Nobela ni ใจดินสอ / เดือนสิบสอง

เอิร์ธ..." ทำไมรีบมารับกูจัง " ผมบ่นอุบอิบเมื่อเดินตามคนที่ถือกระเป๋าโน๊ตบุ๊คนำหน้าผมอยู่ตอนนี้ ปกติห้าโมงเย็นมันถึงจะมารับผมเพราะผมเลิกงานพร้อมพนักงานแต่วันนี้มาเซ้าซี้ให้ผมรีบกลับตั้งแต่บ่ายโมง ถึงผมเข้าบริษัทแล้วจะไม่มีอะไรให้ทำก็เถอะแต่อยู่บ้านก็ไม่มีอะไรให้ทำอยู่ดีไง สู้นั่งอยู่เป็นกำลังใจให้พนักงานยังดีกว่า" ก็คิดถึงไงเลยมารับไวไม่ดีหรอเมีย " มันหันมามองผมอย่างกวนๆก่อนจะเอาของยัดใส่รถตรงเบาะหลังแล้วเปิดประตูด้านข้างคนขับให้ผม" วันหลังไม่ต้องมารับนะกูกลับเอง " ผมบอกอย่างเซ็งๆก่อนจะขึ้นไปนั่งบนรถ" ไม่หงุดหงิดสิวะกูแค่อยากดูแลอยากเอาใจใส่มึงไม่ได้หรือไง" คนที่ขึ้นมานั่งเบาะคนขับหันมาพูดกับผมพลางเอามือโยกหัวผมไปมาเบาๆ เหมือนจะเอ็นดูนะแต่มันกำลังกวนตรีนเพราะผมไม่ชอบให้ใครมาเล่นหัว" ใครใช้ให้จับหัว "" เป็นผัวก็จับไม่ได้หรอ " มันหันมามองยิ้มๆ กวนตรีน!!" เอิร์ธ มึงรักกูมั้ย " อยู่ๆคนที่นั่งข้างๆก็ถามขึ้นโดยที่สายตายังจับจ้องไปที่ถนน" มาไม้ไหนของมึงเนี่ย กูไม่เล่นนะวันนี้กูหงุดหงิด" ผมบอก" ไม้ป่าเดียวกันไงทำเป็นมาถาม " มันหันมายิ้มกวนๆพลางเลิกคิ้วให้ผม อยากตบกบาลมันสักฉาดจริงๆ"

เอิร์ธ...ผมไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนที่นอนนิ่งให้มันรบรอยที่ไอ้บ้านั่นฝากไว้ รู้แค่ว่าตื่นมาอีกทีก็คอแห้งแถมยังปวดเนื้อปวดตัวไปหมด“ โอ๊ยทำไมปวดแบบนี้วะ ”" ไหวมั้ยเรากลับบ้านกันเถอะ " คนที่กำลังติดกระดุมเสื้ออยู่ปลายเตียงถามผมขึ้นเมื่อได้ยินเสียงผม" อืม แต่ตอนนี้กูหิวน้ำ" ผมพูดเสียงอ่อยๆพลางค่อยพยุงตัวให้ลุกขึ้นนั่งช้าๆรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวและปวดหัวยังไงไม่รู้ สักพักผมว่าต้องไข้ขึ้นแน่ๆ" อ๊ะ น้ำ มานี่เดี๋ยวป้อน " ไอ้เอลฟ์นั่งลงข้างผมพลางยื่นแก้วน้ำมาจ่อที่ปากผม มือหนาๆทาบลงบนหน้าผากผมเบาๆไปด้วยทำให้ผมรู้สึกแปลกๆกับที่มันทำอยู่ตอนนี้" มึงไม่สบายนี่หว่านี่โดนลบรอยแค่นี้ไข้ขึ้นเลยนหรอวะ" ยังจะมากวนประสาทอีกผมล่ะอยากมีแรงกระโดดถีบมันจริงๆเลย" มาๆเดี๋ยวกูใส่เสื้อผ้าให้ ไหนดูซิว่ากูลบรอยหมดยัง " เสียงพูดกวนๆยังดังขึ้นไม่หยุดขณะที่มันใส่เสื้อผ้าให้ผมไหนจะพูดไปอมยิ้มไปกวนประสาทผมไป แต่มันเป็นแบบนี้ผมก็รู้สึกดีนะอย่างน้อยความกลัวก่อนหน้านี้ก็หายไปพรึ่บ!!" ปล่อยกูเดี๋ยวกูเดินเอง " หลังจากใส่เสื้อผ้าให้ผมเสร็จคนที่ตัวสูงกว่าก็ช้อนร่างผมขึ้นก่อนจะพาเดินออกไป นี่มันจะอุ้มผมเดินไปแบบนี้เน

