ตอนที่ 8 สู้มันได้แล้ว

บ้านพงษ์พิสิฐ

นาง ณัฐลี นั่งจิบชาชมสวนอยู่ที่หลังบ้านของเธอ ก่อนที่จะมีเด็กสาวเดินเขามาประจบ

“ สวัสดีค่ะแม่ณัฐ วันนี้นิต้าอบขนมเลยเอามาฝากค่ะ “ อนิต้านั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่ว่างข้างณัฐลี แล้วก็ยื่นกล่องคุกกี้ให้

“ ขอบใจจ้ะ หนูนิต้านี่ช่างเป็นแม่บ้านแม่เรือนจริง ๆ “ 

“ ฮาฮ่า ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ นิต้าก็แค่ชอบทำขนมเฉยๆ “ อนิต้าตอบกลับด้วยท่าทีเขินอาย

“ แต่เสียดายนะคะที่คุณหมอไนกลับแอบไปมีแฟนแล้ว “ แม่บ้านที่ชื่ออ้ายผู้ยืนอยู่ข้างคุณหญิงณัฐลีได้บ่นพึมพำออกมา แต่กลับสร้างความสนใจให้นายทั้งสองเป็นอย่างมาก 

“ แกพูดอะไรอ้าย ลูกชายฉันไปมีแฟนตอนไหนห้ะ “ 

“ นั้นสิ อ้ายเอาอะไรมาพูด “ คนบ่นรีบยิ้มแห้งรับ เพราะไม่คิดว่าเจ้านายทั้งสองจะได้ยินตัวเองพูดเมื่อกี้ 

“ บอกมา “ ณัฐลีจ้องตาดุไปยังคนใช้ เล่นเอาอ้ายกลืนน้ำลายลงคอไปกลืนใหญ่

“ เอ้อคือ วันก่อนอ้ายเห็นคุณหมอไนมาตามอีเอื้อยไปที่บ้านตอนดึกๆ พอมันกลับมาอ้ายถามกับมัน มันก็บอกว่าคุณหมอไนพาผู้หญิงหน้าสวย อายุประมาณ 20 ต้นๆ นี่ละค่ะ มานอนที่บ้าน “ ความไม่อยากจะเล่า แต่อ้ายก็ใส่ซะมันปาก 

“ อะ ที่สำคัญนะคะคุณๆ ผู้หญิงคนนั้นโดนวางยาเสียสาวมาด้วยค่ะ “ 

“ ห๊ะ! “ คนเป็นแม่ที่เมื่อได้รู้ว่าลูกชายไปพัวพันกับผู้หญิงแบบนั้นเธอก็ร้องออกมาอย่างตกอกตกใจ ก่อนคนที่นั่งข้างจะพูดใส่สีให้เธอคิดตามอีก 

“ ถ้าเป็นแบบนั้นก็แสดงว่า ผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นพวกชอบเที่ยวผับเที่ยวบาร์แน่เลยค่ะคุณแม่ แม่ณัฐจะยอมเอามาเป็นสะใภ้หรือคะ “ 

“ ไม่มีทาง! แม่มีลูกชายคนเดียวนะ ใครมันจะมาเป็นสะใภ้ก็ต้องผ่านด่านแม่ก่อน “ ณัฐลีรีบตอบกลับอย่างไม่ต้องรีรอ 

“ อีอ้าย “ 

“ ค่ะคุณหญิง “ 

“ แกจับตาดูไว้น่ะ ถ้านางผู้หญิงคนนั้นมันมาอีกละก็ ต้องรีบมารายงานฉัน “ 

“ ค่ะ คุณหญิง “ ณัฐลีสั่งกับแม่บ้านอย่างเด็ดขาด ใครกันแฟนลูกชาย คิดจะคบใครทำไมถึงไม่คิดจะมาบอกกับแม่บ้าง

ณตลาดนัด

“ อ้าว ลูกณิหลามาตั้งแผงวาดรูปอยู่ที่นี้เอง ทำไมช่วงนี้ถึงไม่เห็นกลับไปนอนบ้านเลยละหืม “ ตาแก่พุฒที่มาเดินเล่นแถวนี้ มาเจอวรรณิหลาที่กำลังนั่งวาดรูปอยู่ข้างพลอยไพรินก็เดินเข้ามาทัก คนโดนทักก็เหลือบหางตาไปมองเขา

“ รู้ได้ยังไงเหรอ ว่าช่วงนี้ฉันไม่ค่อยกลับไปนอนบ้าน หรือว่าลุงไปนอนรออยู่ที่บ้านฉัน “ คำตอบของณิหลาเล่นเอาตาแก่พุฒเงียบไปเหมือนคนโดนรู้ทัน แต่เงียบไปไม่นานมันก็รีบพูดแก้ตัว 

