเปลี่ยนเป็นครั้งที่สองแล้วน่ะ หรือว่าเธอลืมใส่อะไรจริงๆ แยมหยิบกลับลงไปอีกครั้ง

เธอลองจิมกาแฟในแก้ว ว่ามันขมอย่างที่เขากล่าวหาหรือเปล่า หญิงสาวถึงกับคายทิ้งไม่ทัน

คราวนี้เธอชงใหม่อีกรอบ ใส่น้ำตาลลงไปไม่กี่ช้อน ก่อนจะนำขึ้นไปส่งอย่างเร่งรีบ แต่เขากลับบอกว่าหวานเกินไป

“เธอชงกาแฟไม่เป็นหรือไง” เขาพูดขึ้นเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ทุกคำแฝงความแหน็บแนมให้เธอหน้าชา

“แม่ไม่เคยสอนเหรอ หรือว่าพอได้แต่งกับพ่อฉันแล้ว ก็ลืมไปเลยว่าตัวเองมาจากไหน เลยไม่คิดจะสอนลูกสาวให้ทำอะไรเป็น”เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆอย่างเย้ยหยัน

“ทำไมคุณต้องพูดแรงขนาดนี้ด้วย จะดูถูกฉันยังไงก็ได้ แต่อย่ามาว่าแม่ฉัน”แยมรู้สึกโกรธมาก จึงตอกกลับไปด้วยสีหน้าไม่พอใจ

เขาไม่ควรพูดจาเหยียดหยามคนอื่นแบบนี้ ดูท่าแล้วเขาคงจะรังเกียจพวกเธอสองแม่ลูก

“เธอเข้าใจผิดแล้ว ฉันแค่เตือนให้เธออย่าลืมรากเหง้าของตัวเองต่างหาก”

ใบหน้าหล่อเหลาละสายตาจากเอกสาร เขาเหลือบมองเด็กสาวที่ยืนมองเขาด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว ศรัณย์กระตุกยิ้มน้อยๆก่อนจะหายไป

“ไปชงมาใหม่”เขาสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด พลางมองท่าทางเหมือนเด็กกำลังจะร้องไห้อยู่ร่อมร่อ ก่อนจะหายออกไปพร้อมกับแก้วกาแฟ

แยมนำกาแฟมาเททิ้งแล้วชงใหม่ จากนั้นจึงให้สาวใช้คนอื่นนำไปให้เขาที่ห้องทำงาน ส่วนเธอก็แยกตัวกลับเข้าห้อง

คนตัวเล็กแง้มประตูไว้แอบมองอีกฝั่ง รอดูว่าสาวใช้คนนั้นจะกลับออกมาพร้อมกับแก้วกาแฟหรือเปล่า

ไม่นานสาวใช้ก็กลับออกมาอย่างรวดเร็วตามคาด แถมในมือไม่ได้ถือแก้วกาแฟกลับออกมาด้วย เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ชอบเธอและตั้งใจกลั่นแกล้งเพื่อดูถูก

เขาไล่เธอลงไปชงกาแฟอยู่หลายครั้ง ขณะที่กาแฟแก้วนั้นที่สาวใช้นำขึ้นไปเธอก็เป็นคนทำ สองมาตรฐานชัดๆ ทำไมเขาถึงได้เกลียดเธอและยังดูถูกแม่ขนาดนี้