All Chapters of รักร้าว: Chapter 1 - Chapter 10

Chapter 2“ใช่ เงียบๆ ไปเลยแกน่ะ” แก้วใจพูดสมทบ “ฉันว่านะ ที่แกพูดว่าสุดาไม่สวย แกก้มหน้าดูตัวเองในน้ำเน่าหรือเปล่าว่า ตัวเองก็ไม่ได้สวยเลิศเลอเลย สวยเพราะไปฉีดมาสารพัด สวยเพราะเครื่องสำอาง หน้าสดดูไม่จืด สู้สุดาของฉันก็ไม่ได้ ไม่ว่าหน้าสดหรือแต่งหน้า รอดทั้งนั้น อย่างนี้สิถึงพูดได้ว่า สวยไม่มีที่ติ”“แก...นังแก้ว” ฤดีฉุนที่เพื่อนเอาเรื่องจริงมาพูด กำลังอ้าปากตอบโต้ ทว่าเสียงเธอยังไม่ทันออกจากปาก เสียงสายฟ้าฟาดของมณีรัตน์ดังขึ้นเสียก่อน“ฤดี...แกออกไปทำงานเลยนะ ไม่ต้องมาปากหมาแถวนี้ ไปเลย ไป” มณีรัตน์ไล่ส่ง ฤดีไม่พอใจหนักมาก มองหน้าจันทร์สุดาที่ทำอะไรไม่ได้ เธอสะบัดหน้าเดินออกจากห้องแต่งตัว พร้อมกับความไม่พอใจ “อีนี่ท่าจะบ้า สุดาก็อยู่ของมันดีๆ ไปพูดแขวะทำไม”“นั่นสิเจ๊ ปากน่าตบมากๆ เลย ฉันน่ะคันมือยิบๆ อยากฟาดหน้ามันเหลือเกิน” เอมอรเห็นด้วยกับมณีรัตน์“อย่าไปว่าพี่ฤดีเลยค่ะ พี่ฤดีพูดความจริงนะคะ หนูไม่สวย หนูรู้ตัวดีค่ะ”“เจ๊ว่า สุดาสวยนะ ทั้งสวยทั้งน่ารัก โดยเฉพาะเวลายิ้ม เจ๊ยังชอบมองสุดาเวลายิ้มเลย มันสดใสดูจริงใจไม่เสแสร้ง” มณีรัตน์กล่าวชมจากใจ “ความสวยสมัยนี้เสกกันได้ แค่มีเงินไป

Chapter 4จันทร์สุดาคิดตามคำพูดมณีรัตน์ รายได้จากการร้องเพลงในคลับหรูแห่งนี้ถือว่าดีมาก ไม่มีนักร้องคนไหนคิดลาออกหรือย้ายไปทำงานที่อื่น มีแต่อยากมาร้องเพลงที่นี่มากกว่า ส่วนเหตุผลที่นักร้องชื่อบีลาออกทั้งที่รายได้งามเป็นเพราะ ย้ายตามสามีไปอยู่ต่างประเทศ “ค่ะเจ๊ หนูจะลองดูค่ะ” จันทร์สุดาคิดว่า ลองดูสักตั้ง หากทำได้นั่นหมายถึง รายได้ไปจุนเจือครอบครัว ภาระหนี้สินก็ทุเลาลงและหมดในที่สุด“งั้นแต่งตัวเลยนะ เจ๊จัดให้” ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับมณีรัตน์สำหรับชุดราตรีสวยๆ เหมาะกับจันทร์สุดา หลังจากเปลี่ยนชุดเรียบร้อย มณีรัตน์เป็นคนทำผมและแต่งหน้าให้จันทร์สุดา ก่อนชื่นชมความสวยของสาวตรงหน้า และมั่นใจว่า ตนมองคนไม่ผิด“พร้อมนะ ทำให้เต็มที่ ทำให้ดีที่สุด เจ๊ยังคงเชื่อมั่นเกินล้านเปอร์เซ็นต์ว่า สุดาทำได้” มณีรัตน์บอกจันทร์สุดา บีบมือให้กำลังใจ“ค่ะ หนูจะทำให้ดีที่สุด” จันทร์สุดารับคำ ก้าวเดินขึ้นไปบนเวทีด้วยความมั่นใจและพลังบวกเพลงที่จันทร์สุดาเลือกร้อง เป็นเพลงที่เธอเลือกเองเพื่อความมั่นใจว่า ตนเองไม่พลาด ซึ่งเพลงนี้เป็นเพลงสากลชื่อดัง ขับร้องคู่กับเปียโน จันทร์สุดาหยุดยืนกลางเวทีที่สูงกว่าพื้นหนึ่

