รู้ว่าผิดแต่ยังรัก

ร่างสูงเดินตรงไปที่คฤหาสน์หลังเล็กด้วยอารมณ์โกรธ ยิ่งเข้าไปใกล้ก็ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะอย่างเบิกบานใจของเจ้าของคฤหาสน์

" วันนี้นะคะลูกสะใจมากเลย ป่านนี้ผิวหนังยัยนั่นคงถลอกปอกเปิกไปหมดล่ะ " มากาเร็ตหัวเราะเสียงดังหารู้ไม่ว่ากำลังจะนำภัยมาสู่ตัว

" ทำไมลูกไม่เอาน้ำชาเทใส่หน้าไปเลยล่ะ หน้าสวยๆจะได้แหกไปเลย " ลิเดียพูดสนับสนุน

" อุ้ย! นั่นสิค่ะ ลูกลืมคิดไป น่าเสียดายจริงๆรู้งี้เทราดหน้ามันจะดีกว่า " สิ้นเสียงพูดสองแม่ลูกก็หัวเราะอย่างชอบใจ คิดจะเข้ามาเป็นนายหญิงของตระกูลลูอิซไม่ใช่เรื่องง่ายขนาดนั้นหรอก

" กำลังพูดถึงใครอยู่หรอ ดูสนุกเชียว " เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขัดจังหวะขึ้น ลิเดียและมาการเร็ตหุบยิ้มฉับ เส้นขนพากันลุกเกรียวอย่างพร้อมเพรียง เพราะแค่ได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าเป็นใคร

" มาคอส! " 

" ใช่..ฉันเอง ตกใจอะไรกัน " 

" ปะ เปล่า " มากาเร็ตปฏิเสธหน้าซีด

" หรอ...วันนี้ฉันได้ยินเรื่องสนุกๆมาด้วยสิ รู้ไหมว่าเรื่องอะไร " ร่างสูงทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาหรู มือหนาลูบไล้โซฟาเนื้อดีอย่างแผ่วเบา สงสัยที่ผ่านมาเขาคงจะเลี้ยงพวกคนไร้ประโยชน์ไว้ดีเกินไปสินะ ให้กินดีอยู่ดีแต่กลับแว้งกัดเจ้าของ มันน่าจับถอนฟันให้ร่วงหมดปากจริงๆ

" ไม่รู้ ฉันไม่ได้ออกไปไหนจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ " มากาเร็ตเฉไฉ หรือว่ายัยผู้หญิงตระกูลคอทลินจะไปฟ้องมาคอส แต่ถึงฟ้องก็ไม่น่าเป็นไร ยังไงมาคอสก็เกลียดยัยนั่นอยู่แล้วนี่หน่า

" ไม่ได้ออกไปไหนจริงๆหรอ ทำไมฉันได้ยินมาว่าเธอกับแม่แวะไปที่คฤหาสน์ใหญ่มาล่ะ " ชายหนุ่มฉีกยิ้มร้ายเล่นเอาสองแม่ลูกขนลุกด้วยความหวาดกลัว 

" ฉันกับลูกก็แค่ไปเยี่ยมนายหญิงมาก็เท่านั้น ทำไม..ยัยนั่นไปฟ้องอะไร แกต้องรู้ไว้นะมาคอสว่าฉันมีศักดิ์เป็นแม่เลี้ยงแก จะทำอะไรก็เกรงใจฉันกับพ่อแกด้วย " ลิเดียรีบกางปีกปกป้องลูกสาวทันที

" แม่เลี้ยงหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า เห็นแก่หน้าพ่อฉันหรอ คิดว่าฉันจะเห็นแก่หน้าพ่อรึไง! รู้ไว้นะว่าที่ฉันเก็บเธอสองแม่ลูกไว้เพราะคิดว่าจะมีประโยชน์ แต่ถ้าวันๆทำแต่เรื่องไร้ประโยชน์แบบนี้ฉันก็ไม่เลี้ยงไว้ให้เสียข้าวสุกหรอก " ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนพลางกระชากแขนบางของมากาเร็ตมาด้วยแรงมหาศาล เขาลากเธอออกมากลางห้องโถงแล้วโยนลงพื้นอย่างไม่ลังเล

