บทที่1/1

สายฝนเม็ดเล็กโปรยลงมาจากฟ้า ร่างสูงตระหง่านถือร่มคันสีดำไว้ในมือ ช่อดอกทิวลิปสีม่วงขนาดไม่ใหญ่มากวางไว้หน้าหลุมศพ

นัยน์ตาคู่คมแดงก่ำ ทว่ากลับเก็บกลั้นความรู้สึกนั้นไว้ในใจ ป้ายหลุมศพตรงหน้าเป็นแม่ของเขา เธอชอบดอกทิวลิปเป็นพิเศษ

แผ่นหลังกว้างเย็นยะเยือกขณะมองหลุมศพ เขาแสดงความรู้ได้เพียงเท่านี้ เขาคิดเพียงแค่ว่าดอกไม้ช่อนี้ควรจะมอบให้แม่เร็วกว่านี้ เขาควรจะกลับมาก่อนที่ทั้งคู่จะหย่ากัน เรื่องราวทั้งหลั่งไหล่เข้ามาในความคิดของเขา

ได้แต่คิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับทั้งสอง เมื่อเขากลับมาแม่ก็จากไปแล้ว แถมพ่อยังแต่งงานใหม่อีก เรื่องราวตาลปัตรจนทำสมองของเขาแทบจะระเบิดออกมา

ระหว่างที่ศรัณย์ไปฝึกงานที่อเมริกา ไม่มีใครปริปากบอกเขาสักคำเรื่องครอบครัว การกระทำเหล่านี้ทำเขาคับแค้นใจ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะปลุกแม่ขึ้นมาตอบคำถามที่ค้างคาทั้งหมด

น้ำฝนสาดลงบนแผ่นหินที่สลักชื่อของป้ายหลุมศพ เสียงน้ำสาดลงบนร่มอีกคัน จนทำให้ศรัณย์ต้องหันกลับไปมอง

ชายวัยกลางคนเดินเข้ามากับช่อดอกไม้สีม่วงเช่นกัน รองเท้าหนังเปื้อนไปด้วยโคล้นจากฝน ใบหน้าของทั้งสองมีส่วนคล้ายกันอยู่บางสวน

ศรัณย์ไม่ได้ถอยออกจากหน้าหลุมศพ แผ่นหลังของเขายังตั้งตรงราวกับกำแพงกันระหว่างคนด้านหลังกับหลุมศพ มีเพียงแค่เสียงฝนกระหน่ำลงมาที่บ่งบอกถึงระยะห่างของพวกเขา

“ยังจะมีหน้ามาที่นี่อีกเหรอ”น้ำเสียงของเขาเย็นเฉียบพร้อมกับประโยคเย้ยหยันอีกฝ่าย

“มันไม่ใช่อย่างที่แกคิด”มาวินอธิบาย ตอนนี้ลูกชายของเขากำลังโกรธและเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดผิดไป

“แล้วพ่ออยากจะให้ผมเข้าใจแบบไหนครับ”คำพูดของเขายังคงเย็นชา โดยไม่สนใจคำอธิบายของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย

“เรื่อง…”

“เก็บดอกไม้กลับไปเถอะครับ เพราะมันไม่มีที่จะวางแล้ว”

มาวินโกรธกับคำพูดและน้ำเสียงของลูกชาย จึงเข้ามาวางช่อดอกไม้ไว้กลับออกไปโดยไม่พูดไม่จาอีก ศรัยณ์มองช่อดอกทิวลิปอย่างรังเกียจ ก่อนจะใช้เท้าแตะมันออกไปจากป้ายหลุมศพแม่ของเขา

บทที่ 1

แยมย้ายเข้ามาอาศัยอยู่คฤหาสน์หรูพร้อมกับคุณแม่ แม่ของเธอเพิ่งจะแต่งงานใหม่กับมหาเศรษฐีอับดับต้นๆ

เธอไม่แปลกใจเลย เพราะแม่ของเธอเป็นคนทะเยอทะยาน รักความสะดวกสะบาย แม้ว่าคนข้างบ้านจะนินทาต่อว่าอย่างไร แม่ของเธอก็ไม่เคยเดือดร้อน

