ตอนที่ 9 น้องเป็นอะไร

“ ไอ้สรรหา! “ เสียงหวานของสองสาวประสานเรียกชื่อมันขึ้นพร้อมเพียงกันอย่างไม่ชอบใจ

“ กูแค่แวะมาทักทายพวกมึงน่ะ อยากบอกให้รู้ว่าเดี๋ยวนี้กูมีรถขับแล้วนะ จะไปไหนมาไหนก็ระวังตัวกันด้วย เอ้อ อีกอย่างอีณิหลา พ่อกูเองก็ออกจากคุกมาแล้วเหมือนกันน่ะ ฮาฮ่า “ คนพูดหัวเราะอย่างคนวิกลจริต จากนั้นมันก็กลับเข้าไปในรถแล้วขับหนีไป

“ ไอ้วิสิตมันออกจากคุกมาแล้วเหรอ “ พลอยไพรินบ่น จนข้างๆ ที่โมโหโวยวายออกมา 

“ มันควรจะต้องติดคุกตลอดชีวิตด้วยซ้ำ โทษฐานที่มันทำแบบนั้นกับวิสา อ๊าย!! “ 

“ เฮ้ยณิหลา! แกเป็นอะไร! “ 

“ ฉันก็แค่โกรธที่ตอนนั้นเอามันเข้าคุกเพราะเรื่องนั้นไม่ได้ “ วรรณิหลาพูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหล จนเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างกันต้องรีบยกมือขึ้นลูบหลังปลอบใจให้

“ ไม่เป็นไรน่ะณิหลา แต่ตอนนี้ขาแกเจ็บนี่ สงสัยมันคงถูกับพื้น ดูสิถลอกหมดเลย “ พลอยไพรินจับขาของเพื่อนที่ใส่กางเกงขาสั้นเหนือหัวเข่า ทำให้หัวเข่าและหน้าแค่งของวรรณิหลาถลอกตอนที่ล้มเมื่อกี้ ทั้งสองหันจ้องหน้ากัน ก่อนจะเห็นว่ามีรถเบนซ์สีขาวมาจอดใกล้กับพวกเธอที่นั่งกันอยู่ตรงข้างถนน

“ พวกเธอเป็นอะไรหรือเปล่า “ ผู้หญิงใส่ชุดพยาบาลเดินลงจากรถ แล้วเข้ามาถามกับสองสาว เพราะเมื่อกี้เธอได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ไกลๆ และเป็นห่วงทั้งสอง จึงได้ขับรถเข้ามาใกล้

“ พี่ชื่อนาราเป็นพยาบาลที่โรงพยาบาลใกล้ๆ นี้ กำลังจะเข้าไปพอดี พวกเธอสองคนขึ้นรถไปหายาทาทำแผลที่โรงพยาบาลกับพี่ไหม เดี๋ยวพี่จะทำให้เฉยๆ ไม่คิดเงินหรอก “ สองสาวที่ได้ยินคำว่าไม่คิดเงิน ฟรี ก็จ้องหน้ากันด้วยรอยยิ้มแล้วรีบขึ้นรถไปกับคุณพยาบาล

โรงพยาบาลทูว์เอ็นวาย

รถเบนซ์วิ่งเข้ามาจอดในลานจอดรถของโรงพยาบาล วรรณิหลาหน้าซึมทันทีเมื่อได้มาที่โรงพยาบาลนี้อีกครั้ง 

“ แกโอเคมั้ย ถ้าไม่อยากเข้าไปเรากลับ แล้วให้ฉันทำแผลให้ที่บ้านก็ได้น่ะ “ พลอยไพรินที่รู้ดีว่าตอนนี้เพื่อนคิดอะไรอยู่ จึงได้ถามเพื่อนออกมาด้วยความห่วงใย

“ ไปเถอะ เดี๋ยวพี่พาเข้าไปทำแผล “ เสียงของพี่พยาบาลนาราทำให้ณิหลาไม่กล้าปฏิเสธ อย่างไรเสียเธอก็ขึ้นรถเขามาแล้ว 

“ ลงไปเถอะพลอย “ ณิหลาจึงหันมาพูดกับเพื่อน แล้วลงจากรถมาโดยมีคุณพยาบาลช่วยพยุงเธอ 

“ งั้นแกเข้าไปกับพี่เขาก่อนน่ะ ฉันปวดฉี่สงสัยจะตกใจรถเมื่อกี้ ขอไปห้องน้ำก่อน “ ณิหลารีบพยักหน้าให้เพื่อน แล้วเดินมากับพี่พยาบาลจนถึงห้องๆ หนึ่ง เธอสตั้นยืนจ้องอยู่ที่ประตูทางเข้า 

“ เป็นอะไรหรือเปล่า “ คนที่สังเกตเห็นปฏิกิริยาของเธออย่างนาราจึงได้ถามเพราะเป็นห่วง 

“ ไม่ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ “ 

“ โอเค ถ้าอย่างนั้นมานั่งตรงนี้น่ะ “ นาราประคองวรรณิหลา มานั่งบนเตียงคนไข้ในห้องนั้น แล้วเธอก็เดินไปค้นเอายาบนตู้ยาใกล้ๆ 

“ อา น้ำยาล้างแผลหมด เดี๋ยวพี่ขอไปเอาก่อน น้องรอพี่อยู่ตรงนี้นะคะ “ 

“ ค่ะ “ หญิงสาวมองพี่พยาบาลเดินออกไปจากห้อง จากนั้นสายตาของเธอก็มองไปที่เตียงคนไข้อีกเตียงที่คุ้นเคย ดวงตาคู่กลมแสดงถึงความเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด 

‘ วิสา ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้ ทำไมเป็นอะไรถึงไม่ยอมบอกณิหลา ‘ 

‘ ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ไหนบอกว่าจะปกป้องณิหลา วิสาไม่รักษาสัญญา ฮื้อ ‘ เหตุการณ์แสนเศร้าในวันนั้นณิหลายังคงจำมันไม่เคยลืม มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาให้ตัวเอง เธอพยายามจะอดกลั้นแล้ว แต่มันก็อดไม่ได้จริง ๆ 

“ นาราเอกสารที่….ณิหลา!! “ หน้ามนที่ก้มอยู่รีบเงยมองเจ้าของเสียงที่คุ้นหู 

“ คุณหมอไน “ 

“ น้องเป็นอะไร “ คุณหมอหนุ่มที่เห็นบาดแผลอยู่ตรงหัวเข่าและขาของหญิงสาวก็รีบเดินเข้ามาหา เขาวางเอกสารในมือของเขาลงบนโต๊ะใกล้ๆ 

“ ณิหลาไปทำอะไรมาเหรอ ถึงได้เป็นแบบนี้? “ ชายหนุ่มถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงแว่วห่วงใย คนที่น้ำตาคลอเบ้าอยู่ก็พยายามหลบหน้าเขา แต่แล้วเขาก็เอามือมาจับที่ปลายคางของเธอให้หันกลับไปสบตากับเขา 

“ มีเรื่องอะไรที่พี่พอจะช่วยเราได้ไหม พี่เป็นห่วงน้องจริงๆ น่ะ มีใครทำอะไรให้เหรอ “ คำพูดของคนตรงหน้า เล่นเอาวรรณิหลาซาบซึ้งจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ มีคนหล่อเป็นห่วงเธอด้วย

“ ฮือๆ หมอ “