เอลฟ์...ปัง!!เสียงปืนของลูกน้องเพื่อนผมดังขึ้นหน้าประตูก่อนจะผลักประตูเข้าไปในห้องๆหนึ่งที่ตอนนี้ภาพตรงหน้าทำให้ผมอยากจะฆ่ามัน!!" ไอ้ปีแสง!! มึงทำเหี้ยอะไรเมียกู!!"ผลั๊ว!!ทันทีที่ผมวิ่งเข้าไปในห้องนั้นผมก็เห็นไอ้เหี้ยปีแสงกำลังอยู่บนเตียงกับเมียผมมันกำลังบีบคอเมียผม มันกำลังจะฆ่าเมียผม ผมกระชากตัวมันลงมาจากเตียงพลางเตะเข้าที่ใบหน้ามันไปทีหนึ่งจนมันฟุบลงกับพื้นก่อนจะกระหน่ำเท้าหนักๆลงบนใบหน้าและลำตัวมันด้วยความโมโห" มึงคิดว่ากูทำอะไรล่ะ ดูสภาพเมียมึงตอนนี้สิคิดว่ากูพามานอนฟังนิทานหรือไง ฮ่าๆๆ " ไอ้เหี้ยปีแสงมองผมด้วยสายตากวนตีนพลางยิ้มเยาะเย้ยผมทั้งๆที่ใบหน้าและปากของมันเต็มไปด้วยเลือด แต่ภาพของคนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงทำให้ผมแทบสติแตกอยากจะฆ่ามันให้ตายคาตีน" เหี้ยเอ๊ย!! ไอ้ชั่ว!! " ผมกระหน่ำเท้าหนักๆลงไปที่ใบหน้าและตามลำตัวของมันอย่างไม่ยั้ง ผมจะเอาให้มันตายมันกล้าดียังไงมาทำเหี้ยกับเมียผมไอ้เลว!!“ คุณเอลฟ์ไปดูคุณเอิร์ธก่อนดีกว่านะครับเดี๋ยวทางนี้พวกผมจัดการเอง ” เสียงคนของเพื่อนผมเรียกสติผมให้กลับมาอีกครั้งทำให้ผมที่ตัวสั่นเพราะความโกรธอยู่ละจากไอ้ปีแสงเดินไปหาคนบนเตียง" ฮึ

เอิร์ธ...ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องของใครสักคนเพราะนอกจากมันจะไม่ใช่ห้องของผมแล้วมันก็ไม่ใช่ห้องของไอ้เอลฟ์ด้วย" ตื่นแล้วหรอครับเอิร์ธ "" พี่ปี!! " ผมหันไปตามเสียงทุ้มก็พบว่าเป็นพี่ปีที่ตอนนี้กำลังยืนกอดอกมองผมอยู่ที่ปลายเตียง" ที่นี่ที่ไหนพี่แล้วพี่พาผมมาที่นี่ทำไม"" เรือนหอของเราไง ชอบมั้ย " พี่ปีเดินเข้ามาใกล้ๆพลางโน้มใบหน้าลงมา ผมพยามจะเบือนหน้าหนีแต่ก็ถูกมือใหญ่บีบกรามเอาไว้แน่นจนหันไปไหนไม่ได้" จะเจ็บ ผมเจ็บนะพี่ " ผมร้องบอกคนตรงหน้าเสียงสั่น" เอิร์ธเจ็บได้ไม่ถึงครึ่งของพี่หรอกครับ เอิร์ธรู้มั้ยว่าพี่รอเอิร์ธมานานแค่ไหนรักเอิร์ธมากกว่ามันแค่ไหน แต่ดูเอิร์ธทำกับพี่สิทั้งๆที่พี่ไม่เคยมองใครนอกจากเอริธ์พี่สนใจเอิร์ธคนเดียวพี่อยู่ข้างเอิร์ธมากกว่ามัน แล้วทำไม แล้วทำไม!! เอิร์ธถึงเลือกมัน!!" เสียงตวาดจากคนตรงหน้าดังลั่นพร้อมกับแรงบีบที่กรามผมแรงขึ้นเรื่อยๆจนหน้าผมสั่นไปหมดผมปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเพราะความเจ็บปวด ทั้งความรู้สึกกลัวและสับสนตอนนี้ ในใจคิดอยากจะหนีแต่ที่คอของตอนนี้ผมมีโซ่สีดำล่ามไว้ มือสองข้างถูกเชือกหนามัดรวบไว้ด้านหลังและผมเพิ่งรู้ตัวว่า

