ตอนที่ 36 วิสาคือใคร

รถของคุณหมอไนยะวิ่งเข้ามาจอดในลานจอดรถของบ้าน ร่างใหญ่ของเขาลงมาจากรถแล้วเดินไปหาใครบางคนที่ยืนคอยอยู่ตรงหน้าบ้าน 

“ มึงมาทำอะไรที่นี้ “ เขารีบทักคนตรงหน้าอย่างไม่ต้อนรับ 

“ กูมาหาณิหลา แต่เอ้…กลับมาคนเดียวแบบนี้แสดงว่าเลิกกันแล้วเหรอ “ สากรณ์ยกมือเท้าเอวอย่างยียวนชวนโมโห

“ กูจะไม่มีวันเลิกกับณิหลา “ ไนยะตอบแต่กลับโดนสากรณ์หัวเราะใส่

“ ฮาฮ่า ใช่ มึงอาจจะไม่มีวันเลิกกับณิหลา แต่กูว่าณิหลาต่างหากที่จะเป็นคนเลิกกับมึง “ 

“ ไอ้สากรณ์!! “ 

“ อะอะ อย่าเพิ่งมาโมโหกันสิเพื่อน กูถามอะไรมึงหน่อยสิ ทำไมมึงถึงคบกับณิหลา “ คนถามเปลี่ยนสีหน้าเป็นโหมดจริงจัง

“ ก็กูชอบทำไมกูจะคบไม่ได้ “ 

“ ทั้งที่ณิหลาแทบจะไม่ใช่สเปคของมึงเลยเนี่ยนะ “ สากรณ์ก็รีบสวนกลับพร้อมกับพึมพำประโยคสุดท้ายออกมาเบาๆ “ ถ้าเป็นน่ารักเรียบร้อยแบบวิสาก็ว่าไปอย่าง แบบณิหลามือหนักจะตาย “ ไนยะที่ได้ยินสิ่งที่คนตรงหน้าบ่นแว่วๆ เขาก็เกิดความสงสัย

“ วิสาคือใคร ? “ ไนยะถามคนตรงหน้าออกมาด้วยความสงสัย

“ ฮาฮ่า เป็นแฟนกันแต่น้องไม่เล่าอะไรให้ฟังเลยเหรอ น่าสงสารจัง “ สากรณ์พูดเย้ยหยันคนตรงหน้าพร้อมกับท่าทีสะใจ

“ มึงจะบอกกูไหน ถ้าไม่บอกก็กลับไปเลย “ 

“ กูก็ไม่อยากอยู่หรอก ถ้าณิหลาไม่ได้อยู่นี้ กูจะได้ไปตามหาน้องที่อื่น “ สากรณ์ยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งท้ายให้เพื่อนหมอ แล้วรีบวิ่งกลับบ้านของตัวเอง โดนไม่สนใจคำก่นด่าของคนข้างหลัง

“ ชอบปีนต้นงิ้วเหรอมึงอะ โธ่! แล้ววิสาคือใครกันแน่“ เขานึกถึงคำที่สากรณ์พูดด้วยความสงสัย แต่เสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้น ทำให้ไม่ได้ใส่ใจกับความสงสัยนั้น

[“ ฮัลโหล มึงทำอะไรอยู่เหรอ ออกมาหาหน่อยสิ กูไม่มีเพื่อนดื่มว่ะ “] ซึ่งคนที่โทรหาก็คือเสี่ยโอม ไนยะได้ยินที่เพื่อนชวนเขาก็มองบนนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธเพราะนานๆ จะได้เจอกันที

“ ร้านไอ้เจนเหรอ “ 

[“ ใช่ มึงรีบมาเลยน่ะ “] 

“ เอ้อ “ 

“ วันนั้นเห็นเก็บข้าวของออกไปหมดแล้ว คุณไนไปส่ง คงจะไม่กลับมาอีกแล้วมั้งค่ะคุณหญิง “ อ้ายพูดกับเจ้านายของเธอที่เอาแต่ยืนแอบมองลูกชายอยู่บนระเบียงชั้นสองของบ้าน 

“ หือ แล้วจะมั่นใจได้ยังไงในเมื่อสองคนนั้นเขาเป็นแฟนกันอยู่ วันนี้ไนก็กลับมามืดค่ำทั้งที่ตารางงานเลิกตั้งแต่หัวเย็น แถมยังเตรียมตัวออกไปอีกแล้ว ไม่ใช่ว่าจะออกไปค้างกับมันหรอกนะ “ คนเป็นแม่พูดพร้อมกับถอนหายใจแรงด้วยความไม่ชอบ

“ สงสัยคุณหญิงคงจะได้อุ้มหลานไวๆ นี้แล้วมั้งค่ะ “ 

“ หุบปากน่ะ! “ 

เจระวี คาเฟ่

“ มันเป็นอะไร ?” พอคุณหมอเดินเข้ามาร่วมวงกับเพื่อนในห้อง เขาก็รีบหันไปกระซิบกับหนึ่งเดียวที่นั่งข้างกัน เนื่องจากเห็นเพื่อนเจนของเขานั่งซึมหงอยผิดแผกไปจากปกติที่เธอจะต้องดีดเหมือนม้า 

“ ไม่รู้ สงสัยปัญหาทางใจมั้ง “ 

“ หือ พูดเป็นเล่นไปแบบไอ้เจนเนี่ยนะ “ ไนยะบ่นออกมาอย่างไม่เชื่อหู 

“ กับผู้หญิงหรือผู้ชายวะ ที่หักอกมึงอะเจน “ 

“ เสือ× “

“ เอ้า! “ แต่ก็ถูกเพื่อนสาวตอบกลับมาซะจุกไปพร้อมกันทั้งสองหนุ่ม หนึ่งเดียวจึงอาสาเสี่ยงชีวิตเขาถอนหายใจแรง แล้วพูดกับพลอยเจนออกมา

