ตอนที่ 6

รักต้องแลก

Writer : Aile'N

ตอนที่ 6

"โรคจิตหรือไงอีตานี่..." ดวงตากลมสวยจ้องมองร่องรอยสีแดงช้ำที่ถูกประทับตามร่างกายผ่านกระจกบานใหญ่พลางบ่นพึมพำอย่างหัวเสีย เพราะเธอต้องรื้อตู้เสื้อผ้าเพื่อหาเสื้อคอเต่ามาใส่ปกปิดจากสายตาผู้คน 

โชคดีที่เจอว่ามีเสื้อคอเต่าบางๆ อยู่ เพราะถ้าใส่แบบหนาในประเทศที่เป็นมิตรกับพระอาทิตย์แบบนี้ผู้คนคงจะมองเธอบ้าแน่นอน 

เช้าวันทำงานเมื่อนิชาแต่งตัวเสร็จก็เก็บของแล้วลงไปทานข้าวเช้ากับแม่และหลานๆ พูดคุยกันเล็กน้อยตามประสา เมื่อถึงเวลาสมควรก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ 

การทำงานเป็นเลขาที่เปรียบเสมือนแขนขาของผู้เป็นนายนั้นทำให้นิชาต้องมาทำงานแต่เช้าเพราะมีหลายอย่างที่ต้องทำ 

ร่างบางนั่งเคลียร์งานค้างเล็กน้อยจนเสร็จ ก่อนไล่ดูตารางงานที่ต้องทำในสัปดาห์นี้ที่จดไว้ในไอแพด เธอต้องบันทึกและจดจำทุกอย่างให้ขึ้นใจ แม้ยามไม่มีไอแพดในมือก็ต้องจำให้ได้ ทั้งกำหนดการประชุม นัดลูกค้า รวมถึงวันสำคัญและงานเลี้ยงต่างๆ ทั้งส่วนของบริษัทและส่วนตัวของเจ้านาย นอกจากนี้ยังมีเรื่องเล็กน้อยจิปาถะอื่นๆ อีกมากมาย เรียกได้ว่าแม้เงินเดือนจะสูงลิ่วแต่ก็ถูกใช้งานคุ้มเงินเดือนอย่างแท้จริง 

นิชานั่งทำงานอยู่สักพักก็ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องเข้ามา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใครที่สามารถเข้าห้องประธานได้โดยไม่ต้องรอใครอนุญาต ร่างบางใจเต้นตึกตัก จู่ๆ ก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาเสียอย่างนั้น เธอทำเป็นไม่สนใจเขา ยังคงก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป 

อัคคีหยุดมองร่างบางอย่างสำรวจ เมื่อเห็นการแต่งกายของเธอก็ยกยิ้มขึ้นอย่างพึงพอใจ ทว่าก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน มองกองเอกสารที่ต้องเซ็นอย่างไม่รีบร้อน เพราะในห้องนี้มีสิ่งที่น่ามองมากกว่า... 

นิชารับรู้ได้ถึงสายตาร้อนแรงที่มองมาอยู่ตลอดเวลาก็ค่อนข้างอึดอัดและเธอต้องใช้สมาธิอย่างมากที่จะจดจ่ออยู่กับงานให้ได้ แม้ยังไม่อยากยุ่งอะไรกับเขาในเวลานี้ แต่หน้าที่ก็ยังคงต้องทำ 

แก้วกาแฟหอมกรุ่นกับคุกกี้ดาร์กช็อกโกแลตถูกเสิร์ฟให้เจ้านายทุกวันเหมือนที่เคยเป็นมา แต่วันนี้ต่างออกไปตรงที่นิชายังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้กลับโต๊ะตัวเองแต่อย่างใด 

"ตอนเที่ยงฉัน...นิมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อยนะคะ" เธอบอกเขา สรรพนามถูกปรับเปลี่ยนอย่างช่วยไม่ได้เมื่อคนฟังเงยหน้าขึ้นมองสบตา 

