ตอนที่ 16 จับคู่ให้

ณิหลาที่กำลังเดินเข้ามาในบ้านก็มาเห็นว่า สนุ๊กกับพลอยไพริน กำลังเก็บเสื้อผ้าข้าวของใส่กระเป๋า

“ อ้าว สองพ่อลูกนี้ จะเก็บกระเป๋าไปไหนกันเหรอคะ “ 

“ เอ้อ แกกลับมาพอดี “ พลอยลุกจากการเก็บกระเป๋าเดินเข้ามาหาเพื่อน “ พอดีคุณย่าฉันไม่สบายว่ะ ฉันกับพ่อเลยจะไปดูใจท่าน “ 

“ มาก็ดีแล้ว เก็บของใส่กระเป๋าไปด้วยกันเลยณิหลา “ สนุ๊กบอกกับณิหลาก่อนที่ลูกสาวของเขาจะขัด 

“ ไม่ได้มั้ย พ่อจะให้มันไปกับเราทำไมอะ ไม่ใช่ธุระอะไรของมันเสียหน่อย ที่สำคัญงานวาดของลูกค้ายังกองท่วมหัวอยู่เลย ถ้าณิหลาไปใครจะวาดส่งลูกค้า “ พลอยพูดด้วยสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่เพราะเธอเองก็ไม่ได้อยากจะไปเท่าใดนัก แต่เพราะจำเป็นจึงเลี่ยงไม่ได้

“ จริงของพลอยมันนะลุง เดี๋ยวฉันอยู่เฝ้าบ้านให้ก็ได้ “ 

“ มันไม่ได้ ไอ้วิสิตมันออกจากคุกมาแล้ว กูจะให้มึงอยู่บ้านคนเดียวได้อย่างไรณิหลา “ สนุ๊กบอกกับเธอด้วยสีหน้ากังวล คนฟังทั้งสองได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกกลัวขึ้นมาเช่นกัน 

“ แล้วจะเอายังไงล่ะ ฉันให้แกเลือกนะณิหลาว่าจะอยู่นี้หรือจะไปด้วย ส่วนงานลูกค้าก็ช่างมัน ยกเลิกไปก่อน “ พลอยไพรินรีบเปลี่ยนใจเพราะห่วงเพื่อน

“ ไม่ได้ ถ้าเราไปยกเลิกก็เสียลูกค้าสิ คนที่มาสั่งงานกับเรา ก็มีแค่ลูกค้าเก่าทั้งนั้นนะ “ คนหวงเงินหวงงานก็ยังคงไม่เกรงกลัวอย่างอื่น

“ ลุง ฉันจะระวังตัวจ้ะ “ 

“ ณิหลา “ 

“ ฉันในตอนนี้กับฉันในตอนนั้นไม่เหมือนกันแล้วนะลุง ตอนนี้ฉันสู้คนแล้วมวยก็เป็นมีดก็เป็น ถ้ามันคิดจะมาทำร้ายฉัน ฉันนี่แหละจะฆ่ามันเอง “ วรรณิหลาพูดด้วยแววตาแดงก่ำ เพราะในหัวของเธอยังคงมีภาพของอดีตที่เธอไม่มีวันลืมโผล่เข้ามา มันคอยเตือนใจเธอเสมอ 

“ เอ้อ ก็ได้ กูคงเปลี่ยนใจมึงไม่ได้แล้วละ รอแป๊บหนึ่ง “ สนุ๊กเดินกลับเข้าไปในห้องนอนแล้วจับกระดาษใบหนึ่งออกมาให้ณิหลา

“ นี่เบอร์ลูกน้องลุง ที่มันอยู่ใกล้บ้านเรา ถ้าไอ้วิสิตมันเกิดโผล่มาจริง มึงต้องรีบโทรไปบอกพวกมันเข้าใจไหม เดี๋ยวลุงจะโทรไปบอกพวกมันไว้ “ ณิหลาจับเอากระดาษใบนั้นในมือสนุ๊ก

“ ขอบใจมากนะลุง รู้มั้ยว่าลุงเปรียบเสมือนพ่อของฉันอีกคนเลย “ เธอมองคนที่เรียกว่าลุงอย่างซาบซึ้งใจ

“ อืม กูก็รักมึงเหมือนลูกสาว กูเห็นมึงกับพี่มึงมาแต่เล็กแต่น้อย “ 

“ แล้วพ่อจะไปพูดถึงวิสาทำไม ดูสิณิหลามันเศร้าเลย “ พลอยร้องปรามพ่อ เมื่อเห็นเพื่อนก้มหน้าเศร้า 

“ ไม่เป็นไรหรอกพลอย อย่าไปว่าลุงเลย กูเองก็คิดถึงพี่สาวแสนดีเรียบร้อยที่หน้าเหมือนกับกูคนนั้นเหมือนกัน ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างแล้ว “ วรรณิหลาพูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่หยดลงมาที่แก้ม 

