บทที่ 2

วันนี้แยมจงใจสาย จะได้ไม่ต้องติดรถของเขาไป เพราะกลัวว่าคุณพ่อจะให้เธอติดรถเขาอีก เธออยากจะสนิทกับเขาอยู่หรอก แต่ดูอีกฝ่ายเหมือนเห็นเธอเป็นมดปลวก แถมยังชอบมองด้วยห่างตา

แยมสะพายกระเป๋าผ้าเดินลงมา ตอนเช้าเธอไม่ได้ลงมาทานข้าว แม้จะมีแม่บ้านขึ้นมาเคาะประตูเรียก แต่เธอกลับเงียบไม่ตอบอะไรราวกับคนหลับลึก

แม่เห็นเธอลงมาจากห้องจึงถามว่าจะทานข้าวไหม เธอส่ายหน้าปฏิเสธ ค่อยไปหากินที่มหาลัยแล้วกัน

คนตัวเล็กเดินทอดน่องออกมา ผมยาวสีดำปล่อยลงสยายอยู่กลางหลัง เสื้อนักศึกษาสีขาวรัดไปกับรูป สวมกระโปรงสีดำสั้นเหนือเข่าเล็กน้อย

ตัดเย็บด้วยผ้าที่ทิ้งตัวพอดี ทำให้ชายกระโปรงพลิ้วเบาเวลาเดิน เน้นสัดส่วนช่วงเอวให้คอดชัด กระโปรงบานออกเล็กน้อยตรงปลาย ขับให้เรียวขาดูเด่นขึ้น โดยเฉพาะต้นขาขาวเนียนที่โผล่พ้นชายกระโปรงออกมาอย่างชัดเจน

“ใส่สั้นขนาดนี้ ไปเรียนหรือไปหาผัวกันแน่”

น้ำเสียงเย็นเยียบดังมาจากโรงรถ ร่างสูงชุดสูทสีดำยืนพิงอยู่กับกระโปรงรถ สองมือกอดอกพลางมองพิจารณาสาวน้อยตรงหน้า

แยมชะงักฝีเท้าลง เขายังไม่ไปทำงานอีกเหรอ เธออุตส่าห์รอให้เขาออกไปก่อน ทำไมถึงยังยืนอยู่ที่นี่ได้

หญิงสาวทำเป็นมองไม่เห็น และไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาพูด ใครๆเขาก็แต่งแบบนี้กันทั้งนั้น เธอจะใส่แบบไหนก็ได้นี้มันเอวของเธอ

“รีบมาขึ้นรถ”

“ไม่เป็นไรค่ะ แยมไปเองได้”เธอเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันหลังใส่เขา

“ถ้าเธอไม่ขึ้น ฉันจะบอกพ่อว่าเธอปฏิเสธไม่ทำตามคำสั่งเขา ไม่อยากสนิทกับฉัน”

“นี่คุณ”แยมหันกลับมาในทันที ผู้ชายคนนี้กลับจะใส่ไฟให้เธอกลายเป็นคนนิสัยไม่ดีซะงั้น ถึงแม้ว่าพ่อกับแม่อยากจะให้พวกเราสนิทกัน แต่เป็นเขาต่างหากที่รังเกียจเธอ

“ขึ้นรถ”

ศรัณย์พูดอีกครั้งราวกับเป็นคำสั่งคำสุดท้ายที่เขาจะพูด สาวน้อยแบะปากก่อนจะเดินไปขึ้นนั่งเบาะหลังเช่นเดิม

ภายในรถยังคงเงียบ ไร้บทสนทนาใดๆระหว่างพวกเขา บูกันติสีดำแล่นออกไปด้วยเร็ว แยมแอบปรายตามองเขาอยู่หลายครั้งผ่านกระจกรถ

ใบหน้าหล่อเหลาเหลือบมองกระจกหน้ารถ ทำให้สองสายตามาบรรจบกันอย่างไม่ทันระวัง แยมรีบลุบสายตาลงต่ำ แล้วมองออกไปนอกกระจกรถ

รถจอดลง ทว่ามันไม่ใช่หน้ามหาลัยเธออีกแล้ว มันเลยมาตั้งหลายร้อยเมตร หญิงสาวคิ้วขมวดก่อนจะเปิดประตูลงไปด้วยความไม่พอใจ

แกล้งกันอีกแล้ว พรุ่งนี้เธอจะต้องมาด้วยตัวเองให้ได้ เธอไม่ต้องการความหวังดีจอมปลอมจากเขา

แยมเดินลากขาไปตามทางเท้าถึงมหาวิทยาลัย ระยะทางแปดร้อยเมตรที่เธอเดินซ้ำมาสองวันกลายเป็นเหมือนบทลงโทษส่วนตัว

เหงื่อซึมขมับ เส้นผมแนบแก้ม และสีหน้าบึ้งตึงจนใครเห็นก็คงไม่กล้าเข้าใกล้

“เป็นอะไร ทำหน้ายังกะไปฆ่าใครมา” พีชเพื่อนสนิทเอ่ยทัก พลางก้าวมาขนาบข้าง

“เดินมาไง”แยมถอนหายใจแรง ตอบด้วยเสียงหงุดหงิดแฝงความเหนื่อยชัดเจน

ยังไม่ทันที่พีชจะพูดอะไร เลโอที่เพิ่งเดินมาสมทบก็ยิ้มกว้าง

“เย็นนี้ไปดูหนังกันไหม หนังเข้าโรงใหม่พอดี”

