เซ่าเยว่กดตัดสายอีกครั้ง แต่เจียงเฉินหานกลับโทรมาอีกครั้งอย่างไม่น่าเชื่อเหมือนกับในอดีต ที่เธอพยายามติดต่อเขาสุดชีวิต แต่ก็ไม่เคยติดต่อได้ช่างน่าขำสิ้นดีเซ่าเยว่ไม่เคยคิดเลยว่าจะมาถึงขั้นนี้กับเจียงเฉินหานเมื่อเธอมองเห็นทุกสิ่งชัดเจนแล้ว เธอไม่มีความคาดหวัง ไม่มีสิ่งใดต้องการจากเขา แม้ทรัพย์สินไม่เท่าเขา ฐานะทางสังคมไม่เท่าเขา หรือแม้กระทั่งในความสัมพันธ์สามีภรรยาเคยด้อยกว่าเขา แต่จากนี้ไป หัวใจของเซ่าเยว่จะไม่อยู่ในที่ต่ำต้อยอีกเธอมีความสามารถที่จะมองเขาอย่างเสมอภาคแล้วเซ่าเยว่ไม่กดตัดสาย ปล่อยให้เสียงเรียกเข้าดังจนดับไปเองเธอกดปิดเสียง แล้ววางมือถือคว่ำไว้บนเบาะข้างคนขับจุดหมายปลายทางของเซ่าเยว่ คือวิลล่าที่เธอเคยอยู่กับเจียงเฉินหานมาสามปีในบ้านนั้น มีเพียงสิ่งเดียวที่เธอยังไม่ได้เอาออกมาพัสดุที่เฉิงเหยียนโย่วส่งมาให้เธอข้างในมีเงินเจ็ดพันห้าร้อยล้านส่วนคน เรื่องราว หรือสิ่งของอื่น ๆ ไม่มีอะไรที่เธอไม่อาจตัดใจ หรือเอาออกไปไม่ได้เพราะเธอไม่ต้องการมันอีกต่อไปแล้ว......เจียงเจิ้นไม่ได้ตรงกลับไปที่บ้านเดิมระหว่างทาง เขาได้รับโทรศัพท์จากซางจื้อเหนียนปู่ก
แต่ทุกอย่างก็หายไปในพริบตาเซ่าเยว่ชะงักเล็กน้อย หลังจากความว่างเปล่าในหัวผ่านไป สิ่งที่โผล่มาในใจมีเพียงห้าคำสามปีที่ไร้ค่า“เพี๊ยะ!” เส้าเยว่ตบหน้าของเจียงเฉินหานหนึ่งครั้งแรงไม่มากนัก แต่หนักแน่นชัดเจนเจียงเฉินหานยังตกตะลึงกับฝ่ามือแรกอยู่ไม่ทันไร ฝ่ามือที่สองของเซ่าเยว่ก็ตบซัดเข้ามาอีกครั้งเซ่าเยว่ตบเขาไปเต็ม ๆ อีกหน!ทันใดนั้น ขณะที่ฝ่ามือที่สามของเธอกำลังจะซัดมา เจียงเฉินหานก็รวบข้อมือเธอไว้ แต่เซ่าเยว่กลับเหมือนคนเสียสติ ร่างกายทั้งตัวเกร็งตึง ฟันกัดแน่นสนิท จากที่เมื่อครู่ยังคิดว่าการดิ้นรนไม่มีประโยชน์ ตอนนี้กลับออกแรงสุดกำลัง ทั้งกำหมัดทั้งตบฟาดลงบนตัวเขาไม่ยั้ง แค่ชกตบยังไม่พอ ถึงขั้นใช้ปากกัดเขาด้วย!เจียงเฉินหานไม่เข้าใจว่าเธอโกรธอะไร แต่ครั้งนี้เขากลับสามารถเข้าใจความรู้สึกของเธอได้แต่ทว่าครั้งนี้กลับเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เขาสามารถรับรู้และเข้าใจความรู้สึกของเซ่าเยว่ในเวลานี้ได้เซ่าเยว่แม้จะเงียบงันไร้เสียง แต่ภายในกลับกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ราวกับต้องแบกรับความน้อยเนื้อต่ำใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก ร่างกายของเธอถึงขีดสุด ไม่อาจทนรับได้อีกต่อไป