"คุยตอนนี้ก็ได้" เสียงทุ้มเอ่ยบอกอย่างไม่คิดอะไร ในห้องนี้มีแค่เขาและเธอสองคน เจ้านายก็คือเขา แค่คุยกันไม่กี่คำจะทำให้งานล่าช้าสักแค่ไหนกัน 

"เรื่องส่วนตัวค่ะ ในเวลางานไม่เหมาะ" นิชาปฏิเสธ 

"ผมบอกว่าได้ ก็ต้องได้" อัคคีบอกเสียงเรียบ ถ้อยคำทั้งถือดีและเอาแต่ใจ 

"นิแค่อยากตกลงกับคุณให้ชัดเจนเรื่อง...สถานะของเราในตอนนี้" ร่างบางยืนนิ่งทำใจเล็กน้อยก่อนตัดสินใจพูดออกมา 

"นิอยากรู้ว่าจะต้องชดใช้หนี้สิบล้านไปถึงเมื่อไร  กี่เดือนกี่ปี อยากให้คุณกำหนดเวลาและทำสัญญาให้ชัดๆ เพราะเราไม่สามารถทำแบบนี้ไปตลอดได้ อีกอย่างคุณก็มีคู่หมั้นอยู่แล้ว สักวันหนึ่งก็ต้องแต่งงานมีครอบครัว นิไม่อยากทำผิดไปมากกว่านี้" เธอบอกเหตุผล แต่ก็กลัวเหลือเกินว่าเขาจะอยากเอาชนะเธอจนไม่ยอมทำสัญญา ไม่สนถูกผิดต่อคู่หมั้นของตัวเอง 

อัคคีนิ่งฟังแต่เขาไม่ได้คิดตามเลยสักนิด ดวงตาคมกริบมองใบหน้าสวยของเลขาเล็กน้อย ก่อนเลื่อนมองริมฝีปากสีชมพูอ่อนที่กำลังเจรจา เรื่อยลงมาถึงลำคอระหงที่ถูกคอเสื้อปกปิด หน้าอกอวบอิ่มที่ซ่อนอยู่ใต้เนื้อผ้า... ยิ่งมองทุกอย่างในคืนวานก็ผุดขึ้นมาในหัวเป็นฉากๆ และมีผลกับอวัยวะด้านล่างให้เริ่มตื่นตัว 

"คุณอัค??" เสียงหวานเรียกเมื่อเห็นคนฟังไม่ยอมพูดอะไรสักที เขาถึงได้สติดึงสายตากลับมามองหน้าเธออีกครั้ง 

"เงินสิบล้านไม่ใช่น้อยๆ คุณคงไม่ได้คาดหวังว่าจะหมดหนี้ภายในเดือนสองเดือนนี้หรอกใช่ไหม" ร่างสูงย้อนถามพลางกดยิ้มลึก 

"นิรู้ค่ะ แต่ยังไงก็อยากให้ตกลงกันให้ชัดเจน คุณจะหักเงินเดือนนิเพิ่มด้วยก็ได้" นิชาเข้าใจดีว่าเรื่องนี้คงจะไม่จบง่ายๆ แต่ถึงยังไงเธอก็ต้องการรู้วันสิ้นสุดการกระทำบ้าๆ นี่อยู่ดี สักวันเราสองคนก็ต้องมีชีวิตเป็นของตัวเอง จะอยู่ในสถานะคู่นอนแบบนี้ตลอดไปไม่ได้ 

"ผมไม่ต้องการเงิน" ร่างสูงยิ้มบาง คำพูดสื่อความหมายว่าต้องการอย่างอื่นชัดเจน 

"ค่ะ งั้นก็กำหนดมาเลยว่านิต้องทำแบบนี้ไปอีกกี่ปีคุณถึงจะพอใจ" นิชาข่มใจต่อรอง แอบประชดประชันนิดหน่อยในตอนท้าย 

