EP.4 สาวบริการ

EP.4 สาวบริการ

“พีชกลับก่อนนะคะ” ถึงแม้จะไม่ได้รับเชิญแต่ลูกพีชก็บอกลาตามมารยาท เธอรับถุงกระดาษมาจากพัตเตอร์ ด้านในมีเสื้อผ้าและกระเป๋าของเธอที่อยู่ในนั้น “ขอบคุณค่ะ”

“อือ”

“เอ่อพี่เตอร์คะ คืนนี้ดื่มกันหน่อยไหมคะ”

“เราสนิทกันแล้วเหรอ ถึงถามแบบนี้”

“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ คือพีชแค่มีเรื่องอยากคุยกับพี่เตอร์ค่ะ”

“ก็คุยตอนนี้สิ”

“พีชเกรงว่า…”

“คิดว่าฉันมีเวลามากขนาดนั้น? ตกลงที่เธอถือวิสาสะมานอนห้องฉันเนี่ยต้องการอะไร”

“ก็บอกไปแล้วไงคะว่าติดฝน”

“ติดฝนหรือจะอ่อย?”

“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ แล้วที่อยากดื่มเหล้าด้วยก็ไม่ได้คิดจะอ่อยเลยค่ะ อยากละลายพฤติกรรมระหว่างเจ้านายกับลูกน้อง พีชอยากสนิทกับทุกคน พีชเป็นคนเฟรนด์ลี่ค่ะ”

“เฟรนด์ลี่? นิสัยหรือ…”

ไม่คิดเลยว่าเขาจะแปลความต้องการของเธอออกมาเป็นแบบนี้ เธอไม่ได้คิดอะไรกับเขาอย่างนั้น สักนิดก็ไม่เคย “คือพีชบริสุทธิ์ใจค่ะ ไม่ได้จะอ่อย คือจุดประสงค์จริงๆ ที่พีชอยากคุยกับพี่เตอร์คือพีชอยากลาออกจากเด็กล้างจานมาเป็นพีอาร์ค่ะ” การให้พูดความจริงตอนนี้มันไม่เหมาะสมทั้งโอกาสและเวลา หากว่าเหล้าเข้าปากคงจะคุยเรื่องสำคัญกันลื่นไหลกว่านี้ แต่ในเมื่ออีกฝ่ายตั้งแง่กับเธอ เธอควรแถลงให้ชัดเจน

“พีอาร์?”

“ค่ะ” เธอตอบอย่างมั่นใจ

“อย่างเธอเนี่ยนะ อยากเป็นพีอาร์ มันดูไม่เหมาะกับเธอเลยนะ ผู้หญิงธรรมดาๆ อย่างเธอจะทันคนเหรอ”

“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะค่ะ พีชว่ามันเงินดี และดีกว่าล้างชามอยู่ท้ายครัวด้วย เหนื่อยเหมือนกันแต่ได้เงินมากขึ้น มันก็น่าลองอยู่นะคะ พอดีพีชเห็นพี่แอม พี่ฝุ่น พี่เม พีอาร์คนอื่นเขารวยเอาๆ พีชอยากเป็นแบบนั้นบ้าง พีชไม่อยากล้างจานแล้ว”

“ร้อนเงิน?”

“ค่ะ คือต้องหาเงินใช้หนี้พนันแทนพ่อค่ะ ตอนนี้ยังไม่มีเงินไปใช้หนี้เขาเลย” ลูกพีชแสร้งดึงใบหน้าเศร้าพร้อมบีบน้ำตาขอความเห็นใจ การทำงานในผับแม้จะแค่ในครัวแต่เธอก็รู้จักกับสาวๆ ที่ทำงานเป็นพีอาร์ ด้วยความที่ลูกพีชเป็นคนคุยเก่งเลยสนิทกับคนอื่นง่าย ได้คุยทำความรู้จักถามไถ่เรื่องงานและเรื่องส่วนตัวจนเริ่มสนิทสนมกันจนได้รู้อะไรหลายๆ อย่างของอาชีพนี้ แค่เงินอย่างเดียวก็ทำให้ตาลุกวาว

โลกของการทำงานช่างโหดร้ายกับเด็กจบใหม่ที่ไร้ประสบการณ์อย่างลูกพีช และความสามารถของลูกพีชก็ไม่ตรงต่อความต้องการของตลาดแรงงาน เธอถูกบริษัทปฏิเสธมาหลายที่ทำให้เธอต้องเอาตัวรอดโดยการมาทำงานที่ต่ำกว่าความสามารถที่มีและวุฒิในใบปริญญา มิหนำซ้ำเงินเดือนก็น้อยตาม แต่เพื่อความอยู่รอดเธอจึงเลือกอะไรไม่ได้มาก ซึ่งการทำงานในผับทำให้เธอกำลังหลงแสงสีและโลกกว้างที่ไม่เคยเจอ อยากได้อยากมีเหมือนคนอื่นเขา อยากจะทำให้ตัวเองมีเงินมากยิ่งขึ้นแค่พอจะไปจ่ายหนี้ให้พ่อ หลังจากนั้นคงเป็นกำไร แต่ถ้าเป็นไปได้เธออยากได้งานที่ดีกว่านี้ แม้จะหว่านใบสมัครไปทั่วแต่ก็ยังไร้วี่แววว่าจะมีใครติดต่อกลับมา

“ที่นี่มีแต่สิงสาราสัตว์ แขกแต่ละคนน่ากลัว เธอคิดว่าจะรับไหวเหรอ”

“พวกพี่ๆ บอกพีชแล้วค่ะ แต่พีชอยากลอง ชีวิตก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ ยากเสมอ แต่เงินดี พีชอยากมีเงิน แค่นี้พอ พีชไม่คิดอะไรเยอะหรอกค่ะ”

“คนในอยากออกคนนอกอยากเข้า มันไม่ได้สวยหรูอย่างที่เธอคิด อย่าหิวเงินให้มาก อาชีพนี้ไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะทำได้ มันเป็นหน้าเป็นตาของร้านด้วย”

“แต่พีชอยากลองค่ะ ให้โอกาสพีชก่อนได้ไหมคะ”

ลูกพีชกัดริมฝีปากบางจนเกือบจะห้อเลือดเพียงเพราะลุ้นคำตอบของเจ้านาย เขาไม่พูดอะไร มองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเหมือนกำลังใช้ความคิด

“พูดตรงๆ นะ ฉันว่าเธอไม่เหมาะกับงานนี้ เธอน่ะ เหมาะกับอยู่ก้นครัวมากกว่า”

“แต่พี่เตอร์เห็นใจพีชหน่อยได้ไหมคะ พีชอยากมีเงินเยอะๆ”

“ผู้หญิงอย่างเธอจะเอาอะไรมาดึงดูดแขก การจะทำให้แขกติดได้มันยากนะ”

“มีความมั่นใจค่ะ พกมันมาเต็มร้อย พีชอาจจะแรดเท่าพวกพี่ๆ ไม่ได้ แต่พีชจะเป็นตัวเองในแบบของพีช พีชว่ามันต้องมีคนชอบบ้างแหละ”

“ที่นี่ไม่ใช่สนามเด็กเล่นให้ใครมาทดลองความเป็นตัวเอง”

“อย่าเพิ่งด่วนตัดสินสิคะพี่เตอร์ให้พีชลองก่อนไม่ได้เหรอ”

“ประตูอยู่ทางนู้น”

น้ำเสียงเข้มดุทำให้ลูกพีชก้มหน้างุดด้วยความเสียใจ การเจรจาไม่สำเร็จเธอต้องเดินคอตกออกจากห้องพัตเตอร์ไป แต่เธอพยายามส่งสายตาอ้อนวอนขอพัตเตอร์อีกครั้ง ซึ่งเขาก็ขับไล่เธอด้วยการเปิดประตูรอ เจ็บช้ำซ้ำสองคงต้องเดินออกไปแต่โดยดี

ตกดึก

สถานที่อโคจรในช่วงเวลานี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่ออกมาสังสรรค์ หญิงสาวในชุดเดรสสีแดงสดเลือกที่จะเดินเข้ามาทางหลังร้านเพื่อหลีกหนีผู้คนที่แออัด ลูกพีชไม่ได้ทักทายใครที่อยู่หลังร้านเพียงเพราะต้องรีบไปหาพัตเตอร์ แม้ว่าเขาจะปฏิเสธแต่เธอจะไม่ยอมแพ้ ในมือของเธอมีไวน์ราคาแพงที่เธอมีกำลังซื้อ เธอซื้อมันมาเป็นของขวัญให้เจ้านาย แม้ว่าพัตเตอร์จะชอบอีกยี่ห้อหนึ่งก็ตาม มันคงถูกใจพัตเตอร์ไม่ต่างกัน

แกร๊ก~

“พี่เตอร์ เอ้า! …พี่เตอร์ไปไหนของเขานะ” เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็พบว่าภายในห้องว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่ไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ

“ไง มาทำอะไรห้องบอส”

เสียงทักทายของเมษาทำให้ลูกพีชหันขวับมามองด้านหลัง มือเรียวดึงประตูปิดห้องทำงานโดยอัตโนมัติพร้อมส่งยิ้มให้เมษา เมษาเป็นพนักงานพีอาร์สาวที่เป็นที่นิยมที่สุดในผับนี้รองจากไต้ฝุ่น หล่อนสวยและเก่งจนลูกพีชนับถือเป็นไอดอล

“แหมมม วันนี้แต่งตัวสวยนะคุณน้อง”

“พี่เมจำพีชได้ด้วย?” ใบหน้าจิ้มลิ้มแต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางเข้มจัดจนกลายเป็นคนละคนกับผู้หญิงหัวฟูเมื่อกลางวันลิบลับ ทำให้ลูกพีชมั่นใจในตัวเองและหยอกล้อเมษาไปอย่างนั้น เธอเองก็สวยในแบบของเธอและเธอคาดว่าถ้าพัตเตอร์เห็นเธอแต่งองค์ทรงเครื่องครบเขาจะเปลี่ยนใจยอมให้เธอเป็นสาวบริการอย่างที่เธอต้องการ “จะมาเจรจาเรื่องงานค่ะ เมื่อเช้าลองเจรจาแล้วไม่ผ่าน นี่ก็เลยมาอย่างเต็มยศเลย”

“เจรจาปากเปล่า?”

“ใช่ค่ะ มีโอกาสก็เลยลองคุยดู ตอนนี้ว่าจะมาคุยใหม่ แบบยัดเยียดค่ะ แต่งตัวมาพร้อมทำงานเลย”

“บอสติดแขกผู้หลักผู้ใหญ่อยู่ห้องVVIPคุยกันตั้งแต่สองทุ่มแล้ว ตอนนี้ยังไม่เลิกเลย”

“อ้าว แล้วอีกนานไหมคะ อย่าบอกนะว่าพีชจะมาเก้ออีกน่ะ”

“เห็นพี่ธนาบอกว่าต้องรออีกชั่วโมงหนึ่ง เอาแบบนี้ไหม ระหว่างรอบอสน่ะไปเถลไถลกันก่อนไหม อีฝุ่นเปิดโต๊ะคั่วผู้ชายแล้ว ลองไปคั่วผู้ชายสักคนให้บอสเห็น ของอย่างนี้ต้องลงสนามจริงถึงจะบอกได้ว่าผ่านหรือไม่ผ่าน”

“จริงด้วย น่าสนใจทำไมพีชคิดไม่ได้นะ”

“เอางี้ เดี๋ยวให้อีฝุ่นแบ่งแขกให้”

“ไปค่ะ ไป” ลูกพีชดีใจจนเนื้อเต้น เพื่อนร่วมงานแต่ละคนใจดีกับเธอเสมอแม้จะรู้จักกันไม่นาน

“พี่จะบอกให้นะ การจะเชียร์แขกเนี่ยต้องลดความเป็นตัวเองลงแล้วใส่ความแรดเข้าไปเยอะๆ แค่นี้แขกก็ติดแล้ว” เมษาอธิบายพร้อมพามายังโต๊ะที่ไต้ฝุ่นนั่งอยู่กับผู้ชายหลายคน “แล้วจะบอกอะไรให้ ถ้าอยากกินอะไรแพงๆ นะ ขอผู้ชายได้ พี่กับอีฝุ่นนะ หลอกกินกับแกล้มแขกจนอิ่มประหยัดไปได้หลายมื้อ นี่คือหนทางรวยวิธีแรก”

“พอดีเลย ตอนนี้พีชหิวมาก น่าจะกินได้เยอะอยู่”

“งั้นต้องเอาให้คุ้ม” เมษาส่งยิ้มให้ลูกพีชก่อนจะกระซิบกระซาบกับไต้ฝุ่น ซึ่งจบการสนทนาไต้ฝุ่นก็เว้นว่างที่รอต้อนรับสมาชิกใหม่

“เสี่ยขา คนนี้ชื่อน้องลูกพีช เป็นเด็กใหม่ค่ะ”

“สวัสดีค่ะ ลูกพีชค่ะ” หญิงสาวหย่อนสะโพกตรงที่ว่างข้างไต้ฝุ่น เธอไหว้ผู้ชายวัยกลางคนรายหนึ่งพร้อมยิ้มสดใส เขาดูสนใจเธอมากกว่าชายผู้อื่น “เพิ่งมาทำงานใหม่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” ลูกพีชเริ่มงานด้วยการยกแก้วไปชนกับแก้วของอีกฝ่าย

การเป็นคนคุยเก่งของลูกพีชทำให้บทสนทนากับแขกลื่นไหลและเป็นที่ถูกใจของแขกจนเธอได้ทิปมากมาย มีอย่างเดียวที่เธอทำได้ไม่ดีนั่นคือการดื่มของมึนเมา แต่เพราะเงินมันเลยทำให้เธอต้องฝืนดื่มมันเข้าไปจนกระทั่งเธอเริ่มไม่ไหว

“พี่เตอร์~” ลูกพีชส่งเสียงเรียกเจ้านายที่เพิ่งเดินผ่านไป ทั้งที่เขาไม่เห็นเธอด้วยซ้ำ หากว่าเขาดูกล้องวงจรปิดเขาคงรู้ว่าเธอบริการดีแค่ไหน แต่เธอถ่ายคลิปไว้แล้ว เขาสมควรได้เห็นมัน

“พีช เมามากแล้ว กลับบ้านไปนอนไหม” เมษารั้งแขนเด็กสาวไม่ให้ไป แต่ความตั้งใจที่มีของลูกพีชพุ่งทะยานถึงขีดสุด ไม่มีอะไรมาหยุดได้

“ไม่อาววว พีชติดลม จาไปคุยกับพี่เตอร์เดี๋ยวนี้~ ตอนนี้~ พีชจะเป็นดาวเด่นประจำผับให้ได้~”