EP.10

อัคคี...

"นาย มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" คนตัวเล็กที่นอนอยู่ใต้ร่างผมเอ่ยถามพร้อมกับขมวดคิ้วไปด้วย เหมือนว่าสติเธอเริ่มกลับมาแล้วสิ แต่ตาของเธอยังปรือ ๆ อยู่เลย เหมือนคนสลึมสลือยังไม่สร่างเมามากกว่า

"เธอฝันอยู่... น้ำแข็ง" ผมตอบเสียงเบาพร้อมกับเกลี่ยเส้นผมที่ร่วงหล่นลงมาปิดใบหน้าของเธออกให้

"ฝันเหรอ? ฝันร้ายชะมัดเลย" คนเมาพูดเสียงงัวเงียเมื่อเชื่อว่านี่เป็นความฝันจริง ๆ

"อืม เธอกำลังฝันร้ายอยู่ งั้นก็หลับได้แล้วจะได้เช้าสักที" ผมตอบเสียงเบาพร้อมกับส่งยิ้มบาง ๆ ให้กับท่าทีของเธอในตอนนี้

น่ารัก...

"ถ้าตื่นขึ้นมานายก็จะหายไปสินะ"

"ก็... คงงั้นมั้ง"

"ถ้าเราอยู่ในความฝันงั้นเรากอดกันได้มั้ย" หืม? เมื่อกี้เธอ...

"ได้สิ งั้นก็นอนได้แล้ว" ผมตอบเสียงเบาก่อนจะค่อย ๆ ทาบจูบลงบนหน้าผากของเธอแล้วอุ้มเธอเข้าไปนอนด้านในแล้วล้มตัวลงนอนข้างเธอ

"ถ้าตื่นขึ้นมาแล้วนายเป็นแบบนี้ก็คงดีสินะ" เธอพูดก่อนจะหันหน้ามาซุกแผงอกผมแล้วกอดผมเอาไว้แน่น

"ฝันดีนะ น้ำแข็ง" ผมส่งยิ้มให้คนในอ้อมกอดก่อนจะหลับตาลง ผมก็อยากให้เธอเป็นแบบนี้เหมือนกัน ผมไม่อยากให้เธอมองผมด้วยสายตารังเกียจเหมือนทุกครั้งที่เจอผมอีก

"ฉันกำลังฝันอยู่ มันดีมาก ๆ เลยล่ะอัคคี" คนในอ้อมกอดตอบเสียงแผ่วก่อนจะเงียบไป

เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเธอทำให้ผมรู้ว่าเธอหลับแล้ว แต่คืนนี้ผมคงนอนไม่หลับเพราะในหัวเอาแต่คิดเรื่องราวเก่า ๆ ที่ผ่านมา คงได้แต่หลับพักสายตาไว้เท่านั้น

ทำไมตอนนั้นเราถึงเลิกกัน?

ทำไมตอนนั้นเราไม่คุยกันดี ๆ?

ทำไมตอนนั้นเราไม่ปรับความเข้าใจกันให้มากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ต้องเสียรักดี ๆ ไป ทั้ง ๆ ที่ทุกอย่างมันก็ดีอยู่แล้วแท้ ๆ...

คุณคงเคยได้ยินประโยคยอดฮิตที่ว่ากันว่า การกลับไปอ่านหนังสือเล่มเก่าก็คงจะจบเหมือนเดิม เรื่องราวด้านในคงเดิมไม่เคยเปลี่ยนไปไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ตาม แน่นอนว่าฉากสุดท้ายก็ไม่เคยเปลี่ยน... แต่สำหรับผมแล้วผมคิดว่าการอ่านหนังสือเล่มเก่า ถึงทุกอย่างมันจะจบลงเหมือนเดิม เนื้อหาด้านในเหมือนเดิมแต่สิ่งหนึ่งที่จะเปลี่ยนไปคือเราจะเข้าใจมันมากขึ้น...

และถึงมันจะจบแบบเดิม ๆ ผมก็จะไม่เสียใจ เพราะหลังจากที่ผมกลับไปอ่านมันอีกครั้ง ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมมันถึงจบลงแบบนี้... ผมจะเก็บความรู้สึกดี ๆ ในหนังสือเล่มนั้นเอาไว้

ตอนนี้ผมตามหาหนังสือเล่มนั้นเจอแล้วและผมจะกลับไปอ่านมันอีกครั้ง ไม่ว่าจะจบแบบไหนผมก็จะไม่เสียใจแค่รู้ว่าต่อจากนี้ไปผมจะเข้าใจหนังสือเล่มนี้มากขึ้นก็พอ...

ขณะที่ผมกำลังนอนคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่ เสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นก็ทำให้ผมรีบมองหาว่าเสียงมันดังมาจากที่ไหน มองโทรศัพท์ของตัวเองก็ไม่มีใครโทรเข้ามา

"หรือว่าจะเป็นของน้ำแข็ง" คิดได้แบบนั้นก็เดินออกไปตามเสียง จนพบว่ามันดังมาจากกระเป๋าสีดำที่วางอยู่บนโซฟา แต่สายที่โทรเข้ามานี่สิทำให้ผมจุกจนพูดไม่ออก

ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด

สายเรียกเข้า >>> ที่รัก...

ผมลังเลอยู่สักพักจนสายที่โทรเข้ามานั้นตัดไปและโทรเข้ามาอีกรอบจึงกดรับสาย

ตี๊ด!

