ตอนที่ 8

รักต้องแลก

Writer : Aile'N

ตอนที่ 8

"มือเป็นอะไร" คิ้วเรียวเข้มขมวดเข้าหากันเล็กกน้อยขณะมองมือเล็กที่ถูกพันไว้ด้วยผ้ารัดพยุงข้อมือ เพราะเท่าที่จำได้เมื่อวานยังไม่มี 

"ก็แค่หมากัด ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ" นิชาเหยียดยิ้มสมเพช ในเมื่อเขาไม่รู้ตัวก็ไม่ต้องรู้เหมือนเดิมนั่นแหละ จะได้หลอกด่าได้ง่ายๆ 

"อ๊ะ!?" 

อัคคีมองหน้าเธอด้วยความสงสัย ก่อนจะคว้าแขนข้างที่เจ็บของเธอไปแบบไม่บอกกล่าว 

"นิ่งๆ" เสียงดุดังขึ้นเมื่อนิชาขัดขืน เขาจับแขนเธอไปเพื่อเปิดผ้าก็อตออกดู จนเห็นข้อมือที่บวมช้ำของเธอ 

"ไหนว่าหมากัด" 

"หึ ไม่ใช่หมาก็เหมือนหมานั่นแหละค่ะ หมาบ้าด้วย" ร่างบางบอกอย่างไม่สะทกสะท้านแม้จะถูกดวงตาคมคาดคั้นอยู่ 

"ผมทำ? เมื่อคืน?" คำก็หมาสองคำก็หมาบ้า บวกกับสายตาที่นิชามองมา สัญชาตญาณคนฉลาดอย่างอัคคีนั้นเดาออกได้ไม่ยากเลยสักนิด เพียงแต่เขาจำไม่ได้ว่าเผลอทำเธอเจ็บตัวตอนไหนก็เท่านั้น จำได้แค่ว่าความโกรธมันบังตา ใครใช้ให้เธอยั่วยุว่าเซ็กส์ของเขามันห่วยแตกกันล่ะ ยอมได้ที่ไหนกัน! 

"...." นิชาไม่ตอบแต่ความเงียบนั่นแหละคือคำตอบ 

"หมอว่ายังไงบ้าง" เขาถามพลางพยายามพันผ้ากลับคืน แต่เงอะงะเกินจะทนดูได้ นิชาจึงแย่งกลับมาทำเอง 

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวก็หาย" เธอตอบแบบปัดๆ ทั้งที่จริงแล้วหมอห้ามเธอใช้งานมือข้างนี้จนกว่าจะหาย แต่ใครจะไปทำได้ งานก็ยังต้องทำอีกเยอะแยะ 

"อืม อย่ายกของหนัก" 

"หึ...ค่ะ!" เสียงหวานตอบประชด ก่อนกลับไปเตรียมเอกสารต่อเพราะตอนสายมีประชุม 

"เก้าโมงมีประชุมกับฝ่ายผลิตและขนส่ง เรื่องอะไหล่ล็อตล่าสุดที่นำเข้ามาล่าช้า ทำให้กระทบกับการผลิตและส่งออก นี่คือรายงานทั้งหมดค่ะ" เมื่อเตรียมเอกสารและตรวจสอบจนเรียบร้อย นิชาก็นำไปให้อัคคีอ่านก่อนเข้าประชุมในอีกครึ่งชั่วโมงข้างหน้า 

จนถึงเวลาทั้งคู่ก็เข้าประชุม และหน้าที่ของเลขาก็คือจดทุกอย่างที่จำเป็นเพื่อนำมาสรุปผลการประชุมให้เจ้านายอีกที และแน่นอนว่าข้อมือที่หมอบอกให้งดใช้นั้นได้ใช้งานอย่างเต็มที่และเริ่มเจ็บมากขึ้นทุกที มีแววว่าจะต้องตบยาแก้ปวดช่วยหลังจบการประชุม 

"สรุปผลการประชุมวันนี้ค่ะ ส่วนข้าวเที่ยงวางอยู่ที่โต๊ะ นิมีนัดกับเพื่อน ไม่ได้ทานด้วย เจอกันตอนบ่ายค่ะ" นิชาบอกทุกอย่างเสร็จสรรพ และไม่รอให้อัคคีได้พูดอะไร เธอก็คว้ากระเป๋าสะพายเดินตัวปลิวออกจากห้องไปเลย 

ความจริงแล้วนิชาไม่ได้นัดใคร แค่ไม่อยากกินข้าวกับเขาเพราะยังโกรธเรื่องเมื่อคืนอยู่ เธอนั่งรถไฟฟ้าไปหาข้าวกินไกลจากบริษัทพอประมาณ เพื่อหลีกหนีคนรู้จักด้วย เพราะตอนนี้ไม่อยากปั้นหน้าคุยกับใครทั้งนั้น 

"นิ? นิชา!?" แต่ก็ยังมีคนเข้ามาทักจนได้... 

