บทที่ 3

ฉันกับเซี่ยสือรู้จักกันในสมัยวัยรุ่น

คบกันมาเจ็ดปี ความสัมพันธ์มั่นคงมาก

ฉันคิดว่าเราจะหมั้นหมายกันตามขั้นตอนและอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต

เขาเป็นนักธุรกิจหน้าใหม่ ฉันเป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลสวี่

แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะเป็นงูเห่าตัวหนึ่ง

เขาใกล้ชิดฉัน ทุกอย่างระหว่างเรา ล้วนเป็นกลอุบายที่เขาวางแผนมาเป็นอย่างดีเพื่อที่จะแก้แค้น

เขาอาศัยเส้นสายของพ่อฉันและค่อยๆ ไต่ระดับขึ้นไปทีละขั้น

แต่หันกลับมาเขาก็ผลักพ่อฉันลงเหว

เซี่ยสือเป็นคนที่โหดร้ายมากๆ

โหดร้ายมากๆ

วันนั้นฝนตกหนัก เขาโยนข้าวของของฉันออกจากคฤหาสต์ทีละชิ้น

"คุณรู้อะไรไหม? วันที่พ่อคุณทำให้บ้านผมล้มละลายเป็นวันเกิดผม พ่อผมสัญญาว่าจะพาผมไปสวนสนุก แต่เขาก็ไม่เคยได้กลับมาอีกเลย"

"สวี่โย คุณควรขอบคุณผมจริงๆ ที่ผมโตได้ไม่เร็วมาก ปล่อยให้ครอบครัวของคุณมีชีวิตที่ดีมาตั้งหลายปีขนาดนี้"

"ต่อไป คุณก็ควรสัมผัสกับความรู้สึกที่ผมเคยสัมผัสมา!"

ความรู้สึกอะไรน่ะเหรอ?

ความรู้สึกของการที่ครอบครัวแตกสลาย

วันที่พ่อฉันฆ่าตัวตาย แม่ฉันอยู่ที่ชั้นล่างมองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด

เธอสุขภาพไม่ดีอยู่แล้ว ทนต่อความกระทบกระเทือนทางจิตใจไม่ได้

นอกห้องผ่าตัด ฉันเคยคิด เคยคิดที่จะตายไปด้วยกันกับเซี่ยสือ

แต่แม่ฟื้นแล้ว...

เธอพูดว่า "ฉันต้องอดทนไว้ ถ้าฉันจากไป โยโยของฉันก็จะต้องอยู่คนเดียว ฉันจะทำได้ยังไง"

ตั้งแต่นั้นมา เซี่ยสือก็เอาแม่มาขู่ฉันและกักขังฉันไว้ข้างกายตลอด

และหลายปีมานี้แม่ต้องพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลมาตลอดเนื่องจากปัญหาด้านสุขภาพ

ด้วยเหตุนี้เซี่ยสือจึงมีเครื่องมือต่อรองที่จะรั้งฉันไว้เพิ่มขึ้น

เขามอบกำไลให้ฉันอันหนึ่ง บอกกับฉันว่าวันไหนเขาทำกำไลหักเขาถึงจะปล่อยฉันไป

แต่พูดกับคนนอกว่าฉันอยากอยู่กับเขาเองตลอด

ดังนั้นคนทั้งเมืองอันจึงคิดว่าฉันรักเซี่ยสือจนหัวปักหัวปำ