ตอนที่ 18 นางชื่อไป๋เล่อชิง 3

คล้อยหลังเหิงอุ้ย อู๋หมิงยังคงเดินตามหาต่อไป เผื่อโชคดีได้เจอไป๋เล่อชิงอยู่ในร้านใดสักร้านแถวนี้ ทว่าเดินหาจนทั่วตรอกซอกซอยกลับไร้วี่แววอย่างสิ้นเชิง

กระทั่งเดินผ่านมาถึงเรือนซานเหอย่วนหลังหนึ่ง ชายหนุ่มจดจำได้ว่าเป็นเรือนของเจาจวิ้นที่ซื้อเอาไว้ 

เขาหยุดเดิน เพ่งมองผ่านช่องประตูเข้าไปก็ได้เห็นสตรีผู้หนึ่งกำลังยืนอยู่หน้าเรือนพอดี แม่นางน้อยผู้นี้            สวมชุดสีชมพูดอกเหมย  กำลังเริงระบำด้วยกิริยาพลิ้วไหวที่ไม่เหมือนนางรำทั่วไป ท่วงท่ากระโดดโลดเต้นพิกล

บทเพลงท่วงทำนองที่นางขับร้องล้วนแปลกแปร่ง แบบที่ชั่วชีวิตของเขาไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยสักครา กระนั้นกลับน่าฟังอย่างประหลาด 

อู๋หมิงคิดพลางกวาดตามองเรื่อยเปื่อย

พบว่าเบื้องหน้าของสตรีที่ร้องเพลงมีสตรีอีกคน  กำลังนั่งเท้าคางฟังอยู่ด้วยสีหน้าเคลิบเคลิ้ม

อู๋หมิงเพ่งพิศใบหน้าจืดชืดนั้นนิ่งๆ

เท่าที่เขารู้ เจาจวิ้นให้สตรีสองคนมาอยู่ที่เรือนนี้เพื่อตอบแทนบุญคุณ คนหนึ่งเป็นภรรยาเก่าของอีกฝ่าย ส่วนอีกคนเห็นว่าเป็นสหายที่ติดตามมาด้วยกัน 

คงเป็นสตรีสองคนนี้กระมัง

อู๋หมิงจึงละสายตาเดินห่างออกมาไม่สนใจอีก

ในภวังค์คิดถึงเพียงภรรยานามไป๋เล่อชิงมิสร่างซา

ภายในเรือนซานเหอย่วน

โจวเจินไม่รู้ตัวว่าถูกแอบมองจากบุรุษผู้หนึ่งที่ประตู นางยังคงร้องเพลงและร่ายรำอย่างอารมณ์ดี “You're the apple of my eye. Your smile makes me smile. Happier with you. You had me at hello. Life isn't perfect, but we are.[1]” 

คนกำลังมีความรักครั้งใหม่ก็แบบนี้แหละ

ไป๋เล่อชิงเดินมาจากแปลงผักทางหลังเรือนพอดี ได้ยินเข้าก็ให้รู้สึกแปลกหูนัก “อาโยว เจ้าร้องเพลงอันใด ข้าฟังไม่เห็นเข้าใจ แต่กลับไพเราะจับใจ”

สาวใช้ที่นั่งฟังอยู่ก่อนพยักหน้าหงึกเห็นด้วยยิ่งนัก

“ใช่ๆ ข้าก็ฟังไม่ออกแต่ท่วงทำนองพาเคลิบเคลิ้ม คุณหนูโจวร้องเพลงอะไรหรือเจ้าคะ?”

เมื่อได้ยินคำถาม เสียงเพลงจึงค่อยๆ หยุดลง โจวเจินหันมาทำท่าจะอธิบายความหมายอันเลิศล้ำ แต่ยังไม่ทันพูดอันใดก็ตกใจยิ่ง “ไอ๋หยา ชิงชิง เจ้าไปทำอะไรมา ไฉนสกปรกมอมแมมเหมือนเพิ่งไปฟัดกับสุนัขเช่นนี้ ข้าแทบจำไม่ได้ว่าเป็นใคร”

ฝ่ามือเล็กที่เปื้อนดินโคลนยกขึ้นลูบใบหน้าและผมที่มีดินโคลนเปรอะเปื้อนเช่นกัน

“ข้าไปฟัดกับสุนัขมาจริง ตอนกำลังรดน้ำแปลงผัก สุนัขมันเข้ามาคุ้ยจนผักเสียหาย ข้าก็เลยวิ่งไล่มันพักใหญ่ สะดุดล้มตรงพื้นดินเฉอะแฉะ ตรงนั้นเป็นแอ่งน้ำที่มีโคลน พอมันหนีเข้าไปในช่องสุนัขลอด ข้าก็มุดตามไป แล้วก็...”

ไป๋เล่อชิงเล่าเรื่องละเอียดเป็นฉากๆ หากบอกว่าโกรธสุนัขตัวนั้นก็คงพูดไม่เต็มปากนัก เพราะแท้จริงแล้ว นางวิ่งไล่แบบวิ่งเล่นกับมันมากกว่า “หลังกำแพงที่ลอดไป เป็นจวนใหญ่ และ...”

 

---

[1]ยามเซิน (申：shēn) เริ่มนับตั้งแต่เวลา 15.00 – 17.00 น.

[2]ยามซวี (戌：xū) เริ่มนับตั้งแต่เวลา 19.00 – 21.00 น.