EP.11

น้ำแข็ง...

แสงแดดยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างทำให้ฉันรู้สึกตัว ฉันบิดขี้เกียจนิด ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เปิดตาขึ้น พอเห็นว่าเป็นห้องนอนถึงได้รู้ว่าเมื่อคืนตัวเองเมาหนักแค่ไหน

"นี่ฉันมานอนที่นี่ได้ไง หรือพี่เอิร์ธจะอุ้มมา"

"อยู่กับฉันแต่พูดถึงผู้ชายคนอื่นมันไม่ดีเลยนะน้ำแข็ง" แต่แล้วเสียงทุ้มคุ้นหูก็ทำให้ฉันต้องเบิกตาโพลง เมื่อร่างสูงกำยำของใครบางคนที่นุ่งผ้าเช็ดตัวสีขาวแค่ผืนเดียวยืนกอดอกอยู่ตรงปลายเตียงนั้นกำลังจ้องมองมาที่ฉัน

"ไง แฟนเก่า" คนตรงหน้ากระตุกยิ้มกวน ๆ ให้ฉัน

"นี่นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ออกไปเลยนะ แล้วนี่นายทำอะไรฉัน" ฉันไล่คนที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าก่อนจะก้มลงสำรวจเนื้อตัวและเสื้อผ้าของตัวเองแต่ก็พบว่ายังปกติดี ที่สำคัญไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดจุดกึ่งกลางของร่างกายแสดงว่าเขาไม่ได้ทำอะไร เพราะครั้งแรกมันต้องเจ็บ... ฉันเคยอ่านในนิยายมาน่ะ ก็ดีที่อย่างน้อยก็ยังเป็นลูกผู้ชายอยู่บ้าง

"นี่ห้องฉัน ทำไมฉันจะอยู่ไม่ได้ ที่สำคัญฉันไม่ได้ทำอะไรเธอ เธอต่างหากที่เป็นฝ่ายทำอะไรฉัน" คนตรงหน้าพูดพลางเอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดตัวอีกผืนมาเช็ดผมที่เปียกอยู่ของเขา โดยไม่สนใจว่าในห้องนี้ยังมีฉันอยู่

"นายหมายความว่ายังไง ที่พูดเมื่อกี้อะ" นั่นสิเมื่อคืนฉันทำอะไรหมอนี่ไม่เห็นจะจำได้เลย แล้วนี่ห้องเขางั้นเหรอ?

"เธอก็จะข่มขืนฉันไง ดีนะที่ฉันไหวตัวทันและเป็นคนรักนวลสงวนตัวก็เลยไม่ยอมเธอง่าย ๆ" ไม่อยากจะเชื่อ! แล้วฉันก็ไม่เชื่อที่เขาพูดด้วย! ต่อให้ไม่มีสติยังไงฉันก็ไม่หน้ามืดตามัวข่มขืนผู้ชายคนนี้แน่นอน

"ฉันไม่มีวันทำแบบนั้น"

"ไม่ทำ... แต่จ้องนมฉันอยู่เนี่ยนะ" ก็ใครใช้ให้เขามายืนตรงหน้าฉันล่ะ!

ฉันไม่ได้มองนมนายโว้ย ฉันมองหน้านายอยู่แต่ฉันแค่เตี้ยกว่านายไงเลยมองได้แค่นม

"ไอ้โรคจิต" เพราะไม่อยากเสียเวลาทะเลาะกับเขาต่อก็เลยรีบเดินตรงไปที่ประตูห้องนอนเพื่อจะกลับบ้าน อีกอย่างวันนี้มีเรียนเช้าด้วยแล้วนี่ก็แปดโมงกว่าแล้ว ฉันไม่อยากไปเรียนสาย

"เธอจะไปไหน"

หมับ!

คนด้านหลังคว้าข้อมมือฉันเอาไว้จนฉันเซะไปหาเขาและสบตาเข้ากับเขา

"กลับบ้าน วันนี้มีเรียนเช้า แล้วตอนนี้ก็สายมากแล้วด้วย"

"เดี๋ยวไปส่ง เธออาบน้ำก่อนสิ ไปถึงที่พักจะได้เปลี่ยนชุดเลย" ที่เขาพูดมันก็มีเหตุผลนะ แต่ว่าฉันไม่มีเสื้อผ้าใส่กลับบ้านไงปัญหา ถ้าใส่ชุดนี้กลับมันก็มีกลิ่นเหล้าอยู่ดี สู้กลับไปอาบที่บ้านทีเดียวเลยไม่ดีกว่าเหรอ

"แต่ฉันไม่มีชุดเปลี่ยน"

"อะนี่"

พรึ่บ!

คนตรงหน้าเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าก่อนจะโยนเสื้อตัวหนึ่งมาให้ฉัน มันเป็นเสื้อยืดของผู้หญิงที่ด้านหน้ามีรูปหัวใจสีชมพูครึ่งดวงปักอยู่ ลักษณะมันเหมือนกับ...

"เสื้อคู่" ฉันพึมพำเบา ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสบตากับคนที่ยืนมองฉันอยู่

"อืม... มันอยู่ในตู้มาสามปีแล้ว" คนตรงหน้าตอบเสียงเรียบก่อนจะยื่นกางเกงขาสั้นตัวจิ๋วที่มีลายเป็นเส้นตรงหลากสีให้ฉัน มันเหมือนกางเกงที่เขาเอาไว้ใส่ไปทะเลกันและฉันก็เริ่มจำมันได้แล้ว...

"ชุดนี้มีคนเคยบอกฉันว่าอยากใส่คู่กันวันไปเที่ยวทะเล" คนตรงหน้าพูดต่อขณะที่เงยหน้าขึ้นไปมองเพดานแล้วเดินออกจากห้องไป ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังรู้สึกยังไงกันแน่ รู้แค่ว่าใบหน้าแลพดวงตากำลังร้อนผ่าวราวและหัวใจเริ่มสั่นไหวเพราะเขา

"อย่าหวั่นไหว อย่าใจอ่อนนะน้ำแข็ง" คงเป็นประโยคปลอบใจที่ใช้พูดเวลาตัวเองเริ่มลังเลกับอะไรสักอย่าง ฉันจะไม่กลับไปเจ็บอีก ฉันต้องเริ่มต้นใหม่...