แยมเงียบไปครู่หนึ่ง ในหัวคำนวณเวลาทันที ตอนเย็นศรัณย์คงไม่โผล่มารับเหมือนเคย

เธอจึงพยักหน้าตกลง แต่ในใจกลับรู้สึกเหมือนเจอทางออกจากความน่าเบื่อของวันนี้

ตอนเที่ยงพวกเขานั่งทานข้าวอยู่ในโรงอาหารด้วยกัน เมื่อวานพีชกับเลโอชวนเธอไปดูการแข่งขันฟุตบอลของคณะ ทว่าเธอกลับยื่นโง่รอคนโกหกที่บอกว่าจะมารับ

“สรุปเมื่อวานกลับบ้านกี่โมง”เลโอถาม พลางตักผักในจานของเขาให้พีช

“ฟ้าเกือบมืดแล้ว”

“บอกแล้วไงว่าไปดูบอลก่อนค่อยกลับ”พีชเอ่ยขึ้นอีก เธอตักผักในจานขึ้นมากินราวกับเป็นของโปรด

“วันนี้ไปดูหนังก่อนค่อยกลับ”

เพราะว่าเธอไม่เชื่อว่าเขาจะมา ไม่อยากถูกมองว่าเป็นคนโง่ แค่ครั้งเดียวก็ถือว่าพอแล้ว

“เมื่อวานคณะเรายังแพ้ไม่พอน่ะ แถมยังตกรอบด้วย โดนล้อไปถึงปีหน้าแน่นอน”

หลังเลิกเรียน พวกเธอเดินออกมาจากตึกคณะ ตกลงกันแล้วว่าจะไปดูหนังกัน จากนั้นก็ไปกินโอมากาแสะก่อนกลับ

นักศึกษาหลายคนทะยอยกันออกมา ทว่าหลายคนกำลังหยุดดูอะไรบางอย่างอยู่เบื้องหน้า ทำให้พีชอดสงสัยไม่ได้จึงอาสาไปสอดแนม

“หนุ่มหล่อบ้านรวย บอกว่ามารับน้องสาว”พีชกลับมาพร้อมกับภาพถ่ายในมือ เลโอจึงคว้ามาดูเป็นคนแรก

“ขับรถแพงกว่ากูอีก”

แยมดอสงสัยไม่ได้ จึงขยับเข้ามาใกล้เลโอเพื่อจะดูคนในภาพว่าหล่ออย่างที่ว่าหรือเปล่า

ชายหนุ่มร่างสูงแต่งตัวเนี้ยบจนไร้ที่ติ ท่าทางที่ยืนพิงอยู่กับรถในมือถือบุหรี่หนึ่งม้วน ท่าทางคุ้นเคยนี้ทำให้แยมสะดุ้ง ทำไมวันนี้ถึงมารับล่ะ

“พี่ชายฉันเอง”

“ห๊ะ”เลโอกับพีชร้องอุทานเป็นเสียงเดียวกัน

“แกมีพี่ชายตั้งแต่เมื่อไหร่”พีชยังไม่หายส่งสัย ถึงถามออกไป ถ้าจำไม่ผิดแยมเป็นลูกคนเดียว

“ลูกชายสามีใหม่แม่น่ะ”แยมอธิบายสั้นๆ ราวกับไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้

“พี่ชายต่างสายเลือดหรอ”เลโอเอ่ยเสริม

“วันนี้คงไปดูหนังด้วยไม่ได้แล้วล่ะ ไว้คราวหน้าน่ะ”แยมเอ่ยบอกเพื่อนอีกสองคนที่นัดกันซะดิบดี แต่เธอต้องกลับบ้านก่อน

หญิงสาวเดินแทรกผ่านกลุ่มคนที่กำลังจับตามองชายตรงหน้า แยมเข้าไปเปิดประตูหลังพร้อมกับเข้าไปนั่งลงในรถ

“ชักช้า”ร่างสูงบ่นพึมพำก่อนจะดับบุหรี่ในมือ

ศรัณย์ก้าวขึ้นรถและขับออกไปในทันที บรรยากาศภายในรถอึดอัดมาก เธอต้องอดทนนั้งไปจนกว่าจะถึงบ้าน

06:02

วันนี้แยมออกมาตั้งแต่เช้า เธอจะไม่ยอมติดรถเขาไปเด็ดขาด หากเขามารอรับเธอก็จะปล่อยให้เขารอไป เหมือนอย่างที่เธอยืนรอหลายชั่วโมง

เช้าวันเดียวกัน ศรัณย์จัดเสื้อสูทเข้าที่ ขณะกำลังจะก้าวออกจากบ้านไปทำงาน เขาสวนทางกับรสรินที่ได้ชื่อว่าแม่ใหม่เดินผ่านห้องรับแขก

