บทที่ 5

ซินจือเหยาได้รับกรรมในความผิดพลาดที่เกิดจากความหลงผิดชั่วขณะ หลายวันต่อมาจิตใจเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ราวกับถูกยึดร่างไปอย่างไรอย่างนั้น

ตอนนี้เธอยังไม่จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย เธอรู้ว่าเก็บเด็กคนนี้ไว้ไม่ได้แน่ เธอไม่กล้าบอกพ่อแม่ แต่ถ้าจะผ่าตัดจำเป็นต้องให้ญาติเซ็นชื่อ หลังจากผ่าตัดแล้วยังต้องพักฟื้นอีก ถ้าถูกคนของมหาวิทยาลัยรู้ การเรียนของเธอจะเสีย

เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกกลัวและลนลานอย่างหนัก แม้แต่ซ่งอวี่เจียก็รู้สึกว่าเธอผิดปกติไป จึงถามด้วยความห่วงใย “เหยาเหยา เธอเกิดเรื่องอะไรเหรอ?”

หลายวันนี้เธอหน้าซีดเซียว จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ราวกับผีเร่ร่อนไร้ญาติขาดมิตร

ซินจือเหยาส่ายหน้าอย่างหมดแรง “ฉันไม่เป็นไร”

ไม่เป็นไรสิแปลก

“เธอมีเรื่องอะไรก็บอกฉันได้นะ? เราหาทางแก้ไขด้วยกัน” ซ่งอวี่เจียเห็นเธอแล้วรู้สึกสงสารอยู่บ้าง จึงเอ่ยปากอย่างลังเล “เพราะเรื่องของอวี๋เชว่ใช่ไหม?”

สำหรับซินจือเหยาในเวลานี้ เรื่องของอวี๋เชว่ไม่สลักสำคัญอะไรทั้งนั้น

แต่ซ่งอวี่เจียยังเป็นนักศึกษาเหมือนกัน ถ้าบอกเรื่องนี้กับเธอ มีแต่เพิ่มคนทำอะไรไม่ถูกอีกคนเท่านั้น

เธอฝืนยิ้มกับอีกฝ่าย “ฉันไม่มีอะไรจริง ๆ เธอไม่ต้องห่วงนะ”

ซ่งอวี่เจียเห็นเธอไม่พูดจึงไม่ฝืนอีก ลองเปลี่ยนเรื่องคุย “อีกเดี๋ยวคาบเรียนสุดท้ายจะเป็นวิชากายภาพของศาสตราจารย์โจว เรารีบไปแย่งที่นั่งดี ๆ กันเร็วหน่อยเถอะ”

ใครจะรู้ว่าพอซินจือเหยาได้ยินก็ทำหน้าอมทุกข์ “ฉันไม่ไปเรียนได้ไหม?”

“ไม่ได้ เธอก็รู้ว่าศาสตราจารย์โจวเข้มงวดมาก เช็กชื่อทุกครั้ง ถึงการกระทำนี้ของเขาจะไม่จำเป็น วิชาอื่นฉันไม่กล้าพูดหรอกนะ แต่วิชาของเขาไม่มีคนโดดเรียนชัวร์”

มีสิ ซินจือเหยาก็คือคนแรก

แต่เธอมีใจคิดจะทำกลับไม่มีความกล้าที่จะทำ ยังไม่ต้องพูดถึงว่าตลอดสองปีที่เรียนมหาวิทยาลัยเธอไม่เคยโดดเรียนมาก่อน ตอนนี้โจวจี้ยังรู้ชัดว่าเป็นเธออีก ถ้าให้ซ่งอวี่เจียเซ็นชื่อแทนจะไม่เท่ากับเอาตัวเองส่งเข้าปากเสือเองเหรอ

ยังไม่ถึงเวลาเรียน ซ่งอวี่เจียก็ลากซินจือเหยาไปห้องเรียนแล้ว ครั้งนี้ช่างรันทด กลับชิงได้ที่นั่งแถวหน้า

“เจียเจีย ไม่งั้นเราก็ไปนั่งข้างหลังเถอะ ข้างหลังยังมีที่นั่งอยู่” ซินจือเหยาใช้น้ำเสียงปรึกษาหารือ