มันเป็นการตัดสินใจที่ยากที่สุดที่แฟนเก่าอย่างผมจะคุยกับแฟนใหม่อย่างเขา

"..."

[น้ำแข็ง!] เฮ้ย! ทำไมเป็นเสียงผู้หญิงวะ หรือน้ำแข็งเลิกชอบผู้ชายแล้วหันมาชอบผู้หญิงด้วยกัน ไม่ ๆ ผมสบัดหัวไปมาเมื่อเสียงของคนปลายสายนั้นเป็นเสียงของผู้หญิง

"ครับ" ผมตอบรับสั้น ๆ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี หรือจะเป็นเพื่อนของเธอยืมโทรศัพท์แฟนเธอโทรมาหาผม

[หืม อ่อ แฟนเก่าน้ำแข็งเหรอ] คนในสายถามผมด้วยน้ำเสียงสดใส แม้ในช่วงแรก ๆ เหมือนจะงงหน่อย ๆ

"เอ่อ ใช่ครับ"

[อื้มหวัดดี เราชื่อที่รักนะ เป็นเพื่อนน้ำแข็งน่ะ ฝากบอกน้ำแข็งด้วยนะว่าพรุ่งนี้สิบโมงอาจารย์นัดเจอกันที่โรงพยาบาลเลย พวกเพื่อนที่เรียนด้วยกันฝากบอกต่อ ๆ กันมาน่ะ พวกนั้นติดต่อน้ำแข็งไม่ได้] อ่องี้นี่เอง...

คนในสายทำให้ผมถอนหายใจยาว ๆ หลังจากได้คุยกับเธอ ความรู้สึกของผมตอนนี้คือโล่งอกที่สายเมื่อกี้คือเพื่อนของน้ำแข็ง ว่าแต่ยัยพวกนี้ไม่ห่วงเพื่อนกันบ้างเลยหรือไง ทำไมปล่อยเพื่อนทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ ไว้กับผู้ชายแบบนี้วะ

แต่...คนเหี้ยอะไรชื่อที่รัก เดี๋ยวนะ?

"ที่รักงั้นเหรอ?" ยัยคนที่ชื่อแฟนก็อีกคนนึงหวังว่าต่อไปนี้คงจะไม่มีเพื่อนชื่อแปลก ๆ แล้วนะน้ำแข็ง

พลันเหตุการณ์ในอดีตสมัยตอนผมอยู่มัธยมปลายก็ผุดขึ้นในหัว เมื่อวันหนึ่งผมนั่งเล่นโทรศัพท์ของน้ำแข็งอยู่ก็มีเบอร์ที่ถูกเจ้าของเครื่องบันทึกชื่อว่า ที่รัก โทรเข้ามา แต่ผมก็ไม่ได้รับสายและเก็บความสงสัยนั้นเอาไว้ไม่กล้าถามออกไป ถึงในใจจะหวั่นไหวแต่ก็ปลอบตัวเองว่าคงไม่มีอะไร

จนกระทั่งวันหนึ่งผมเรียนจบและเข้ามหาลัย ช่วงนั้นผมยอมรับว่าผมไม่มีเวลาให้น้ำแข็งเลย ชีวิตมหาลัยปีหนึ่งของผมมีกิจกรรมให้ทำมากมายและต้องปรับตัวหลายอย่างให้เข้ากับสังคมมหาลัย ผมเข้ากิจกรรมรับน้อง ค่ายอาสา ไหนจะชมรมอะไรต่อมิอะไรที่รุ่นพี่พาเข้า และกิจกรรมต่าง ๆ ร่วมกับสายรหัสทำให้ผมกับน้ำแข็งแทบจะไม่ได้ติดต่อกันเลย

ช่วงแรก ๆ เราโทรหากันทุกวันและคุยกันจนดึกดื่นเมื่อเลิกเรียน แต่ช่วงหลัง ๆ เนื่องจากผมเองก็เหนื่อยกับกิจกรรมหลายอย่าง ไหนตอนเย็นรุ่นพี่ชวนไปเลี้ยงเหล้าอีกก็ต้องไปเพราะไม่กล้าปฏิเสธ ทำให้ผมขาดการติดต่อกับน้ำแข็งไป แต่ก็มีบ้างที่เราส่งข้อความทิ้งไว้ให้กัน

จนถึงวันหยุดยาวผมรีบกลับบ้านและแวะไปรอรับเธอหน้าโรงเรียนกะจะเซอร์ไพร์ส แต่เป็นผมเองที่ได้เซอร์ไพร์สจากเธอ...

" น้ำแข็งกลับไงอะ" เพื่อนคนหนึ่งถามขึ้นเมื่อน้ำแข็งเดินมาถึงหน้าโรงเรียน แต่เธอคงยังไม่ทันสังเกตเห็นผม

"กลับกับแฟนอะ"

"นอนบ้านแฟนอีกแล้วเหรอ นอนบ่อยขนาดนี้ไม่ให้แม่มาขอเลยล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

"ก็ดีนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ใจผมเต้นรัวหน้าชายิบ รู้สึกร้อน ๆ ที่ขอบตาเมื่อได้ยินคำนั้น... น้ำแข็งมีคนอื่น...

" ฮัลโหลที่รักว่าไง อ่อได้ ๆ งั้นรอที่เดิมนะ จุ๊บ ๆ"

นี่อย่าบอกนะว่า แฟน กับ ที่รัก ของน้ำแข็งในตอนนั้นคือยัยเพื่อนตัวแสบสองคนนี้ ให้มันได้อย่างงี้สิวะ!