"...วีเหรอ?" นิชาเพ่งมองผู้ชายร่างสูงตรงหน้าที่หน้าตาคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยอยู่ในความทรงจำ จนกระทั่งนึกออก แต่ก็ยังคงทำหน้าไม่แน่ใจเพราะอีกฝ่ายหล่อเหลาขึ้นมากจริงๆ 

"ใช่ เราเอง โห ไม่เจอตั้งนาน สวยขึ้นตั้งเยอะ" ร่างสูงของ 'วี' เพื่อนชายสมัยเรียนมัธยมหย่อนตัวนั่งลงฝั่งตรงข้ามด้วยความตื่นเต้น 

"นายก็เหมือนกัน หล่อเชียว" 

"เป็นไงบ้าง สบายดีมั้ย มาคนเดียวเหรอ" 

"สบายดี มาคนเดียว พักเที่ยงน่ะ วีล่ะ" 

"แวะมาคุยงานแถวนี้น่ะ เลยมาหาข้าวกิน ดีนะเนี่ยที่ตัดสินใจทัก ตอนแรกกลัวทักคนผิดซะแล้ว แล้วนี่ทำงานแถวนี้เหรอ" 

"อืม นายล่ะ ไม่เจอตั้งหลายปี" 

"เราเพิ่งกลับไทยไม่นานนี้เอง มาช่วยงานที่บ้าน แล้วนี่...มือเป็นไรอะ"  

"เคล็ดนิดหน่อย เดี๋ยวก็หายแล้ว" 

ทั้งคู่ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบตามประสาเพื่อน พร้อมกับทานข้าวเที่ยงไปด้วย เพลิดเพลินจนถึงเวลาเข้างาน เลยแลกไลน์แลกเบอร์กันไว้เผื่อนัดกันเที่ยวยามว่าง จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับ 

นิชากลับมาทำงานด้วยสีหน้าที่ดูดีขึ้นแม้ข้อมือจะยังปวดอยู่แต่หลังจากได้เจอเพื่อนเก่าได้พูดคุยรำลึกความหลังกันสมัยเด็กๆ ก็ทำให้อารมณ์ดีขึ้นมาไม่น้อย 

อัคคีนั่งทำงานอยู่ เขาไม่ได้ถามอะไรเธอก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงค้นหายาแก้ปวดขึ้นมากินและเริ่มทำงานต่อ กระทั่งฝืนจนทำต่อไม่ไหว จึงแกะผ้าพันข้อมือออก ควานหายานวดในถุงยาแต่กลับไม่เจอ คาดว่าน่าจะลืมไว้ที่ไหนสักที่ในห้องนอน 

"อ๊ะ!?" นิชาผงะเล็กน้อยด้วยความตกใจ เพราะอยู่ๆ อัคคีก็มายืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับข้อมือเธอที่ถูกคว้าไปอย่างถือวิสาสะ 

"นิ่งๆ" ยาแก้ฟกช้ำที่ไม่รู้ว่าเขาไปเอามาจากไหน ถูกบีบและนวดเบาๆ ตามรอยช้ำที่ข้อมือ 

"นิทำเองค่ะ" ร่างบางพยายามดึงกลับมาทำเอง แต่ไม่สำเร็จ 

"อย่าดื้อ" 

ท่านประธานลงทุนนวดข้อมือให้ผู้เป็นเลขาอย่างตั้งใจ แต่เธอคงจะรู้สึกดีกว่านี้ถ้าไม่นึกถึงต้นเหตุที่ทำให้ได้รอยช้ำนี้มา เข้าข่ายตบหัวแล้วลูบหลังชัดๆ 

นิชามองใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังก้มลงทายาให้พลันคิดไปถึงเมื่อก่อน ตอนที่เรื่องบ้าๆ นี้ยังไม่เกิดขึ้น... 