เอลฟ์...ติ๊ง ติ๊งเสียงแอปพลิเคชันไลน์ผมดังขึ้นรัวๆขณะที่ผมนั่งคุยเรื่องค่าใช้จ่ายและการปรับปรุงร้านกับลูกน้องอยู่จนผมต้องรีบปิดประชุมเร็วๆเพราะอยากจะเปิดอ่านไลน์ ปกติไอ้แซมมันไม่ไลน์ส่วนตัวมาหาผมนี่หว่า ไลน์ผู้จัดการร้านก็มี" งั้นตกลงตามที่เราคุยกันนี่แหละ ส่วนเรื่องอื่นค่อยว่ากันอีกที" ผมบอกก่อนที่เราทุกคนจะแยกย้ายกันติ๊ง!!" แมร่งงงเอ๊ยยยย!!!! " ผมตะโกนลั่นห้องเมื่อเปิดดูรูปในแอปพลิเคชันไลน์ที่ไอ้แซมส่งมาให้ มันเป็นรูปของผู้ชายคนหนึ่งที่ผมจำได้ว่ามันชื่อปีแสง ไอ้ปีแสงนั่นกำลังนั่งอยู่กับเมียผมรูปต่อมามันกับเมียผมกำลังจูบกัน เลว!! เลวทั้งคู่!!" พี่เอลฟ์ๆ!! พี่ต้องรีบตามเขาไปนะพี่!! " ไอ้แซมวิ่งมาหาผมด้วยความรีบร้อนเมื่อผมเดินลงมาชั้นล่างด้วยความโมโหก่อนจะมองหาคนสองคนที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว" มึงจะให้กูตามไปหาหอกอะไรห๊ะ!! ปล่อยให้เหี้ยกับเหี้ยสมสู่กันอะดีแล้ว" ผมพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดก่อนจะกระหน่ำเทเหล้าในแก้วลงคอ" แต่พี่ไม่ตามเขาไปไม่ได้ " เอ้าไอ้เด็กเวรนี่บอกไม่ตามก็คือไม่ตามดิวะ" มึงยังอยากทำงานอยู่ที่นี่อีกมั้ยไอ้แซม!! " ผมหันไปตวาดมันก่อนจะหันกลับมายกแก้วต่อ" แต่พี

เอิร์ธ..." มึงแน่ใจนะว่าจะรอกูข้างล่างไม่ขึ้นไปข้างบนด้วยกัน" ไอ้เอลฟ์หันมาถามผมหลังจากที่พาผมมานั่งที่โต๊ะวีไอพีในผับของมัน" เออมึงขึ้นไปเถอะชักช้าอยู่ได้คนอื่นเขารอมึงอยู่นะ" ผมพูดพลางส่งสายตาดุๆไปให้มัน วันนี้มันลากผมมาดูงานที่ผับเป็นเพื่อนพอเสร็จแล้วจะกลับไปนอนบ้านกัน ปกติเวลามาที่นี่ผมจะมาช่วงก่อนผับเปิดกับหลังผับปิดแต่วันนี้สิมาตอนผับเปิดซะงั้น" งั้นกูไปนะเมียอย่าแดกเยอะล่ะเดี๋ยวคุยงานเสร็จแล้วกูจะรีบลงมา" มันกำชับผมอย่างกะเป็นพ่อก่อนจะมองไปทางขวดเหล้าที่พนักงานเอามาเสริฟ์ให้" กูรู้น่า มึงรีบๆไปได้แล้วจะได้รีบกลับบ้านพรุ่งนี้กูต้องเข้าบริษัทฯแต่เช้าอีก"" งั้นกูไปนะ "“ เออ ” ผมพยักหน้าให้มันก่อนจะมองตามแผ่นหลังมันจนลับสายตาแล้วนั่งลงกระดกเหล้ารอพลางเล่นโทรศัพท์ไปด้วย" อ้าวพี่เอิร์ธ!! ไม่ขึ้นไปข้างบนด้วยกันหรอพี่ " เสียงใครบางคนทักขึ้นทำให้ผมละสายตาจากจอโทรศัพท์มือถือก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปตามต้นเสียงก็เจอไอ้แซมเด็กในร้านยืนยิ้มแก้มปริอยู่" ไม่อะกูไม่ชอบคนเยอะ แล้วมึงไม่ขึ้นไป? " ผมเอียงคอถามมันก่อนจะยกแก้วอีกครั้ง" เขาประชุมแค่ผู้จัดการร้านกับการ์ดที่ถูกส่งมาจากฮ่องกงอะพี่ ผ

เพียงฟ้า…“ อื้มซี๊ดด ” ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่นๆถูไปมาบริเวณรอยแยกเบื้องล่างของฉันมันแข็งๆหรือว่ามะ ไม่นะ" คุ คุณวายุคะ " ฉันเรียกคนที่คร่อมร่างฉันอยู่เมื่อเริ่มตั้งสติได้" ว่าไง "..วายุ...ผมเงยหน้ามองร่างบางๆเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกะละมังใบเล็กที่มีผ้าผืนเล็กแช่อยู่ในน้ำ น้ำแข็ง? นี่เธอเอาน้ำแข็งมาทำไมเนี่ยยัยบ้า! สติผมแตกกระเจิงเมื่อถูกผ้าเย็นๆลูบไล้ตามใบหน้าและแผ่นหลังความรู้สึกเสียวซ่านเมื่อเธอเอื้อมตัวจากข้างหลังผมมาลูบไล้เอ้ย!เช็ดบริเวณแผงอกยิ่งเคลื่อนต่ำลงๆมาบริเวณหน้าท้องยิ่งทำให้บางอย่างนั้นผงาดขึ้นอีก กล้ามเนื้อบริเวณนั้นยิ่งเกร็งมากขึ้นไปอีก! ชิบหายปวดไปหมดหมับ!!“ อ๊ะ ” ผมรั้งร่างบางๆมานั่งบนตักผมเอาไว้โดนให้เธอหันหน้าเข้ามาหาผม เหมือนเจ้าของร่างบางจะตกใจเล็กน้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ว่าผม...“ คุณวายุคะ ”" ฉันไม่ไหวแล้วขอเถอะ นะ... " ผมโน้มใบหน้าลงไปกระซิบข้างหูของคนบนตักพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนแบบที่ไม่เคยทำให้ใครให้เธอ" อะไรคะ " คนบนตักถามต่อ" ถ้าบอกแล้วจะให้มั้ย? " ผมถามต่อ“ ก็บอกมาสิคะอื้ออ ” ผมไม่รอให้คนบนตักพูดจบหากแต่รีบกดจูบลงบนริมฝีปากบางตรงหน้าก่อนจะ