“ โอ้ย ก็แม่เราพูดให้ลุงฟัง จะไปมีอะไรอีกละ “ 

“ เหรอ ก็นึกว่าไปนอนอยู่กับแม่เลี้ยงฉันเสียอีก “ คำโต้ตอบของทั้งคู่เริ่มเป็นที่สนใจของคนที่ผ่านไปมา ทำให้ตาแก่พุฒรีบเดินหนี เพราะความอายถ้าจะต่อล้อต่อเถียงกับหญิงสาวต่อ

“ เริศมากแม่! “ พลอยไพรินที่เมื่อกี้คอยมองเหตุการณ์อยู่ รีบลุกขึ้นชื่นชมเพื่อน 

“ แกมียางรัดผมมั้ย? “ วรรณิหลาหันกลับมาถามกับเพื่อน 

“ แกเป็นอะไรหรือเปล่า “ พลอยไพรินจับเอายางรัดผมออกมาให้ณิหลา แล้วยืนมองเธอรวบผมขึ้น พลอยจึงถามเพื่อนอย่างสงสัยเพราะปกติณิหลาจะชอบปล่อยผมยาวของเธอลง แล้วจะมัดรวบขึ้นเวลาที่รู้สึกไม่สบายใจ หรือไม่ก็แค่ตอนจะอาบน้ำ

“ อะไร ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่ร้อนน่ะ “ ถึงคนโดนถามจะตอบออกมาเช่นนั้น แต่พลอยไพรินที่สังเกตอยู่ก็รู้ว่ามันไม่ใช่ ณิหลาแค่พูดแบบนั้นเพราะไม่อยากให้เพื่อนแบบเธอเป็นห่วงนะสิ

“ อืม งั้นแกอยากกินอะไรมั้ย ฉันว่าจะไปหาอะไรกิน ถ้าหิวฉันจะได้ซื้อกลับมาฝาก “ 

“ ไม่ละ แกไปเถอะ เดี๋ยวฉันนั่งรอที่นี้แหละ “ พลอยไพรินพยักหน้าแล้วก็เดินห่างออกไป พอไม่มีใครอยู่สังเกตเธอแล้ว วรรณิหลาก็ก้มหน้าเศร้า

“ ทำไมเวลาที่ณิหลาคิดถึงพี่ มันต้องรู้สึกเศร้าขนาดนี้ด้วย “ หญิงสาวพยายามก้มหน้าและหลับตาถี่ๆ เพื่อไม่ให้น้ำตาไหลให้คนที่ผ่านไปมาเห็น แต่ตอนที่เธอเงยหน้าขึ้นมาก็ดันไปสบตาเข้ากับใครบางคน ที่ยืนอยู่ไกลๆ

“ ไอ้วิสิต! “ เธอทักไปพร้อมกับท่าทีสั่นกลัว หน้ามนรีบหันหนีไปทางอื่น

“ มึง มึงจะมากลัวมันแบบนี้ไม่ได้น่ะณิหลา ตอนนี้มึงต้องรู้จักสู้มันได้แล้ว “ เธอพยายามพูดกล่อมตัวเองให้มีสติ แต่เมื่อเธอเงยหน้ากลับขึ้นมา ก็ต้องแปลกใจที่ไม่เจอ กับคนที่เพิ่งจะสบตากันเมื่อกี้แล้ว

“ เอ้า มันหายไปทางไหนแล้ว? “ 

พลอยไพรินเดินหาวมาพร้อมกับวรรณิหลาทั้งสองเดินด้วยกันมาตามถนนเพราะเพิ่งกลับกันมาจากตลาดนัด

“ วันนี้ฉันว่าแกคงไม่ได้นอนอะณิหลา ลูกค้าโคตรเยอะเลย คงได้นั่งนับเงินกันจนมือหงิกแน่ “ พลอยไพรินพูดกับเพื่อนด้วยท่าทีมีความสุข ต่างจากตาของเธอที่กำลังจะลืมไม่ขึ้นอยู่แล้ว

“ ฮาฮ่า แกนี่ก็ “ ณิหลาจึงรีบเขย่าให้เพื่อนมีสติขึ้นมาก่อน เพราะทั้งสองกำลังจะต้องเดินข้ามถนน 

เสียงแตรรถดังสนั่นมาแต่ไกล สองร่างที่กำลังเดินอยู่กลางถนนก็ต้องรีบทรุดดึงกันหลีกรถที่ขับมาด้วยความเร็ว ก่อนจะพากันล้มลงไปนอนกองอยู่บนพื้น ส่วนรถคู่กรณีก็รีบจอดอยู่ไม่ไกลจากพวกเธอ

“ เฮ้ ณิหลา ฮาฮ่า“ คนที่ขับรถเปิดแว่นรถลง แล้วเอาตัวเองยื่นออกมาทักทายสองสาว 

“ ไอ้สรรหา! “