"ถ้าผมพอใจที่สิบปี...ยี่สิบปี คุณก็ทำได้งั้นเหรอ" อัคคียิ้มยั่ว เฝ้ารอปฏิกิริยาตอบกลับของร่างบางอย่างนึกสนุก 

"ก็ยังดีกว่าไม่มีวันสิ้นสุดนี่คะ คุณบีบให้นิไม่มีทางเลือกแล้วก็ไม่ต้องสนใจหรอกค่ะว่านิจะยอมหรือไม่ยอม.." เสียงหวานเอ่ยประชดประชัน เริ่มฉุนเมื่อเห็นท่าทีสนุกสนานที่ได้กวนอารมณ์เธอของเขา 

"ผมไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า เห็นแก่คุณเลขาที่ทำงานดีมาตลอด สองปีก็พอ...แต่ไม่แน่ผมก็อาจจะเบื่อก่อนก็ได้" ร่างสูงยิ้มยียวนอย่างไม่สะทกสะท้าน เขายอมตอบรับคำขอของเธอง่ายๆ อย่างไม่น่าเชื่อ 

"ค่ะ งั้นนิจะพิมพ์สัญญามาให้เซ็นทีหลัง" แม้จะหวาดระแวงว่าเขาอาจมีแผนการในใจ แต่นิชาก็รีบตอบรับไปก่อนที่เขาจะเปลี่ยนใจ อย่างน้อยเขาก็ยอมให้ทำสัญญา นึกว่าจะคุยยากมากกว่านี้เสียอีก ซ้ำยังแค่สองปี ไม่ได้เป็นสิบปีอย่างที่คิดไว้ แต่ถ้าเขาเบื่อก็อาจจะได้อิสระมาเร็วขึ้น 

"เดี๋ยว.." 

เมื่อหมดเรื่องจะคุยแล้วร่างบางก็เตรียมจะหมุนตัวกลับโต๊ะ แต่ถูกอีกฝ่ายรั้งไว้ จึงหันกลับมารอฟังว่าเขาจะพูดอะไร 

"มานี่" มือแกร่งตบลงบนตัก มองเธอด้วยแววตาวาววับเหมือนเสือจ้องจะตะครุบเหยื่ออันโอชะ 

"นะ นี่มันเวลางานนะคะ!"  นิชาขึ้นเสียงดัง เพราะไม่คิดว่าในเวลางานแบบนี้เขาก็ยังไม่เว้น 

"ผมไม่ชอบพูดซ้ำ" อัคคีไม่สนใจว่าจะอยู่ในเวลาไหน สถานที่ใด ถ้าพอใจเขาก็จะทำ 

นิชาจ้องเขาตาเขม็งด้วยความไม่พอใจ แต่ก็รู้ดีว่าทำอะไรไม่ได้ เธอเหลือบมองไปที่ประตูอย่างหวาดระแวง กลัวว่าจะมีใครเข้ามาเห็น ทั้งที่ความจริงแล้วถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของห้อง ไม่ว่าใครหน้าไหนก็เข้ามาไม่ได้ แม้ประตูจะไม่ได้ล็อกไว้ก็ตาม 

คิดได้แบบนั้นนิชาก็ข่มใจเดินไปนั่งลงบนตักเขาอย่างเกร็งๆ ก่อนจะถูกวงแขนแกร่งกอดรั้งเข้าหาจนร่างกายเบียดชิดแล้วใช้มือรั้งท้ายทอยเธอขึ้นไปรับจูบ 

"อื้ออ" นิชาขัดขืนอย่างไม่ยินยอมเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้ไปเพราะยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งใช้กำลังบังคับและคนที่เจ็บตัวก็คือเธอเอง 

"แฮ่ก อึก.." ตักตวงความหวานจนพอใจ อัคคีก็ถอนจูบออกไป ปล่อยให้คนที่กำลังจะขาดใจได้โอกาสกอบโกยอากาศอย่างเอาเป็นเอาตาย 