เพียงฟ้า...ก๊อก ก๊อก ก๊อกฉันยืนเคาะประตูห้องคุณวายุอยู่พักหนึ่งก็ไม่มีทีท่าว่าคนข้างในจะเปิดประตูให้ กะว่าจะไปขอโทษที่ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจเรื่องในครัวและตัดสินใจว่าจะค่อยๆอธิบายเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง อย่างน้อยพี่เอิร์ธกับพี่เอลฟ์ก็เป็นเพื่อนเขาเขาอาจจะไม่พูดอะไรที่ทำให้สองคนนั้นแตกหักกันหรอกก๊อก ก๊อก ก๊อกฉันลองเคาะประตูอีกครั้งหนึ่งเผื่อว่าคนด้านในจะมาเปิดให้และมันก็ได้ผลเมื่อคนตัวสูงเปิดประตูให้ฉันแกร๊ก!!"มีอะไร" คนตัวสูงที่มีศักดิ์เป็นเจ้านายฉันถามเสียงเรียบไม่แสดงสีหน้าหรืออาการใดๆออกมา นี่เขาโกรธฉันจริงๆหรอไม่พอใจจริงดิ"คือฉันจะมาคุยเรื่องในครัววันนี้กับคุณค่ะแล้วก็จะมาขอโทษที่ทำให้คุณไม่พอใจวันนี้ด้วย" ฉันรีบบอก" เรื่อง? "" เรื่องในครัววันนี้ไงคะคือว่า... "พรึ่บ!!" อ๊ะ!! " มือใหญ่ของคนตรงหน้าคว้าข้อมือฉันเอาไว้พลางดึงให้ฉํนเดินเข้าไปในห้องเขาก่อนจะดันตัวฉันจนแผ่นหลังติดกำแพง“ ... ” ลมหายใจร้อนๆจากคนตรงหน้ากำลังเป่ารดศรีษะของฉันอยู่ทำให้ฉันรู้สึกชาวาบไปทั้งตัว กลิ่นน้ำหอมผู้ชายจากคนตรงหน้าที่อยู่ห่างฉันเพียงไม่กี่เซ็นทำให้ฉันใจเต้นรัวอย่างบอกไม่ถูก" คุณวายุคะคือว่า..

วายุ...ผมยืนจ้องตากับเพียงฟ้าอยู่พักหนึ่งพลางถามตัวเองในใจว่านี่ผมเป็นอะไรไปทำไมถึงต้องอยากรู้ว่าสองคนนี้คุยอะไรกัน หลังจากเพียงฟ้าลงไปรับเพื่อนเธอขึ้นมาผมสังเกตุเห็นไอ้เอิร์ธมันเอาแต่มองเพียงฟ้าอยู่ตลอดเวลามันทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดพอเพียงฟ้าเดินเข้าครัวไอ้เอิร์ธก็เดินตามเธอเข้าไป ด้วยความสงสัยผมจึงเดินตามมันไปห่างๆก็เห็นว่าคนสองคนกำลังคุยกันอยู่ และไอ้เอิร์ธก็ดูเหมือนมีความสุขหรือดีใจอะไรสักอย่างส่วนเพียงฟ้าก็ไม่ต่างกันมันยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ แต่ที่ทำให้ผมอยากจะเข้าไปกระชากคนสองคนให้ห่างจากกันก็คงจะเป็นเพียงฟ้ายืนให้ไอ้เอิร์ธแตะต้องตัวเธออยู่นั่นแหละ แมร่งเอ้ย!!" คุณวายุคะ "คนตรงหน้าเรียกผม" เธอ - คุย - อะ - ไร - กับ - ไอ้ - เอิร์ธ "ผมย้ำกับคนตรงหน้าอีกครั้งเมื่อยังไม่ได้คำตอบถึงแม้ว่าจะไม่เข้าใจตัวเองว่าจะอยากรู้เรื่องของคนอื่นไปทำไมก็เหอะ รู้แค่ว่าผมต้องหงุดหงิดมากแน่ๆถ้าไม่รู้" มะ ไม่ มีค่ะ "" ฉันเคยบอกเธอแล้วใช่มั้ยว่าอย่าโกหก"ผมโน้มใบหน้าลงไปกระซิบที่ข้างหูของคนตรวหน้าด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ให้ตายสิตอนนี้ผมกำลังทำบ้าอะไรอยู่วะ" แล้วทำไมคุณวายุต้องอยากรู้ด้วยคะ "ค

