ตอนที่ 7

​

รักต้องแลก

Writer : Aile'N

ตอนที่ 7

โล่งใจได้ไม่นานความรู้สึกหนักอึ้งก็กดทับนิชาอีกครั้ง เพราะในช่วงบ่ายของวันธรรมดาวันหนึ่ง เธอนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะในห้องของอัคคีตามปกติ ส่วนเขาไปเข้าห้องน้ำ ก็พลันมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอจึงลุกไปเปิดโดยไม่คิดอะไร คิดเพียงว่าคงเป็นพนักงานสักคนในบริษัทที่เอาเอกสารสำคัญมาให้เขาเซ็น 

แต่พอเห็นหน้าคนเคาะชัดๆ นิชาก็ยืนอึ้งไปชั่วขณะ จนอีกฝ่ายเอ่ยเรียกถึงได้สติรีบเชิญหล่อนเข้ามานั่งรอเจ้าของห้องข้างใน 

"คุณอัคคีเข้าห้องน้ำอยู่ รอสักครู่นะคะ" นิชาบอกหญิงสาวผู้เป็น 'คู่หมั้น' ของเจ้านาย ก่อนจะออกไปจัดของว่างมาเสิร์ฟให้แล้วกลับไปนั่งทำงานที่เดิม ไม่นานอัคคีก็ออกมาจากห้องน้ำ 

"อ้าว ไอริณ มาตั้งแต่เมื่อไรครับ รอนานมั้ย" น้ำเสียงที่ใช้คุยกับอีกฝ่ายนั้นทั้งสุภาพและนุ่มทุ้มจนนิชาต้องกรอกตามองบน 

"ไม่นานเลยค่ะ ริณเพิ่งมาถึงเอง" ไอริณตอบรับยิ้มแย้มสดใส 

"งั้นไปกันเลยมั้ยครับ"  

"ค่ะ" 

"วันนี้ผมไม่กลับเข้าบริษัทแล้วนะ มีอะไรก็วางไว้บนโต๊ะได้เลย" อัคคีหันมาบอกผู้เป็นเลขาเพียงเท่านั้นก็พาคู่หมั้นออกจากห้องไป 

ตลอดมานิชาเป็นคนจัดการตารางทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวให้เขาแทบทุกอย่าง เธอรู้เรื่องของเขาทั้งหมด แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขามีนัดกับคู่หมั้น เขาไม่บอกเธอ ตอนเช้าเพียงถามถึงตารางงานในช่วงบ่ายว่าว่างหรือไม่เท่านั้น  

สองไหล่ที่เคยเหยียดตรงต่อหน้าคนอื่น ห่อลงเล็กน้อยเมื่อบานประตูปิดลง นิชาเอาแต่ครุ่นคิดว่าอะไรทำให้ไอริณมาที่นี่ทั้งที่ผ่านมาหล่อนแทบจะไม่ได้มาเหยียบที่นี่เลย 

ไม่แน่ว่าอัคคีอาจจะใกล้ตกลงปลงใจแต่งงานกับอีกฝ่ายแล้วก็ได้  เพราะเขาก็อายุไม่น้อยแล้ว หน้าที่การงานฐานะก็พรั่งพร้อมทุกอย่าง  ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีเพราะเธอจะได้หลุดจากสถานะบ้า ๆ นี่เสียที 

สัญญาที่นิชาพิมพ์ให้ร่างสูงเซ็นนอกจากระยะเวลาสองปีที่เขาบอกแล้วเธอยังเพิ่มข้อตกลงเข้าไปอีกหลายข้อ หนึ่งในนั้นคือถ้าเขาแต่งงานก่อนที่จะครบสองปีสถานะนี้จะต้องหยุดลง...

.

.

"แม่คะ วันนี้นิกลับดึกหน่อยนะ อยู่ทำโอที ไม่ต้องรอนะคะ" 

นิชาโทรบอกแม่ แจ้งเจ้าหน้าที่ รปภ. ว่าจะอยู่ทำงานดึก และสั่งข้าวเย็นมานั่งกินขณะที่ยังคงทำงานต่อไปแม้จะเลยเวลาเลิกงานมาสองชั่วโมงแล้วก็ตาม เมื่อก่อนเธอไม่ค่อยได้ทำโอทีเท่าไรเพราะต้องติดตามอัคคีไปทุกที่ เธอมีเวลาทำงานเต็มเวลาเพราะไม่มีอะไรมาเบียดเบียน แต่ทุกวันนี้เวลาทำงานของเธอไม่ปกติอีกต่อไปแล้ว 

พอตกอยู่ในสถานะคู่นอน นอกจากตอนกลางคืนแล้ววันดีคืนดีตอนทำงาน อยู่ๆ อัคคีก็นึกอยากจะทำก็ทำโดยที่เธอไม่สามารถปฏิเสธได้ ไม่ว่าจะทำจนสุดทางหรือทำแค่ภายนอก แต่มันมีผลกับการทำงานของเธอมากๆ ไม่ใช่แค่ตอนทำแต่หลังจากทำแล้วหลายครั้งเธอก็ไม่สามารถดึงสมาธิกลับมานั่งทำงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ นั่นทำให้เธอทำงานได้ช้าและไม่เต็มที่เท่าที่ควร ก็เลยต้องอยู่ทำโอทีทุกครั้งที่มีโอกาส แต่จะเรียกว่าโอทีก็ไม่ได้เสียทีเดียวเพราะเธอไม่เคยบอกเขาและไม่ได้จะรับค่าแรงเพิ่มแต่อย่างใด 

แกรก! 