"มันตื่นซะแล้ว...สงสัยคิดถึงปากนุ่มๆ" ไม่พูดเปล่าเขายังขยับเอวเนิบๆ ทำให้คนบนตักสัมผัสได้ถึงความแข็งแรงของอวัยวะตรงส่วนนั้นได้มากยิ่งขึ้น 

ยังไม่ได้ตั้งสติร่างบางก็ถูกอุ้มลงไปนั่งแหมะอยู่ตรงหว่างขาแกร่ง 

"ปลอบมันหน่อยสิ" เสียงทุ้มเอ่ยสั่งอย่างหน้าไม่อาย ไม่สนว่าตอนนี้จะเป็นเวลาทำงานของใคร แคร์ทำไมในเมื่อเขามีอำนาจสูงสุดในที่แห่งนี้ 

แน่นอนว่านิชาไม่พอใจมาก แต่รู้ดีว่าถ้าปฏิเสธเรื่องคงไม่จบง่ายๆ สุดท้ายเธอก็เลยต้องจำใจทำ คิดเสียว่าชาติที่แล้วคงทำเวรทำกรรมกับอีกฝ่ายไว้เยอะ ชาตินี้เขาถึงได้มาเอาคืน 

มือบางปลดเข็มขัดและกางเกงของร่างสูงออกเล็กน้อย ก่อนล้วงเอาสิ่งที่มันพองตัวใหญ่จนน่าอึดอัดออกมาเป็นอิสระ แม้จะได้เห็นเป็นครั้งที่สองแล้วแต่นิชาก็ยังคงเขินอายและกระอักกระอ่วนกับขนาดของมัน แถมยังแข็งและร้อนจัดทั้งที่ยังไม่ทันได้ทำอะไร คนอะไรจะหื่นได้ทุกเวลาขนาดนี้ 

"อืม..." อัคคีครางอย่างพึงพอใจเมื่อลูกชายสุดที่รักได้สัมผัสโพรงปากนุ่มอีกครั้ง เรื่องสัญญาสองปีอะไรนั่นเขาไม่ได้สนใจเลยสักนิด แค่ตอบตกลงให้นิชาตายใจเพราะไม่อยากบีบเธอให้จนตรอกจนเกินไปก็เท่านั้น 

"อ่าาา" ใช้ทั้งปากและทั้งมือจนเหนื่อยความอ่อนประสบการณ์ของร่างบางก็ยังไม่สามารถทำให้เขาเสร็จได้สักที อัคคีเองก็เหมือนจะทนไม่ไหว จึงใช้มือกดศีรษะเล็กไว้ก่อนจะเป็นฝ่ายขยับเอวเสียเอง 

"อ่อก อะ แค่กๆ" ประสบการณ์หนึ่งครั้งถ้วนทำให้นิชารู้ว่าต้องเกร็งคอไว้เพื่อไม่ให้สำลักแต่แม้จะเกร็งไว้แค่ไหน ตอนจะเสร็จเขากลับไม่บอกกันก่อน สุดท้ายเธอก็สำลักอยู่ดี 

มือบางรีบดึงทิชชูบนโต๊ะมารองของเหลวที่ผสมปนเปทั้งของเธอและเขาเพื่อไม่ให้เปรอะเปื้อนเสื้อผ้าเพราะยังต้องทำงานต่อ รสชาติเฝื่อนๆ ในปากทำใบหน้าสวยเหยเก พยายามคายออกมาให้ได้มากที่สุดแม้จะถูกเจ้าของมันมองอยู่ก็ตาม 

"อ๊ะ คุณอัค!?" นิชาที่กำลังจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางและจะลุกกลับโต๊ะ ถูกอัคคีดึงไปนั่งแทนที่บนเก้าอี้ตัวใหญ่แบบไม่บอกกล่าว 