ในตอนนั้นแม้อัคคีจะเจ้าชู้ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า แต่เขาก็ปฏิบัติกับเธออย่างเจ้านายที่ดีคนหนึ่ง ไม่ได้แบ่งเส้นเจ้านายลูกจ้างแต่เป็นเหมือนพาร์ทเนอร์ที่ทำงานร่วมกันมากกว่า เวลาเจ็บป่วยก็ดูแลกันเวลางานรุมต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำก็ถึงไหนถึงกัน ไม่มีหรอกที่จะมาต่อปากต่อคำใช้กำลังบังคับกันอย่างในตอนนี้ ถ้าเขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกเชื่อเถอะว่าเธอไม่มีทางตกหลุมรักเขาแน่นอน 

"นิ" 

"..." 

"นิ!" 

"ฮะ...คะ?" 

"เหม่ออะไร ถ้าทำงานไม่ไหวก็กลับไปพัก" 

"ไม่เป็นไรค่ะ จะทำเท่าที่พอทำได้" 

"ดื้อนัก" อัคคีดุ แต่ก็ไม่ได้บังคับอะไร เขาวางหลอดยาแก้ฟกช้ำไว้ให้ แล้วกลับไปนั่งทำงานต่อ และไม่ได้ก่อกวนอะไรเธออีกเลยจนเลิกงาน 

"ขึ้นรถ เดี๋ยวผมไปส่ง" เสียงทุ้มสั่ง เมื่อเดินมาจนถึงลานจอดรถ 

"..." นิชามองหน้าเขาอย่างสังเกต ดูทรงแล้วคงจะปฏิเสธไม่ได้ ก็เลยต้องเก็บกุญแจรถของตัวเองกลับเข้ากระเป๋าและเดินไปขึ้นรถหรูของอีกฝ่าย คิดว่าพรุ่งนี้ค่อยมาทำงานด้วยรถโดยสารเอาก็ได้ 

นางพิมพาที่กำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้านเห็นรถหรูคุ้นตาที่จำได้ว่าเป็นรถของเจ้านายลูกเพราะเคยแวะเวียนมาหลายครั้ง รีบเดินมาต้อนรับอย่างรวดเร็ว ทั้งตื่นเต้นและดีใจที่ได้เจอเขาอีกครั้งเพราะตั้งแต่ได้รับเงินช่วยเหลือเรื่องผ่าตัดในวันนั้นก็ยังไม่ได้ขอบคุณเขาอย่างจริงๆ จังๆ เสียที 

"คุณน้าสวัสดีครับ" ชายหนุ่มสวัสดีคนอายุมากกว่าอย่างนอบน้อมเป็นกันเอง ไม่ได้ถือตนว่าเป็นนายจ้างแต่อย่างใด 

"สวัสดีค่ะคุณบอส ทำไมมาส่งเจ้านิได้ล่ะคะ รถไปไหน" นางพิมพาเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ 

"พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยครับ นิข้อมือเจ็บขับรถไม่ไหว ผมเลยมาส่ง" 

"ตายแล้ว เป็นอะไรมากมั้ยลูก" 

"เคล็ดนิดหน่อยค่ะแม่ เดี๋ยวก็หาย" นิชาเดินเข้าไปประคองแม่และยิ้มให้เพื่อคลายความวิตกกังวล 

"ดีแล้ว เอ่อ คุณบอสจะอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันมั้ยคะ ไม่ทราบว่ามีธุระต่อหรือเปล่า พอดีน้าอยากจะขอบคุณน่ะค่ะที่ช่วยเหลือครอบครัวเรามาโดยตลอด" เมื่อมองๆ ดูแล้วลูกสาวไม่ได้เป็นอะไรมากอย่างที่คิด นางพิมพาก็หันมาเชิญชวนร่างสูง 

"ผมว่างครับ งั้นคงต้องฝากท้องที่นี่สักมื้อแล้วล่ะครับ" อัคคีตอบรับอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด ยิ่งเห็นร่างบางยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ข้างๆ มารดาเขาก็ยิ่งอยากอยู่ต่อ 

"ยินดีค่ะ เชิญเลยค่ะ" เพราะทำกับข้าวเสร็จก่อนที่ทั้งคู่จะมาได้สักพักแล้วแขกเลยไม่ต้องรอนาน สามารถเชิญไปที่โต๊ะทานอาหารได้ทันที 