“ นี่เจน ถึงพวกกูจะเป็นผู้ชายให้คำปรึกษาอะไรมึงไม่ค่อยได้ แต่พวกกูรับฟังมึงได้นะ “ 

“ เอ้อถูก มีอะไรก็อย่าเก็บไว้คนเดียวดิ เดี๋ยวจะเสียสุขภาพจิตเอาเปล่าๆ “ คุณหมอจึงพูดเสริมแล้วก็นั่งจ้องหน้าเจระวีหวังอยากจะได้ยินคำตอบ

“ อืม ขอบใจที่เป็นห่วง ไว้กูพร้อมแล้วจะเล่าให้ฟังทีหลังนะ “ แต่กระนั้นเธอก็ยังไม่กล้าที่จะพูดเรื่องที่ทำให้เป็นทุกข์ออกมาอยู่ดี เห็นแบบนั้นสองหนุ่มจึงเลิกเซ้าซี้ ไนยะรีบมองหาคนที่โทรตามเขามา

“ แล้วไอ้โอมล่ะ มันเป็นคนโทรตามกูมา แต่มันยังไม่ถึงอีกเหรอ “ 

“ โอ้ย มันถึงตั้งนานแล้ว เดินออกไปคุยโทรศัพท์กับเมียมันนู้น นั่นไง กลับเข้ามานั่นละ “ หนึ่งเดียวตอบแล้วสามคู่สายตาก็มองไปที่ประตูเป็นตาเดียว

“ นินทาอะไรกู ก็คนเขารักกันดีอะ ไม่เหมือนคู่อื่น “ โอมพูดเชิงเย้ยมาใส่เพื่อนอีกคน ก่อนที่เขาจะเดินมานั่งข้างพลอยเจน ไนยะที่ได้ยินก็รู้สึกแปลกๆ 

“ ไอ้โอมพูดแบบนี้หมายความว่าไง “ ไนยะหันไปจ้องหน้าหนึ่งเดียว “ อย่าบอกนะว่ามึงกับจีน “ 

“ ก็ ทะเลาะกันนิดหน่อย “ หนึ่งเดียวก็รีบตอบเพื่อนด้วยสีหน้าเศร้าๆ ไนยะจึงยกมือขึ้นตบไหล่เพื่อน

“ เอาน่า เดี๋ยวก็ดีขึ้น จีนเป็นคนมีเหตุผล”

“ โอ้ย จะดีได้ยังไงก็มันไม่ยอมไปง้อเขา “ โอมพูดแทรก หนึ่งเดียวก็รีบปฏิเสธ

“ ใครบอก กูก็โทรง้อของกูทุกวัน เดี๋ยววันเสาร์นี้จีนก็กลับมาแล้ว “ คนพูดบอกออกมาอย่างไม่มั่นใจนัก ทำเอาเพื่อนที่นั่งข้างๆ ถอนหายใจแรง

“ แล้วมึงเป็นอะไรไปอีกคนแล้วไอ้ไน “ พลอยเจนที่สังเกตเห็นก็จึงถามออกมา

“ ไม่รู้สิ กูก็แค่เห็นพวกมึง หมายถึงสองตัวนี้ “ ไนยะชี้นิ้วใส่หน้าเพื่อนหนุ่มทั้งสอง “ มีเมียมีความรัก กูก็เลยรู้สึกอิจฉาขึ้นมานิดหน่อย “ คำตอบของเขาเล่นเอาเพื่อนๆ ขมวดคิ้วยุ่งเป็นรังนก

“ ไหนมึงบอกว่าคบกับน้องณิหลาของมึงแล้วไง “ หนึ่งเดียวถาม ไนยะก็ถอนหายใจแรงอีกรอบ

“ กูได้คบกับน้องแล้วก็จริง แต่นี้มันก็แค่เริ่มต้น กูยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวน้องเลยด้วยซ้ำ ที่สำคัญกูเองก็สงสัย..” 

“ เรื่อง? “ 

“ ณิหลาบอกกับกูว่าน้องไม่ชอบถักเปีย แต่ในความฝันน้องถักเปียสองข้าง อีกอย่าง ก่อนที่กูจะมาที่นี้เจอกับไอ้สากรณ์ด้วย มันบอกกับกูว่าสเปคกูควรเป็นคนที่ชื่อวิสา ไม่ใช่ณิหลา มันพูดอย่างกับว่าสองคนนั้นเหมือนกันนั่นแหละ แล้วคนที่ชื่อวิสานี่เป็นใคร กูยังไม่เคยได้ยินณิหลาพูดถึงหรือพูดให้ฟังเลย “ คนพูดก้มหน้ามองต่ำ เพราะคิดตามเรื่องที่พูดออกมาไม่ตก

“ มันอาจจะแค่ปั่นหัวมึงเล่นก็ได้ ไหนมึงเคยบอกว่ามันไม่ถูกกับมึงตั้งแต่สมัยเรียนด้วยกันแล้วไง “ เสี่ยโอมเป็นคนแนะ ไนยะก็เงยหน้าขึ้นจ้องเพื่อน พร้อมกับพยักหน้าให้เบาๆ 

“ อืม งั้นไว้มีโอกาสกูค่อยลองถามน้องดูก็ได้ ไหนว่าจะดื่มกันไง ไปเอามาสิ แต่กูขอแค่จิบๆ พอนะ ช่วงนี้ดื่มเยอะเกินไปแล้ว “ 

“ เหอะน่า! มึงได้จิบจนลืมทางกลับบ้านแน่ “ เสี่ยโอมลุกยืนอาสาเป็นคนไปชงเหล้ามาแจกเพื่อน