"ทำไมยังทำงานอยู่อีก" อัคคีมองผู้เป็นเลขาด้วยสายตาเรียบนิ่ง เขาเพียงแวะเข้ามาเอาของที่ลืมไว้แต่กลับพบว่านิชายังคงนั่งทำงานอยู่ทั้งที่เวลาล่วงเลยมาจนดึกดื่นเกือบจะเที่ยงคืนเข้าไปแล้ว 

"ก็ถ้าตอนกลางวันคุณปล่อยให้นิได้ทำงานเต็มเวลา นิก็คงไม่ต้องอยู่ทำจนถึงตอนนี้หรอกค่ะ" แม้จะตกใจที่เห็นเขาโผล่มา แต่ก็อดประชดประชันใส่ไม่ได้ ให้รู้ตัวไว้ก็ดีว่าที่เธอต้องทำงานล่วงเวลามันเป็นเพราะใคร! 

"หึ..." อัคคีไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลยสักนิด ยิ่งได้ยินแบบนั้นเขากลับยิ้มอย่างชอบใจ ชอบนักเวลาที่นิชาประชดประชันเพราะถ้าเป็นเมื่อก่อนไม่มีทางที่จะได้เห็นมุมนี้แน่นอน 

"แต่นี่ไม่ใช่เวลางาน เป็นเวลาที่คุณต้องทำหน้าที่...บนเตียง" ร่างสูงเดินไปนั่งไขว้ห้างที่โซฟารับรองไม่ไกลจากโต๊ะทำงานของเธอ ก่อนพูดออกมาอย่างหน้าไม่อาย 

"งั้นคุณก็อย่าเอาเวลางานไปทำเรื่องบนเตียงสิคะ" ดวงตาคู่สวยจ้องมองหน้าคนฟังนิ่ง 

"แน่ใจเหรอว่าคุณมีสิทธิ์ต่อรอง?" อัคคีจ้องตากลับด้วยรอยยิ้มยียวน ไม่สนใจท่าทีไม่พอใจของเธอเลยแม้แต่น้อย 

"..." นิชาได้แต่ข่มอารมณ์ ไม่ต่อปากต่อคำเพราะรู้ว่าต่อให้พูดจนน้ำลายแห้ง คนหน้าหนาอย่างเขาก็ไม่มีทางจนมุมได้ง่ายๆ มีแต่เธอจะโมโหเองเสียมากกว่า 

"มานี่" มือแกร่งตบลงบนตักของตัวเอง 

"คุณน่าจะอิ่มแล้วมั้งคะ" ร่างบางเหยียดยิ้ม ออกไปกับคู่หมั้นตั้งนานสองนาน ชุดที่ใส่ก็ยังอยู่ในชุดทำงาน คงเพิ่งจะแยกจากกันสิท่า 

"ผมไม่เคยอิ่ม" อัคคียิ้มยั่วเพราะรู้ว่านิชาหมายถึงอะไร ทว่าธอก็ยังคงนิ่ง ไม่อยากทำ ยิ่งเห็นคู่หมั้นเขามาวันนี้เธอก็ยิ่งรู้สึกไม่ดีมากขึ้นเรื่อยๆ 

"วันนี้คุณเพิ่งไปกับคู่หมั้น คุณไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอคะที่ทำแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่นลับหลังเธอ" 

"ไม่นะ ตราบใดที่ยังไม่ได้แต่งงาน ผมก็ยังโสด จะไปไหนทำอะไรกับใครก็ได้ทั้งนั้น" คำตอบที่มีแต่ความเห็นแก่ตัวของอัคคีทำนิชาพูดไม่ออก ทั้งสงสารไอริณและผิดหวังที่ตัวเธอเองก็มาหลงรักคนเลวๆ แบบนี้ 

"อย่างน้อยก็ควรมีจิตสำนึก มีศีลธรรมบ้าง" 

"หึ กล้าพูดถึงศีลธรรม ทั้งๆ ที่เราสองคนไม่ได้ต่างกันเลยสักนิด น่าขำ" 

"คุณรู้ดีแก่ใจว่าอะไรเป็นอะไร คุณบีบบังคับให้นิต้องยอมทำแบบนี้เอง นิไม่ได้เต็มใจ!" นิชาจุกในอกและโมโหจนเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ เธอเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ 

"แล้วยังไง สุดท้ายคุณก็เป็นเมียผมแล้ว จะให้ผมคืนความบริสุทธิ์คงเป็นไปไม่ได้" อัคคียังคงลอยหน้าลอยตา พูดคำว่า 'เมีย' ออกมาได้อย่างหน้าตาเฉยเหมือนเป็นคำที่ไม่มีค่าคำหนึ่ง ก็อย่างว่าแหละถ้ากล้าเรียกเธอว่าเมียผู้หญิงทุกคนที่ผ่านมาก็เป็นเมียเขาหมด ค่อนประเทศเห็นจะได้! 