เพียงฟ้า...วันนี้คุณวายุให้คนมาทำอาหารที่คอนโดเพราะเขาชวนเพื่อนๆมากินมื้อเช้าด้วย เห็นบอกว่าเลี้ยงส่งที่เราสองคนจะไปดูงานที่อาหรับ วันนี้คุณวายุอนุญาตให้ฉันพาเพื่อนหรือคนสำคัญมาได้ด้วยนะฉันเลยก็ถือโอกาสชวนเพื่อนๆฉันมาด้วยแต่ไม่มีใครว่างสักคนจะมีก็แต่จันทราเพื่อนสนิทของฉันเองที่ว่างส่วนยัยฝาแผดอบเชยกับขึ้นช่ายก็มาไม่ได้เพราะไปดูคอนเสิร์ตที่เกาหลีพวกนางเป็นติ่งเกาหลีน่ะหลังจากเกิดเรื่องเมื่อคืนฉันกับคุณวายุก็ไม่ได้คุยกันอีกกระทั่งตอนนี้ก็ด้วย ตอนเช้าฉํนตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอคุณวายุที่ห้องแล้วสงสัยตื่นก่อนฉันแล้วรีบกลับห้องไป จะว่าไปแล้วตอนนี้คุณวายุก็ไม่มองหน้าฉันเลยนะเอาแต่ทำหน้านิ่งไม่พูดไม่จาจนฉันรู้สึกอึดอัดไปหมดหรือเขาจะกลัวว่าฉันจะพูดเรื่องเมื่อคืนกันนะ จะบ้าหรอใครจะไปพูดกันล่ะฉันก็อายเหมือนกันนะ" ฟ้าขอตัวแป๊บนะคะพอดีน้ำดื่มจะหมดแล้วเดี๋ยวไปเอาน้ำมาเติมให้"ฉันบอกกับพวกพี่ๆที่กำลังทานอาหารและพูดคุยกันอย่างสนุสนานเมื่อเห็นว่าน้ำดื่มบนโต๊ะจะหมดแล้ว อีกอย่างฉันก็ไม่ค่อยอยากจะนั่งตรงนี้เท่าไหร่มันอึดอัดน่ะ" เดี๋ยวผมไปเองครับมิส "เสียงคุณอาตันคนสนิทอีกคนของคุณวายุบอกฉันพลางทำท่าจะลุกข

วายุ...คุณเคยเป็นเหมือนผมมั้ยอยู่ดีๆก็อยากจะร้องไห้กับใครสักคนตอนนี้ผมสับสนไปหมดไม่รู้จะทำยังไง ผมเคยคิดว่าตัวเองผ่านช่วงเวลาเจ็บปวดนั้นมาแล้วผมคิดว่าผมลืมเธอไปแล้วคิดว่าตัวเองทำใจได้แล้ว แต่ไม่รู้สิพอเจอเธออีกครั้งเหมือนจุกอย่างบอกไม่ถูกผมพูดออกมาไม่ได้ไม่รู้จะอธิบายยังไงและตอนนี้ผมรู้แค่ว่าอยากกอดใครสักคนอยากร้องไห้กับใครสักคน...เพียงฟ้า...ก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงประตูห้องฉันดังขึ้นรัวๆไม่หยุดหย่อนในขณะที่ฉันรีบคว้าผ้าเช็ดตัวผืนนึงมาห่อตัวไว้ ทันทีที่ฉันเปิดประตูออกไปใครบางคนที่ยืนอยู่หน้าห้องก็ทำให้ฉันแปลกใจ ใบหน้านิ่งเฉยสายตาว่างเปล่าของคนตรงหน้าทำให้ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่"..." ไม่มีประโยคหรือคำพูดใดจากคนตรงหน้านอกจากเสียงลมหายใจแผ่วเบาคนตรงหน้าที่ยังคงยืนมองหน้าฉันอยู่อย่างนั้น เป็นอะไรของเขานะ..." คุณวายุคะ "“ ... ”" ตอนนี้คุณอยู่กับเลขาคุณแล้วนะคะ เลขาที่คุณให้ทำตัวเป็นอากาศที่ไม่มีสถานะ ไม่มีตัวตน "อึก!!ฉันมองหน้าคนตรงหน้าพร้อมกับกลืนน้ำลายก่อนจะพูดต่อเพราะเขาไม่มีปฎิกิริยาตอบรับอะไรเลย" คุณอยากพูดอะไรมั้ยคะถ้าไม่อย่างนั้นเอ่อ... คุณอ่อนแอบ้างก็ได้นะคะฉ

