ตอนที่ 10

รักต้องแลก

Writer : Aile'N

ตอนที่ 10

พอสติกลับคืนมานิชาก็รู้สึกอายจนไม่อยากมองหน้าอัคคีเลยตลอดการเดินทางมาร้านอาหาร ทำในห้องทำงานว่าน่าอายแล้ว นี่ทำในห้องประชุมอีก ประชุมคราวหน้าเธอจะมีสมาธิทำงานได้ยังไง แถมสิบนาทีที่รับปากไว้ก็ไม่มีอยู่จริง! เลยเที่ยงมาครึ่งชั่วโมงแล้วเนี่ย กว่าจะขับรถมาอีก หิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวแล้ว!

"หึ...กินเลอะก็เป็น" เสียงทุ้มพูดขึ้นพร้อมกับยื่นมือมาหมายจะเช็ดปากให้ แต่นิชาเบี่ยงหน้าหนีทัน

"แค่บอกก็พอค่ะ เช็ดเองได้" มือบางรีบหยิบทิชชูมาเช็ดรอบๆ ริมฝีปาก จนแน่ใจว่าไม่มีเลอะที่ไหนอีก

"คุณนี่ไม่มีความโรแมนติกเอาซะเลยนะ" อัคคีส่ายหน้าอย่างระอา

"คุณคาดหวังอะไรคะ นิต้องแก้มแดง เขินอายเวลาที่คุณทำอะไรแบบนี้หรือไง ดูละครมากไปหรือเปล่าคะ" นิชากรอกตาใส่เขาอย่างไม่ปิดบัง

"ก็ผู้หญิงทุกคนเป็นแบบนั้น" เขายักไหล่อย่างไม่สะทกสะท้าน มีความมั่นอกมั่นใจในคำพูดซะจนน่าหมั่นไส้ ห้อยหลวงปู่มั่นหรือไงไม่ทราบ!

"อย่าเอานิไปเหมารวมกับพวกผู้หญิงของคุณ..." ร่างบางพูดเสียงเรียบ ไม่พอใจที่ถูกเอาไปเหมารวมกับใคร แม้สถานะในตอนนี้แทบจะไม่ต่างจากพวกหล่อนเลยก็ตาม

"ก็จริง...คุณดีกว่าเยอะ" อัคคีกดยิ้มลึก มองสบตากลมสวยอย่างมีเลศนัย

"ทานเถอะค่ะ จะได้รีบกลับ บ่ายสองต้องเข้าโรงงานอีก" นิชามองเขาอย่างหวาดระแวง ก่อนเปลี่ยนเรื่อง เมินรอยยิ้มและท่าทางเจ้าชู้ของเขา นั่งทานข้าวต่ออย่างตั้งใจ

"อ้าว พี่ไฟ"

พี่ไฟ..?

"อ้าว ริณ มาไงครับเนี่ย"

"ริณไปหาเพื่อนมาน่ะค่ะ ขากลับเลยแวะหาอะไรทาน เข้ามาก็เจอพี่พอดี จะว่าอะไรมั้ยคะถ้าริณจะขอนั่งด้วย" ไอริณถามยิ้มๆ มองอัคคีกับนิชาสลับกัน

"เชิญเลยค่ะ นิอิ่มพอดีเลย เดี๋ยวไปรอที่รถนะคะ จะได้มีเวลาส่วนตัวกัน" นิชาเป็นฝ่ายเชิญชวนอย่างรู้หน้าที่ เธอลุกขึ้นรวบเก็บจานของตัวเองเอาไปส่งให้พนักงานเก็บและบอกให้มารับออเดอร์จากไอริณด้วย เมื่อเรียบร้อยเธอก็ออกไปหาร้านกาแฟนั่งรอ

'พี่ไฟ' สิทธิพิเศษของคนเป็นคู่หมั้นสินะ?

