Chapter 9

Chapter 9

          หัวใจเต้นระรัว...

          ไม่ได้...จันทร์สุดาไม่มีอะไรคู่ควรกับความรู้สึกนี้ และไม่คู่ควรกับศุภกฤษณ์ ทว่าเตมินทร์คงห้ามเพื่อนสนิทไม่ได้ หัวใจใครหัวใจมัน

          “ดีใจจังที่สุดาไปด้วย วันงานเลิกงานปุ๊บเราไปพร้อมกันเลยนะ” เสียงศุภกฤษณ์เสมือนเชือกดึงสติเตมินทร์ที่กำลังไหลไปกับรอยยิ้มแสนสวยของจันทร์สุดาให้หวนกลับมา

          “ค่ะ” จันทร์สุดาตอบรับ ยิ้มให้ศุภกฤษณ์ก่อนลงมือกินอาหาร โดยไม่รู้ตัวเลยว่า ใครบางคนกำลังไม่พอใจที่เธอส่งยิ้มเมื่อครู่ เพราะเตมินทร์เกิดหวงรอยยิ้มเธอขึ้นมาอย่างอธิบายยากยิ่ง

          ทำไมรู้สึกอย่างนี้วะ...เป็นคำถามที่เตมินทร์หาคำตอบไม่ได้อีกตามเคย

          การกินอาหารของทั้งสี่ดำเนินต่อไปราวยี่สิบนาที พวกเขาและเธอออกจากร้าน มุ่งตรงกลับห้างนั้นเพื่อเดินทางกลับบ้าน

          21.05 น.

          อึดอัด...

          เป็นความรู้สึกของจันทร์สุดาขณะนั่งในรถของเตมินทร์ การนั่งรถมากับคนที่ไม่ชอบหน้าตนไม่ใช่เรื่องง่ายในการรับมือ แม้ว่าก่อนหน้านี้เขากล่าวชวนไปงานเลี้ยงวันคล้ายวันเกิดก็ตาม ซึ่งเธอก็รู้ถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขาว่า การชวนนั้นเพื่อให้ตนอยู่เป็นเพื่อนวัชรีพร

          “คุณเติร์ดจอดรถตรงป้ายรถเมล์ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวสุดากลับบ้านเอง” จันทร์สุดาบอกเจ้าของรถที่ยังคงขับรถต่อไป

          “ทำไม ไม่อยากนั่งรถฉันหรือไง หรืออยากนั่งรถไอ้แทค เธอคงอยากให้แทคไปส่งมากกว่าฉันใช่ไหม”

          “ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่อย่างนั้น” จันทร์สุดารีบปฏิเสธ “สุดาแค่ไม่อยากให้คุณเติร์ดลำบาก ไปส่งสุดาเสร็จก็ต้องขับรถย้อนกลับบ้าน”

          “ไม่ต้องพูดมาก ฉันไม่ได้ลำบากอะไร ฉันขับรถนะไม่ได้ปั่นจักรยานไปส่งเธอที่บ้าน ฉันถึงต้องลำบากลำบนน่ะ แล้วฉันก็รับปากแทคว่าจะไปส่งเธอด้วย ฉันก็ต้องทำตามที่รับปากไว้” เตมินทร์พูดโดยไม่มองหน้าคู่สนทนา “ถ้าฉันทำตามที่เธอบอก หมวยกับแทครู้คงไม่พอใจฉันแน่ เอาเป็นว่า ฉันจะส่งเธอให้ถึงประตูบ้านเลย”

          ประโยคท้ายเตมินทร์กึ่งประชด จันทร์สุดาไม่กล้าเอ่ยคำใดเพราะเกรงว่า เตมินทร์อาจไม่พอใจ เธอจึงเงียบเสียง

          เหตุผลที่เตมินทร์ต้องไปส่งจันทร์สุดาที่บ้าน ต้องเท้าความไปเมื่อหนึ่งชั่วโมงครึ่งก่อนนี้ หลังจากกินก๋วยเตี๋ยวไก่เสร็จ ทั้งสี่พากันเดินมายังห้างหรู ตรงไปยังลานจอดรถของห้าง วัชรีพรแม้เป็นลูกคนรวยแต่ไม่ค่อยขับรถไปไหนมาไหนเอง เธอมักให้บุญส่งหรือน้าส่งขับให้ จะขับเองก็ต่อเมื่อบุญส่งไม่ว่าง หากวันไหนอยู่ที่ห้างหรือทำธุระใกล้บ้านก็จะให้บุญส่งกลับบ้านไปก่อน ก่อนเธอกลับสักสี่สิบนาทีจะโทรบอกให้บุญส่งมารับ

          ระหว่างเดินมายังห้าง เตมินทร์บอกวัชรีพรว่า จะไปส่งที่บ้านเอง เธอจึงไม่โทรบอกให้บุญส่งมารับ ส่วนศุภกฤษณ์ขันอาสาไปส่งจันทร์สุดาที่บ้าน แม้ว่าลูกน้องสาวปฏิเสธด้วยความเกรงใจ ทว่าเจ้านายหนุ่มก็ตื้อจนได้

          รถยนต์เตมินทร์กับศุภกฤษณ์จอดใกล้กัน มีเพียงรถสองคั้นกั้นกลาง เมื่อทั้งสี่ไปถึงรถหรูของสองหนุ่ม เสียงบ่นอุบของศุภกฤกษณ์ดังขึ้น

