ความอยากไม่เข้าใครออกใคร

ร่างบางสะดุ้ง หากแต่ไม่มีความเจ็บปวด “อืออ...” ขวัญข้าวส่งเสียงครางบ่งบอกถึงความพอใจ ครั้นเมื่อชายหนุ่มขยับขับทำนองเข้าออกอย่างเนิบช้าเป็นจังหวะ ริมฝีปากบางก็ครางกระเส่าเสียวซ่านรัญจวนใจ ในบทพิศวาสเหมือนครั้งที่ผ่านๆ มา...

ความกำหนัดบวกกับแอลกอฮอล์ที่ผสมอยู่ในเส้นเลือด ความร้อนแรงจึงมีตามมา แรงส่งกระแทกเข้าหากลางลำตัว จนคนใต้ร่างสะเทือนไหวไปตามจังหวะหากแต่พร้อมรับโดยไม่มีถอยจนการเดินทางกำลังถึงฝั่ง สติที่ยังมีอยู่น้อยนิดรีบผละจากร่างบาง โน้มตัวผ่านข้าม เพื่อควานหาสิ่งป้องกันในลิ้นชักหัวเตียง

เมื่อทุกอย่างถูกต้องเข้าที่ พายุเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง ก่อนจะเพิ่มความแรงกระแทกถี่ยิบ เตือนให้อีกคนรู้ว่า เขาใกล้แล้ว และไม่กี่อึดใจเขาก็กระตุกเกร็งสองสามครั้ง และคนใต้ร่างก็กระตุกเกร็งตามมาเช่นกัน

พอคลื่นทะเลแตกฟองจนพร่าพราวความสงบนิ่งจึงเข้ามาเยือน ห้องนอนที่เมื่อครู่ยังมีเสียงครวญครางดังกระหึ่มก็เงียบลงพร้อมคนบนร่างฟุบหน้าซบกับอกนุ่มหยุ่นที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ก่อนจะพลิกลงนอนข้างกายและดึงสิ่งป้องกันออก แล้วเหวี่ยงทิ้งไปอย่างไม่สนใจว่ามันจะไปตกที่ใด...

ลมหายใจหอบรัวเหมือนคนวิ่งออกกำลังตอนรุ่งเช้าดังแทรกผ่านความเงียบ ก่อนจะค่อยๆ แผ่วลงกลายเป็นเสียงหายใจสม่ำเสมอของเจ้าของห้อง โดยที่อีกคนยังเพ่งมองเพดานนิ่งอย่างครุ่นคิด

เมื่อทุกอย่างเงียบนิ่ง ขวัญข้าวจึงขยับเปลี่ยนท่า สายตาหวานเชื่อมมองใบหน้าหล่อเหลาที่หลับสนิทลงอย่างปรารถนาในตัวไม่เสื่อมคลาย ก่อนจะลุกขึ้นขยับดึงผ้าห่มที่อยู่ด้านปลายสุดของเตียงคลุมกาย นิ้วเรียวสะกิดปลายจมูกโด่ง ลากไล้ฝ่ามือเรียวไปตามแผงหน้าอกกว้างก่อนจะซบใบหน้าลงบนอกแกร่งบดเบียดร่างกายเปล่าเปลือยใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ในใจกระหยิ่มยิ้มย่องคิดว่าก่อนจะแยกจากกันเธอกับชายหนุ่มที่ตนเองหลงรักคงลุกขึ้นมาต่ออีกยกเป็นแน่ ก่อนจะหลับตามอีกคนไปในที่สุด...

เช้าอีกวัน

ก๊อก ก๊อก

น้ำเหนืออยู่ในชุดพร้อมจะออกไปข้างนอก ยืนเคาะประตูห้องพี่ชายด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข เพราะวันนี้มีนัดหมายกับพี่ชายว่าจะไปซื้อของด้วยกันตอนเช้าตรู่ เพื่อเตรียมฉลองงานวันเกิด ซึ่งปีนี้คงต้องฉลองกันเพียงลำพังอีกตามเคย

เมื่อเคาะประตูเรียกไม่ได้ผล น้ำเหนือจึงเรียกซ้ำ “พี่พายุ สายแล้วนะครับ...”

เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ น้ำเหนือจึงเรียกซ้ำ “ตื่นหรือยังครับพี่พายุ สายแล้วนะครับ...”

ในห้องเงียบจนน่าแปลกใจ น้ำเหนือจึงเรียกใหม่อีก หากครั้งนี้น้ำหนักเสียงเพิ่มขึ้นกว่าเก่า

“พี่พายุครับ ไม่ตอบผมจะเข้าไปแล้วนะครับ”

เงียบ ไม่มีแม้แต่เสียงให้รู้ว่าในห้องมีคนอยู่

แปลกจริง น้ำเหนือคิดว่ามีทางเดียวคือ ตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปดูเอง เพราะปกติพี่ชายไม่เคยนอนขี้เซาขนาดนี้

น้ำเหนือจับลูกบิดประตู ซึ่งมันไม่ได้ล็อก จึงเปิดเข้าไปโดยไม่ลังเล

เมื่อเข้าไปในห้อง น้ำเหนือก็มองผ้าห่มผืนหนานูนเด่นกองโตอยู่บนเตียงนอน

“เอ๊ะ...” สิ่งผิดปกติทำให้น้ำเหนือเดินตรงไป พอได้จังหวะก็กระตุกผ้าห่มออกจากร่างกายพี่ชายอย่างแรง

พรึบ

“...” น้ำเหนือตาเบิกกว้าง ยืนแข็งเป็นหินในขณะที่ม่านตาขยายกว้างจับภาพตรงหน้า สมองประมวลย้อนคิดถึงก่อนหน้านั้น ในห้องนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง

น้ำเหนือยืนอึ้งอยู่พักหนึ่ง ส่วนเจ้าของห้องก็ยังไม่รู้สึกตัว ว่ามีคนเข้ามายืนจ้องอยู่

“พี่พายุ” น้ำเสียงที่เปล่งไม่ดังพอให้อีกฝ่ายรู้สึกตัว

ครั้นพอได้สติกลับมา น้ำเหนือก็โยนผ้าห่มในมือทิ้งทับไปบนร่างเปล่าเปลือยของคนทั้งคู่ไว้

“พี่พายุ พี่ลุกขึ้นมาคุยกับเหนือให้รู้เรื่องเลยนะ ไหนบอกว่ากลับตัวกลับใจแล้วไง แล้วนี่มันอะไรกันครับ”

คนผิดหวังในตัวพี่ชายเริ่มโวยวาย

พายุเริ่มรู้สึกตัว ขยับเปลี่ยนท่า ตาปรือปรอยอย่างคนนอนหลับไม่เต็มอิ่ม ตาจะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่สว่างโร่ ม่านตาเปิดขยายชัด เมื่อเห็นน้ำเหนือยืนอยู่ปลายเตียง

“เฮ้ย...เหนือ เข้ามานานยัง” พายุอุทานตกใจ

ในขณะที่ถาม มือก็ควานหาผ้าห่มมาคลุมตัวให้มิดชิดไปด้วย

ส่วนน้องชายก็ยืนหน้าตึงไม่พูดไม่จา

“เหนือ...” พายุมีสีหน้ากระอักกระอ่วน มองหน้าน้องชายแล้วเหลือบมองผู้หญิงที่ยังหลับอยู่ข้างกาย ก่อนจะกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ

“ครับ” ครานี้เจ้าของชื่อขานรับ แต่หน้ายังตึงเหมือนเดิม

คนรู้ตัวว่าได้ทำให้น้องชายผิดหวังหน้าจืดเจื่อน แต่ก็ฝืนพูด

“ออกไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะตามออกไป”

แอร์ยังทำหน้าที่ดีอยู่ แต่เจ้าของห้องร้อนจนเหงื่อแตกซิก

น้ำเหนือโกรธจนไม่รู้จะเริ่มตรงไหนก่อน ทำได้แค่กำมือเข้าหากัน เฮอะ ให้มันได้อย่างนี้สิ น้ำเหนือถอนหายใจยาวๆ มองพี่ชายด้วยสายตาตัดพ้อ...