ตอนที่ 37 พาแฟนไปเลี้ยงข้าว1

วันต่อมา ณตลาดนัด หลังจากที่คุณหมอหนุ่มเลิกงานก็ออกมาเดินตามหาแฟนสาวที่ตลาด 

“ น้องณิหลาครับ พี่ขอถ่ายรูปหน่อยได้มั้ย “ ลูกค้าที่ยืนอยู่ข้างวรรณิหลาพูดขึ้น คนถูกถามที่นั่งวาดรูปอยู่ คิดว่าลูกค้าอยากถ่ายผลงานของตัวเอง เธอจึงได้ตอบตกลง

“ ค่ะ ตามสบายเลยนะคะ “ แต่ชายคนดังกล่าวกับเดินรุ่มร่ามเข้ามาโอบไหล่เธอ เพื่อที่จะถ่ายรูปด้วย ตอนแรกหญิงสาวก็ตกใจที่รู้ว่าตนเข้าใจผิด แต่เนื่องจากกลัวเสียลูกค้า เธอก็เลยปล่อยไปตามน้ำ แต่เขาคนนั้นเมื่อได้รูปสมใจแล้วกลับไปยอมปล่อยมือจากตัวเธอแถมยังจับแน่นกว่าเดิมเสียอีก 

จนคุณหมอที่แอบมายืนมองได้สักพักแล้ว เริ่มไม่พอใจ เขาเดินเข้ามาผลักชายคนดังกล่าวออกเต็มแรง

“ คุณเป็นใคร มาทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง “ คนโดนผลักจึงหันมาว่าเขาอย่างไม่พอใจ

“ คุณมีสิทธิ์อะไรมาแตะต้องแฟนผม แบบนี้มันเกินไป “ ไนยะตอบออกมาอย่างใจเย็น ชายคนนั้นที่รู้ว่าคนตรงหน้าคือใครก็หน้าถอดสี

“ พี่ไม่เอาแล้วนะ รูปอะ “ เขาทิ้งท้ายจากนั้นจึงเดินเลี่ยงหนีไป ณิหลาก็ได้แต่ยืนอ้ำอึ้งจ้องไปที่ภาพวาด เธอถอนหายใจแรง

“ เฮ้อ คิดไว้แล้วเชียว “ 

“ พี่ขอโทษนะครับ “ คนทำก็รู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นต้นเหตุให้หญิงสาวเสียลูกค้า จึงทำได้เพียงก้มหน้าหงอย

“ มันไม่ใช่ความผิดพี่หมอหรอกค่ะ เขาเข้ามาคุยแปลกๆ ตั้งแต่ที่แรกแล้ว ถ้าเมื่อกี้พี่หมอไม่เป็นคนเข้ามาห้าม ณิหลาเองก็ว่าจะไล่เขาไปอยู่เหมือนกัน โคตรลวนลามตั้งแต่สายตาที่มองแล้ว “ หญิงสาวบ่นๆ ทำไมคนสวย ต้องเจอแต่อะไรแบบนี้ด้วยนะ 

“ เห็นแบบนี้แล้วพี่ไม่อยากให้มาเลย เริ่มจะเป็นห่วงแล้วสิ “ คุณหมอขยับตัวเข้าไปใกล้แฟนสาว จากนั้นก็กุมมือของเธอเอาไว้

“ถ้าไม่ให้มาทำ แล้วจะให้ณิหลาเอาเงินที่ไหนใช้จ่ายคะพี่หมอ“ 

“ แค่แฟนคนเดียวพี่เลี้ยงไหวอยู่แล้ว “ เขาหยอดเธอ จนหญิงสาวยิ้มหวานให้

“ บ้า “ คุณหมอมองไปรอบๆ แต่กลับไปเจอใคร

“ แล้วเพื่อนน้องไปไหนเนี่ย “ 

“ พลอยไปกินข้าว เดี๋ยวก็คงมามั้งคะ “ 

“ มาแล้ว มาแล้ว “ คนที่ทั้งคู่กำลังถามหาก็เดินกลับมาพอดี คนมาใหม่รีบยกมือไหว้ทักทายคุณหมอหนุ่ม

