3.มีแต่เรื่องเสียจริง

3.มีแต่เรื่องเสียจริง

ไอ้เจ้าของสิ่งนั้นมันคือ RPG ซึ่งย่อมาจาก rocket-propelled grenade ศัพท์ทางการทหารนิยมเรียกกันว่าเครื่องยิงจรวด ลักษณะเป็นปล้องช่วงปลายส่วนหัวติดวัตถุระเบิดเอาไว้ อาร์พีจีบางประเภทอาจจะใช้ได้แค่เพียงครั้งเดียว ซึ่งบางประเภทสามารถบรรจุซ้ำได้ 

แต่ที่ทำให้คิดหนักเพราะมันใช้ซ้ำได้เนี่ยแหละ โดยส่วนใหญ่บรรจุจรวดเข้าทางปากปล้อง เพื่อยิงขับไล่ไสส่งผู้รุกรานประเทศ นี่มันอาวุธยุทโธปกรณ์ทางสงครามเลยนะนั่น ใจป้ำไม่เบาเลยนะคนเบื้องหลังที่ลอบฆ่ากันเนี่ย โอ๊ย~ ลูกน้องกำลังอยู่ในช่วงอันตรายจะมัวชื่นชมศัตรูไม่ได้สิ

"ใจ๋กระโดดออกมาเดี๋ยวนี้เลย!" ของขวัญตะคอกโวยวายเสียงดังลั่นแต่โชคดีหน่อย เหมือนเธอจะเห็นตอนฝั่งตรงข้ามหยิบมาประทับบ่าแล้ว จึงรีบวิ่งออกมาพร้อมปืนกระบอกยาวเหยียด

วัตถุระเบิดยิงเข้าใส่รถคันหรู ฉันแทบจะกรีดร้องเสียงหลง คันนี้สั่งนำเข้ามาแพงอย่างเดียวไม่พอ ชื่นชมมันยังไม่ถึงเดือนเลยด้วยซ้ำ แม้ว่าจะกันกระสุนได้ทุกชนิดแต่มันกันระเบิดไม่ได้ เกิดความรู้สึกสะเทือนใจอย่างหนัก เพราะของรักของหวงเล่นมาพังทลายคาตากะทันหัน

"เจ้านายแกไม่รู้เหรอว่ามันผิดกฎหมาย ซื้อมาใช้ทำบ้าอะไรเนี่ยไอ้ของสิ่งนั้นน่ะ!" ของขวัญตะคอกเสียงดังลั่นอย่างโมโห ซึ่งฝั่งตรงข้ามก็ตีหน้ามึนใส่คล้ายจะงงงวยเธอ เพราะต่อสู้กันตั้งนานแต่กลับพึ่งจะโกรธแค่รถยนต์พังลงเนี่ยนะ

"เอ่อ..แต่สินค้าที่เราขายมันก็ผิดนะครับ" เจ๋งกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบอย่างคนซื่อ รีบเก็บสีหน้าเมื่อสักครู่ทันควัน ก่อนจะหันไปพูดกับลูกน้องตัวเอง

"เออลืม!" ของขวัญกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบตอบกลับลูกน้องคนซื่อ ก่อนจะกัดฟันกรอด เพราะเส้นขีดจำกัดความอดทนได้ขาดสะบั้นลงแล้ว โกรธเคืองคู่อริอย่างหนักหน่วงเดินตัวปลิวนำขบวนลูกน้องไปจัดการต่อ

ตอนแรกว่าจะสู้อย่างสนุกสนาน แต่พวกมันบังอาจกล้ามาทำลายสิ่งของ ที่ลำบากยากเย็นกว่าจะได้มาขับอวดแก๊งอื่นได้ คำว่าให้อภัยกลับตัวกลับใจจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีก

ความเดือดดาลภายในครั้งนี้ ราวกับปลุกจิตใต้สำนึกซึ่งเป็นร่างปีศาจร้ายออกมาปรากฏตัว ศัตรูถูกจัดการอย่างไม่เหลือรอดชีวิตสักคนเดียว หลับตาถอนหายใจอย่างหงุดหงิดอารมณ์ ล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์มือถือ

เตรียมกดเบอร์โทรหาน้องชายลำดับสี่ชื่อดินปั้น เพื่อสั่งให้ลูกน้องขับรถยนต์มารับพวกเราหน่อย สภาพคันเก่าเป็นซากเหล็กเช่นนั้น ยิ่งมองเท่าไหร่ยิ่งอารมณ์เสียจนต้องส่ายใบหน้าหนี

แต่จังหวะพวกเราทั้งสามคนไม่ทันระวังตัวกัน มีศัตรูที่ยังเหลือลมหายใจใช้แรงเฮือกสุดท้าย หยิบปืนมายิงแต่เพราะลมหายใจที่ไม่สม่ำเสมอ ทำให้มันยิงพลาดเชี่ยวถากต้นแขนเล็กเป็นรอย

โทรศัพท์หลุดมือลอยอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้น้องชายตื่นตระหนกจนต้องตะโกนเสียงดังออกมา