เท่าที่รู้จักกันมาเธอเคยได้ยินคนเรียกชื่อเล่นของอัคคีแค่ไม่กี่คน ก็คือพ่อแม่ น้องชาย และพื่อนๆ ของเขา ตอนนี้มีเพิ่มอีกหนึ่งคนก็คือไอริณ แต่ก็ไม่แปลก ไอริณคือคู่หมั้น ส่วนเธอเป็นเพียงลูกจ้าง จะไปเรียกอีกฝ่ายด้วยชื่อเล่นอย่างสนิทสนมแบบนั้นได้ยังไง รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังรู้สึกหน่วงๆ ในอกอยู่ดี...

โคตรแย่...ชั่วโมงก่อนมีอะไรกับเขา ตอนนี้ต้องหลีกทางให้ตัวจริง แล้วจะต้องเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน ถ้าเต็มสองปีเหมือนในสัญญาเธอได้อกแตกตายก่อนแน่

ตื๊ดด~

อัคคี : อยู่ไหน

นิชามองข้อความที่ส่งเข้ามาก่อนมองนาฬิกาด้วยความแปลกใจ เพราะเพิ่งผ่านไปไม่กี่นาทีเอง นึกว่าจะต้องรอนานกว่านี้เสียอีก

Nicha : เดี๋ยวไปค่ะ

ร่างบางเก็บโทรศัพท์ลง คว้าแก้วโกโก้ปั่นมาดูดจนหมดก่อนทิ้งลงถังขยะแล้วเดินกลับไปที่รถ ขึ้นไปนั่งทันทีที่เห็นว่าอัคคีนั่งรออยู่ในรถก่อนแล้ว

"เป็นอะไร" ร่างสูงถามเมื่อเห็นผู้เป็นเลขานั่งหน้าบึ้งตึงไม่พูดอะไร

"เปล่าค่ะ ใกล้บ่ายสองแล้ว เข้าโรงงานเลยก็ได้นะคะ เดี๋ยวสาย" เธอเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่สามารถปรับอารมณ์ให้เป็นปกติได้

อัคคีมองมานิ่งๆ แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้ สตาร์ทรถขับไปยังโรงงานผลิตที่อยู่แถบชานเมือง ไปถึงทันนัดพอดี

ที่นี่คือโรงงานผลิตรถยนต์รวมถึงอะไหล่ต่างๆ วันนี้คู่ค้าขอนัดเข้ามาเที่ยวชมดูขั้นตอนการผลิต นิชาไม่มีหน้าที่อะไรมากแค่เดินตามช่วยดูแลแขก เพราะรายละเอียดทุกอย่างอัคคีเป็นคนแนะนำหมด

‘A.K. Group’ เป็นบริษัทผลิตรถยนต์และอะไหล่ที่เขาสร้างมันขึ้นมาด้วยตัวเอง เริ่มจากการชอบและสะสมรถยนต์สัญชาติต่างๆ ทั้งสมัยเก่าและสมัยใหม่ ซื้อจนไม่มีที่จอด ต้องสร้างโกดังเก็บรถส่วนตัว ง่ายๆ คือรวยจนไม่รู้จะรวยไปไหน

สองชั่วโมงกับการพาคู่ค้าทัวร์โรงงานและกลับมาทำงานต่อที่บริษัทอีกชั่วโมงกว่า ในที่สุดก็ได้เวลาเลิกงานเสียที นิชาแยกกับอัคคีโดยที่เขาไม่ได้นัดอะไรเธอนอกรอบอีก ซึ่งนั่นก็ดีเพราะเธอมีนัดกับเพื่อนๆ แล้ว วันนี้เหนื่อยทั้งกายและใจ ได้ดื่มสักหน่อยก็น่าจะคลายความตึงเครียดลงไปได้บ้าง

"ถามจริง มึงจะใส่ชุดนี้ไปจริงดิ?" เพียวยืนเท้าเอวมองเพื่อนอย่างเหลือจะเชื่อกับสิ่งที่เห็น กางเกงยีนขายาวกับเสื้อยืดเนี่ยนะ?