เพียงฟ้า..." ถึงสักที " เสียงคนตัวใหญ่ที่ทิ้งตัวลงบนโซฟาเอ่ยขึ้นพลางถอนหายใจไปด้วย ตอนนี้คุณวายุเริ่มรู้สึกตัวแล้วล่ะตอนแรกฉันคิดว่าเขาเมาจนไม่น่าจะตื่นขึ้นมาในคืนนี้ได้ซะอีก" งั้นฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะดึกมากแล้ว " ฉันหันไปบอกคนตัวใหญ่ที่ยังนั่งคอตกบนโซฟาก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองไป เขาเป็นอะไรของเขากันนะฉันไม่ชินกับคุณวายุเวอร์ชั่นนี่เลยอะรู้สึกไม่โอเคเลยก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูห้องนอนฉันดังขึ้นเมื่อมีใครบางคนเคาะจากด้านนอก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครว่าแต่คุณวายุมีอะไรนะดึกๆแบบนี้หรือว่าจะหิว คิดได้แบบนั้นฉันก็พันผ้าเช็ดตัวรอบๆตัวให้แน่นขึ้นก่อนจะรีบคว้าผ้าอีกผืนมาคลุมไหล่เอาไว้ก่อนจะรีบเปิดประตูให้คนข้างนอก...วายุ...หลังจากที่เลขาของผมเธอบอกผมว่าจะไปอาบน้ำผมก็นั่งตั้งสติอยู่ในห้องนั่งเล่นสักพักก่อนจะไปอาบน้ำบ้าง พอสติผมเริ่มกลับมาก็คิดได้ว่าพรุ่งนี้ต้องไปจัดการเรื่องเอกสารการเดินทางให้ยัยนั่นด้วยเพราะเธอต้องไปอยู่ที่อาหรับกับผมเป็นเดือนเลย วันนี้ว่าจะกลับมาคุยเรื่องนี้หลังจากประชุมเสร็จผมก็ลืมไปซะสนิทเลย" คุณวายุมีอะไรหรือเปล่าคะ " คนที่เปิดประตูเอ่ยถามผม หอมจังวะ!!ว่าแต่แต

น้ำแข็ง...เช้าวันอาทิตย์ที่ฉันต้องตื่นแต่เช้าเพื่อลงมารอพี่เอิร์ธหน้าคอนโดยัยแฟน วันนี้พี่เอิร์ธมารับฉันแต่เช้าเพราะจะแนะนำฉันให้รู้จักเพื่อนพี่เอิร์ธที่เพิ่งกลับมาจากฮ่องกง แล้วก็อยากให้ฉันกลับไปอยู่เป็นเพื่อนคุณน้าในช่วงกลางวันด้วยเพราะยังไงแล้วคืนนี้ฉันต้องกลับไปค้างที่บ้านอยู่ดีปริ๊นๆ! เสียงแตรรถพี่เอิร์ธดังขึ้นเมื่อมาจอดตรงหน้าฉัน"ไงเรารอพี่นานมั้ย" พี่เอิร์ธลดกระจกรถลงมาก่อนจะโผล่หน้าออกมาถามฉัน"ไม่ค่ะ ว่าแต่พี่เอิร์ธมากับ..." หรือว่าคนนี้เป็นเพื่อนที่จะแนะนำให้ฉันรู้จัก?"ผะ... / เพื่อน" ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบผู้ชายหน้าตี๋หล่อเกาหลีผิวขาวที่นั่งข้าง ๆ พี่เอิร์ธก็ทำท่าชะโงกหน้ามาตอบฉัน แต่ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะพูดพี่เอิร์ธก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน สรุปว่าเป็นเพื่อนพี่เอิร์ธสินะหล่อดีแต่ดูท่าทางเขาจะไม่ค่อยชอบฉันเท่าไหร่ ดูจากสีหน้าหงุดหงิดกับสายตาเพชรฆาตรที่ส่งมาให้ฉันนั่นแล้วรู้สึกไม่ค่อยดีเลยแฮะ"น้ำแข็ง นี่ไอ้เอลฟ์เพื่อนพี่" เมื่อฉันขึ้นไปนั่งประจำเบาะหลังเรียบร้อยแล้วพี่เอิร์ธที่ทำหน้าที่รถอยู่ก็เอ่ยขึ้น"สวัสดีค่ะ หนูชื่อน้ำแข็งนะคะ เป็นน้องสาวพี่เอิร์ธ" ฉันแนะนำตัวเองผ่าน