"เดี๋ยวแม่ไปเรียกเด็กๆ ก่อนนะ"  ผู้เป็นแม่ขอตัวออกไปเรียกหลานๆ ที่ทำการบ้านอยู่บนห้องลงมาทานข้าวพร้อมกัน 

"ทำหน้าเหมือนไม่เต็มใจรับแขก" อัคคียกยิ้ม พูดขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้านกับท่าทีของผู้เป็นเลขา 

"ประมาณนั้นแหละค่ะ" นิชากรอกตาประชดอย่างไม่เก็บอาการ เพราะรู้ว่าต่อให้เธอเสียมารยาทมากกว่านี้เขาก็คงไม่รู้สึกอะไรอยู่ดี 

อัคคียังคงยิ้มอย่างชอบใจ แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะเจ้าของบ้านพาหลานๆ ลงมาพอดี 

"น้องปุณณ์น้องปัญญ์สวัสดีคุณบอสก่อนลูก" 

"สวัสดีครับ/ค่ะคุณบอส" เด็กๆ ยกมือไหว้ร่างสูงอย่างคุ้นเคย ทุกคนต่างรู้จักเจ้านายของนิชาที่เคยแวะเวียนมาบ่อยครั้งเป็นอย่างดี 

"สวัสดีครับ โตขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย" 

"ไม่รู้ว่าคุณบอสจะมา กับข้าวเลยมีแต่พื้นๆ หวังว่าจะไม่ถือสานะคะ" นางพิมพาบอกอย่างเกรงใจ 

"ไม่เป็นไรครับ ผมทานได้ทุกอย่างอยู่แล้ว" เขายิ้มให้อย่างไม่ถือสา เขาไม่เคยเลือกกินอยู่แล้วเพราะอาหารเที่ยงที่นิชาสั่งมาทุกวันก็เป็นเมนูทั่วๆ ไป 

"ค่ะ เชิญเลยนะคะ" 

ทุกคนนั่งทานข้าวพร้อมกัน มีพูดคุยบ้างแต่ก็ไม่มากมายเพราะทุกคนยังคงเกรงใจเขาที่มีตำแหน่งเป็นเจ้านายของร่างบาง ใช้เวลาไม่นานก็อิ่ม จึงเชิญเขาไปนั่งคุยกันที่ห้องรับแขก ส่วนเด็กๆ ก็กลับห้องไปทำการบ้านต่อ 

"น้าอยากจะขอขอบคุณคุณบอสอีกครั้งนะคะ เรื่องเงินผ่าตัด เจ้านิบอกว่าคุณบอสให้ยืมมา ถ้าไม่ได้คุณบอสเมตตา น้าคงไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้" ผู้เป็นแม่ที่ไม่ได้รู้ตื้นลึกหนาบางของเงินก้อนใหญ่ที่ได้มาขอบคุณเจ้านายลูกเสียยกใหญ่ ทำราวกับว่าเขาเป็นเทวดามาโปรดก็ไม่ปาน 

นิชาที่บังเอิญได้สบตากับอัคคีชั่ววินาทีได้แน่หันหน้าหนีอย่างอึดอัดใจ จริงๆ แล้วเธอก็นึกขอบคุณเขาอยู่ลึกๆ นั่นแหละแม้จะต้องแลกมาด้วยศักดิ์ศรีของตัวเอง แต่ยังไงชีวิตแม่ก็สำคัญที่สุด ถ้าไม่ได้เงินจากเขาเธอก็ไม่รู้ว่าจะไปพึ่งใครแล้วเหมือนกัน 

"ผมยินดีครับ นิเธอทำงานกับผมมาหลายปี ทำงานดี ขยันและรู้ใจผมที่สุดแล้ว มีอะไรก็บอกผมได้ตลอดเลยนะครับ ผมเต็มใจช่วย" อัคคีตามน้ำไปอย่างแนบเนียนแถมพูดจาดีเสียจนนิชาอดหันกลับมาเบ้ปากกรอกตาใส่เขาไม่ได้ พูดเอาดีเข้าตัวเชียวนะ หน้าหนาจริงๆ 