" กรี๊ดดดดด คุณแม่! คุณแม่ช่วยลูกด้วยค่ะ " มากาเร็ตกรีดร้องเสียงดัง มือบางปัดป่ายขอความช่วยเหลือจากมารดา ลิเดียเมื่อเห็นลูกเจ็บก็แทบอยากถลาเข้าไปช่วย แต่ติดตรงที่บอดี้การ์ดชายหนุ่มยืนขวางเอาไว้

" ฉันจะให้โอกาสเธอทำเองนะมากาเร็ต ทำเองจะได้ไม่เจ็บตัวมาก " มาคอสกระดิกนิ้วเรียกสาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างนอกให้เข้ามา ในมือถืออ่างน้ำที่มีไอร้อนลอยออกมาไม่หยุดพร้อมกับวางลงตรงหน้าหญิงสาว เมื่อได้เห็นสิ่งที่อยู่ในอ่างมากาเร็ตก็ทำตาโตพร้อมกับกรีดร้องของความเมตตา

" มาคอส อย่า อย่าทำฉันเลย ต่อไปนี้ฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว " 

" เธอรู้หรอว่าฉันจะให้เธอทำอะไร " ชายหนุ่มถามเสียงเย็นชา 

ทำไมเธอจะไม่รู้ แค่เห็นสิ่งที่อยู่ในอ่างเธอก็รู้แล้วว่ามาคอสกำลังแก้แค้นแทนภรรยาสาวที่นอนเจ็บอยู่ แต่สิ่งที่เธอไม่เข้าใจก็คือมาคอสเกลียดคอทลินนักไม่ใช่หรอ ถ้าเขาเกลียดเขาต้องยินดีและมีความสุขกับสิ่งที่เธอทำสิ ไม่ใช่ตามมาล้างแค้นเธอแบบนี้

" มาคอส นายอย่าลืมนะว่าพวกคอทลินทำมารีน่าตาย ส่วนยัยนั่นก็เป็นน้องสาวของคนที่ทำให้น้องนายตาย นายควรจะยินดีและมีความสุขไปกับฉันสิ ไม่ใช่มาทำกับฉันแบบนี้! " มากาเร็ตพูดทั้งน้ำตา

มาคอสนิ่งเงียบไป ไม่ใช่เขาจำไม่ได้ว่าตัวเองเกลียดคอทลิน ไม่ใช่จำไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือคนของตระกูลคอทลินคือคนที่ทำให้มารีน่าตาย เขารู้ทุกอย่าง แต่เขาก็ไม่สามารถเฉยชาเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นบาดเจ็บได้

" ฉันรู้! ไม่ต้องมาย้ำ! ฉันรู้ดีทุกอย่าง แต่คนที่จะทำให้ผู้หญิงคนนั้นเจ็บได้มีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น คนอื่นไม่มีสิทธิ์ " พูดจบมาคอสก็ยกอ่างน้ำขึ้นด้วยแรงทั้งหมดที่มี เขาโยนอ่างน้ำลงไปตรงหน้าหญิงสาวทำให้น้ำในอ่างทั้งหมดหกกระจายบนพื้น บางส่วนก็รดบนเนื้อตัวของหญิงสาวเป็นแผลบริเวณกว้าง

" กรี๊ดดดดด ร้อนนน คุณแม่ช่วยลูกด้วยค่ะ กรี๊ดดดด " มาการเร็ตกรีดร้องเสียงหลง 

" กรี๊ดดด มาการเร็ตลูกแม่ " ลิเดียถลาลงมาหาลูกสาวคนสวย ยังไม่ทันทำอะไรมากาเร็ตก็เป็นลมล้มพับไปก่อน คฤหาสน์หลังเล็กถึงคราวกลหล ลิเดียรีบสั่งให้ตามหมอประจำตระกูลมาดูแลลูกสาวคนสวยทันที ในขณะที่สาวใช้ก็ช่วยกันปฐมพยาบาลเจ้านายกันจ้าละหวั่น

มาคอสมองดูภาพตรงหน้าอย่างไร้อารมณ์ พลางหันหลังเดินกลับคฤหาสน์ความความรู้สึกที่หนักอึ้ง วันนี้รู้ทั้งรู้ว่าไม่ควรมาเขาก็ยังมา รู้ทั้งรู้ว่าไม่ควรห่วงเขาก็ยังห่วง แล้วแบบนี้เมื่อไหร่เขาจะทำใจแก้แค้นตระกูลคอทลินได้ลง  

.

.