บทที่ 203

เธอยืนอยู่นอกรถ พลางมองเขาอย่างเย็นชา

เขาจำได้ว่าในดวงตาของเซ่าเยว่มีน้ำตาคลอ เหมือนจะร่วงลงมาแต่ก็ไม่ร่วง หลังจากรถไป หยาดน้ำตาก็ยังคงเคล้าคลออยู่ในเบ้า นิ่งอยู่อย่างนั้นไม่ไหลลงมา... ที่แท้เธอก็เป็นคนดื้อรั้นขนาดนั้น

จากนั้นเซ่าเยว่ก็ไปขวางรถแท็กซี่ที่จะกลับสนามบินไว้คันหนึ่ง ชั่ววินาทีที่หมุนตัวไปนั้น น่าจะมีหยาดน้ำตาไหลอาบแก้มเธอลงไป สุดท้ายก็ตกลงสู่พื้น

เจียงเฉินหานไม่รู้ว่าทำไมถึงนึกถึงเหตุการณ์ฉากนี้ขึ้นมา

เขาโพล่งถามขึ้นมาว่า “เซ่าเยว่ เธอเคยร้องไห้เพราะฉันไหม?”

เขานึกไปถึงท่าทางของป้าหลี่ที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นเพราะทำใจจากเธอไม่ได้

เซ่าเยว่ไม่รู้ว่าอยู่ ๆ เขาจะโพล่งถามคำถามนี้

แน่นอนว่าเธอเคยร้อง ร้องไห้มาหลายครั้งแล้ว ทว่าเมื่อคำพูดเคลื่นมาถึงริมฝีปาก เธอกลับยิ้มเย็นชาให้เจียงเฉินหาน “ไม่เคย”

ในใจของเจียงเฉินหานพลันมีสะเก็ดไฟปะทุขึ้นมา เขาอยากกดมันลงไปอย่างตอนปกติ ทว่ามันกลับล้มเหลว เขาโกรธจัด พลางจ้องมองเซ่าเยว่ไม่วางตา “เธอรักฉันไม่ใช่หรือไง? ทำไมถึงไม่เคยร้องไห้เพราะฉัน! มาทำเรื่องหย่าก็ไม่เห็นว่าเธอจะตาแดงอะไร เธอเรียกนี่ว่ารัก?”

คนที่มาหย่านั้นไม่ได้มีเพียงพวกเขา