ตอนที่ : 6 อริวัยเยาว์ 2

ตอนที่ : 6 อริวัยเยาว์ 2

“เมื่อก่อนเห็นชอบนักชอบหนา ตอนนี้ทำมาบ่นว่าเขาเป็นปลิง ก็ปลิงพวกนี้ไม่ใช่เหรอที่ทำให้แกมีความสุขในแต่ละวัน” คริษฐ์หันมาส่ายหน้าใส่น้องชาย เขาเข้าใจในความสัมพันธ์ของเหล่าผีเสื้อแสนสวยกับน้องชายของตนเป็นอย่างดี รักสนุกแบบไม่คิดผูกพัน

“อันนั้นยอมรับแต่นานวันเข้ามันก็เบื่อนะพี่คริษฐ์ นี่ผมเข้าใจความรู้สึกพี่คริษฐ์ตอนถูกยัยรุ้งตามเกาะเป็นเงาเลยนะเนี่ย” เตชัสอดที่จะพาดพิงหญิงสาวบ้านข้างเคียงไม่ได้ คนเป็นพี่ชายชะงักเล็กน้อยหลังได้ยินชื่อของรุ้งพราย

“ทำไมดูเตสนใจรุ้งขึ้นมาเป็นพิเศษ”

“ไม่ได้สนใจเป็นพิเศษสักหน่อยพี่คริษฐ์ก็พูดไป” กระทั่งตอนนี้สีหน้าของเตชัสก็ดูยิ้ม ๆ แบบที่คนเป็นพี่เห็นแล้วก็ต้องแปลกใจ

“เมื่อกี้ไปไหนมาพี่เห็นเดินเข้ามาจากประตูหน้าบ้าน” คริษฐ์ตั้งคำถามใหม่

“ไปหารุ้งพรายมาพี่คริษฐ์” คริษฐ์ถึงกับต้องหันหน้ามาทางน้องชายตรง ๆ

“ไหนว่าไม่ได้สนใจ”

“ก็อยากเห็นยัยเด็กนั่น ไม่ได้เจอกันตั้งนานป่านนี้คง” เตชัสนับนิ้วไปด้วยระหว่างคิด

“ยี่สิบหกแล้วมั้ง”

“ยี่สิบห้า” คนเป็นพี่แก้แทนให้ เตชัสนิ่งไปเล็กน้อยเพราะคนที่จำอายุของรุ้งพรายได้แม่นที่สุดกลับเป็นพี่ชายของเขานั่นเอง

“พี่คริษฐ์จำแม่นนะเนี่ย ยี่สิบห้าจริง ๆ ด้วย” เตชัสคิดใหม่ก็จริงอย่างที่พี่ชายพูดทุกอย่าง เขาเอนหลังพิงพนักโซฟาสายตาก็มองเพดานเหมือนคนมีเรื่องราวให้ขบคิดอยู่ในใจ

“แล้วเจอไหม” นานพอสมควรกว่าที่คริษฐ์จะถามออกมา เพราะรอแล้วรอเล่าน้องชายก็ยังไม่ยอมพูดออกมาสักที

“เจอแต่น้าอำไพพี่คริษฐ์ แกบอกว่ารุ้งนอนอยู่เห็นว่าเหนื่อยจากการทำงานเมื่อวาน คนแบบนั้นทำความสะอาดเป็นด้วย นี่ผมว่าโกหกหรือเปล่าไม่ใช่น้าอำไพทำคนเดียวนะ”

“รุ้งทำจริง ๆ” คนเป็นพี่ก็ยืนยันอีกเสียง

“อ้อ พี่คริษฐ์อยู่บ้านด้วยนี่นา ว่าแต่ยัยนั่นเหมือนเดิมไหมพี่ คริษฐ์ ยังคอยเกาะแข้งเกาะขาพี่คริษฐ์อยู่อีกหรือเปล่า” ดูเตชัสจะสนใจอริยามเยาว์ของตนเป็นพิเศษ มีแววอาฆาตเล็ก ๆ ในดวงตาของเขา

‘ทำไมรุ้งจะต้องรอไปไปว่ายน้ำกับพี่คริษฐ์คนเดียว ไปกับพี่ก็ได้นี่พี่คริษฐ์ไม่ว่าง วันนี้พี่ว่างพอดี’

‘รุ้งไม่อยากไปกับพี่เต จะไปกับพี่คริษฐ์คนเดียว’