วันนี้เธอเพิ่งจะไปสอบสัมภาษที่มหาลัยชื่อดังมา แถมยังผ่านได้แบบฉลุย แม่บอกว่าไม่ต้องพยายามมากยังไงเธอก็ผ่านอยู่แล้ว

หญิงสาวพลิกตัวไปมา เพราะไม่คุ้นเคยกับที่ใหม่จึงนอนไม่หลับ แยมเหลือบมองนาฬิกาบนฝาผนังถึงได้รู้ว่าเธอนอนคิดมากจนถึงเที่ยงคืนแล้ว

สาวน้อยรู้สึกคอแห้งจึงลงไปชั้นล่างเพื่อดื่มน้ำ และเธอก็จะเตรียมน้ำขึ้นไปด้วย จะได้ไม่ต้องลงมาดึกดื่น

แยมเดินมาถึงห้องครัวก็เพิ่งจะรู้ตัวว่าลืมใส่รองเท้า เธอเปิดตู้เย็นหยิบน้ำมาออกมาหนึ่งขวด ค่อยๆควานหาแก้วมาดื่มน้ำ

เมื่อเธอหันหลังกลับมาก็ปะทะกับชายร่างสูง แยมสะดุ้งจนแก้วในมือตกแตก เศษแก้วหลนกระจ่ายไปตามบริเวณพื้น

“ระวัง”คนตัวเล็กร้องห้ามอย่างกังวล กลัวว่าเขาจะเหยียบเข้ากับเศษแก้วเหล่านั้น

ทว่าร่างสูงกลับก้าวเข้ามาโดยไม่กลัวเศษแก้วเลยสักนิด

“คนใช้ใหม่เหรอ”เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า กลิ่นเหล้าโชยออกมาจากตัวตนของเขา สภาพโซเซแบบนี้คงจะกระดกไปหลายขวด

ชายหนุ่มเข้ามากระชากร่างเธอออกไปให้พ้นตู้เย็น เขาจับเธอโยนออกไปราวกับว่าเธอเป็นแมวหนึ่งตัว ร่างของแยมลอยออกไปโดยที่เท้าไม่แตะพื้นเลยสักนิด

“โอ๊ย”

ไหล่กระแทกเข้ากับพื้นแข็งๆ โชคดีที่หน้าไม่ลงก่อน ไม่งั้นคงจะทรมานน่าดู แยมกุมหัวไหล่ไว้แน่น พร้อมกับมองค้อนใส่เขาก่อนจะเดินลากตัวเองขึ้นห้องไป หญิงสาวไม่เคยเห็นเขามาก่อน จึงไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร

เช้าวันต่อมา

สาวน้อยปวดตรงบริเวณหัวไหล่มาก เธอนวดเบาๆก่อนจะรีบแต่งตัวลงมาทานมื้อเช้ากับคุณแม่ เธอเพิ่งจะย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ได้ไม่กี่วัน จึงไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราว

แยมนั่งลงเก้าอีใกล้ๆคุณแม่ แม่บ้านกำลังจัดเตรียมที่นั่งสำหรับอีกหนึ่งคนตรงหน้าเธอ

ขณะที่ทุกคนกำลังกินข้าว เสียงฝีเท้าดังมาจาบันไดอีกฝั่ง ร่างสูงประมาณร้อยแปดสิบเก้า สวมชุดสูทสีดำสนิท เธอไม่เคยเห็นใครแต่งตัวเนี้ยบขนาดนี้มาก่อน

สายตาคู่เล็กมองสักเกตชายหนั่มอย่างละเอียด เขาไม่ใช่คนที่จับเธอโยนเมื่อคืนหรอกเหรอ

ศรัณย์ขยับเก้าเล็กน้อยก่อนจะนั่งลง เขาไม่ได้สนใจคนที่ร่วมโต๊ะด้วย เพียงแค่นั่งทานเงียบๆ