เจียงเฉินหานคาดการณ์คำตอบของเซ่าเยว่ไว้ล่วงหน้าแล้วแต่ไม่เคยคิดว่าเธอจะพูดแบบนี้ปลายนิ้วเขาชะงัก สีหน้ามืดลงทันทีบางทีเซ่าเยว่คนเก่าคงดีกับเขามากเกินไป เวลาทำให้เขาโกรธ เธอมักจะขอโทษทันที เจียงเฉินหานจึงไม่เคยมีโอกาสได้สัมผัสว่าความโกรธแท้จริงของตัวเองเป็นยังไงตอนนี้เขาเพิ่งรู้สึกมันแล้วในอกของเขา คลื่นลมกระโชกแรง ความโกรธรุนแรงจนแทบลุกไหม้ แต่สีหน้ากลับสงบลง เหมือนหินก้อนหนึ่งตกลงไปก้นทะเลสาบ ผิวน้ำอาจกระเพื่อมเพียงเล็กน้อย แล้วกลับสงบ แต่ใต้ผืนน้ำ ฝูงปลาแตกตื่น ปั่นป่วนจนกลายเป็นกระแสน้ำวน แต่ผิวน้ำด้านบนยังคงสงบเหมือนเดิมนี่แหละคือความโกรธแท้จริงของเจียงเฉินหาน“เซ่าเยว่ เธอพูดกับฉันแบบนี้ ไม่กลัวตายเหรอ?”เจียงเฉินหานมองเธออย่างสงบ เซ่าเยว่กลับรู้สึกว่าแววตาของเขามืดหม่นจนมองแทบไม่ไหว ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัวแต่ความหวาดกลัวจะมีประโยชน์อะไรล่ะ?ความหวาดกลัวและการยอมถอย จะยิ่งทำให้เจียงเฉินหานรุนแรงขึ้นเซ่าเยว่ประชด “ถ้านายกล้าฆ่าฉัน คงทำไปตั้งนานแล้วใช่ไหม?”เจียงเฉินหานไม่มีคำใดเอ่ยออกมาเซ่าเยว่รู้ว่าเขาก็ไม่มีอะไรจะพูด ในสังคมที่มีกฎหมาย การฆ่าคนผิ
......เซ่าเยว่ไปถึงสนามบินก่อนเวลาหนึ่งชั่วโมง เครื่องบินของคุณปู่ลงจอดแล้ว แต่กลับไม่เห็นใครอยู่ที่ทางออกเธอโทรศัพท์ติดต่อหาพ่อบ้านกลับได้รับแจ้งว่าอยู่ทางออกอีกทางเซ่าเยว่จำต้องขับรถไป แต่สนามบินรถติดมาก พอไปถึง ก็เห็นเจียงเฉินหานเปิดประตูรถให้คุณปู่ขึ้นรถที่แท้แล้วเป็นแผนของเจียงเฉินหานนี่เอง!เซ่าเยว่รีบลงจากรถ วิ่งผ่านฝูงชนไปหาเจียงเฉินหานเห็นเธอตั้งแต่แรกแล้ว แต่ทำเป็นไม่เห็น เขาก้มตัวเล็กน้อย ปิดประตูรถให้เจียงเจิ้น“คุณปู่…”เซ่าเยว่เพิ่งมาถึง แต่ข้อมือของเธอกลับถูกเจียงเฉินหานคว้าไว้พอหันกลับไป เจียงเฉินหานกำลังมองเธออยู่คนอื่นอาจเห็นว่าแววตาของเขาอ่อนโยนแต่เซ่าเยว่เห็นว่า เป็นคำเตือนเจียงเจิ้นเองก็มองว่าอ่อนโยน จึงพอใจอย่างมาก ยิ่งคิดถึงสิ่งที่เจียงเฉินหานเพิ่งพูดออกมาแล้ว ยิ่งอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “เซ่าเยว่ อีกไม่นานก็ครบรอบแต่งงานสามปีของเธอกับเฉินหานแล้วนะ ต้องฉลองกันให้ดีล่ะ”เซ่าเยว่ชะงักไปใช่ เธอแต่งงานกับเจียงเฉินหานครบสามปีแล้ว ตรงกับสัปดาห์หน้าพอสัปดาห์หน้าผ่านไป ช่วงทบทวนตัวเองจะหมดลง ก็จะไปจดทะเบียนหย่าแล้วก็เหลือเวลาแค่ไม่กี่วันเจียง