อัคคี..."ไอ้เห รุ่นน้องมึงเขาคบกับแฟนนานยังวะ" อยู่ ๆ ผมก็ถามในสิ่งที่ผมอยากรู้ขึ้นมา"คนไหนวะ น้ำแข็งเหรอ" มันหันมาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งให้ผมก่อนจะหันไปขับรถต่อ ไอ้เหมันต์กับเพื่อน ๆ คนอื่นไม่รู้ว่าผมกับน้ำแข็งเคยเป็นอะไรกันมาก่อน เรื่องนี้มีแค่ผมกับน้ำแข็งเท่านั้นที่รู้"เออคนนั้นแหละ""ก็คบกันนานแล้วนะ ตั้งแต่ประถมมั้งถ้าจำไม่ผิด" เหี้ย! นี่หมายความว่าตลอดเวลาที่ยัยนั่นคบกับผม ยัยนั่นก็มีแฟนอยู่แล้วเหรอวะ โห... นี่ผมโดนสวมเขามาตลอดเลยเหรอ ผมคิดว่าผมเป็นแรกของเธอเสียอีก"มึงเป็นเหี้ยไรทำหน้าแบบนั้น" คนข้าง ๆ หันมาเลิกคิ้วใส่ก่อนจะหนี่ตามองผมอย่างจับผิด"เปล๊า แล้วมึงรู้ได้ไงว่ายัยนั่น เอ้ยรุ่นน้องมึงคบกับแฟนมาตั้งแต่ประถมแล้วอะ ไหนมึงบอกว่าเพิ่งรู้จักน้องเขาตอนเข้ามหาลัยไงวะ" ผมปรับสีหน้าให้เป็นปกติอีกครั้งก่อนจะถามมันต่อ"น้องเขาเล่าให้กูฟัง อีกอย่างเขาอยู่บ้านข้างกันตอนที่อยู่ต่างจังหวัดอะนะ หมายถึงก่อนที่น้ำแข็งจะย้านมาอยู่ที่กรุงเทพอะเคยอยู่บ้านข้างแฟนมาก่อน""เหรอ..." ผมพยักหน้าเบา ๆ ให้กับคำตอบของมันงั้นงานนี้ก็ยากนะสิถ้าสองคนนั้นคบกันตั้งแต่ประถมก็คงยากที่จะเลิกกัน ตอนที่ผม

น้ำแข็ง..."อิ่มยัง?" ฉันถามผู้ชายตรงหน้าเมื่อเห็นว่าข้าวในจานเขาหมดแล้ว อีกอย่างฉันไม่อยากนั่งกับเขานานนักเพราะรู้สึกอึดอัดเวลาเห็นหน้าเขา"อื้ม" คนตรงหน้าตอบสั้น ๆ ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแล้วเดินตามฉันมา ด้านหลังโรงอาหารเป็นตึกผู้ป่วยที่กำลังสร้างใหม่ ตึกที่พี่เหมันต์มาตรวจงานวันนี้ ฉันไม่แน่ใจนักว่าเขารู้จักทางมาตึกนี้ไหมเพราะไม่ได้ถามแต่ตัดสินใจเดินมาส่งเขาเอง"คุยกันก่อนมั้ยน้ำแข็ง" เสียงทุ้มของคนที่เดินตามหลังฉันมาพูดขึ้น ฉันไม่ได้หันไปมองหน้าเขาแต่เดินต่อไปเรื่อย ๆ"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย"หมับ!พูดจบมือใหญ่ของคนที่ก้าวเท้าฉับ ๆ เข้ามาใกล้ก็รั้งข้อมือของฉันเอาไว้จนเราต้องหันไปสบตากัน ฉันไม่ได้พูดอะไรต่อหรือไม่ได้ขัดขืนแต่ยืนมองหน้าเขาอยู่อย่างนั้นเพราะรู้สึกเบื่อหน่ายที่จะต้องทะเลาะ"แต่ฉันอยากคุยกับเธอ" คนตรงหน้าพูดพลางจ้องมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ทำให้ฉันรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ อย่างบอกไม่ถูก ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่รู้แค่ว่าตอนนี้ท่าทางของเขาเองก็คงไม่ได้อยากทะเลาะกับฉัน"ปล่อยฉันไปเถอะนะอัคคี เราอย่ายุ่งเกี่ยวกันอีกเลยฉันขอร้อง" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายก่อนจะชักมือก

น้ำแข็ง...ฉันกับยัยแฟนแยกกันตรงหน้าตึกผู้ป่วยในเพราะยัยแฟนทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยพยาบาล ส่วนฉันช่วยดูแลคนไข้ที่มาทำแผลอยู่อีกด้าน คอยหยิบจับนู่นนี่นั่นส่งให้คุณหมอแล้วก็ช่วยทำแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้คนไข้"อ้าวน้ำแข็งมาทำงานเหรอ" พี่เหมันต์ที่เดินสวนฉันถามขึ้น ช่วงนี้พี่เหมันต์เข้ามาที่นี่บ่อยเพราะจะรับช่วงต่อจากคุณลุงหลังจากที่เรียนจบ ซึ่งก็หมายความว่าอีกแค่ไม่กี่เดือนเท่านั้น"ใช่ค่ะ พี่เหมันต์จะกลับแล้วเหรอคะ""ยังหรอกวันนี้พี่มาดูตึกผู้ป่วยที่กำลังสร้างใหม่แทนพ่อน่ะ ช่วงนี้ท่านไม่ค่อยว่างพี่เลยมาดูแทน" อ่อ ตึกผู้ป่วยที่สร้างใหม่ท้ายสวนหย่อมสินะ"ไอ้เหมันต์เมื่อไหร่มึงจะพากูไปกินข้าวเนี่ย ลากกูมาเป็นเพื่อนตั้งแต่เช้ายันเที่ยงให้กูกินแค่แซนวิชอันเดียวเองนะมึง" ขณะที่ฉันกำลังยืนคุยกับพี่เหมันต์อยู่ เสียงของใครบางคนที่เดินบ่นตามพี่เหมันต์มาก็ดังขึ้นพอหันไปมองถึงได้รู้ว่าเป็นเขา... นายอัคคี!"เออ ๆ บ่นเป็นคนแก่ไปได้ไอ้ห่า ปะน้ำแข็งไปกินข้าวเป็นเพื่อนพวกพี่หน่อยพี่ไม่ค่อยได้ไปโรงอาหารน่ะ พาไปที" ฉันพยักหน้าพลางส่งยิ้มให้พี่เหมันต์ที่ชวนฉันไปกินข้าวด้วย ก่อนจะเดินนำหน้าผู้ชายสองคนไปยังโรงอาหา

