มากกว่ารัก... คือความต้องการ

เสียงพูดทำให้คนที่นอนอยู่เริ่มขยับตัวและออกอาการหงุดหงิด ตามนิสัยที่มีติดตัวอยู่เสมอ

“อื้อ หนวกหู...คนจะนอน” เจ้าของร่างอวบอั๋นไร้ซึ่งอาภรณ์ใดๆ ขยับกายส่งเสียงดังรำคาญ สองมือก็พยายามควานหาผ้าห่มที่ถูกดึงไปเมื่อครู่กลับมาห่มให้เข้าที่อีกครั้ง โดยไม่คิดสนใจหรือลืมตาขึ้นมาดู

น้ำเหนือที่ยืนมองอยู่ตลอดเวลาซัดสายตามองหญิงสาวที่พี่ชายหิ้วมานอนด้วย แล้วหันมาที่พี่ชาย

“ผมให้เวลาพี่สิบนาที” แล้วก็เดินออกจากห้องไป

เมื่อทางเลือกมีไม่มาก พายุจึงรีบหันไปปลุกคนหลับ

“ขวัญข้าวตื่น”

“อือ...อะ...อะรายย คนจะนอน...” เสียงลากยาน พร้อมกับขยับเปลี่ยนท่าอย่างรำคาญ

“ลุกขึ้น เดี๋ยวนี้เลย” เสียงเข้มสั่งย้ำ พร้อมเขย่าคนหลับให้ตื่น เพื่อไปแต่งตัว

“อือ ยังไม่อยากตื่น...ขอนอนต่ออีกครึ่งชั่วโมงนะ” ว่าแล้วก็ซุกตัวไปใต้ผ้าห่ม แต่มือหนากำแขนเรียวไว้แน่น จนขวัญข้าวรู้สึกเจ็บ

“เจ็บ จะหวงที่นอนอะไรนักหนาเนี่ย” เธอต่อว่า ส่วนความง่วงก็หายเป็นปลิดทิ้ง แล้วยันตัวลุกขึ้นนั่งหน้าตึงมองคนทำ

“ลุกไปแต่งตัว ผมจะออกไปข้างนอก”

“ออกก็ออกไปสิ ขอนอนต่อจนคุณกลับมาไม่ได้หรือไง”

“ไม่ได้ ลุกไปแต่งตัว” น้ำเสียงเขาเด็ดขาด แบบไร้ข้อต่อรอง

“ก็ได้” ขวัญข้าวสะบัดผ้าห่มอย่างหัวเสีย ก่อนจะก้าวลงจากเตียง เพื่อไปหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นขึ้นมา แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป...

สายตามีแต่ความกลัดกลุ้ม มองตามหลังขวัญข้าว ก่อนจะยกมือทั้งสองขึ้นจับหน้าผาก ความรู้สึกผิดเกาะกุมจิตใจ

“เชี่ย กูทำอะไรลงไปวะเนี่ย” ถึงจะสำนึกก็ไม่ทันแล้ว จึงได้แต่โกรธตัวเอง ทั้งที่เคยให้สัญญากับน้ำเหนือว่าจะมั่นคงกับเตชินเพียงคนเดียว

ซึ่งหลายวันมานี้เขาพยายามโทรหาเตชินอยู่หลายครั้ง แต่อีกฝ่ายนั้นก็ไม่ยอมรับสาย

หรือเป็นเพราะเรียกร้องมากเกินไปจึงทำให้เตชินกลัว จนตีตัวออกห่าง...

“อืม...อีกครั้งนะ” เสียงทุ้มกระเส่าวอนขอ สายตาจับจ้องผิวนุ่มเนียน ที่เจ้าของดูแลและใส่ใจเป็นอย่างดี จนเขาอดไม่ได้ที่จะลากไล้นิ้วสัมผัสเล่นไปเบาๆ ตามร่างกายเปล่าเปลือย

“พะ พอก่อน...” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความขวยเขินเอ่ยบอกไม่แม้จะกล้าสบตาคนขอ

“คึ คือ ไม่ดีเหรอ...” พายุหยุดนิ้วที่สัมผัส แววตาคลางแคลงใจ จ้องใบหน้าสีเรื่อในอ้อมกอด “หือ ว่าไง มันไม่ดีเหรอ...” เขาเร่งเอาคำตอบ เพราะเริ่มไม่มั่นใจ หากแต่อีกฝ่ายขยับหนี ไม่แม้จะตอบ...

จากนั้นการรอคอยที่เต็มไปด้วยความน้อยใจ ทำให้ต้องหันไปพึ่งเหล้าเพื่อลืมความกลัดกลุ้มน้อยใจ จนบังเอิญพบกับขวัญข้าวความเปลี่ยวเหงาและเมามายทำให้ควบคุมความต้องการของตัวเองไว้ไม่ได้ บวกกับการท้าทายที่เต็มไปด้วยเย้ายวนของขวัญข้าวทำให้อดใจไม่ไหว ทั้งที่ตัดสัมพันธ์ไปแล้ว...หลังจากที่ปล่อยให้ขวัญข้าวไปอาบน้ำแต่งตัว พายุก็ได้แต่นั่งกุมขมับ สมองตื้อจวนเจียนระเบิด เพราะไม่รู้จะเอาสิ่งใดมาล้างความผิดที่ได้กระทำลงไป จนกระทั่งหางตาตวัดมองเห็นขวัญข้าวกอดอกยืนยิ้มมองมาทางตัวเอง เหมือนคนกำลังพอใจอะไรสักอย่าง

“สนุกคุณแล้วสิ”

“แล้วไง คุณเองก็สนุกไม่ใช่หรือคะ” เธอย้อนแววตากระหยิ่ม

ครั้นนึกถึงบทรักของชายหนุ่มหลังจากที่โรมรันกันมาเกือบทั้งคืน เธอก็ได้แต่บอกตัวเองว่า เธอยังไม่อยากเสียเขาไปในตอนนี้เด็ดขาด...

“คุณมันร้าย” พายุจิกตาค่อนขอด เพราะคำพูดของขวัญข้าวเมื่อคืน ทำให้เขาตกหลุมและขาดความยับยั้งชั่งใจ...

‘ทำไมมาดื่มคนเดียวล่ะคะ เอ๊ะ หรือว่าไม่มีใครคบ หรือฝีมือตก...’

‘อย่ามารู้ดี’ เมื่อเห็นว่าคนที่เดินมาทักเป็นคนคุ้นเคยกันดีมาก่อน พายุก็ตอกกลับไปอย่างไม่ถนอมน้ำใจนัก

‘รู้ดี จนถึงแก่นของคุณเลยนะพายุ ไม่เชื่อจะลองทบทวนดูอีกครั้งไหมล่ะ หรือว่าไม่กล้า เห็นว่าพักหลังๆ มานี่ ไม่ค่อยได้เห็นคุณปล่อยลายเลยนะ’ ระหว่างที่พูดมือของเธอก็ลูบไล้ไปตามจุดอ่อนไหว ซึ่งขวัญข้าวรู้ดีว่าจุดอ่อนของพายุอยู่ตรงไหน

‘ผมก็เป็นผมเหมือนเดิมนั่นแหละ’ ปากก็พูดไป ร่างกายก็ตื่นรับสัมผัสไปด้วย

‘ไม่เชื่อจนกว่าจะพิสูจน์’ ริมฝีปากบางคลี่ขยายมองใบหน้าหนุ่มหล่อที่หลับตาพริ้ม

แล้วมันก็จบลงด้วยการพิสูจน์...