"โชคดีนะคะ...ที่ครั้งแรกของนิไม่ใช่ของคุณ ไม่งั้นคงฝันร้ายไปอีกนาน เพราะครั้งแรกของนิกับแฟนคนแรก ดีกว่านี้เยอะ!" ร่างบางยิ้มเยาะอย่างจงใจ ผู้ชายที่มันมั่นใจในตัวเองมากๆ มักจะไม่ชอบโดนสบประมาท อัคคีก็เป็นหนึ่งในนั้น 

"หึ ดีนี่...ปากดีให้ได้ตลอดแล้วกัน!" ร่างสูงก้าวพรวดทีเดียวก็มาถึงตัวเลขา ไม่ทันได้หนีเธอก็ถูกจับเหวี่ยงลงไปที่โต๊ะทำงานอย่างแรง ไม่สนว่าตัวเธอจะกระทบกับอะไรหรือของบนโต๊ะจะมีอะไรอยู่บ้าง เพราะเธอทำเขาโมโหจนควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว 

"นะ นี่คุณ! ปล่อย โอ้ย!? อื้อออ"  แรงเหวี่ยงทำให้นิชาไม่ทันได้ตั้งหลัก มือพลาดท่ารับแรงกระทบของน้ำหนักตัวเองกับโต๊ะทำงานผิดท่าจนได้รับบาดเจ็บที่ข้อมือ ความเจ็บแปลบที่ได้รับทำเอาเบ้หน้าน้ำตาคลอ เธอพยายามจะทักท้วงแต่อัคคีกลายเป็นหมาบ้าไปแล้ว เขาไม่สนใจและยังคงใช้กำลังปลุกปล้ำยัดเยียดความต้องการให้เธอด้วยอารมณ์โกรธจัด 

ร่างบางทำได้แค่กลืนก้อนสะอื้นและความขมขื่นลงคอไปอย่างยากลำบาก ยิ่งขัดขืนก็ยิ่งไร้ประโยชน์ ยิ่งดิ้นแรงก็ยิ่งเจ็บตัวเพิ่ม 

สุดท้ายเธอก็ยอมให้เขาย่ำยีจนพอใจ บอบช้ำทั้งร่างกายและจิตใจ เมื่อเขาพอใจเธอรีบเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายขึ้นมาใส่ด้วยมือและขาที่สั่นเทา ข้อมือบวมแดงค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีม่วงช้ำ ปวดและชาแต่ก็ต้องฝืนแต่งตัวจนเสร็จ แล้วคว้ากระเป๋าสะพายเดินออกไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองคนข้างหลัง 

"อ้าว คุณนิชา กลับแล้วเหรอครับ กลับดึกเชียว แล้วท่านประธานล่ะครับ" เจ้าหน้าที่ รปภ. เห็นร่างบางเดินมาขึ้นรถจึงทักขึ้นเพราะรู้ว่านิชาอยู่ทำโอที และก่อนหน้าไม่นานท่านประธานก็แวะมาเอาของ เลยอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมถึงไม่ลงมาพร้อมกัน 

"อยู่ข้างบนค่ะ อีกสักพักน่าจะกลับ งั้นนิกลับก่อนนะคะ" ร่างบางตอบและพยายามฝืนยิ้มแม้สภาพจะดูอ่อนเพลียแปลกๆ แต่พี่ รปภ. ก็ไม่ได้สงสัยอะไรเพราะพนักงานบริษัทกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นเวลาทำงานโอทีดึกดื่นก็สภาพนี้กันทุกคน 

ขึ้นรถได้นิชาก็ฝืนขับรถออกไป ไม่รั้งรอให้ได้เจอกับเขาอีก เธอขับไปจอดที่ปั๊มน้ำมันก่อนฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยปล่อยน้ำตาไหลไร้เสียงสะอื้น ความรู้สึกมากมายตีรวนไปหมด ทั้งโกรธ น้อยใจ สมเพชตัวเอง และก็รู้สึกผิดเพราะขณะที่มีอะไรกันเธอยังได้กลิ่นน้ำหอมของไอริณจากตัวเขาอยู่เลย... 

..

..

..

..

รักกันกี่โมง? ​

แล้วอิพี่มันเคยบอกนะว่าไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์ทำน้องร้องไห้

คนอื่นไม่ทำอยู่แล้วค่ะ บอกตัวเองเถอะ! 

​