“ไม่ต้องรอแล้วนะ หนูแยมออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว” น้ำเสียงของเธอฟังเหมือนจะเอ่ยบอกเฉยๆ แต่ประโยคนั้นกลับทำให้เขาชะงักไปชั่วขณะ มือที่จับลูกบิดประตูหยุดนิ่ง ราวกับคำพูดนั้นเพิ่งกระแทกเข้ามาในหัวอย่างไม่ทันตั้งตัว

แววตาคมของเขาฉายแววไม่พอใจปนหงุดหงิด ก่อนจะสูดลมหายใจลึกและก้าวออกจากบ้านไปอย่างเงียบๆ แล้วทิ้งความรู้สึกขุ่นมัวไว้ข้างหลัง

หลังเลิกเรียน แยมเดินออกจากรั้วมหาวิทยาลัยพร้อมเลโอและพีช เสียงจอแจของผู้คนรอบข้างถูกกลืนไปกับเสียงหัวเราะคุยเล่นของเพื่อน

“วันนี้กลับดึกหน่อยนะ” แยมบอกพลางก้มเช็กโทรศัพท์ เลโอหันมายิ้ม “ก็ดี จะได้ดูรอบค่ำ คนน้อย”

พีชพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนทั้งสามจะเดินลัดเลาะไปตามฟุตบาทออกไปเรียกแท็กซี่ มุ่งหน้าไปยังห้างสรรพสินค้าที่มีโรงหนังอยู่ชั้นบนสุด บรรยากาศเย็นสบายเหมือนเร่งเร้าให้ค่ำคืนนี้ช้าลง

แยมกลับบ้านมาในเวลาห้าทุ่ม เธอแอบย่องเข้ามาเงียบๆ ในโถงขนาดใหญ่มืดสนิท มีเพียงแสงไฟสลัวจากภายนอกตกสะท้อนเข้ามา

หญิงสาวกลับเข้าห้องของตัวเอง เธอจัดการกับตัวเองอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมตัวจะเข้านอน

แยมหันมองเหยือกน้ำที่ว่างเปล่า เธอจึงนำลงไปใส่น้ำก่อนจะขึ้นมานอน ดึกๆจะได้ไม่ต้องลงมาอีก

ชายหนุ่มเดินกลับมาด้วยสภาพเมามาย ทว่าเขายังรู้สึกตัวดี ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาในห้องโถง เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินลงมาจึงปรายตามอง ทว่าคนที่ลงมากลับมองไม่เห็นว่ามีเขานอนอยู่ในห้องโถง

แยมเดินวนไปวนมาอยู่หน้าตู้เย็น ก่อนเปิดออกหยิบน้ำเย็นขึ้นมาดื่ม เธอเห็นลูกองุ่นโผล่ออกมาจึงแอบหยิบใส่ปากไปหนึ่งลูก

“คอแห้งมากเลย”เสียงแหบพร่าดังอยู่เหนือศรีษะ มีกลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ

คนตัวเล็กรู้สึกได้ถึงร่างสูงที่แอบอิงอยู่ด้านแผ่นหลัง ทันใดนั้นฝ่ามือแกร่งก็คลำลงบนเอวคอด แยมสะดุ้งโหยง ขณะที่กำลังจะเบี่ยงตัวหลบ ใบหน้าคมคายก็ฝั่งลงมาบนต้นคอ

หญิงสาวกำลังจะส่งเสียงร้อง แต่มือใหญ่อีกข้างกลับปิดปากเธอไว้แน่น ร่างของเธอถูกลากมาบนโต๊ะ

แยมเห็นใบหน้าคุ้นเคยที่เธอรู้จักได้เป็นอย่างดี เธอเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตา พร้อมกับดิ้นรนให้หลุดพ้นจากการควบคุมของเขา

ปลายลิ้นค่อยๆลากไล้ผ่านลำคอลงมาตรงหน้าอก สายเดี่ยวตัวบางปกปิดสองเต้าเต้งตึงไว้ ฟันคมกัดลงบนยอดถันผ่านเสื้อ

คนตัวเล็กส่งเสียงร้องไม่ได้ศัพท์ออกมา ริมฝีปากของคนข้างบนโลมเลียราวกับสัตว์ป่าหื่นกระหาย เขากดร่างเธอไว้แน่น

แยมใช้เท้าถีบไปที่หน้าของเขาจนอีกฝ่ายเผลอปล่อยมือ เธอตบเข้าไปที่ใบหน้าของเขาอย่างจัง

เพียะ!

หญิงสาวยกมือปกปิดหน้าอกของตัวเอง เธอหอบหายใจอย่างหวาดกลัว ก่อนจะวิ่งขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว

ศรัณย์แสะยิ้มร้ายกาจ เมื่อเห็นสาวน้อยวิ่งหายไป เธอตัวเล็กนิดเดียวแต่ไม่คิดว่าจะซ่อนรูปไว้มิดชิด แค่เห็นสายตาหวาดกลัวสั่นระริก เขากลับชื่นชอบจนอยากจะฉีกเธอทิ้งมากขึ้น