"โอ๊ย โคตรจะเฉิ่ม! ไปตี้นะเว้ยไปตี้ มึงช่วยใช้หน้าสวยๆ หุ่นดีๆ ให้เกิดประโยชน์หน่อยได้มั้ยวะ กูเสียดาย" เพียวโวยวายขึ้นมาอีกเมื่อเห็นนิชาพยักหน้ารับอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร ก็แค่ไปดื่ม ใส่ชุดไหนก็ได้ไหม

"ขี้เกียจแต่ง" เธอบอกอย่างไม่คิดอะไร

"โอ๊ย มานี่ กูแต่งให้" เพียวลากนิชามาที่ตู้เสื้อผ้า ก่อนค้นดูตู้เสื้อผ้าของเพื่อน เลือกเดรสแซ่บๆ ที่พอใจได้หนึ่งชุดแล้วยัดใส่มือ

"ตัวนี้เลย เอาไปเปลี่ยนแล้วมาแต่งหน้า"

"..."

"เร็วๆ" เพียวเร่งเมื่อเห็นร่างบางยื่นนิ่ง เมื่อถูกรบเร้ามากๆ นิชาก็เลยต้องไปเปลี่ยน ก่อนออกมาให้เพื่อนดูชม เพราะเท่าที่จำได้ชุดนี้ตั้งแต่ซื้อมายังไม่เคยใส่เลยสักครั้งเพราะมันโป๊เกินไป

"เออ ต้องงี้สิวะ มานั่งๆ" เพียวหน้าระรื่นทันทีเมื่อนิชาเปลี่ยนชุดเสร็จ ก่อนลากเธอไปแต่งหน้าทำผม นิชาก็ปล่อยให้เพื่อนทำไปเพราะเหนื่อยๆ นอยๆ ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรทั้งนั้น

"เรียบร้อย! สวยแบบตะโกน นี่ถ้าอีตาบอสมาเห็นนะ ไม่หลงให้มันรู้ไป" เพียวกอดอกมองผลงานของตัวเองอย่างภาคภูมิใจ

"เพ้อเจ้อ" น้ำเสียงเนือยๆ แย้งขึ้น

"เอ้า พูดจริง ลองแกล้งๆ โทรชวนเขามาดื่มด้วยสิ"

"ชวนมาทำไม งานกร่อยเปล่าๆ" นิชาขมวดคิ้วไม่พอใจ ที่นั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่นี่ก็เพราะเขา ยังจะให้เจอเขาเพื่ออะไรอีก

"ก็เผื่ออยากพิสูจน์ไง"

"พอๆ ไปกันได้แล้ว ไอ้วีรอแล้วมั้งเนี่ย" หลังได้คุยกันมากขึ้นและกลับมาสนิทกันเหมือนเดิม สรรพนามที่ใช้เรียกกันก็เปลี่ยนไปตามสถานการณ์

เมื่อเตรียมตัวเสร็จนิชาก็ติดรถเพียวไปที่บาร์ เธอบอกแม่ว่าอาจจะค้างกับเพียวเลยไม่ได้เอารถไป ไม่นานก็ไปถึงร้านอาหารกึ่งบาร์ที่เป็นจุดนัดหมาย วีมารออยู่ก่อนแล้วเพราะคอนโดอยู่ใกล้ร้านมากกว่าและร้านนี้เขาก็เป็นคนจอง

"เฮ้ยยย นี่คนเดียวกันกับที่เจอวันนั้นจริงดิ" อีกฝ่ายจ้องนิชาตาถลน หมดมาดหล่อเท่ตอนนั่งอยู่คนเดียวไปในทันที

"เออ ไอ้เพียวมันแต่งให้อะ" ร่างบางตอบปัดๆ ก่อนเดินไปนั่งลงที่โต๊ะโซนวีไอพีด้านนอก

"เพียวววว" วีหันไปทักเพียวด้วยความตื่นเต้นเพราะตลอดมาคุยกันผ่านไลน์ที่นิชาเอาให้ เพิ่งได้กลับมาเจอกันครั้งแรก

"โห กว่าจะหันมาทัก นึกว่าลืมกูซะละ"