Chapter 6 “สุดาขอโทษค่ะ สุดารีบเลยไม่ทันมองค่ะ” จันทร์สุดาพูด ขณะกำลังใช้ปลายนิ้วกดไปยังปุ่มเปิดประตู ทว่าไม่ทันเสียแล้ว ศุภกฤกษณ์กดปุ่มตัวเลข 43 เสียก่อน “ผมไม่ซี ไปด้วยกันนี่แหละ ดีซะอีกที่มีคุณขึ้นลิฟต์เป็นเพื่อน ขึ้นคนเดียวมาหลายปีแล้ว เหงา” เขายิ้มให้จันทร์สุดา ที่ก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาจากความอาย “คุณร้องเพลงเพราะมากเลยนะ คุณไปร้องประจำที่ฟรอร่าเมื่อไหร่ ผมคงต้องไปนั่งฟังคุณร้องทุกคืนแน่” จันทร์สุดาเงยหน้ามองคนพูด ไม่คิดว่า ในคืนนั้นศุภกฤษณ์จะอยู่ในคลับนั้นด้วย “คุณหงส์บอกว่า คุณเริ่มมาร้องเพลงต้นเดือนใช่ไหม” “ใช่ค่ะ เริ่มวันพฤหัสหน้าค่ะ” “ว่าแต่คุณทำงานแผนกอะไร ตอนที่เห็นคุณขึ้นร้องเพลง ผมคุ้นหน้าคุณนะ แต่นึกไม่ออก” “ท่านรองคงจำสุดาไม่ได้ สุดาเคยเข้าประชุมผลประกอบการประจำปีเมื่อต้นเดือนไงคะ วันนั้นพนักงานมีหลายฝ่ายในหลายแผนก ท่านรองโฟกัสเรื่องงาน เลยไม่ได้สนใจอย่างอื่นค่ะ” จันทร์สุดาตอบเจ้านาย “อ๋อ จำได้แล้ว วันนั้นพนักงานเป็นสิบคน ผมยอมรับว่าจำไม่หมด จำได้เฉพาะคนที่เคยคุยกันเป็นประจำเท่านั้น ผมขอโทษน

Chapter 8 แม้สองหนุ่มเป็นลูกคนรวยมีเงินเหลือใช้ จะกินอาหารราคาแพงมื้อละหมื่นหรือหลักแสนก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ กลับทำเช่นนี้อยู่หลายครั้ง ทว่าเตมินทร์กับศุภกฤษณ์กลับกินอาหารร้านริมทาง ร้านที่อยู่ในตึกแถว ตามซอกหลืบที่ต้องเดินลัดเลาะไปกินได้ อาจเป็นเพราะช่วงเรียนปริญญาตรี มหาวิทยาลัยที่ร่ำเรียนติดกับโซนอาหารขึ้นชื่อ ทั้งสองพร้อมเพื่อนสนิทอีกหลายคนเดินไปกินบ่อยๆ การมากินก๋วยเตี๋ยวไก่ครั้งนี้ถือว่า สบายมาก “โห...ไก่นุ่มมาก ตีนไก่เปื่อยสุดๆ อร่อยมากๆ เลย” ศุภกฤษณ์ไม่พูดเกินจริง รสชาติก๋วยเตี๋ยวไก่อร่อยสมชื่อเสียงสะสมมากกว่าสามสิบปี ร้านนี้ยังมีข้าวมันไก่สูตรเด็ดที่อร่อยไม่แพ้กันอีกด้วย “บอกแล้วว่าอร่อยค่ะ อร่อยจนอยากเบิ้ล” วัชรีพรพูดต่อ “คนที่เจอร้านนี้คือสุดาค่ะ สุดาพาหมวยมากิน หมวยติดใจเลยค่ะ มาแถวนี้ต้องมากินค่ะ ซื้อไปฝากคุณแม่และคุณยาย ท่านยังติดใจเลยนะคะ นี่ก็กะว่าจะซื้อไปฝากท่านคนละถุง และไม่ลืมสั่งตีนไก่เปล่าไปนั่งกินเพลินๆ ด้วยค่ะ” “อร่อยใช่ไหมเติร์ด แกสั่งเพิ่มอีกจานแล้วนี่” ศุภกฤษณ์ถามเตมินทร์ที่นั่งอยู่ตรงข้าม “แล้วสุดาอิ่มหรือยัง จะสั่งเพิ่มอี

Chapter 10พูดแค่นี้จันทร์สุดาเข้าใจแล้วว่า เขาต้องการส่งเธอถึงหน้าบ้าน เธอไม่พูดอะไรต่อ จนกระทั่งเขากำลังเลี้ยวรถเข้าซอยย่อย “คุณเติร์ดจอดตรงต้นก้ามปูนะคะ” “นี่มันกี่ทุ่มแล้วแม่คุณ แถมไฟทางก็ห่างกันมองไม่ค่อยเห็น ฉันจะเห็นต้นก้ามปูได้ยังไง” ดูเหมือนว่า จันทร์สุดาพูดอะไรก็ไม่เข้าหูเตมินทร์เลย เวลานี้เธอเศร้าหนักมาก “แล้วไอ้ต้นก้ามปูที่ว่ามันอยู่ทางซ้ายหรือขวามือ” “ซ้ายมือค่ะ จอดตรงตีนสะพานก็ได้ค่ะ”จันทร์สุดาบอกแบบนี้เขาน่าเข้าใจ ถ้าไม่เข้าใจอีกก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว เตมินทร์ขับรถไปอีกยี่สิบเมตร รถยนต์หรูก็จอดนิ่ง “บ้านเธอหลังไหนล่ะ” เตมินทร์ถาม “ต้องเดินเข้าไปในซอยนี้ค่ะ รถเข้าไปไม่ได้ เข้าได้แค่จักรยานกับมอไซร์ค่ะ” เธอบอกขณะปลดเข็มขัดนิรภัย “ขอบคุณคุณเติร์ดมากค่ะที่มาส่งสุดา” “เดินเข้าไปลึกไหม” “ประมาณสามร้อยเมตรค่ะ” “เดี๋ยวฉันเดินไปส่ง” “ไม่เป็นไรค่ะ สุดาเดินเข้าบ้านเองได้ค่ะ แค่นี้ก็เกรงใจคุณเติร์ดมากแล้วค่ะ” จันทร์สุดารีบพูด “เธอนี่ยังไงนะ ฉันบอกว่าจะเดินไปส่งก็ตามนั้นสิ พูดมากอยู