Chapter 10

Chapter 10

พูดแค่นี้จันทร์สุดาเข้าใจแล้วว่า เขาต้องการส่งเธอถึงหน้าบ้าน เธอไม่พูดอะไรต่อ จนกระทั่งเขากำลังเลี้ยวรถเข้าซอยย่อย

          “คุณเติร์ดจอดตรงต้นก้ามปูนะคะ”

          “นี่มันกี่ทุ่มแล้วแม่คุณ แถมไฟทางก็ห่างกันมองไม่ค่อยเห็น  ฉันจะเห็นต้นก้ามปูได้ยังไง” ดูเหมือนว่า จันทร์สุดาพูดอะไรก็ไม่เข้าหูเตมินทร์เลย เวลานี้เธอเศร้าหนักมาก “แล้วไอ้ต้นก้ามปูที่ว่ามันอยู่ทางซ้ายหรือขวามือ”

          “ซ้ายมือค่ะ จอดตรงตีนสะพานก็ได้ค่ะ”

จันทร์สุดาบอกแบบนี้เขาน่าเข้าใจ ถ้าไม่เข้าใจอีกก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว เตมินทร์ขับรถไปอีกยี่สิบเมตร รถยนต์หรูก็จอดนิ่ง

          “บ้านเธอหลังไหนล่ะ” เตมินทร์ถาม

          “ต้องเดินเข้าไปในซอยนี้ค่ะ รถเข้าไปไม่ได้ เข้าได้แค่จักรยานกับมอไซร์ค่ะ” เธอบอกขณะปลดเข็มขัดนิรภัย “ขอบคุณคุณเติร์ดมากค่ะที่มาส่งสุดา”

          “เดินเข้าไปลึกไหม”

          “ประมาณสามร้อยเมตรค่ะ”

          “เดี๋ยวฉันเดินไปส่ง”

          “ไม่เป็นไรค่ะ สุดาเดินเข้าบ้านเองได้ค่ะ แค่นี้ก็เกรงใจคุณเติร์ดมากแล้วค่ะ” จันทร์สุดารีบพูด

          “เธอนี่ยังไงนะ ฉันบอกว่าจะเดินไปส่งก็ตามนั้นสิ พูดมากอยู่ได้” เธอโดนดุไปหนึ่งกรุบ “เอ้า...รีบลงจากรถสิ ฉันจะได้หมดหน้าที่สักที”

          เตมินทร์ทำเสียงหงุดหงิดใส่ จันทร์สุดารีบลงจากรถทันที ไม่อยากให้เขาไม่พอใจมากไปกว่านี้ เส้นทางไปบ้านจันทร์สุดา ตรงกลางเป็นคลองขนาดความกว้างห้าถึงหกเมตร เดินไปราวเจ็ดสิบเมตรถึงจะมีบ้านคน ที่ปลูกต่อๆ กันยาวเหยียด มีแสงไฟนำทางเป็นระยะ แต่สรุปได้ว่า ค่อนข้างมืด

          “เธอเดินมืดๆ แบบนี้ทุกวันเหรอ”

          “ถ้าวันไหนไม่มีงานพิเศษ ทางนี้ก็จะมีคนเดินไปเดินมาตลอดค่ะ ตอนนี้มืดแล้วคนเลยไม่มี” เตมินทร์กระตุกยิ้มกับคำว่า งานพิเศษ ของจันทร์สุดา เพราะรู้ดีว่าคืออะไร

          “สุดาแขกเยอะค่ะ หลายคนต่อคืนก็มีนะคะ เยอะกว่าพี่สาวตัวเองซะอีก” เป็นคำบอกเล่าจากฤดีที่ใส่ไคล้จันทร์สุดา “ที่ได้มาร้องเพลงที่นี่ คงเป็นเพราะคุณทิม หุ้นส่วนของคลับที่สุดาไปอ่อยน่ะค่ะ เพราะรู้ว่า นักร้องที่นี่เงินดี ทิปหนักด้วยเลยอยากเข้ามาทำงาน”

          ความที่ไม่ชอบหน้าจันทร์สุดาเป็นทุนเดิม และรู้เรื่องจันทร์สุดามาจากรัตนาพร มารดาวัชรีพรว่า ไม่อยากให้คบหากับลูกสาว เพราะจันทร์สุดาทำงานพิเศษในคลับ ซึ่งนางมองว่า งานพิเศษที่ว่านี้คืองานอย่างว่า เตมินทร์จึงเชื่อคำพูดฤดี