“ สวัสดีค่ะพี่หมอ “ คนถูกทักก็หันไปส่งยิ้มให้ “ พี่หมอมาก็ดีค่ะ พาณิหลามันไปทานข้าวหน่อยสิ มันไม่กินข้าวเย็นมาสองสามวันแล้ว พลอยกลัวมันจะสู่ขิต “ เพื่อนสาวทำฟ้อง เล่นเอาคุณหมอจ้องดุมาที่ณิหลา คนโดนจ้องมองก็รีบหันหน้าหนี 

“ ทำไมถึงไม่ทานข้าวล่ะ หรือว่าทานไม่อร่อยเหรอ “ 

“ อืม “ ไนยะจ้องน้องแล้วก็ส่ายหน้า มือหนารีบดึงเธอออกไปจากตรงนี้

“ ไปเถอะ เดี๋ยวพี่พาไปเดินหาอะไรกิน “

“ เดินเล่นกันตามสบายเลยก็ได้นะคะ เดี๋ยวทางนี้พลอยดูเอง “ พลอยไพรินตะโกนตามหลังเพื่อนอย่างรู้งาน 

“ อยากกินไหม “ เขาถามหญิงสาวที่กำลังยืนจ้องร้านขายลูกชิ้นอยู่ ณิหลาก็รีบหันไปส่ายหน้าให้

“ ไม่ค่ะ ของกินเล่นเด็ก “ 

“ เหรอ ป้าครับเอาสิบไม้ “ 

“ เอ้า “ 

“ พี่รู้ว่าน้องอยากกิน อย่ามาทำทรงว่าไม่เลยน่า” คนฟังอมยิ้มใหญ่ เขานี่ช่างสังเกตจริงๆ ร่างเล็กจึงเดินหลีกไปที่ร้านขายเครื่องดื่มข้างกันเพื่อนหลบเขินชายหนุ่ม 

“ เดี๋ยวณิหลาซื้อน้ำนะคะพี่หมอ “ 

“ เลือกเอาเลยนะพ่อหนุ่ม “ แม่ค้าขายลูกชิ้นส่งตะกร้าให้กับคุณหมอ ให้เขาได้เลือกสารพัดลูกชิ้นที่อยู่ในตู้ด้านหน้า เขาก็ทำตามแล้วอาสาปิ้งเองด้วยเพราะเห็นว่าลูกค้าเยอะ กลัวตัวแสบของเขาจะรอนาน ไม่นานณิหลาก็เดินมาหาเขา

“ พี่หมอ ณิหลาลืมกระเป๋าตังค์ไว้ที่แผง เดี๋ยวณิหลา– “ 

“ ไม่ !” เขารีบดึงแขนคนน้องเอาไว้ แล้วล้วงกระเป๋าตัวเองในกางเกงออกมายื่นให้เธอ ในขณะเดียวกันที่ดวงตาของเขาก็เอาแต่มองเตาลูกชิ้น ณิหลาก็ยืนอ้ำอึ้งมองของในมือของชายหนุ่ม เพราะไม่คิดว่าเขาจะไว้ใจให้เธอจับ

“ รีบเอาไปสิณิหลา “ เขาบอกย้ำ หญิงสาวจึงรีบเอ้อออรับมา

“ เอาไปจ่ายเถอะ เดี๋ยวอีกหน่อยลูกชิ้นปิ้งก็จะสุขแล้ว “ ณิหลายืนยิ้มจ้องแฟนหนุ่มที่เอาแต่สนใจลูกชิ้นไม่มองแม้แต่ใบหน้าของเธอ แล้วจึงเดินกลับไปที่ร้านน้ำเพื่อจ่ายเงิน