“ ถ้าตอนนั้นฉันเข้มแข็งให้ได้ครึ่งหนึ่งของตอนนี้ วิสาก็คงจะยังอยู่กับฉัน “

“ ไม่เอาน่ะแก อย่าโทษตัวเองสิ มันไม่ใช่ความผิดแกเสียหน่อย “ สองพ่อลูกรีบพากันเข้าสวมกอดวรรณิหลาเพื่อปลอบใจเธอที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น

“ พวกเราต้องไปแล้วน่ะณิหลา ค่ำแล้วก็ปิดประตูลงกลอนให้ดี อย่าเปิดให้ใครง่ายๆ เข้าใจมั้ย “ เมื่อปลอบกันเสร็จณิหลาก็เดินมาส่งสนุ๊กกับพลอยที่หน้าบ้าน 

“ อืม “ 

“ ไป งั้นแกรีบเข้าบ้านไปได้แล้ว ปิดประตูล็อคดีๆ นอนวาดรูปอยู่ในบ้านนู้นอย่าได้ออกมา และ ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ ห้ามไปขายของที่ตลาดคนเดียวด้วยเข้าใจมั้ย “ พลอยไพรินสั่งย้ำนักย้ำหนาใส่เพื่อนรัก

“ ค่ะ คุณแม่ “ คนฟังจึงตอบเพื่อนไปด้วยรอยยิ้ม เพื่อไม่ให้พลอยกังวลพะวงหน้าพะวงหลัง แล้วณิหลาก็เดินหันหลังเข้าไปในบ้าน 

บ้านพงษ์พิสิฐ

“ ทำไมไม่รับโทรศัพท์ล่ะ “ คุณหมอหนุ่มที่ตอนนี้เดินอยู่ในห้องนั่งเล่นของบ้านแม่เขา ในมือถือโทรศัพท์พยายามโทรหาวรรณิหลาตามที่เขาได้พูดกับเธอไว้ แต่ตัวหญิงสาวกลับไปยอมรับสาย ไม่รู้ว่าเธอจงใจหรือเป็นอะไรไปหรือเปล่า 

“ ไน ไปกินข้าวได้แล้วยืนโทรศัพท์หาใครอยู่ “ ณัฐลีเดินเขามาตามลูกชาย ก็เห็นว่าสีหน้าชายหนุ่มกำลังมีพิรุธ กังวลอะไรบ้างอย่างอยู่

“ ก็ไม่มีอะไรนี่ครับ “ คุณหมอตอบกลับคุณแม่ ก่อนที่เขาจะหันไปเห็นว่าอนิต้ากำลังเดินมาทางนี้ 

“ สวัสดีค่ะพี่ไน วันนี้นิต้ามาขอฝากท้องกับคุณแม่ณัฐนะคะ “ อนิต้าเข้ามาไหว้ไนยะกับแม่พร้อมกับส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจมาให้ แต่คนรับแบบณัฐชัยกลับรีบหลบหน้าไม่ถูกใจในสิ่งที่หญิงสาวทำ เนื่องจากอนิต้าชอบมาล้ำเส้นความเป็นส่วนตัวของเขาอยู่เสมอ เพราะบ้านของทั้งคู่อยู่ใกล้กัน ยิ่งไนยะรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้านี้ชอบเขา เขาก็ยิ่งไม่อยากอยู่ใกล้กับเธอ 

“ งั้นเราไปกินข้าวเถอะผมหิวแล้ว “ 

ระหว่างนั่งทานข้าวกันอนิต้าก็เอาแต่ตักอาหารใส่จานให้ไนยะ จนชายหนุ่มเริ่มรู้สึกกินข้าวไม่อร่อย เขาหันไปหาแม่บ้าน 

“ เอื้อยวันนี้มีข้าวเหนียวไหม “ 

“ มีค่ะ พี่นึ่งไว้นิดหน่อยว่าจะเอาไว้กินกับอีอ้ายมัน “ 

“ ถ้างั้น ขอกินด้วยหน่อยสิ เอาจานตรงหน้านี้ไปเก็บด้วย “ เมื่อแม่บ้านพยักหน้าให้ ไนยะก็ยื่นจานตัวเองส่งให้ เอื้อยก็เอากระติบข้าวเหนียวมาให้เขา ชายหนุ่มก็เอามันจิ้มกับน้ำผลิกกินอย่างคุ้นเคย

“ พี่ไนนี่ชอบทานข้าวเหนียวจังนะคะ นิต้ามาทานข้าวด้วยทีไร ก็เห็นพี่กินแต่ข้าวเหนียว “ 

“ ก็ชอบกินตั้งแต่ตอนนั้นแหละ “ ไนยะตอบอนิต้ากลับด้วยเสียงนิ่งๆ แล้วก็ไม่พูดอะไรด้วยอีกเอาแต่ก้มหน้าทานข้าว ทำเอาคนเป็นแม่เริ่มคิดหนักที่เห็นลูกชายเฉยชาใส่คนที่เธอคิดจะจับคู่ให้แบบนี้