"ตะลึงความสวยไอ้นิมันอยู่นี่หว่า ไปๆ นั่งกัน"

ทันทีที่อาหารและเครื่องดื่มที่สั่งมาเสิร์ฟ ก็มีเพียงเพียวกับวีที่พูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบในช่วงที่ห่างหายกันไป ส่วนนิชาเอาแต่นั่งดื่มเงียบๆ ปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปกับเสียงเพลงที่เปิดคลอเบาๆ ในร้าน จนทั้งคู่รู้สึกว่าเธอเงียบไปเลยหันมาหา

"นิ...นิชา...ไอ้นิ!"

"ฮะ? ตะโกนทำไม" ร่างบางที่กำลังเหม่อสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจ

"โอ้โห เรียกจนคอจะแตก เป็นอะไรของมึงเนี่ย นั่นเหม่ออยู่ได้ มาดื่มกับเพื่อนนะเว้ย จอยๆ หน่อยดิ" วีที่ไม่รู้อะไรได้แต่ทำหน้างง

"ช่างมันเหอะมึง คนอกหักก็เงี้ย" เพียวบอกพลางส่ายหน้าเอือมระอาเต็มที

"ฮะ อกหักเหรอ จากใครวะ หล่อเท่ากูป้ะ" วีนั่งหลังตรงกระตือรือร้นอยากรู้อยากเห็นเรื่องคนอื่นจนออกนอกหน้า

"หล่อกว่า รวยกว่าด้วย มึงรู้จักคุณอัคคี ศิระพักตร์พิมลป้ะ นั่นแหละ" เพียวยื่นหน้าเข้าไปเม้าท์ใกล้ๆ

"รู้จัก แต่แค่เผินๆ อะ กูเพิ่งกลับจากต่างประเทศ พ่อแม่กูน่าจะรู้จักมากกว่า แต่มึงไปเจอคนระดับนั้นได้ยังไงวะ คบกันกี่ปีอะ" วีนึกคิดไปถึงชายหนุ่มที่มีชื่ออยู่ในบทสนทนา จำได้ว่าเป็นนักธุกิจชื่อดังที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย แต่ที่สงสัยคือนิชาไปรู้จักคนระดับนั้นได้ยังไง

"ไม่ได้คบจ้า ไอ้นิมันทำงานเป็นเลขาเขา แล้วความใกล้ชิดอะมึง ก็เลยนั่นแหละ สำคัญเลยตรงที่เขามีคู่หมั้นเป็นตัวเป็นตนแล้วด้วย" ยิ่งพูดเพียวก็ยิ่งใส่อารมณ์เพราะยังโมโหกับเรื่องวันนี้ที่นิชาเล่าให้ฟังไม่หาย

"โห ชีวิตจริงยิ่งกว่าละครของแทร่" วียิ้มแห้งพลางมองเพื่อนด้วยความเห็นใจ

"เออ ช่างเรื่องกูเถอะน่า กินๆ ไป" นิชาบอกปัดอย่างไม่พอใจ เพราะไม่อยากคิดถึงเพื่อนก็ยังพูดถึงใครคนนั้นขึ้นมาอีก

"ไม่สมหวังก็ตัดใจแล้วมีคนใหม่สิวะ ไม่ต้องห่วงนะเพื่อนกูหล่อๆ รวยๆ เยอะแยะ เดี๋ยวหาดีๆ ให้สักคน" วีบอกอย่างกระตือรือร้น ถ้านับเรื่องฐานะและหน้าตาทางสังคมของครอบครัวเขานั้นถึงไม่เทียบเท่าแต่ก็ไม่ได้ห่างชั้นจากอัคคีมากนัก พ่อแม่เขาก็เป็นนักธุรกิจรุ่นใหญ่ เป็นที่รู้จักของหลายๆ คนเช่นเดียวกัน

"ไม่ต้องอะ ยังไม่อยากมีตอนนี้ ช่างกูเถอะ กินๆ ไป" นิชาย้ำคำเดิมเสียงเรียบ เพื่อนๆ จึงเลิกเซ้าซี้ นั่งดื่มกินกันต่อไปเรื่อยๆ

