5.เกิดมาสวยแต่ดันลืมหยิบวิธีใช้

5.เกิดมาสวยแต่ดันลืมหยิบวิธีใช้

หลังจากประตูห้องเปลี่ยนชุดถูกเปิดอ้ากว้างได้เท่านั้นแหละ แม่สาวคนที่ตะโกนเรียกเมื่อสักครู่ เธอวิ่งพรวดพราดเข้ามาดักยืนอยู่ตรงด้านหน้าขวางทางฉันเอาไว้

แอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ พยายามเดินเลี่ยงหนีคนน่ารำคาญนี้ คล้ายว่าเธอจะอยากมีเรื่องมากไม่ยอมถอยให้กันเลยแม้เพียงสักนิด ได้แต่หยุดยืนก่อนจะปรายหางตามอง พร้อมพูดจาอย่างไม่สบอารมณ์ใส่เธอ

"มีปัญหาอะไรมิทราบ!" ของขวัญกล่าวถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"เธออยู่กับพี่เขาแค่เพียงลำพัง ภายในห้องเปลี่ยนชุดนั้นใช่ไหม" น้ำตาลกัดฟันกรอดถามด้วยความโกรธ ตอนแรกฉันไม่อยากจะให้ใครรู้หรอกนะ แต่สำหรับเธอคนนี้เป็นข้อยกเว้น

"ใช่! พวกเรารำลึกความรักอันเร่าร้อนกันอยู่ แต่เธอดันมาขัดจังหวะช่วงเวลาสำคัญ หากไม่เชื่อก็ลองสังเกตดูใบหน้าพี่เขาเอาเองสิ หึ~"

ของขวัญกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พร้อมแสยะยิ้มอย่างสะใจที่เห็นเธอยืนโกรธจนตัวสั่น แต่ก็ไม่สามารถแตะต้องตัวฉันได้เลยสักนิดเดียว นับว่าเธอยังพอฉลาดอยู่บ้าง หากว่ากล้าแตะคงได้เจอดีกันแน่!

น้ำตาลคือผู้หญิงซึ่งเป็นศัตรูเพียงหนึ่งเดียว เธอเป็นผู้ก่อประกายไฟแห่งความร้าวฉาน ระหว่างพวกเราเธอเข้ามาแทรกตรงกลางจนสำเร็จ หลายครั้งฉันก็สับสนว่าพี่บีกินเขาเป็นบ้าอะไร คล้ายว่ายังรักกันทุกครั้งที่อยู่เพียงลำพัง แต่สุดท้ายก็ยังมีความสัมพันธ์คลุมเครือกับคนอื่น

ช่างเถอะ! ฉันไม่ค่อยถือสาเอาความพวกเขานักหรอก เพราะหากทบทวนเหตุการณ์วันนั้น มันเป็นฉันคนนี้แหละที่งี่เง่าเอง กำลังเดินไปชำระเงินที่เคาน์เตอร์ แต่ลืมเอาบัตรเครดิตมาด้วยเลยตั้งใจจะทำการโอนจ่าย ดันมาเจอเรื่องราวที่ทำให้แทบเป็นลมจับอีกครั้ง

เมื่อเงินในบัญชีหายเกลี้ยง ขนาดเศษสตางค์ยังไม่เหลือทิ้งให้ดูต่างหน้าเลย กดเบอร์โทรหาดินแดนติดต่อทันที เพราะรายนี้ถือเป็นเจ้าประจำที่ชอบดูดเงินผ่านบัญชีครอบครัว บอกแล้วน้องฉันแต่ละคนไว้ใจใครไม่ได้เลย!