"ขอบคุณมากเลยนะคะ น้าน่ะเป็นไม้ใกล้ฝั่งเข้าไปทุกที นี่ก็คงยืดเวลาได้อีกหน่อย ห่วงก็แต่เจ้านินี่แหละ แฟนก็ยังไม่มี ไหนจะต้องแบกภาระในบ้านคนเดียว หลานทั้งสองอีก ถ้าเกิดวันหนึ่งน้าไม่อยู่แล้ว น้าขอฝากคุณบอสช่วยเอ็นดูเจ้านิด้วยนะคะ" 

"แม่! อย่าพูดแบบนั้นสิ อีกอย่างนิก็ดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องรบกวนคุณอัคเขาหรอกค่ะ" นิชารีบเบรกมารดาอย่างว่องไว มีอย่างที่ไหนไปพูดฝากฝังเธอกับผู้ชายแบบนั้น ทั้งที่เธอยังคงดูแลทุกคนได้ดี ไม่ได้อ่อนแอจนต้องให้ใครมาดูแลเสียหน่อย 

"คุณน้าไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะดูแลนิเอง"  อัคคีรับคำอย่างลอยหน้าลอยตาแม้จะโดนร่างบางถลึงตาใส่ 

"ขอบคุณมากนะคะ" 

"ดึกแล้ว คุณอัคกลับบ้านเถอะค่ะ ขับรถมืดค่ำอันตราย" นิชาออกปากไล่ขึ้นมาอย่างทนไม่ไหว ขืนปล่อยให้คุยกันมากไปกว่านี้ก็ไม่รู้ว่าจะเลยเถิดไปอีกแค่ไหน 

"หึ..งั้นกลับแล้วนะครับ สวัสดีครับ" อัคคียอมลากลับอย่างว่าง่ายไม่วายยิ้มเยาะใส่เธออย่างคนกำชัยชนะเหนือกว่า 

"สวัสดีค่ะ" 

นิชาลุกเดินไปส่งอีกฝ่ายขึ้นรถตามมารยาท เธอไม่พูดอะไรมีเพียงสายตาที่ยังคงจ้องมองเขาอย่างไม่พอใจอยู่ตลอดเวลาจนมาถึงประตูรั้วบ้านเขาก็หันมาคุยด้วย 

"แม่คุณเข้าใจพูดดีนะ เหมือนแม่เจ้าสาวฝากฝังลูกสาวไว้กับลูกเขยในวันแต่งงานเลย" เขายิ้มล้อเธออย่างชอบใจ 

"นี่คุณ! แม่นิก็พูดไปเรื่อยตามประสาคนแก่นั่นแหละค่ะ อย่าไปถือสาเลย นิดูแลตัวเองได้" 

"มีผมดูแลไม่ดีตรงไหน ใครๆ ก็อยากได้ทั้งนั้น" ไม่ว่าเปล่าอัคคียังยืนเต๊ะท่าภูมิอกภูมิใจตัวเองอย่างน่าหมั่นไส้ 

"ใครอยากได้ก็เชิญไปหาคนนั้นค่ะ ส่วนคนที่ไม่อยากได้ กรุณา...อย่า...ยัด...เยียด! อื้อออ!?" นิชากัดฟันพูดประชด ทว่ายังไม่ทันจบประโยคดีตัวเธอก็ลอยวืดเข้าไปปะทะอกกว้างก่อนที่ร่างสูงนั้นจะก้มลงมาปิดปากช่างจ้อของเธออย่างรุนแรง นิชาทั้งทุบทั้งจิกแต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้เพราะมือใช้การได้ดีแค่ข้างเดียว นานทีเดียวกว่าจะถูกปล่อยเป็นอิสระ 

"หึ...ทีหลังอย่าปากเก่ง เพราะมันทำให้ผมอยากปิดปากแจ๋วๆ ของคุณ" อัคคีกระตุกยิ้ม พลางแลบลิ้นเลียขอบปากอย่างพึงพอใจ ยิ่งเห็นนิชาหันรีหันขวางมองไปรอบๆ เพราะกลัวคนจะมาเห็นรอยยิ้มของเขาก็ยิ่งกว้างขึ้นทุกที 

"...หน้าไม่อาย!"  นิชารีบดันเขาออกนอกประตูรั้ว ก่อนล็อกและจ้ำอ้าวเข้าบ้านด้วยความโมโห 

อัคคียืนยิ้มมองตามหลังเธอไปจนลับตา ก่อนจะขึ้นรถขับออกไป

..

..

..

.. 

รักกันยัง 5555555