อีกด้านที่ประตูทางเข้าร้านชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามา เขามองไปรอบๆ ร้านเล็กน้อย ก่อนจะสะดุดอยู่ที่ผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ที่โซนวีไอพีด้านนอก เขารู้สึกว่าเธอหน้าคุ้นๆ แต่จ้องนานเกินไปก็เสียมารยาทเขาจึงเก็บความสงสัยไว้ในใจ ก่อนจะเดินเข้าไปหาเพื่อนๆ ในโซนวีไอพีด้านใน

"มาสักที กูนึกว่ามึงจะเบี้ยวนัดละ" เสียงทักของ 'เรย์' ดังขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้าไป

"ก็บอกอยู่ว่าติดงาน มึงนี่"

"เออๆ เอ้า แดก!" เรย์ตอบส่งๆ ก่อนชงเหล้าให้ 'คริส' อย่างกระตือรือร้น

"เออ ไอ้ไฟ เมื่อกี้ตอนเดินเข้ามา กูเห็นคนหน้าคุ้นๆ เหมือนเลขามึงเลยว่ะ แต่สวยจัดอะ แต่งตัวโคตรแซ่บ เลยไม่แน่ใจว่าใช่มั้ย ไม่เคยเห็นมุมแบบนี้เลย" คริสหันไปบอกเพื่อนอีกคนที่นั่งดื่มพลางเขี่ยโทรศัพท์เล่นอยู่เงียบๆ

"คงแค่คนหน้าเหมือนมั้ง ยัยนั่นสามทุ่มก็เข้านอนแล้ว ไม่มาที่แบบนี้หรอก" อัคคีเงยหน้าขึ้นพูดอย่างไม่ใส่ใจ

"มึงใช้งานเขาหนักอะดิ แต่ละวัน เลขาหรือทาสกูถามจริง ทำทุกอย่างคนเดียวเลย คนอื่นกูเห็นจ้างเลขาสองคนสามคน ผู้ช่วยต่างหากอีก" เรย์บ่นเพื่อนอย่างอดไม่ไหว เขาเคยเจอนิชาอยู่หลายครั้ง แต่ละครั้งก็เห็นทำงานจนหัวหมุน แค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ไอ้ประธานทำเองได้อีกฝ่ายก็ยังทำให้ ดูแลดียิ่งกว่าพ่อแม่อีก ไม่รู้อาสาทำเองหรืออัคคีบอกให้ทำกันแน่

"คนอื่นแม่งไม่ได้ดั่งใจนี่หว่า" อัคคียักไหล่ ไม่สนใจคำแนะนำของเพื่อน

"ไม่ได้ดั่งใจหรือกลัวจะมาเป็น กขค.? กูเห็นนะ สายตาที่มึงมองเขาอะ กะเคลมเลขาตัวเองเหรอวะ ของขาดขนาดนั้นเลย?" เรย์โพล่งในสิ่งที่เขาจับสังเกตได้และคิดว่าไม่น่าพลาดออกไปพลางหรี่ตามองอัคคีอย่างจับผิด

"เออ ปล่อยไปสักคนเหอะ เดี๋ยวก็มองหน้ากันไม่ติด ดูท่าแล้วเขาก็ไม่ได้สนใจมึงเหมือนผู้หญิงคนอื่นด้วย" คริสเองก็พอจะมองออกอยู่บ้าง นิสัยผู้ชายน่ะดูไม่ยากหรอก ยิ่งนิสัยเพื่อนสนิทด้วยแล้ว ยิ่งดูออกง่าย

"นั่นแหละ...กูยิ่งอยากได้" อัคคีกดยิ้มลึกอย่างชอบใจ ไม่สนคำพูดมากมายของเพื่อนเลยแม้แต่น้อย

"ไอ้สัตว์นี่ ที่บอกไปไม่เข้าหูเลยไง" เรย์สบถด่าด้วยความหงุดหงิด

"ก็กูได้ไปแล้ว"