          “เธอรู้ใช่ไหมว่าแทคสน...” เตมินทร์หยุดคำพูดที่ตั้งใจ ตอนแรกก็คิดว่า หัวใจใครหัวใจมัน ห้ามกันไม่ได้ ทว่าเขารักเพื่อน อยากให้ศุภกฤษณ์ได้คนรักที่เพียบพร้อม ไม่ใช่ผู้หญิงที่ผ่านมือชายมาไม่รู้เท่าไหร่ เตมินทร์คิดตัดไฟแต่ต้นลม พูดให้จันทร์สุดาเข้าใจว่า ไม่คู่ควรกับศุภกฤษณ์ ทว่าเสียงเขากลืนหาย เมื่อเห็นชายสามคนยืนพิงรั้งกั้นริมคลอง ดูท่าทางสามคนนั้นไม่น่าไว้ใจ เพราะทั้งสามเดินมาหาจันทร์สุดา เตมินทร์จึงนำตัวขวางร่างเล็ก

          “ลุงหมี” จันทร์สุดาขยับตัวมายืนข้างเตมินทร์ เรียกชื่อหนึ่งในสามคน “ลุงหมีมาทำไมคะ”

          “ก็มาหาไอ้เก่ง แต่ไม่เจอ ไม่มีคนอยู่บ้านด้วย เลยยืนรอมัน” ลุงหมีเป็นนายทุนใหญ่แถวนี้ ใครเดือดร้อนเรื่องเงินมักขอความช่วยเหลือกับลุงหมี ทว่าก็ต้องเสียค่าดอกเบี้ยมหาโหด

          “หนี้ที่เก่งติดลุง สุดาใช้คืนหมดแล้วนี่คะ หรือว่าเก่งไปยืมเงินลุงอีก”

          “มันไม่ได้ยืมเงินฉัน แต่มันโกงฉันต่างหากล่ะ มันสลับพระเครื่องที่โย่งเอามาปล่อยให้ฉัน มันเอาของแท้ไป เอาของเก๊มาให้ฉันแทน องค์นั้นราคาเกือบสามแสน ฉันมาทวงพระจากมัน ถ้าไม่มีมันต้องคืนเงินที่ฉันให้โย่งไปทั้งหมด วันนี้ฉันต้องได้ด้วย ไม่งั้นมันเละแน่”

          ลุงหมีแค้นใจมากที่เสียรู้ฉัตรชัย ทั้งที่เขานั่งจ้องพระเครื่ององค์นั้นแทบไม่คาดสายตา ยังพลาดท่าจนได้ งานนี้ไม่เกี่ยวกับโย่งด้วย ยังแปลกใจว่า ฉัตรชัยสลับพระช่วงใด มารู้ว่าพระเป็นของเก๋เมื่อพักใหญ่ที่ผ่านมา เมื่ออวดพระเครื่องชุดใหม่ที่เพิ่งเช่ามากับเพื่อน พอรู้ก็รีบมาที่นี่เพื่อจัดการฉัตรชัย

          “สามแสน” จันทร์สุดาทวนจำนวนเงินเสียงสูงด้วยความตกใจ หนี้เก่าใช้ไปไม่ถึงเดือน หนี้ก้อนใหม่มาอีกแล้ว และเป็นหนี้ที่มากกว่าทุกครั้งด้วย

          “ใช่สามแสน เอ็งต้องรับผิดชอบเหมือนเคย เอาเงินมาเลย” ลุงหมีแบมือ กระดิกนิ้ว คนทวงหนี้รู้ดีว่า หนี้สินที่ฉัตรชัยก่อทวงกับตัวต้นเหตุไม่ได้ เพราะคนตามเช็ดก้นฉัตรชัยคือ จันทร์สุดา “ถ้าเอ็งไม่มีเงินให้ เอ็งต้องไปกับฉัน”

          ประโยคท้ายลุงหมีน่าตกใจยิ่งกว่า จันทร์สุดารู้ว่า ลุงหมีนำตัวเธอไปเพื่อสิ่งใด

          “เงินเยอะขนาดนี้ หนูไม่มีให้ทันทีหรอก แต่จะผ่อนจ่ายให้เหมือนเดิม” จันทร์สุดาประนอมหนี้

          “ไม่ได้ ไอ้เก่งมันโกงเงินฉัน มันไม่ได้ยืม เพราะฉะนั้นต้องจ่ายคืนมาทันที ไม่งั้นฉันเอามันตาย เอ็งอยากเห็นมันตายหรือไง” นี่คือจุดอ่อนของจันทร์สุดา เธอต้องรับผิดชอบหนี้สินที่ไม่ได้ก่อครั้งแล้วครั้งเล่า ชนิดที่ว่าหนี้เก่าหมด หนี้ใหม่มา จึงคาราคาซังอยู่หลายเจ้า ไม่หมดสิ้นเสียที

“อย่างที่หนูบอกลุงไป เงินตั้งเยอะ หนูไม่มีให้หรอก คงผ่อนให้เหมือนเดิม” “ถ้าไม่มีเงินจ่ายก็มานี่ ไปกับฉัน”

          ลุงหมีคิดว่าตัวเองแน่ที่สุดในย่านนี้ และไม่มีใครกล้าหือ เขาย่างสามขุมมาหาจันทร์สุดา มือใหญ่หมายคว้าข้อมือเล็ก ทว่าถูกมือเตมินทร์ปัดอย่างแรง