หลับนอนแล้วท้อง ตอนนี้ซินจือเหยาไม่กล้าเจอโจวจี้มากกว่าเดิม

“ไม่ได้ ตรงนี้ดีขนาดไหน” ซ่งอวี่เจียนั่งลงเลย “ตรงนี้กำลังดี ได้ชื่นชมความหล่อเหลาของศาสตราจารย์โจวใกล้ ๆ ด้วย”

ซินจือเหยาอยากจะไปนั่งข้างหลังเอง แต่พอหันไปกลับเห็นว่าที่นั่งด้านหลังมีคนนั่งแล้ว จึงได้แต่ฝืนใจนั่งลง

ไม่นานออดเข้าเรียนก็ดังขึ้น ซินจือเหยาขดตัวอยู่ข้างหลังซ่งอวี่เจีย พยายามให้ไร้ตัวตน

โจวจี้สง่างามเหมือนอย่างเคย ท่อนขายาวของเขาก้าวเข้ามาในห้องเรียน ตัวสูงโปร่งตั้งตรงยืนอยู่บนเวที เสื้อแจ็กเกตสีกากีอยู่บนตัวราวกับไม้แขวนเสื้อที่เดินได้ ดวงตาสุกใส คิ้วดาบ องคาพยพคมลึก สีหน้าเป็นมิตรราบเรียบ

หลังจากเขาเข้ามา ห้องเรียนก็เงียบลง

น้ำเสียงกระจ่างใจนุ่มนวลไม่เร็วไม่ช้า กวาดสายตามองด้านล่างเวทีเล็กน้อย “เริ่มเรียน”

ครั้งนี้ซินจือเหยาไม่กล้าเหม่อแล้ว เธอจดประเด็นสำคัญที่โจวจี้สอนลงในสมุดทั้งหมด ฟังไป ๆ สายตาของเธอก็เคลื่อนไปตามตัวเขาอย่างไม่รู้ตัว

โจวจี้คือคนที่มีอรรถรสมากที่สุดที่เธอเคยพบ บนตัวเขามีบุคลิกอย่างหนึ่ง สุขุมและเก็บอารมณ์

มีภูมิเต็มเปี่ยมมีราศี

ที่ว่าก็คงเป็นคนอย่างเขานี่แหละ

รูปแบบการสอนของเขามีเทคนิคและพิถีพิถันมาก อธิบายเรื่องยากให้เป็นเรื่องง่าย ทำให้คนเข้าใจง่าย

ทุกคนถูกเขานำพาง่ายมาก จับจดกับเนื้อหาที่เขาพูดอย่างไม่รู้ตัว

ซินจือเหยาตั้งใจฟังมาก มุ่งสมาธิทั้งหมดกับตัวโจวจี้

แต่แล้วจู่ ๆ เขาก็เหล่มองมา สายตาของทั้งสองจึงสบกันอย่างไม่ทันระวังอีกครั้ง

ซินจือเหยาได้สติโดยสมบูรณ์ รีบหลุบตาลงอย่างตื่นตระหนก

ทันใดนั้นเธอคิดว่าถ้าโจวจี้รู้ว่าเธอตั้งครรภ์จะรู้สึกอย่างไร?

เขาคือพ่อทางสรีรวิทยาของเด็ก สมควรบอกเรื่องนี้กับเขาไหม?

ซินจือเหยากัดริมฝีปากครุ่นคิด

เธอไม่อยากมีความเกี่ยวข้องกับเขาจริง ๆ

ในที่สุดก็รอถึงเสียงออดเลิกเรียนดัง โจวจี้ปิดพาวเวอร์พอยต์แล้วพูดขึ้นว่า “เลิกเรียน ถ้าพวกเธอไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามฉันตอนนี้ได้”

“อาจารย์คะ ฉัน...”