'เจ๊ใหญ่เกิดอะไรขึ้นเป็นอะไรไหมเนี่ย!' ดินปั้นตวาดออกมาอย่างเป็นห่วง แต่พี่สาวกลับไม่ได้ตอบอะไรเขากลับ มีเพียงเสียงปืนดังขึ้นสองนัด เธอเดินเข้าไปหาหมาลอบกัดอย่างรวดเร็ว

"ใครเป็นคนส่งพวกมึงมา! ถ้าตอบกูจะปล่อยให้มีลมหายใจแต่ถ้ายังไม่พูด มึงก็เตรียมไปนอนกับเพื่อนร่วมชะตากรรมซะนะ กล้ามาทำลายของหวงไม่ปล่อยให้ลอยนวลหรอก หึ~" ของขวัญกล่าวด้วยน้ำเสียงเหยียบเย็นพร้อมสบถ ดวงตาแข็งกร้าวจนอีกฝ่ายเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก แต่ก็ยังคงเลือกที่จะเงียบ เธอกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย เหนี่ยวไกปืนอย่างไม่ลังเลใจสักนิดเดียว เพราะรู้ว่ามันคงไม่ยอมพูดแน่

หลับตาลงถอนหายใจเฮือกใหญ่ โน้มตัวลงเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์มาสนทนากับน้องชายตัวเองต่อกลัวจะร้อนใจเอา ราวกับจะบอกว่าไม่เป็นอะไรแล้วทุกอย่างเรียบร้อยดี

"ถ้ายังช้าจองโลงศพฝังเพชรให้แทนเถอะ!" ตะคอกใส่น้องชายเพราะเจ็บแผลและก็ปวดทั่วใบหน้ามาก คาดว่าจะอักเสบจากไหมทองคำตัวดีแล้วล่ะเนี่ย

นั่งรอเพียงไม่กี่นาที รถยนต์ห้าคันสุดหรูก็มารับอย่างรวดเร็ว ส่งมาเยอะคงกลัวซื้อโลงให้พี่สาวแหละนะ พวกเราตรงไปโรงแรมอย่างไม่ต้องสงสัย หากกลับบ้านไปคงจะทำให้คุณแม่เผลอเป็นห่วงอีก

ใจ๋ทำแผลให้เสร็จแค่เพียงไม่นาน ประตูห้องก็เปิดอ้ากว้างเสียงดังลั่นจนต้องสะดุ้งโหยง น้องชายคนดีวิ่งเข้ามาจับแขนพลิกดูอย่างละเอียด ได้แต่ทำหน้าเรียบนิ่งหรี่ตามองน้องชายตัวเอง

"เจ็บมากไหมครับเจ๊ใหญ่ คงไม่เจ็บเท่าไหร่สินะครับ ถึงยังทำหน้าตาแบบนี้ได้ ช่างเหมาะสมกับเป็นลูกสาวคนโตจากตระกูลแก๊งหมียักษ์จริงๆ " ดินปั้นกล่าวด้วยอารมณ์หยอกล้อพี่สาว พร้อมยิ้มหวานทำหน้าระรื่นเสียอย่างนั้น ไม่รู้เป็นห่วงจริงหรือปลอม

"อย่ามากวนอารมณ์จะได้ไหมปั้น! ห้ามบอกแม่นะว่าพี่มาพักอยู่ที่โรงแรมนี้! ไปทำงานตัวเองให้ดีเถอะ คนยิ่งอารมณ์เสียอยู่ ไอเทมของหวงชิ้นใหม่มาพังต่อหน้าต่อตา เฮ้อ~ ไม่รู้จะขอเบิกเงินคุณพ่อซื้อได้ไหมเนี่ย ว่าแต่แกมีให้เจ๊ยืมสักหน่อยไหม จะเอาไปสั่งซื้อคันใหม่มาใช้หน่อยน่ะ" ของขวัญกล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริงกะพริบตาถี่ยิบ เผื่อน้องชายตัวเองจะเห็นใจแต่ทว่า..

"หยุดเลยนะเจ๊! ท่าไม้ตายอันนี้ใช้กับผมไม่ได้หรอกนะครับ เก็บเอาไว้ใช้กับเฮียบีกินคนเดียวเถอะ อุ๊ย~ ผมเจ็บนะมาตีผมแรงทำไมเนี่ย?" ดินปั้นกล่าวด้วยอารมณ์หยอกล้อพี่สาว แต่โดนฝ่ามือเล็กเธอฟาดมาจนเป็นรอยแดงแจ๋ คนอะไรก็ไม่รู้มือหนักเสียเหลือเกิน สามีในอนาคตคงมีแค่เฮียบีกินแหละ ใครเขาจะไปทนเจ๊ใหญ่อย่างแกไหวกัน

"กลับไปทำงานตัวเองได้แล้ว!" ของขวัญกล่าวเสียงแข็งใบหน้าคว่ำลงอย่างเห็นได้ชัด ประตูห้องเปิดพรวดเข้ามาอีกครั้ง พร้อมการปรากฏตัวร่างอวบอิ่มน่าขย้ำสุดๆ เป็นยัยน้องสาวคนสุดท้องชื่อคุ้กกี้ เธอวิ่งเข้ามาโผกอดพร้อมน้ำตาซึมคงจะเป็นห่วงฉันอีกคนแหละ