"คุณจะทำอะไร ไม่นะ นี่มันเวลางานนะคะ!" ร่างบางดิ้นขัดขืน เมื่อมือใหญ่ล้วงเข้ามาใต้กระโปรงดึงกางเกงซับและชั้นในของเธอออกไปอย่างรวดเร็ว 

เรียวขายาวสวยถูกบังคับให้อ้าออกกว้าง ก่อนที่ร่างสูงจะซุกหน้าเข้าหาความสาว ใช้นิ้วแหวกและปาดลิ้นเลียกลีบดอกไม้งามอย่างหื่นกระหาย แปรเปลี่ยนเสียงร้องห้ามกลายเป็นเสียงร้องครางแทนอย่างง่ายดาย 

เรียวลิ้นร้ายกาจกระทำอุกอาจ ทั้งปาดเลียทั้งแหย่ลึกขึ้นมาภายใน ย่ำยีราวกับผกาดอกนั้นเป็นของอร่อยที่ต้องการกลืนกินซ้ำแล้วซ้ำเล่า 

นิชาที่ถูกความเสียวครอบงำจนสมองพร่าเบลอ พยายามประคองสติอันน้อยนิดใช้มือปิดปากกลั้นเสียงน่าอายไว้อย่างสุดกำลัง เธอไม่กล้าส่งเสียงดังเพราะกลัวจะมีใครผ่านมาได้ยิน โดยที่หลงลืมไปว่านี่คือชั้นของผู้บริหาร ไม่มีใครกล้าขึ้นมาถ้าไม่ได้รับอนุญาต 

"อะ อื้อออ คะ คุณ" ความเสียวและความตื่นเต้นตีกันยุ่งเหยิงไม่นานร่างบางของผู้เป็นเลขาก็กระตุกเกร็งสุขสมคาปาก เรียวขาที่พาดอยู่บนไหล่แกร่งทิ้งน้ำหนักลงอย่างไร้เรี่ยวแรง 

กระทั่งชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองสบตาพลางแลบลิ้นเลียปากด้วยรอยยิ้ม สติที่กระจัดกระเจิงก็ถูกดึงกลับมา นิชารีบผลักเขาออกก่อนจะรีบลุกขึ้นแต่งตัว พาขาสั่นๆ ก้าวเดินอย่างไม่มั่นคงหนีไปตั้งสติในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว 

อัคคีมองตามผู้เป็นเลขาพ่วงตำแหน่งคู่นอนหมาดๆ ไปอย่างพึงพอใจ ความหวานล้ำในปากยังคงไม่จางหาย จนต้องเลียปากซ้ำๆ อย่างคนเสพติด 

เมื่อพอใจแล้วก็กลับไปนั่งทำงานต่ออย่างอารมณ์ดี หูก็เงี่ยฟังความเคลื่อนไหวของร่างบางตลอดเวลา 

หายไปสักพักนิชาก็กลับเข้ามาด้วยสภาพที่ดูดีขึ้นกว่าตอนออกไป เห็นแบบนั้นอัคคีก็ลอบยิ้มก่อนแสร้งผิวปากเสียงดังกวนประสาทเธออย่างอารมณ์ดี 

นิชาลอบกำหมัด พยายามสะกดอารมณ์อยากตะบันหน้าคนไว้ในใจ ทว่าจิตใจอย่างหนึ่งร่างกายก็กลับเป็นอีกอย่าง แม้ปากจะพร่ำเตือนสติตัวเองว่าให้เกลียดเขา เกลียดสิ่งทุเรศๆ ที่เขาทำ แต่ร่างกายกลับคล้อยตามสัมผัสเขาจนหลงลืมทุกความเกลียดชังไปจนหมดสิ้น 

มันดีก็จริงแต่ให้มาทำเรื่องแบบนั้นในห้องทำงานที่ต้องทำงานอยู่ทุกวัน แค่คิดก็อยากจะบ้าตาย...เพราะการมองเก้าอี้ทำงานของเขามันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว! 

..

..

..

.. 

ว้ายยยย แรงมากกกกก5555

​