กี่ครั้งที่เตชัสต้องเสียหน้าเพราะรุ้งพราย และกี่ครั้งที่ความหวังดีของเขากลายเป็นเรื่องขบขันสำหรับหญิงสาว ความอยากเอาชนะทำให้ชีวิตของเตชัสมีสีสันขึ้นมาทันที

“เจอแค่ไม่กี่นาทีพี่คงบอกไม่ได้หรอกว่ารุ้งเป็นยังไง ต้องดูกันไปนาน ๆ”

“ผมว่าอีกไม่นานหรอกยัยรุ้งคงเผยตัวตนออกมาอีก ตอนนี้อาจจะยังรักษาฟอร์มเอาไว้ก่อน คนเคยเป็นยังไงมันเปลี่ยนไม่ได้หรอกพี่คริษฐ์ พี่คริษฐ์ก็อย่าใจอ่อนซะล่ะ ผมไม่อยากได้พี่สะใภ้เป็นยัยเด็กแก่แดดนั่น”

“ไม่มีวันนั้นหรอกเต” คริษฐ์ค่อนข้างมั่นใจในเรื่องนี้ นั่นก็เข้าทางคนเป็นน้องชายพอดี

“ดีครับ ดีมาก” เตชัสขยิบตาให้พี่ชายก่อนจะเดินผิวปากขึ้นบ้านไปอย่างคนอารมณ์ดี

ฝั่งคนตื่นนอนสายอย่างรุ้งพรายก็กำลังบิดตัวไล่ความขบเมื่อยอยู่บนเตียง ครั้นก้มลงมองตัวเองก็ต้องสะดุ้งเล็กน้อย เพราะคอเสื้อยืดร่นต่ำจนเห็นอกอวบอิ่มทั้งสองข้าง จำได้ว่าตอนขึ้นมานอนนั้นอยู่ในสภาพงัวเงียเต็มที่ รุ้งพรายนอนไม่เคยหลับหากมีเสื้อชั้นในติดตัว จึงได้ถอดออกก่อนนอนทุกครั้ง แต่เพราะสภาพเสื้อยืดตัวยาวที่เธอชอบสวมตอนนอนเป็นประจำ ทำให้คอย้วยจนเห็นไปถึงตับไตไส้พุงเสียหมด แต่กระนั้นหญิงสาวก็ยังชื่นชอบเสื้อนอนตัวนี้เป็นพิเศษ ความเก่าความยุ่ยของมันทำให้เธอหลับสบายกว่าชุดนอนตัวใหม่หลายเท่าตัว

หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วเปิดหน้าต่างออกกว้าง ชอบมองไปยังสนามหญ้าบ้านข้าง ๆ มีต้นไม้น้อยใหญ่เขียวชอุ่มไปหมด เผลอเงยหน้าขึ้นมองชั้นสองของบ้าน เธอรู้ว่าห้องตรงนั้นที่ปิดหน้าต่างสนิทม่านไม่เคยขยับเปิดเป็นห้องของเขา ถ้าคริษฐ์เปิดหน้าต่างแล้วชะโงกหน้าออกมาก็คงได้มองสบสายตากับเธอ

‘คิดบ้า ๆ น่ารุ้งพี่คริษฐ์ไม่ว่างมาเล่นสบตากันเหมือนตอนเด็ก ๆ หรอก’

เพราะเมื่อก่อนบ้านสูงระดับเดียวกัน ไม่ได้สูงต่ำชัดเจนแบบนี้ บ่อยครั้งที่คริษฐ์เปิดหน้าต่างออกมาแล้วจะเห็นเธอทำหน้าแป้นแล้นรออยู่ตรงหน้าต่างของตัวเอง คิดแล้วก็ยกมือขึ้นสางเส้นผมที่หยักเป็นลอนใหญ่ของตัวเองให้เข้าที่ และกว่าแม่บ้านของนางพิมพ์พรจะกลับมาเธอกับมารดาต้องไปทำความสะอาดที่บ้านโน้นอีกสองครั้ง รีบอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อลงไปดูมารดาด้านล่าง

“ลงมาแล้วเหรอรุ้งแม่มีขนมไว้ให้ลูกรองท้องด้วยนะ” นางอำไพเตรียมโต๊ะอาหารเช้าและของหวานไว้สำหรับลูกสาว