          “ยางแบน แบนได้ไงวะ” เจ้าของรถก้มมองดูยางล้อหน้าที่แบนติดพื้น ก่อนนั่งยองลงไปสำรวจ จนเห็นสาเหตุของยางแบนติดพื้น “ไปเหยียบตะปูตอนไหนวะ”

         “มีอะไรแทค” เตมินทร์ได้ยินเสียงเพื่อน จึงเดินมาถาม

         “ยางแบนน่ะสิ โดนตะปู”

         “แล้วเอาไง โทรเรียกศูนย์ไหม”

         “ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น” ยี่ห้อรถยนต์ของศุภกฤษณ์ มีบริการพิเศษคือ หากรถเกิดอุบัติเหตุหรือเสีย จะมีเจ้าหน้าที่มานำรถคันดังกล่าวไปส่งศูนย์หรืออู่ตามแต่เจ้าของรถต้องการ “ฉันคงไปส่งสุดาไม่ได้ เพราะต้องรอคนมารับรถ แล้วต้องเซ็นเอกสารด้วย”

         “สุดากลับเองได้ค่ะ” จันทร์สุดารีบบอก

         “แต่ผมรับปากคุณไว้แล้วว่าจะไปส่ง ผมไม่อยากผิดคำพูด” ศุภกฤษณ์เสียดายโอกาสนี้มาก หากไม่ติดว่ายางรถแบน เขาคงได้ใกล้ชิดกับเธอ “เอางี้ดีกว่า ทางไปบ้านสุดาไปทางเดียวกับนาย นายไปส่งสุดาแทนฉันทีนะ ส่งหมวยเสร็จ นายก็ไปส่งสุดาต่อ”

         เตมินทร์มองหน้าเพื่อน ใจเขาก่ำกึ่งระหว่างอยากทำตามเพื่อนร้องขอกับไม่อยากทำ และเตมินทร์เพิ่งรู้ตอนเดินมายังลานจอดรถว่า บ้านเขากับบ้านจันทร์สุดาอยู่ไม่ห่างกันมาก อยู่กันคนละฝั่ง หากรวมระยะทางกลับรถไม่น่าเกินสามกิโลเมตร

         “ไม่ต้องลำบากคุณเติร์ดหรอกค่ะ สุดากลับบ้านเองได้ค่ะ” จันทร์สุดาพูดทันที “อีกอย่างคุณแทคไม่ได้ผิดสัญญา มันเป็นเรื่องสุดวิสัยค่ะ”

         “เติร์ดไม่ลำบากหรอก ไปทางเดียวกัน แค่แวะส่งสุดาก่อนแค่นั้นเอง” ศุภกฤษณ์หันไปพูดกับเพื่อนรัก “จริงไหมเติร์ด แกไม่ลำบากใช่ไหม”

         “อืม ไม่ลำบากหรอก ทางเดียวกันนี่” ศุภกฤษณ์เหมือนมัดมือชกเตมินทร์ที่จะปฏิเสธก็ดูกระไร

         “งั้นฉันฝากส่งสุดาที่บ้านด้วยนะ” เตมินทร์ไม่ตอบแต่พยักหน้าแทน

คนแรกที่เขาไปส่งคือวัชรีพร ที่อยู่ใกล้สุด

“ฝากสุดาด้วยนะคะพี่เติร์ด” ก่อนลงจากรถ วัชรีพรฝากเพื่อนรักกับว่าที่คู่หมั้น

“ครับ พี่จะดูแลอย่างดีเลย”

เตมินทร์รับคำ หลังจากวัชรีพรลงจากรถ จันทร์สุดาย้ายตัวเองมานั่งข้างคนขับ เตมินทร์จึงขับรถออกจากหน้าบ้านวัชรีพร มุ่งตรงไปยังบ้านจันทร์สุดา

          “เอ้า ไม่บอกฉันล่ะว่า บ้านเธออยู่ไหน ไม่พูดแล้วฉันจะไปส่งเธอถูกเหรอ” ขนาดไม่พูดยังโดนจนได้

          “อยู่มีนบุรีค่ะ ซอย...”

          “ฉันรู้แล้วน่ะว่า เธออยู่มีนบุรีไม่ต้องบอกหรอก บอกแค่ซอยก็พอ เพราะแถวนั้นฉันรู้จัก” นั่นเจออีกหนึ่งดอก “ซอยนั้นมีซอยย่อยเยอะ เธออยู่ย่อยที่เท่าไหร่”

          “3 ค่ะ” จันทร์สุดาตอบเสียงเบา

          เตมินทร์ทำหน้าที่ขับรถโดยไม่ถามทางอีกเพราะย่านบ้านพักเธอคือ ถิ่นของเขา เนื่องจากเคยอาศัยอยู่ละแวกนั้นตั้งแต่เกิด ย้ายมาอยู่บ้านหลังปัจจุบันเมื่อสิบห้าปีก่อน ซึ่งหนึ่งในบ้านสองหลังเก่ายังคงอยู่ อีกหลังหนึ่งถูกขายไปนานแล้ว

          “คุณเติร์ดส่งสุดาแค่หน้าปากซอยก็ได้ค่ะ สุดาเดินเข้าไปเอง” จันทร์สุดาบอกขณะเตมินทร์เลี้ยวเข้าไปในซอยหลัก

          “เธอบอกฉันล่ะกันว่า บ้านเธอหลังไหน”