"เจ๊ขวัญเอาอุปกรณ์สื่อสารของศัตรูมาด้วยไหมคะ จะได้ส่งให้พี่แดนเป็นคนตรวจสอบ พวกเราจะได้ไปอัดพวกนั้น ให้หมอบเละกันไปข้างเลยค่ะ" คุ้กกี้กล่าวด้วยเสียงเจื้อยแจ้วอย่างน่าเอ็นดู เอื้อมมือไปลูบศีรษะพร้อมกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

"ลืมเอามาขอบคุณที่เป็นห่วง แต่ไม่ต้องหรอกนะยัยตัวแสบ เธอช่วยมองดูใบหน้าพี่สาวสิคะ แสดงความรู้สึกอะไรไม่ได้เลยเจ็บชะมัด คราวหลังไม่ต้องหวังดีวางยาสลบแล้วพาพี่สาวคนนี้ ไปทำหน้าเป็นเพื่อนหรอกนะ ชวนยัยครองแครงเลย หึ~" ของขวัญกล่าวน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายไม่รู้น้องซนได้ใครมา

"แต่หนูอยากให้เจ๊สวยนี่คะ อีกอย่างภายในหนึ่งวัน เจ๊ต้องเฝ้าโรงยิมตั้งนานมีแต่ผู้ชายส่วนมาก ถ้ามีหนุ่มเข้าหาก็เป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอคะ จะได้ลืมพี่บีกินได้อย่างหมดใจสักที หนูทำผิดอะไรกัน~" คุ้กกี้กล่าวด้วยเสียงเจื้อยแจ้ว เบะปากพยายามเคล้นหยดน้ำตา เอาแล้วเริ่มตีบทน่าสงสารเสียอย่างนั้น

"ไปเฝ้าผับเถอะคนเก่ง พี่อยากพักแล้วค่ะ ออกไปกันทั้งคู่เลยนะ เหนื่อยจะแย่หมดแล้วเนี่ย~" ของขวัญกล่าวด้วยน้ำเสียงยานคาง เพราะรู้สึกง่วงหลังทานยาไปเมื่อสักครู่ ทุกคนเลยปล่อยให้ฉันนอนไม่รบกวนกันอีก แค่สองคนนี้ก็ปวดหัวจะแย่โชคยังดี น้องอีกสามคนไปทำงานอยู่กันคนละสถานที่ ไม่เช่นนั้นคงต้องทานยาแก้ปวดหัวเพิ่มอาการนี้

อย่างที่ทุกคนได้เห็นกันแหละ พวกเราทั้งหกล้วนทำงานที่ตนเองถนัดกัน ฉันบริหารค่ายมวยหลายพันแห่งชอบการต่อสู้ ครองแครงบริหารห้างสรรพสินค้าชอบทำบัญชี

ดินแดนหนุ่มรักสัตว์และธรรมชาติบริหารรีสอร์ต ชอบรักสันโดษเก่งเรื่องเจาะระบบข้อมูล ดินปั้นบริหารโรงแรมนักลงทุนตัวยงเลย โคโค่บริหารพวกอะไหล่รถยนต์ชอบทำตัวยากจน คุ้กกี้บริหารผับติดการพนันจนแอบเปิดบ่อน

ถึงแม้ว่าจะแตกต่างแต่พวกเรารักกันมากเลยนะ ใครจะมารังแกไม่ได้โดนจู่โจมกลับแน่ แต่พอยามสงบกลับตีกันอุตลุดไว้ใจใครไม่ได้สักคนเดียว เรื่องความร้ายกาจไม่เป็นรองกันเลยแหละจริงๆ

เช้าวันต่อมา..

เสียงโทรศัพท์ดังสนั่นหวั่นไหว ราวกับว่ามีเรื่องใหญ่เกินขึ้นเสียอย่างนั้นแหละ ให้หยุดหายใจเฉกเช่นคนปกติสักวันไม่ได้เลยเหรอเนี่ย รู้สึกฟ้าจะไม่ค่อยยุติธรรมกับพี่สาวคนโตเลยนะ

หยิบเอามาดูรายชื่อที่บันทึกซึ่งเป็นของดินแดน ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจกดรับสายเพราะรู้ว่าต้องมีปัญหาอยู่แล้ว น้องชายลำดับที่สามมีนิสัยเป็นพวกชอบเก็บตัว หากไม่มีอะไรฉุกเฉินยากมากที่จะติดต่อครอบครัว

'เกิดเรื่องแล้วครับเจ๊ใหญ่ มีไอ้หน้าโง่ที่ไหนไม่รู้พยายามดึงข้อมูลส่วนตัวของเจ๊ในระบบแก๊งเรา' กล่าวด้วยน้ำเสียงร้อนรน ทั้งที่ปกติไม่เห็นน้องชายคนนี้ จะแสดงอาการตื่นเต้นกับเขาเป็นเลยสักครั้ง