น้ำแข็ง..."พี่เอิร์ธมาได้ยังไงคะ แล้วรู้ได้ไงว่าน้ำแข็งอยู่ที่นี่" ฉันหันไปถามคนข้าง ๆ ที่ทำหน้าที่ขับรถอยู่"เพื่อนเราโทรมาบอกพี่น่ะ เห็นบอกว่าคืนนี้น่าจะยังไม่กลับง่าย ๆ เลยให้พี่ไปรับเราที่ร้านหมูกะทะ" คนถูกถามหันมาตอบก่อนจะหันไปสนใจถนนตรงหน้าแล้วถามต่อ"ว่าแต่เราจะกลับเลยหรือไปไหนต่อหรือเปล่า""งั้นกลับบ้านเลยก็ได้ค่ะ ทีแรกน้ำแข็งว่าจะไปค้างกับแฟนน่ะ""แล้วคนเมื่อกี้... ใช่เจ้าของเกียร์ที่ห้อยคอเราอยู่หรือเปล่า" พี่เอิร์ธถามต่อทั้ง ๆ ที่สายตาของพี่เขายังจับจ้องไปที่ถนน คงไม่ผิดถ้าพี่เขาจะถามเพราะฉันเรียนคณะแพทย์แต่มีเกียร์สวมที่คอมาตลอดหลายปี เกียร์นี้เป็นสัญลักษณ์ของคณะวิศวกรรมศาตร์ คนคนนึงให้ฉันเก็บรักษามันเอาไว้หลังจากที่เขาได้รับมัน และฉันก็ดูแลมันเป็นอย่างดีแม้ว่าตอนนี้เจ้าของมันจะทิ้งมันไปแล้วก็ตาม"ค่ะ" ฉันตอบแบบไม่หันไปสบตากับพี่เขา ก่อนจะหลุบตาลงมองมือทั้งสองข้างที่กุมกันอยู่บนตักด้วยความรู้วสึกหน่วงใจอย่างบอกไม่ถูก จากที่คิดว่าลืมเรื่องนี้ไปแล้วแต่อยู่ ๆ ก็กลับมานึกถึงมันอีก"พี่เอิร์ธจะไม่ดุน้ำแข็งหน่อยเหรอคะ" ฉันหันไปถามคนข้าง ๆ ที่ตอนนี้วางมือข้างหนึ่งลงบนศีรษะฉันแล้

อัคคี...วันนี้หลังจากเลิกเรียนแทนที่ผมจะได้กลับไปนอนเปื่อยที่คอนโดแต่ไอ้พวกเพื่อนตัวดีกลับลากผมมากินหมูกระทะซะงั้น พอจะปฏิเสธมันก็บอกว่าวันนี้จะแนะนำรุ่นน้องให้รู้จักผมก็เลยต้องมาร้านที่พวกเรามานั่งกันเป็นร้านหมูกะทะเจ้าประจำที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยนัก ดีหน่อยที่มาตอนร้านเพิ่งเปิดคนก็เลยไม่เยอะเท่าไหร่"ทางนี้ ๆ" เสียงไอ้เหมันต์ตะโกนเรียกใครสักคนพลางโบกไม้โบกมือให้กัน ผมหันไปมองกลุ่มคนมาใหม่สามคนด้วยใบหน้าเรียบเฉยพลางเหลือบตาไปมองผู้หญิงคนนึงที่ตอนนี้เดินมานั่งลงฝั่งตรงข้ามกับผม"นั่งเลย ๆ เอาอะไรเพิ่มมั้ยพี่จะได้สั่ง" ไอ้เหมันต์ลุกขึ้นจัดที่ทางให้สามคนที่มาใหม่ พลางส่งเมนูให้ก่อนจะกวักมือเรียกพนักงานให้มาเพิ่มแก้วเครื่องดื่มให้"นี่รุ่นน้องกูนะพวกมึง" หลังจากที่มันคุยกับพนักงานเสร็จมันก็พูดต่อพร้อมกับบุ้ยปากไปยังผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งยิ้มอยู่"คนเปรี้ยว ๆ แซ่บ ๆ นี่ชื่อน้องเรดาห์พวกมึงคงรู้จักใช่มั้ย" ไอ้เหมันต์แนะนำรุ่นน้องผู้หญิงหน้าสวยคนหนึ่งซึ่งผมจำได้ว่าเธอเป็นนางแบบชุดว่ายน้ำที่กำลังดังในตอนนี้ แต่แปลกแฮะทำไมมาเรียนหมอ"ส่วนคนนี้ที่น่ารัก ๆ ตัวเล็ก ๆ หน่อย ชื่อน้องเจ้าถิ่นแล