“ฉันก็มีคำถามค่ะ”

ชั่วขณะ นักศึกษาหลายคนเข้าห้อมล้อมโจวจี้ เขาตอบคำถามไปก็ใช้หางตาเหลือบมองเงาหลังคนแถวแรกที่สะพายกระเป๋าหายไปในพริบตา ราวกับมีภัยอันตรายใหญ่หลวงอยู่ข้างหลัง

หลายวันนี้ทั้งสองคนเจอกันในมหาวิทยาลัยสองครั้ง ทุกครั้งพอเธอเห็นเขาจากที่ไกล ๆ ก็ราวกับนกที่ตื่นธนู เปลี่ยนเส้นทางหลบทันทีอย่างชัดเจน

โจวจี้สืบประวัติการศึกษาของเธอมาแล้ว

อายุยี่สิบเอ็ดปี สองปีที่อยู่ในมหาวิทยาลัยไม่เคยขาดเรียน คะแนนติดสิบอันดับต้น ได้ทุกการศึกษาทุกปี

เป็นนักศึกษาดีเด่นในสายตาของอาจารย์

โจวจี้หลุบตาลงแล้วอธิบายเนื้อให้กับนักศึกษาต่อ

……

สุดสัปดาห์ซินจือเหยาไม่ค่อยได้กลับบ้านนัก อาจเพราะเรื่องที่เกิดในระยะนี้ทำให้เธอกระวนกระวายใจ จึงอยากได้รับการปลอบโยนจากครอบครัว ดังนั้นเย็นวันศุกร์เธอจึงกลับบ้าน

พอเปิดประตู กลิ่นผัดอาหารหอมฟุ้งแตะจมูก หลินไห่อิงผู้เป็นแม่ส่งเสียงมาจากห้องครัว “ฮ่าวฮ่าวกลับมาแล้วเหรอ? เดี๋ยวแม่ก็ทำกับข้าวเสร็จแล้ว ลูกรอเดี๋ยวนะ”

ซินจือเหยาวางกระเป๋าหนังสือลงแล้วเดินไปถึงหน้าห้องครัว ตามด้วยเรียกทีหนึ่ง “แม่คะ หนูเอง”

หลินไห่อิงได้ยินเสียงก็หันหน้ามา พอเห็นซินจือเหยามือที่ถือตะหลิวก็ชะงัก “แกกลับมาได้ยังไง?”

“พรุ่งนี้วันหยุดค่ะ” ซินจือเหยาตอบ

หลินไห่อิงขมวดคิ้ว “แกดูแกสิ กลับมาก็ไม่บอกก่อน ไม่ได้หุงข้าวไว้ให้แกเลย”

“เมื่อวานหนูบอกแม่แล้วนะคะ”

“งั้นเหรอ?” หลินไห่อิงน้ำเสียงไม่ยี่หระ “งั้นฉันก็ลืมไป ใครจะไปจำเรื่องพวกนี้ทั้งวันล่ะ ปกติแกก็ไม่อยู่”

ซินจือเหยาเงียบ

ถ้าเป็นพ่อแม่ของซ่งอวี่เจีย ทุกอาทิตย์ยังไม่ทันถึงวันหยุดก็จะโทรศัพท์ถามลูกสาวว่าจะกลับมากินข้าวที่บ้านไหม แต่บ้านของพวกเธอ ลูกสาวราวกับมีแต่ชื่อ

“ยืนอยู่ทำไม ยังไม่รีบยกกับข้าวออกไปอีก แล้วโทรหาพ่อแก ให้เขาซื้อข้าวจากข้างนอกมาด้วย”

“ค่ะ ๆ” ซินจือเหยารีบล้างมือยกกับข้าว จากนั้นก็โทรศัพท์หาซินอู่

ในตอนที่ทำกับข้าวเสร็จ ซินอู่หิวกล่องข้าวเข้าบ้านมา ถอดรองเท้าพลางบ่น “จะกลับบ้านก็ไม่บอกก่อน ตอนนี้ข้าวข้างนอกแพงขึ้นทุกวัน ห่อกลับยังคิดเงิน สิบห้าบาทพอซื้อข้าวทั้งบ้านหนึ่งมื้อได้แล้ว”

“ตอนนี้ข้าวของแพงขึ้นทุกที อะไร ๆ ก็ขึ้น แต่เงินเดือนคุณกลับไม่ขึ้น ในบ้านแทบจะไม่มีข้าวสารกรอกหม้ออยู่แล้ว” หลินไห่อิงคว้าแย่งกล่องข้าวมาจากมือของเขา “จะเอากล่องข้าวมาทำไม ถุงก็สะอาด ใส่ถุงมาก็สิ้นเรื่อง”