"เจ๊ใหญ่ผมลืมโทรบอก.." กล่าวด้วยน้ำเสียงร้อนรนพูดยังไม่ทันจบเลย แต่กลับโดนฉันเอ่ยขัดจังหวะน้องชายแทนเสียก่อน

"ดูดเงินพี่ไปหมดเลยนะ จิตใจแกมันทำด้วยอะไรเนี่ยดินแดน!" กล่าวด้วยน้ำเสียงเอาจริงเอาจังให้รู้ว่าโกรธมาก แต่น้องชายตัวดีกลับรีบปฏิเสธพัลวัน

"ไม่ใช่ผมนะครับ! เจ๊ช่วยตั้งสติฟังผมก่อนนะ จำวันก่อนได้ไหมที่ผมโทรหาว่ามีคนอยากได้ข้อมูลส่วนตัวน่ะ ผมมัวแต่กันไอ้ข้อมูลส่วนตัวเอาไว้ ไม่ให้สามารถหลุดออกไปได้จนลืมดูบัญชี ปัญหามันอยู่ตรงที่รหัสผ่านธนาคารทำไมเป็นวันเกิดเฮียบีกินล่ะครับ"

"เสียเวลาเข้าอยู่ตั้งนานสุดท้ายก็เลยเข้าไม่ได้เนี่ย! ไอ้คนขโมยมันก็เดาถูกนะขนาดน้องชายแท้ๆ ยังไม่รู้เลยฮ่าๆ ถ้าไม่โทรถามเจ๊บอนไซคาดว่าคงเข้าบัญชีเจ๊ไม่ได้แล้ว"

น้องชายกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เล่นทำให้ฉันต้องเลิ่กลั่กกับคำถามนี้ จึงแกล้งกดตัดสายทำตีเนียนไม่สนใจอะไร ติดต่อใจ๋ให้มาจัดการแทนอย่างรวดเร็ว

ความจริงตั้งใจจะเปลี่ยนรหัสหลายรอบแล้ว สุดท้ายมัวแต่มุ่งมั่นทำงานจนลืมตั้งนานหลายปีน่ะ ฟังดูอาจจะเหมือนคำแก้ตัว ซึ่งฉันไม่ค่อยใส่ใจเรื่องไร้สาระพวกนี้อยู่แล้วด้วย หากเป็นคนอื่นเผลอรู้เรื่องนี้คงจะเข้าใจฉันผิดหมดแหละ

"อย่าให้รู้นะว่าเป็นใคร! แม่จะอัดให้น่วมเลยคอยดูเถอะ! ไม่ได้ข้อมูลแต่เอาเงินไปแทน หึ~"

ของขวัญกัดฟันกรอดพูดอย่างคับแค้นใจตัวสั่นงันงก แต่ช่วงเวลาแห่งการเดือดดาล กลับต้องมาสะดุ้งโหยงแทน เมื่อฝ่ามือหนาเอื้อมมาสัมผัสหัวไหล่คนตัวเล็กก่อนจะพูด

"พี่ขอจ่ายให้หนูเองนะครับ!" บีกินกล่าวด้วยโทนเสียงนุ่มลึกพร้อมส่งยิ้มหวานมาให้ รู้สึกเกลียดรอยยิ้มสาธารณะนี้ชะมัด! แต่ก็ฝืนเก็บอารมณ์หงุดหงิดลงกะทันหัน

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ใจ๋กำลังเดินทางมาแล้ว อีกแค่ไม่นานคงจะมาถึง ขอไม่รบกวนพี่ดีกว่านะคะ"

ของขวัญกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พร้อมสะบัดมือหนาออกไปให้พ้นร่างกายตน แต่คนตัวโตแกล้งทำหูทวนลมใส่จ่ายเงินให้แทนเสียอย่างนั้น ฉันกอดอกอย่างไม่พอใจเพราะไม่อยากติดหนี้เขาน่ะสิ ไม่เอ่ยปากพูดอะไรต่อแต่ยืนจ้องเขม็งกับพฤติกรรมนี้ของเขาแทน

"ค่อยเอามาใช้คืนพี่ทีหลังเถอะนะครับ ลูกค้าท่านอื่นยืนต่อแถวรอจ่ายเงินนานแล้วนะ หนูเห็นหรือเปล่าครับเนี่ย"

บีกินกล่าวด้วยโทนเสียงนุ่มลึก เขาเลิกคิ้วสูงพร้อมเอี้ยวร่างกายหลบให้ฉันมองเห็น เขาคล้ายตั้งใจก่อกวนอารมณ์กันเสียจริงเลยนะ อีกอย่างจะปฏิเสธเขาก็ไม่ได้ด้วยสิ เพราะสิ่งที่เขาพูดมาก็ดันเป็นความจริงซะด้วย เมื่อชะโงกใบหน้าสวยดูเหล่าลูกค้าต่อแถวอันยาวเหยียด ซึ่งมาจากทางด้านหลังของเขา

"ขอบคุณค่ะ!"

ของขวัญกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เมื่อเห็นอีกคนกำลังเดินเข้ามาควงแขนโชว์ ยิ่งมองพวกเขายิ่งหงุดหงิดหนักกว่าเดิม ฉันเร่งฝีเท้าเดินออกจากร้านอย่างรวดเร็ว เพราะยังต้องขับรถหรูไปจอดทิ้งเอาไว้ตรงท่าเรือ งานเลี้ยงวันเกิดปีนี้จัดขึ้นบนเรือสำราญขนาดใหญ่น่ะ

ย่างก้าวเดินขึ้นบันไดอย่างสง่างาม จนอยู่บนเรือเรียบร้อยแล้ว โซนภายในเรือนั้นหรูหราและโอ่อ่า มันอลังการจนเกินจะบรรยายได้เลย กวาดสายตามองไปโดยรอบบริเวณ เพื่อหาตัวเจ้าของงานวันเกิด อยากจะเร่งรีบมอบสิ่งของให้เธอ ตั้งใจจะนั่งดื่มแค่นิดหน่อย แล้วค่อยหนีเดินขึ้นไปผ่อนคลายอยู่บนชั้นดาดฟ้าเรือแทน

"มาแล้วเหรอพี่สะใภ้คนสวย~"

บอนไซกล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริงพร้อมยิ้มแย้มมาแต่ไกล เธอชอบหยอกล้อฉันอย่างนี้เป็นประจำเลย วิ่งอ้าแขนกว้างเข้ามาโอบกอดอย่างกระตือรือร้น

"พูดจาแกล้งฉันแบบนี้อีกแล้วนะ~ ถ้าอย่างนั้นเจ้าของสิ่งนี้คงต้องโยนทิ้งลงแม่น้ำจริงๆ"

ของขวัญกล่าวด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อย ดวงตาคู่สวยฉายแววความซุกซนพร้อมยิ้มหวานฉ่ำ อีกคนพอเห็นสิ่งของก็รีบกระโดดคว้าราวกับเป็นเด็กน้อยเสียอย่างนั้น พยายามแย่งชิงอยู่นานเลย สุดท้ายก็ต้องมารู้สึกสงสารแทน จึงมอบให้แก่เธอแต่โดยดีเพราะหากเล่นนานกว่านี้คงโดนยัยขี้งอนโกรธเอาได้น่ะสิ

"ขอบคุณมากเลยนะขวัญ~ รู้ได้อย่างไรกันว่าฉันกำลังอยากจะได้มันเนี่ย!"

บอนไซกล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริง หลังจากยืนแกะห่อสิ่งของด้านในพร้อมเปิดกล่องออก ซึ่งเป็นสร้อยคอมีจี้อันใหญ่โตถูกประดับด้วยอัญมณี ทั้งทับทิมและเพชรเป็นรูปทรงหัวใจ นั่งประมูลภายในตลาดมืดตั้งนานว่าจะได้มา ยกป้ายสู้ราคาจนกล้ามแทบจะขึ้นเลย

"เคยมีชิ้นไหนที่ได้จากฉันแล้วเธอไม่ชอบบ้างล่ะ อย่าเบื่อเร็วนักนะเส้นนี้กว่าฉันจะได้มาลำบากสุดๆ เพราะไปแย่งชิงมาราคาก็เปิดโรงยิมได้หลายแห่งเชียว!" ของขวัญกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เนื่องจากฉันรู้จักนิสัยยัยนี่ดีขี้เบื่อง่ายจะตาย

