1.

บ้านหลังใหญ่ที่อยู่ภายในไร่ อันกว้างขวาง สุดลูกหูลูกตา เป็นบ้านหลังใหม่ ที่เธอกับแม่ จะได้อาศัยพักพิง หญิงสาววัยสิบแปดปี ลงมาจากรถหรู มองไปรอบบ้านๆ แล้วพยายามปรับสีหน้าของตัวเอง

"ครีม แม่ขอร้อง อย่าทำให้การมาของเรา มันน่าอึดอัดไปมากกว่านี้ " ผู้เป็นแม่บอกกับลูกสาวแล้วเดินเข้าไปข้างในบ้าน ที่มี เจ้าของบ้าน รอต้อนรับอยู่แล้ว

ทันทีที่ก้าวเข้ามา ความเย็นของแอร์ปรับอากาศ ก็ปะทะบนร่างกายของเธอ

หญิงสาวสองคน ก้าวเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ มองไปรอบบ้าน ด้วยความตื่นเต้น ภาพตรงหน้า มันคือความจริงไม่ใช่ความฝัน ใช่ไหม

"แคท " ชายวัยสี่สิบปีเศษ ร่างกายกำยำ เดินออกมา จากห้องทำงานของตัวเอง มองหญิงสาวสองคน ที่เดินเข้ามาในบ้าน แล้วยิ้มให้

"พ่อเลี้ยง " เสียงอ่อนหวาน เรียกชายหนุ่มตรงหน้า แล้วเธอก็ถูกรั้งตัวเข้าไปกอด ต่อหน้าต่อตา คนงานในบ้าน และลูกสาวของเธอ ชายหนุ่มรั้งตัวเธอมายืนข้างๆ แล้วก็บอกกับ แม่บ้านและคนงานในบ้านด้วยน้ำเสียงดัง

"คุณแคท ภรรยาของฉัน กับ น้องครีม ลูกสาวของคุณแคท จะมาอยู่ที่นี่ ตั้งแต่วันนี้ เป็นต้นไป ทุกคำสั่งของคุณแคทและน้องครีม มีความสำคัญ เท่ากับ คำสั่งของฉัน ถ้าใครทำไม่ได้ ก็บอกมา "

คนงานในบ้าน มองหน้ากันแล้วก้มหน้าลง พ่อเลี้ยงอาคม เป็นคนพูดจริงทำจริง ผู้หญิงข้างกายของพ่อเลี้ยง มีไม่เคยขาด ตั้งแต่แม่ของคุณอาร์ต เสียชีวิต แต่พ่อเลี้ยงก็ไม่เคยพาใครเข้ามาในบ้าน นี่คือคนแรก ที่พ่อเลี้ยง พาเข้ามา ในฐานะ ภรรยา

"ไปครับ ขึ้นไปดูห้องกัน " มือหนาจับจูงมือของคนข้างๆแล้วพาเดินขึ้นไปข้างบน หญิงสาวที่ไม่เคยใช้ชีวิตที่บ้าน มองไปรอบๆ ก่อนจะเดินตามแม่ขึ้นไป บ้านหลังใหญ่มีหลายห้อง ที่อยู่ทางด้านซ้ายและขวา ทำให้เธอ หยุดนิ่ง ก่อนที่แม่บ้านวัยกลางคน จะเดินมา

"ทางนี้ค่ะ คุณหนู "

หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าคุณหนูยิ้มออกมา ต่อหน้าเธอคือคุณหนู แต่ลับหลัง เธอคือ อีครีมแน่นอน การมาอยู่ที่นี่ ไม่ได้อยู่ในแผนของเธอเลย หลังจากจบมอหก เธออยากเข้ามหาวิทยาลัย และใช้ชีวิตของตัวเอง แต่ว่า ความจริงกับสิ่งที่คิดมันต่างกัน

ห้องนอนส่วนตัวขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าทำให้คนที่ไม่เคยมีอะไรแบบนี้ มองด้วยความตกตะลึง ตลอดเวลาสิบแปดปีที่ผ่านมา เธอจำไม่ได้เลยว่า ตัวเองเคยมีห้องนอนแบบนี้ไหม ความยากไร้ความลำบากที่ผ่านมา สอนให้เธอต้องอดทน โรงเรียนประจำที่อยู่ตลอดปี ไม่เคยมีการได้อยู่กับแม่ ทำให้เธอต้องสู้ด้วยตัวเอง ช่วงเวลาปิดภาคเรียน ที่ใครต่อใคร ได้กลับบ้าน แต่ไม่ใช่เด็กหญิง คริมา เธอต้องอยู่ที่โรงเรียนกับครูประจำหอพัก ไม่เคนได้ออกไปไหน แต่แม่ก็ไม่เคยหายไป ทุกวันศุกร์ แม่จะมาพร้อมกับ ขนมและเงินที่ไม่มากมายนัก แต่นั่นก็พอแล้ว สำหรับเธอ ดังนั้น หากเธอจะไม่พอใจ จะดื้อ จะเกเร แต่สิ่งหนึ่งที่เธอจำได้เสมอ คือ เธอ เป็นดั่งโลกของแม่ เช่นกัน

"พ่อเลี้ยง จัดหาเสื้อผ้า และของใช้ให้คุณหนู เรียบร้อยแล้วค่ะ เชิญพักผ่อนตามสบายค่ะ "

แม่บ้านบอกกับคุณหนูคนใหม่ แล้วขอตัวออกไป ปล่อยให้เจ้าของห้อง ได้อยู่ตามลำพัง

ตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่หลายหลังมีเสื้อผ้าอยุ่ในนั้นหนึ่งตู้เต็มๆ เสื้อยืด เดรสกระโปรง และ รองเท้าผ้าใบ ที่กำลังเป็นที่นิยมอีกหลายคู่ วางเรียงรายอยู่ที่ชั้นวาง ด้านข้าง กระเป๋าสะพาย และกระเป๋าเป้ ยี่ห้อดัง ราคาหลายพันบาท ก็แขวนเอาไว้ ของแบบนี้ ที่เธอเคยอยากได้อยากมี วางเรียงรายตรงหน้าเธอ เรียบร้อย

หญิงสาวกระโดดลงเตียงนอน ก่อนจะเด้งตัวขึ้นมา เมื่อเห็นประตูเปิดออก ร่างสูงผอมบางของคนตรงหน้า ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ เปิดประตูเข้ามา แล้วมองเธอ

"ดีใจไหม ที่มีของพวกนี้ " เค้าถามเสียงดุ แล้วเบะปากใส่

"ทำไม อิจฉา " เธอไม่เคยกลัวใคร ตอบเค้ากลับไปทันที ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะบีบแขนของเธอ

"กอบโกยให้เยอะๆ ก่อนที่พ่อฉัน จะเฉดหัวแม่ของเธอออกไป คนอย่างพ่อเลี้ยงอาคม ไม่เลี้ยงใครนานนักหรอก เดี่ยวพอเบื่อแล้ว เธอกับแม่ก็จะโดนโยนทิ้งออกไปที่หน้าไร่ "

สายตาดุดันของเค้า ทำให้เธอกลัว มือที่บีบแขนไม่เบาเลย มือเรียวขาวจัด ปล่อยมือเธอออก แล้วเดินออกไป จริงไหม ที่เธอกับแม่จะต้องถูกไล่ออกไปจากที่นี่