"ฮะ!? /อะไรนะ!?" สองหนุ่มอุทานออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ

"มึงบังคับเขาเหรอวะ"

"ก็...ไม่เชิงอะ"

"ไหนเล่า" พอถูกเพื่อนประกบซ้ายขวากดดัน อัคคีก็ยอมเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทั้งคู่ฟังโดยไม่ปิดบัง

"ไอ้เหี้ยไฟ มึงนี่มันเหี้ยจริงๆ มึงฉวยโอกาสตอนเขาเดือดร้อนทำเหี้ยๆ กับเขาเนี่ยนะ ไม่เห็นแก่ที่เขาทำงานกับมึงมาตั้งหลายปีบ้างวะ ทำงานดีด้วย เป็นกู กูให้ฟรีแล้ว แค่สิบล้านเอง"

เรย์สบถด่าออกมาอีกครั้ง ครั้งนี้โมโหยิ่งกว่าเดิมอีกเพราะเขามีน้องสาวและรักน้องมากเลยอ่อนไหวกับเรื่องพวกนี้พอสมควร กลัวน้องจะบังเอิญเจอผู้ชายเลวๆ แบบเพื่อนตัวเอง ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้กับน้องสาวเขาจริงๆ เขาอาจจะสติแตกบุกไปฆ่าผู้ชายคนนั้นถึงที่ก็เป็นได้!

"เออ โคตรเหี้ย มึงอย่าให้พ่อแม่มึงรู้เชียว คู่หมั้นมึงอีก ทำไมมึงไม่หยุดเพื่อเขาวะ" คริสเองถึงไม่ใช่คนดีเด่อะไรแต่ก็ไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่อัคคีทำ

"ทำไมต้องหยุด กูไม่ได้เป็นคนอยากหมั้นนี่ รับไม่ได้ก็ถอนหมั้นไป" อัคคีขมวดคิ้วไม่ชอบใจ เขาอาจจะเป็นคนไม่ดีจริง แต่เรื่องหมั้นไม่ใช่ความต้องการของเขา ทำไมเขาต้องแคร์ด้วย

"แล้วกับคู่หมั้น...ได้กันยัง" เรย์ถามด้วยความอยากรู้ แต่ก็คิดไปแล้วว่าคงไม่รอด

"ยัง"

"เป็นไปได้เหรอวะ อย่างมึงเนี่ยนะจะไม่เอา" เพื่อนสองคนมีท่าทีแปลกใจเป็นอย่างมาก เพราะความเจ้าชู้ของอัคคีแม้แต่เด็กสามขวบยังรู้เลย

"ก็ถ้ากูไม่แต่ง จะได้ไม่มีอะไรมาเรียกร้องได้ไง" เขายักไหล่ยิ้มๆ ถึงภายนอกจะปฏิบัติตัวดีกับไอริณราวกับเต็มใจหมั้นหมาย แต่ที่จริงแล้วมันก็เป็นนิสัยปกติของผู้ชายเจ้าชู้ที่เห็นผู้หญิงสวยๆ เป็นไม่ได้ก็เท่านั้น

"ทีงี้ล่ะฉลาดนัก"

"ช่างเรื่องกูได้ละ แดกๆ ไป"

อัคคีบอกปัดเปลี่ยนเรื่องไปเพราะขี้เกียจฟังคำบ่นคำด่าของเพื่อนๆ เต็มที ทั้งสามคนนั่งดื่มกินกันต่อไปจนเริ่มดึก อัคคีที่รู้สึกอยากดูดบุหรี่และเข้าห้องน้ำจึงลุกออกไปด้านนอก เมื่อเรียบร้อยกำลังจะเดินกลับเข้ามาก็พลันนึกถึงคำพูดของเพื่อนว่าเจอคนหน้าเหมือนเลขา เลยมองหาดูเล่นๆ ไม่คิดอะไร แต่กลับเจอจริง...เจออยู่กับผู้ชายเสียด้วย!

..

..

..

..

ยังไงงงงงงงง