เสียงกระแอมของคุณพ่อดังขึ้น ทำให้แยมรีบวางช้อนในมือลงแล้วหันไปทางต้นเสียง

“พ่ออยากจะแนะนำให้รู้จัก” เขากล่าวเสียงหนักแน่น

“นี่คือ ลูกชายพ่ออายุห่างจากเธอสิบปีชื่อศรัณย์ แต่เขาบอกว่าอยากมีน้องสาวสักคนมานานแล้ว”

แยมหันมองชายตรงหน้า ทว่าเขาไม่ได้สนใจการแนะนำของพ่อตัวเองเลยสักนิด ยังก้มหน้าก้มตาโดยไม่สะทกสะท้านอะไรเลย

“สวัดดีค่ะ พี่ศรัณย์”แยมยกมือไหว้ตามมารยาท แต่ไร้เสียงตอบกลับของอีกฝ่าย

คุณพ่อถึงกับหัวเสีย ตั้งท่าจะอ้าปากด่าทอแต่แม่กลับห้ามไว้ก่อน“พวกเขาเพิ่งจะเจอกัน ให้เวลาหน่อย”

“หนูแยมติดรถไปมหาลัยกับพี่ศรัณย์นะ เขาผ่านทางนั้นอยู่แล้ว จะได้ไม่ต้องลำบากนั่งรถเบียดคนแต่เช้า”

เธอชะงักไปเล็กน้อย “แต่หนูไม่อยากรบกวนพี่เขา”

“ไม่รบกวนหรอก” คุณพ่อพูดขัดขึ้นมาทันควัน “เขาออกจากบ้านเจ็ดโมงตรง ต่อไปเตรียมตัวให้เรียบร้อย อย่าให้เขารอนาน”

น้ำเสียงของเขาไม่ได้เปิดช่องให้เธอปฏิเสธ เธอจึงได้แต่พยักหน้าเบา ๆ

ศรัณย์ลุกจากโต๊ะอาหารแล้วเดินออกไปไม่ให้สุ่มให้เสียง แม้แต่บอกลาก่อนออกไปก็ไม่มี แยมยังสับสนหรือว่าเขาจะออกไปแล้ว เธอจึงลุกยกมือไหว้พ่อกับแม่ก่อนออกไป

ชายหนุ่มเดินเร็วมาก ท่อนขายาวก้าวออกไปแต่ละก้าวเปรียบกับเธอเดินสองก้าวเลยล่ะ แยมเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น กลัวว่าเขาจะไม่รอเธอ

คนตัวเล็กรีบหยิบรองเท้าผ้าใบสีขาวมาสวมอย่างลวกๆก่อนจะวิ่งตรงไปที่รถหรู

พรึ่บ!

ใบหน้าดวงเล็กชนเข้าแผงอกกำยำ มันแข็งมาจนจมูกเธอปวด คนตัวเล็กรีบถอยห่างในเวลาต่อมา

“อย่าเอาความสกปรกของเธอมาเปื้อนฉัน”

ร่างสูงตรงหน้าขมวดคิ้ว เขาใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเสื้อผ้าบริเวณแผงอกที่เธอเผลอชนเมื่อครู่อย่างรังเกียจ และจะโยนทิ้ง

แยมจุกอยู่ในอกจนพูดไม่ออก แถมใบหน้าก็ชาจนไร้ความรู้สึก ไม่เคยรู้สึกอับอายขนาดนี้มาก่อนเลย

“ขอโทษค่ะ”หญิงสาวก้มหน้าขอโทษ ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรังเกียจเธอมาก ทว่าตอนที่เธอพูดออกไป อีกฝ่ายกลับหายขึ้นรถไปแล้ว

“จะไปก็รีบขึ้นมา”น้ำเสียงของเขาแข็งกร้าว นัยน์ตาขลับสีดำไม่ได้ปรายตามองเธอแม้แต่น้อย

รถหรูคันสีดำจอดอยู่เบื้องหน้า แยมจึงเปิดประตูเข้าไปนั่งด้านหลัง เห็นท่าทางไม่พอของเขาจึงเลี่ยงที่จะนั่งข้างคนขับ

รถบูกัตติสีดำแล่นออกไปบนท้องถนนด้วยความเร็ว คนตัวเล็กนั่งแข็งทื่อไม่ปริปากสักคำ มองรถวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว