ตอนที่ : 5 อริวัยเยาว์

ตอนที่ : 5 อริวัยเยาว์

3

อริวัยเยาว์

          นางพิมพ์พรกลับบ้านมาในตอนเย็น และซื้อกับข้าวเข้ามาฝากลูกชายทั้งสองคนด้วย หญิงสูงวัยเพิ่งรู้ว่าคริษฐ์หยุดงานในวันนี้ ส่วนเตชัสลูกชายคนเล็กก็เพิ่งได้ฤกษ์กลับมานอนบ้านวันนี้เช่นกัน หลังจากไปซุกตัวอยู่กับสาวสวยคนไหนสักคนเมื่อหลายวันที่ผ่านมา

          “คริษฐ์อยู่บ้านเมื่อเช้าถ้างั้นก็ต้องเห็นน้องแล้วใช่ไหม” คนเป็นแม่ทำสีหน้าตื่นเต้นแทนลูกชาย

          “น้อง ? ใครครับแม่” เตชัสตักข้าวเข้าปากระหว่างถามมารดาไปด้วย

          “รุ้งพรายไงเตจำน้องได้ไหม ลูกสาวอำไพบ้านข้าง ๆ นี่ไง หนูรุ้งกลับมาอยู่กับแม่แล้วนะ แม่ก็เพิ่งรู้จากอำไพว่าพ่อของหนูรุ้งเสียแล้ว หนูรุ้งก็ยกบ้านและที่ดินให้เมียใหม่ของพ่อไป ตัวหนูรุ้งก็ตั้งใจกลับมาอยู่กับแม่ที่นี่” ได้ยินคำบอกเล่าจากมารดา หนุ่มหล่ออย่างเตชัสก็นึกสนุกขึ้นมาในทันที รีบหันไปมองหน้าพี่ชายตัวเอง

          “งานเข้าพี่คริษฐ์แน่ ๆ ยัยตัวแสบกลับมาแบบนี้ บ้านอันแสนสงบของเราได้พังพินาศแน่นอน”

          “ตาเตไปว่าน้องแบบนั้นได้ยังไง หนูรุ้งเขาโตแล้วนะเตไม่ใช่เด็ก ๆ ที่จะมาวิ่งตามตื๊อพี่ชายเราเหมือนเมื่อก่อน”

          “แม่ครับ ยัยรุ้งนั่นปีศาจชัด ๆ ต่อหน้าแม่ก็สุภาพเรียบร้อย น่ารักน่าเอ็นดู ถ้าได้เห็นธาตุแท้แม่จะสยองผมนี่เจอมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน จริงไหมพี่คริษฐ์” เตชัสหันไปยักคิ้วให้พี่ชาย

          “ไม่รู้สิ ต้องดูไปนาน ๆ” คริษฐ์ยอมรับว่ายังดูหญิงสาวไม่ออกในเวลานี้ ห่างกันไปตั้งเจ็ดปีอะไร ๆ มันก็เปลี่ยนไปตามเวลา

          “แหมพี่คริษฐ์พูดเหมือนไม่รู้จักยัยนั่น ระวังเหอะอย่าให้เข้าห้องนอนพี่คริษฐ์ได้ก็พอ ไม่งั้นปวดหัวแน่”

          “ตาเต นี่เห็นน้องเป็นคนยังไงนะลูกไม่เอาแล้วกินข้าว ๆ” นางพิมพ์พรอดดุลูกชายไม่ได้ รีบตัดบทให้ทั้งคู่สนใจกับอาหารตรงหน้าแทนการนินทาลูกสาวเพื่อนบ้าน

          “แม่นะแม่ไม่เคยทันเหลี่ยมยัยรุ้งนั่นสักที” เตชัสหันไปบ่นเบา ๆ กับพี่ชาย คนเป็นแม่เลยค้อนแล้วค้อนอีก

          “แม่รู้แม่เห็นหมดแหละเต หนูรุ้งออกจะน่ารักไม่ได้ร้ายอย่างที่เราเข้าใจสักหน่อย”

          “นั่นปะไร แม่ไม่ทันเกมยัยรุ้งจริง ๆ”

          “พอแล้วเต เลิกพูดถึงคนอื่นสักทีกินเข้าไปข้าวน่ะ” คริษฐ์ปรามน้องชายช่วยมารดาบ้าง เขาเข้าใจความรู้สึกของน้องชายได้เป็นอย่างดี แต่ก็เห็นใจมารดาที่ถูกมารยาของรุ้งพรายลวงตาไว้

          หลังกินข้าวมื้อค่ำกันเสร็จแล้วเตชัสก็เป่ายิ้งฉุบแพ้พี่ชาย หน้าที่ล้างจานจึงต้องตกเป็นของคนแพ้ เพราะคริษฐ์ไม่ยอมให้มารดาต้องมาล้างจานให้เขากับน้องชาย ระหว่างนี้เขาจึงมีเวลาว่างได้คุยกับท่าน

          “คริษฐ์แม่ขอได้ไหมลูก”

          “อะไรครับแม่จู่ ๆ ก็มาบอกว่าขอได้ไหม” คริษฐ์หันไปมองมารดาแล้วขมวดคิ้วอย่างสงสัย

          “ก็เรื่องหนูรุ้งไง”

          “ทำไมครับแม่” ไม่ทันไรรุ้งพรายก็นำความกลัดกลุ้มมาให้มารดาของเขาแล้วเหรอ

          “มันผ่านมาหลายปีแล้วนะลูก อะไรที่น้องทำไม่ดีก็ลืม ๆ ไปบ้างเถอะ แม่ว่าตอนนี้หนูรุ้งคงจะโตพอรู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควรได้แล้ว”

          “แล้วแม่จะขออะไรผมครับ”

          “ก็ขอให้คริษฐ์เอ็นดูน้องเหมือนตอนเด็ก ๆ จะได้ไหม ไม่ต้องไปตั้งแง่รังเกียจรังงอนน้องแบบเมื่อก่อนได้ไหมลูกสงสารน้องเพิ่งเสียพ่อมา”

          “ไม่รู้สิครับแม่ ถ้ารุ้งยังเป็นเหมือนเดิมผมก็ไม่รู้จะเอ็นดูได้ไหม” คริษฐ์เองก็แบ่งรับแบ่งสู้ไว้ก่อน

          “เปิดตาเปิดใจมองน้องใหม่นะลูก”

          “ผมจะพยายามครับแม่” เขายิ้มให้มารดาแต่ไม่รับปากท่านในทันทีว่าจะเอ็นดูน้องน้อยคนเดิมได้ไหม ความโกรธเกลียดยังคงฝังลึกลงในใจ อดีตนั้นรุ้งพรายทำตัวน่าเอือมระอาจนเขาหน่ายใจที่จะต้องคอยปราม

          เตชัสหนุ่มวัยยี่สิบแปดปี หลังเรียนจบก็เข้าทำงานกับพี่ชายในบริษัทซึ่งทำธุรกิจจำหน่ายสินค้าเกี่ยวกับการออกกำลังกาย เตชัสได้เป็นนายแบบของบริษัทเพราะรูปลักษณ์ค่อนข้างเหมาะกับผลิตภัณฑ์ ชายหนุ่มจึงเป็นที่รู้จักในวงกว้างมากกว่าพี่ชาย ซึ่งมักจะซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังการทำงานเสียส่วนใหญ่ ในอดีตนั้นเตชัสมักจะอิจฉาพี่ชายเรื่องรุ้งพราย เพราะเขาชอบความน่ารักของหญิงสาว ทว่าถูกเจ้าตัวเมินเฉยใส่บ่อยครั้ง จากความชอบได้แปรเปลี่ยนเป็นไม่ชอบเข้ามาแทนที่ ขัดขวาง ก้างขวางคอ หรืออะไรที่ทำให้รุ้งพรายเจ็บใจเขาก็จะสนใจทำเป็นพิเศษ เพราะทำแล้วรู้สึกสนุกและสะใจนั่นเอง

          เรื่องราวของรุ้งพรายได้ห่างหายไปจากชีวิตถึงเจ็ดปีเต็ม กลับมาคราวนี้เตชัสก็นึกสนุกอยากจะแกล้งยัยเด็กแก่แดดนั่นให้รู้สำนึก จะว่าไปตัวเขาก็ดึงดูดสตรีเพศอยู่ไม่น้อย จะหว่านเสน่ห์แล้วเขี่ยทิ้งแบบไม่ไยดีบ้างคงจะสนุกอยู่ไม่น้อย

‘เมื่อก่อนมองพี่เป็นมดเป็นปลวกดีนัก อยากรู้ตอนนี้จะทำหน้ายังไงเวลาเห็นพี่’

คนมั่นใจในรูปร่างหน้าตาของตัวเองคิดอย่างผยอง เริ่มต้นวางแผนร้าย ๆ ด้วยการเข้าไปกดกริ่งประตูบ้านของนางอำไพวันรุ่งขึ้น

“สวัสดีครับน้าอำไพ”

“เตมีอะไรกับน้าหรือเปล่าลูกมาแต่เช้าเชียว” นางอำไพแปลกใจเป็นอย่างมาก ปกติแล้วเตชัสแทบไม่เคยกดกริ่งหน้าบ้านของตน นับจากลูกสาวคนสวยได้ย้ายไปอยู่กับบิดา

“ได้ข่าวว่ารุ้งกลับมาอยู่ที่นี่แล้ว เลยกะจะมาเยี่ยมครับน้าอำไพ อีกอย่างแม่วานให้เอาเงินค่าทำความสะอาดมาให้ด้วย” จริงแล้วมารดาของเตชัสไม่ได้วาน แต่เป็นเขาเองที่เข้าไปเสนอหน้าว่าจะเอาเงินมาให้

“ขอบใจจ้ะ เข้ามาก่อนสิ รุ้งยังไม่ตื่นนอนเลยเต เมื่อวานทำความสะอาดคนเดียวคงเพลียหนักนี่น้าว่าจะแบ่งเงินค่าจ้างให้รุ้งด้วยนะ”

“ดีครับ” เตชัสมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่เห็นหน้าของรุ้งพราย แต่ก็อดแปลก ๆ ไม่ได้กับการที่หญิงสาวทำงานบ้านเป็น รุ้งพรายในความทรงจำของเตชัสคือยัยเด็กจอมเซี้ยว เอาแต่ใจตัวเอง งานบ้านไม่แตะ ความเป็นกุลสตรีคือศูนย์ ชักอยากเห็นตอนจับไม้กวาดกวาดบ้านเสียแล้วสิ

“เข้าบ้านก่อนไหมเต น้าทำขนมให้ลูกค้าพอดี รองท้องก่อนไหมลูก”

“เอ่อ ไม่ดีกว่าครับน้าอำไพ ผมมีธุระไปทำข้างนอกพอดีเอาไว้วันหลังผมมาขอขนมน้าอำไพกินนะครับ”

“เอาสิ มาได้ทุกเมื่อเหมือนตอนเด็ก ๆ ก็ได้น้ายินดีต้อนรับจ้ะ”

“ขอบคุณครับ ผมกลับก่อนนะครับ” เตชัสยกมือขึ้นไหว้แล้วเดินกลับไปทางประตูหน้าบ้านเหมือนเดิม

นางอำไพยิ้มอ่อน ๆ บนใบหน้า นานมากแล้วที่สองบ้านไม่ได้ไปมาหาสู่กันเช่นในอดีต อาจเป็นเพราะฐานะที่แตกต่างกันมากขึ้นหรือว่าความสัมพันธ์ของลูก ๆ ไม่เหมือนเดิม ต่างคนต่างโตความสัมพันธ์ก็ยิ่งห่างกันไป วันนี้นางอำไพเริ่มมองเห็นสายใยของสองครอบครัวกำลังจะถักทอขึ้นมาใหม่ จากการกลับมาของลูกสาวของตนนั่นเอง

เตชัสเดินกลับเข้าบ้านด้วยสีหน้าผิดหวัง เพราะไม่ได้เห็นหน้า  รุ้งพรายอย่างที่ตั้งใจ เขาเห็นพี่ชายกำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ในห้องนั่งเล่นจึงเข้าไปชวนคุยด้วย

“พี่คริษฐ์แม่ไปไหนแล้วล่ะ ไม่เห็นรถตั้งแต่เช้า”

“วันหยุดแม่ก็ไปสมาคมกับเพื่อน ๆ ของแม่นั่นแหละ เห็นว่าวันนี้มีกิจกรรมไปทำบุญกับเด็กยากไร้” คริษฐ์ตอบน้องชายสายตาก็จ้องรายการสารคดีชื่อดังไปด้วย

“วันหยุดไม่มีอะไรทำน่าเบื่อ”

“วันนี้มาแปลก อยู่บ้านได้ด้วยปกติมีนัดกับสาว ๆ ไม่เว้นแต่ละวัน”

“สาว ๆ ช่วงนี้ไม่เร้าใจเลยพี่คริษฐ์”

“เบื่อแล้วว่างั้น”

“งั้นมั้งเจอแต่แบบเดิม ๆ มันก็เซ็งน้า วิ่งเข้าหาผมเหมือนพวกปลิงดูดเลือดก็ไม่ปาน”