“รุ้งว่าจะมาช่วยแม่สักหน่อย แต่ตื่นไม่ทันเลย”

“ไม่เป็นไรหรอกรุ้งแม่ทำจนชินแล้ววันนี้ออเดอร์ขนมน้อย แม่ทำแป๊บเดียวก็เสร็จ มากินข้าวกัน”

“ค่ะแม่ เดี๋ยวรุ้งช่วยตักข้าวนะแม่” หญิงสาวกุลีกุจอไปตักข้าวใส่จานให้มารดา เผลอมองขนมตะโก้ของท่านไปด้วย

“แม่ทำตะโก้สองวันติดเลยเหรอคะ”

“จ้ะ พอดีออเดอร์มามีแต่ตะโก้ แม่ก็เลยทำแต่ตะโก้นี่แหละ เปลี่ยนไส้ใหม่เอา”

“นี่ค่ะข้าวแม่” รุ้งพรายยกจานข้าวไปตรงหน้าของมารดา มองกับข้าวฝีมือท่านอย่างตื่นตาตื่นใจก่อนจะหลับตาลงแล้วสูดกลิ่นอาหารเข้าปอดลึก ๆ

“ทำเป็นไม่เคยกินข้าวฝีมือแม่นะรุ้ง ดูทำหน้าเข้า” คำพูดของมารดาทำให้รุ้งพรายรู้สึกผิดขึ้นมา

“นานมากแล้วที่รุ้งไม่ได้มาหาแม่ แม่โกรธรุ้งไหมคะ”

“ไม่โกรธหรอก ยังไงเราก็เห็นหน้ากันเกือบทุกวันอยู่แล้วนี่” นางอำไพกับลูกสาวติดต่อกันผ่านทางวิดีโอคอลเป็นประจำ นาน ๆ ทีนางถึงจะลงไปเยี่ยมลูกสาวที่โน่น แต่ก็ไม่ได้พักที่บ้านของอดีตสามี เป็นการไปพักในโรงแรมแล้วให้ลูกสาวพาเที่ยวแทน เพราะไม่อยากสร้างความลำบากใจให้ครอบครัวใหม่ของอดีตสามีนั่นเอง

“อ้อ เมื่อกี้นี้พี่เตเขามาหารุ้งด้วยนะ”

“พี่เต พี่เตชัสนั่นเหรอแม่” รุ้งพรายหรี่ตาแบบสงสัย ปกติเธอกับเขาก็ไม่ค่อยจะกินเส้นกันเท่าไหร่ ทำไมวันนี้ถึงอยากเจอเธอ

“ใช่ บอกว่าอยากเจอรุ้งแต่แม่บอกรุ้งยังไม่ตื่นเลยขอตัวกลับก่อน”

“จะมาหาเรื่องรุ้งหรือเปล่าก็ไม่รู้” หญิงสาวบ่นอุบ

“จากกันไปตั้งเจ็ดปียังจะหาเรื่องกันอยู่อีกเหรอรุ้ง แม่ว่าไม่ใช่มั้ง”

“แม่ไม่รู้อะไร พี่เตอ่ะเกลียดรุ้งจะตายไป ถ้ามาหานี่คงตั้งใจมาหาเรื่องชัวร์” รุ้งพรายค่อนข้างมั่นใจในความคิดเชิงลบของตัวเอง

“ไม่หรอกอย่าไปคิดแบบนั้นสิ พี่เตเขาอาจมาดีก็ได้ลูก แม่ยังชวนให้กินขนมด้วยกันอยู่เลยนะแต่คงไม่ว่างเห็นว่ามีธุระไรงี้แหละ”

“ดีแล้วรุ้งก็ไม่ได้อยากเจอเท่าไหร่หรอก”

“เอา ๆ ไม่อยากเจอก็ไม่เจอกินข้าวต่อเถอะรุ้ง”

“ค่ะแม่”

มื้อเช้าของวันนี้เต็มไปด้วยความอบอุ่นของสองแม่ลูก นานเท่าไหร่แล้วนะที่รุ้งพรายไม่ได้ยิ้มออกมาจากใจจริงเหมือนในวันนี้ เธอเลือกแล้วว่าชีวิตที่เหลือต่อจากนี้จะใช้เพื่อดูแลมารดาของเธอเอง จะรักษาความสุขนี้เอาไว้ไปนาน ๆ