ตอนที่ 18 นางชื่อไป๋เล่อชิง 2

“อ่อก อ่า” ซ่งโม่จุกจนร้องไม่ออก “จ่ะ เจ้า”

“นางไม่มีทางทำร้ายผู้อื่นอย่างไร้เหตุผล บอกมา เจ้าทำอะไรนาง หาไม่ นางคงยังอยู่ที่นี่ไม่หนีไปไหน?” ยิ่งพูดยิ่งโมโหจนสุขุมสงบเงียบไม่ไหว ยิ่งเยือกเย็นไม่ได้  อู๋หมิงเตะส่งซ่งโม่อีกทีจนกระเด็นกลิ้งหลุนๆฝุ่นตลบคลุ้ง

ซ่งโม่ไม่ทันร้องทำได้แค่สูดลมดังเฮือกแล้วสลบไป

ตกใจมากด้วย ฝ่าเท้าหนักด้วย เกินรับไหวแท้จริง

เมื่อคนสลบเหมือด อู๋หมิงแค่นเสียงสั่ง “สาดน้ำ!”

ซ่า! 

สิ้นเสียง ...ซ่งโม่ก็ค่อยๆ สะลึมสะลือฟื้นขึ้นมา 

เมื่อได้สติแจ่มชัดก็พลันกระจ่างแจ้งทันใด

“ที่แท้เจ้าก็เป็นพวกเดียวกับนังสตรีป่าเถื่อนผู้นั้น ข้าจะไปแจ้งทางการ”

อู๋หมิงยืนตระหง่านเบื้องหน้าซ่งโม่ แววตาประหนึ่งมัจจุราช “อยากไปจวนทางการก็ได้ ข้าจะส่งไปเดี๋ยวนี้” 

ว่าพลางทึ้งศีรษะกระชากหัวซ่งโม่ให้สบตาใกล้ๆ เอ่ยเสียงเย็นเยียบว่า “แต่หากเจ้าไม่ยอมรับความจริง              ยังคิดพูดจาใส่ร้ายนางอีก ข้าจะตามไปตัดลิ้นเจ้าซะ”

ซ่งโม่เบิกตามองอย่างหวาดผวาจนปัสสาวะราด “ย่ะ อย่าบอกว่าเจ้าเป็นผู้ทรงอิทธิพล เป็นคนของทางการ”

อู๋หมิงโกหกโดยสีหน้าไม่เปลี่ยนว่า “ใช่!”

“ข่ะ ข้าไม่ไปแล้ว ไม่ไปๆ”

“ดี เช่นนั้นก็บอกมา เจ้าทำอะไรนาง”

ดวงตาซ่งโม่ล่อกแล่กไม่ไว้วางใจ คนผู้นี้ต้องมีความสัมพันธ์กับสตรีผู้นั้นเป็นแน่ นี่คืออาการหึงหวงชัดๆ ตัวเขาที่ลวนลามนาง ขืนบอกออกไปก็ไม่แน่ว่าจะรอด

บอกก็ตาย ไม่บอกก็ตาย แกล้งสลบแล้วกัน คร่อก!

อู๋หมิงหรี่ตามองอย่างรู้เท่าทัน อีกทั้งยังพอจะเดาได้แล้วเช่นกันว่าอีกฝ่ายทำเรื่องไม่ดีอันใด เขาเหวี่ยงซ่งโม่ที่แสร้งสลบคามือทิ้งลงพื้นดินดังพลั่กก่อนสั่ง 

“ตื่น!” 

ฝ่าเท้าเหยียบหน้าอก

“อั่ก” ซ่งโม่จำต้องตื่นลืมตา “ข้าตื่นแล้วๆ อย่านะ” เพราะรู้สึกได้ถึงรัศมีฝ่าเท้าพิฆาตเหยียบจ่ออยู่ที่คอหอยค่อยๆ กดทับเกือบหายใจไม่ได้

อู๋หมิงเสียงเย็น “โทษฐานที่ทำร้ายภรรยาของข้า จงเลือกเองว่าอยากถูกตีจนพิการอยู่ที่นี่ หรือขายร้านนี้แล้วเนรเทศตัวเองไปจากเมืองหลวงซะ”

มีแต่คนโง่ที่สุดเท่านั้นแหละที่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไป พิการเชียวนะ ซ่งโม่ไม่ลังเลที่จะเลือกไสหัวตัวเองไปไกลๆ ในสภาพร่างกายปกติ

“ขอบคุณพี่ใหญ่ที่ไว้ชีวิต” เมื่อไร้หนทางชนะ อันธพาลป่าเถื่อนตรงหน้าย่อมกลายเป็นพี่ใหญ่ที่ซ่งโม่ต้องเคารพยำเกรงอย่างที่สุด “ข้าจะไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้”

ครั้นผู้เป็นนายหนีหายไปแล้ว บ่าวรับใช้จึงได้แต่ทำสิ่งใดไม่ถูก พวกเขาได้แต่หลบมุมออกไปอย่างเงียบงัน เพียงวางแผนกันว่าจะไปหางานเป็นบ่าวที่เรือนไหนดี

แน่นอนว่าไม่มีใครคิดติดตามซ่งโม่สักคน

อู๋หมิงไม่พบไป๋เล่อชิงที่นี่ย่อมไม่รั้งอยู่เช่นกัน

เมื่อออกจากร้านเครื่องเขียนมาแล้ว เหิงอุ้ยผู้เป็นนักรบเงาก็อดถามมิได้ “ไฉนท่านไม่จับตัวมันส่งทางการ”

อู๋หมิงพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด

“ส่งให้ทางการเปิดประตูไต่สวนไม่ใช่ผลดีต่อสตรี เศษสวะแบบนี้ต้องศาลเตี้ยเท่านั้น” จบคำก็สั่งเสียงเย็น “เจ้าตามมันไป จัดการทำให้ส่วนนั้นใช้การไม่ได้ซะ จะได้ไม่อาจล่วงเกินสตรีใดอีก”

“ขอรับ”