"ได้ฉันจะใส่อวดคนอื่นให้ถึงปีหน้าเลย เฝ้ารอของชิ้นใหม่จากเธอแล้วค่อยเปลี่ยนละกัน เออขวัญ! ฉันได้เตรียมเอาสิ่งของรอเธอไว้ด้วย มันอยู่บริเวณบนชั้นดาดฟ้าเรือเลยนะ เป็นมุมสุดโปรดเธอนี่นา ถ้าเบื่อค่อยขึ้นไปดูเอาเองก็ไม่สายหรอกนะ"

บอนไซกล่าวออกมาอย่างตื่นเต้น ทำตัวเหมือนลึกลับซับซ้อน คล้ายว่าเธอจะแอบเล่นอะไรพิเรนทร์อีกแล้วน่ะสิ แต่ช่างเถอะฉันเองก็มีวิธีรับมืออยู่แล้ว เต็มที่คงจะไม่พ้นพวกผู้ชายกล้ามโต มาคอยบริการเอาใจให้อีกเช่นเคยแหละ

พวกเรานั่งดื่มแชมเปญนับแก้วแทบจะไม่ได้ แม้จะแอบมึนเมาแต่ยังพอมีสติเหลืออยู่ พวกเหล่าน้องๆ ภายในตระกูลแก๊งหมียักษ์แต่ละคน ล้วนแต่ฉลองกันอย่างมีความสุข เหลือแค่ครองแครงยังคงวาดรูปเล่น ฉันรีบเดินเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็ว

"เจ๊ขวัญอย่าขยับเชียวนะ!" ครองแครงแผดเสียงแหลมดังลั่นพร้อมชี้นิ้ว แต่ไอ้เจ้าดวงตาที่พร่าเลือนรางกลับคิดว่าน้องสาวกวักมือเรียกน่ะสิ

พรึ่บ! ถังสีน้ำเป็นกระป๋องที่ปิดฝาไม่สนิทดี หกระเนระนาดจนเทราดทั้งร่างกาย เมื่อเกิดมาสวยแต่ลืมหยิบคู่มือการใช้ชีวิตมาด้วย สภาพก็จะน่าเวทนาเช่นนี้แหละ ปีก่อนก็อ้วกเป็นทางยาวเมาหัวราน้ำ ภาพเก่ายังไม่ทันหายเลยปีนี้ฉันเอาอีกแล้ว ขายขี้หน้าตระกูลมาเฟียแก๊งหมียักษ์หมด

"กรี๊ด~ สีน้ำจากดอกไม้หลายชนิดสกัดอย่างพิเศษ จบแล้วเจ๊ของขวัญทำไมซุ่มซ่ามแบบนี้!" ครองแครงแผดเสียงแหลมดังลั่นพร้อมชี้นิ้วยืนเต้นแร้งเต้นกา

"โอ๊ยเดี๋ยวค่อยด่าเถอะ! ช่วยพี่ก่อนจะได้ไหมเนี่ย ควรจะห่วงพี่สาวคนนี้ก่อนไม่ใช่เหรอ"

ของขวัญกล่าวด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย แต่เจ้าของสีเดินหนีไปไกลลิบเธอคงจะโกรธจัดอีกแล้ว ยังดีมีโคโค่เข้ามาหามเอาไว้ แบกพาฉันไปทิ้งอยู่บนชั้นดาดฟ้าเรือ อ่านไม่ผิดหรอกมันทิ้งฉันแล้วไปหาสาวที่ชอบค่ะ

สุดท้ายก็ต้องพึ่งพาตนเองด้วยสังขารไม่ให้เช่นนี้ เข้าไปอาบน้ำภายในห้องพักพอใส่ชุดเสร็จ เดินออกมาตั้งใจจะชมทิวทัศน์สักหน่อย แต่กลับเจอพวกผู้ชายที่ยัยบอนไซส่งมา เกือบทำเอาฉันสร่างเมาเลยแหละ ถอยหลังเดินเพียงไม่กี่ก้าว ศีรษะอัดกระแทกเจ้าของแผงหน้าอกแกร่งเสียอย่างนั้น