เซ่าสวินตัดบทอย่างหงุดหงิดทันที “ใช่ ต่อไปก็เน้นไปที่การเข้าหาทุนและการระดมเงิน”จี้หยางอึ้งเล็กน้อย “เอาจริง ๆ เรื่องเงินห้าร้อยล้าน…”“ฉันรู้ว่าเงินห้าร้อยล้านสำคัญมาก แต่ก็ยังไม่พอหรอก” เซ่าสวินพูดเสียงเย็นชา “เซ่าเยว่ช่วยเรามาเยอะขนาดนี้ ถึงเธอไม่เอาเงินฉัน แต่ฉันก็จะให้”เงินเจ็ดสิบห้าล้านแน่นอนว่าต้องทำให้กังวลใจอยู่แล้ว ให้น้อยลงหน่อยก็ได้ แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่ให้เลยสักแดงเดียวเซ่าสวินสังเกตมานานแล้ว ว่าสีหน้าของเซ่าเยว่ดูซีดกว่าหลายวันที่ผ่านมา ตาแดงเล็กน้อย คงเพราะอดนอนเพื่อช่วยเขาเธอพยายามเต็มที่ และความพยายามนั้น เซ่าสวินก็เห็นชัดคำพูดของจี้หยางติดอยู่ในลำคอไปทันทีเซ่าสวินอยากได้เงิน ก็เพื่อที่จะโอนให้เซ่าเยว่ ถ้าเขารู้ว่าเซ่าเยว่ลงทุนให้บริษัทห้าร้อยล้าน เขาก็จะทำตัวลำบาก เพราะไม่รู้ว่าควรให้เงินหรือไม่ให้ดีรอให้โอนเงินให้เซ่าเยว่ก่อน แล้วค่อยว่ากันก็ยังไม่สาย......ตลอดทั้งสัปดาห์ เซ่าเยว่อดนอนทุกคืน จนในที่สุดก็สร้างไฟร์วอลล์เสร็จสมบูรณ์เธอเพิ่มชุดวิเคราะห์ไวยากรณ์เข้าไป สามารถตรวจจับโค้ดมุ่งร้ายที่ซ่อนลึก เป็นระบบป้องกันอัจฉริยะแบบไดนามิกยิ่งระดับการป้องก
แต่สุดท้ายเซ่าสวินก็จับจ้องไปที่เธอ สายตานั้นเหมือนกำลังมองคนที่เพิ่งเจอกันวันแรกเซ่าเยว่ “มีอะไรจะพูดก็พูดมาเลย”“นี่เธอทำน่ะตั้งใจเหรอ เซ่าเยว่” เซ่าสวินเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดี และหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา “ครั้งนี้เธอเข้าถึงบทบาทจริง ๆนะ!”เสียงเขาต่ำและหนักแน่น “แล้วทำไมเธอไม่บอกฉันก่อน”“…พี่บอกเธอแล้ว เธอไม่เชื่อพี่เอง ยังจะเอาเงินไปให้เซี่ยอวิ๋นซูมาช่วยอีก พี่ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าเธอจะโง่ได้ขนาดนี้”เซ่าสวิน “เธอ…”“ทำไมล่ะ เธอยังไม่อยากยอมรับความจริงอีกเหรอ?” สีหน้าของเซ่าเยว่แข็งกร้าวขึ้นทันที “เซี่ยอวิ๋นซูพูดว่าพวกเราอยู่ในช่วงขาลง กำลังจะเน่าอยู่ที่ก้นร่องน้ำ ตอนนั้นท่าทีของเธอคือเห็นด้วยกับคำพูดพวกนั้นสินะ?”เซ่าสวินเพิ่งจะอ้าปากอยากโต้เถียง แต่กลับพูดไม่ออกสิ่งที่เซ่าเยว่พูดมันช่างแทงใจดำ เขาเองก็เคยคิดว่าเซี่ยอวิ๋นซูพูดไม่ผิดนักแต่ตอนนี้เขากลับเต็มไปด้วยความเสียใจและอับอายต่อความคิดนั้น!ยังไม่ทันเห็นโลงศพแท้ ๆ เขาก็รีบยกมือยอมแพ้เสียก่อนงั้นหรือ?เซ่าสวินกำหมัดแน่น!นี่เป็นครั้งแรกที่เซ่าสวินยอมรับกับตัวเองจริง ๆ ว่าเขายังเด็กเกินไป ทนแรงกดดันอะไรแทบไม่ได้เล