บทที่ 4

......

ในตอนที่ซินจือเหยากลับห้องเรียนได้เจอกับอวี๋เชว่และเพื่อนพวกเขาอีกสองสามคน เนื่องจากอวี๋เชว่สูงกว่าพวกเขาครึ่งคืบ กอปรกับรูปลักษณ์ที่เหนือกว่าจึงจำได้ในปราดเดียว

พวกเขาเดินมาถึงตรงหน้าซินจือเหยา แต่ไม่เห็นตัวตนของเธอ

“เอ๊ะ อวี๋เชว่ เห็นว่าก่อนเปิดเทอมแมลงตามตูดคนนั้นของนายไม่เคยไปหานายเลยเหรอ”

“คงเพราะได้ยินว่านายมีแฟนแล้ว ก็เลยใจแตกสลายละมั้ง”

“วันนี้แม้แต่คาบเรียนของศาสตราจารย์โจวก็ยังใจลอย ต้องเพราะว่านายกับเจี่ยงซินนั่งอยู่ข้างหน้าเธอ จึงทำให้เธอทุกข์ระทมแน่ ฮ่า ๆ ๆ”

พอพูดถึงตรงนี้ ซินจือเหยาถึงรู้ว่าแมลงตามตูดที่พวกเขาพูดถึงก็คือตัวเอง

คะแนนของเธอกับอวี๋เชว่คือสิบอันดับต้นของชั้นปี เพราะชอบเขา เธอจึงไปเรียนกับเขาบ่อย ๆ ไม่นึกว่าจะกลายเป็น ‘แมลงตามตูด’ ในสายตาเพื่อนเขาเสียอย่างนั้น

ซินจือเหยารู้สึกเสียดสีในทันที

ท่าทีของเพื่อนตัดสินท่าทีของอวี๋เชว่ แค่คิดก็รู้ได้ว่าอวี๋เชว่ก็คิดแบบนี้อยู่ในใจเหมือนกัน

แต่ทุกครั้งที่เธอเชื้อเชิญเขา เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธ ตอนที่ทั้งสองถกปัญหาด้วยกันก็มีความสุขดี นี่จึงทำให้ซินจือเหยาทึกทักไปเอง นึกว่าตัวเองมีความหวัง

พอฟังมาถึงตรงนี้อวี๋เชว่ก็พูดขึ้น “ต่อไปพูดถึงเธอต่อหน้าเจี่ยงซินน้อย ๆ หน่อย ไม่งั้นเธอจะอารมณ์เสีย”

“รู้แล้วน่า รู้แล้ว” เพื่อนของอวี๋เชว่พูด “ตอนนี้เจี่ยงซินต่างหากที่เป็นแฟนตัวจริงของนาย”

“ให้ฉันพูดนะ นายนี่มีบุญจริง ๆ มีแฟนสวย ๆ อย่างเจี่ยงซิน แล้วยังมีคนตามจีบเป็นเด็กหัวกะทิอย่างซินจือเหยาอีก ไม่งั้นนายก็เอามันให้หมดนั่นแหละ”

“เฮ้ย อย่าพูดจาเพ้อเจ้อ ฉันเห็นซินจือเหยาเป็นเพื่อนเฉย ๆ”

“นายเห็นเธอเป็นเพื่อน แต่เธออยากเป็นแฟนของนายน่ะสิ”

“เอ๊ะ พวกนายว่าซินจือเหยาจะยังชอบอวี๋เชว่อยู่ไหม? จากชอบอย่างเปิดเผยเป็นแอบรัก แล้วนั่งรอให้อวี๋เชว่เลิก?”

“แล้วถ้าอวี๋เชว่ไม่เลิกล่ะ?”

“ไม่เลิกงั้นก็เสียเวลาเปล่า ๆ ปี้ ๆ ตลอดชีวิต ไม่แต่งทั้งชาติไง ฮ่า ๆ ๆ ๆ”

“นายนึกว่าเล่นละครอยู่เหรอ”

“ไม่งั้นเรามาพนันกันว่าซินจือเหยาจะเป็นโสดเพื่ออวี๋เชว่กี่ปี?”

“หนึ่งปี? สองปี? ห้าปี?”

อวี๋เชว่ตัดบทพวกเขาอย่างเหมาะสมแก่เวลา “เอาละ พวกนายเลิกล้อเล่นได้แล้ว”

ถึงจะพูดอย่างนี้ แต่เขาก็ยังยิ้มมุมปาก ท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่องนิด ๆ

การที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะเป็นโสดหลายปีเพื่อผู้ชายคนหนึ่ง สำหรับเขาแล้ว มันเป็นเรื่องที่ควรค่าแก่การภูมิใจ

เงาของพวกเขาค่อย ๆ ไกลออกไป ซินจือเหยาที่ยืนอยู่ที่เดิมกำหมัดแน่นอย่างไม่รู้ตัว

การจ่ายแบบนี้เพื่อให้เห็นธาตุแท้ของคน ก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องแย่

ซินจือเหยาอยู่ท่ามกลางความทุกข์ทรมานทั้งวัน เริ่มจากรู้ว่าคนที่ตัวเองหลับนอนด้วยคือศาสตราจารย์ของมหาวิทยาลัย จากนั้นก็ถอนตัวจากความชอบโดยสิ้นเชิงจากการสนทนาของอวี๋เชว่กับเพื่อน

หลังจากจบคาบเรียน เธอให้ซ่งอวี่เจียนำหนังสือเรียนของเธอกลับหอพัก ส่วนตัวเองก็เตรียมตัวไปทำงานที่ร้านชานม

“ตั้งแต่เข้าปีหนึ่งเธอก็เริ่มไปทำงานพาร์ตไทม์ทุกวัน ไม่ได้ทบทวนบทเรียนตอนเย็น แต่ขนาดนี้แล้วยังรักษาสิบอันดับต้นได้ ฉันล่ะเลื่อมใสเธอจริง ๆ” ซ่งอวี่เจียมองเธอเก็บของพลางสะท้อนใจ

“ช่วยไม่ได้นี่ ฉันต้องหาเงินกินใช้”

ซ่งอวี่เจียเป็นเพื่อนกับเธอมานานหลายปีอย่างนี้ พอรู้สภาพครอบครัวของเธอบ้างไม่มากก็น้อย “พ่อแม่เธอก็จริง ๆ เลย ลูกสาวเก่งอย่างนี้ยังไม่สนใจไยดี ลูกชายไม่เอาไหนยังอุ้มชูอยู่ได้”

พูดจบก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนกำลังด่าครอบครัวของเธออยู่จึงรีบพูด “ขอโทษนะ เหยาเหยา ฉันแค่ปากเร็วไป”

ซินจือเหยาหัวเราะกับเธอ “ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าเธอหวังดีกับฉัน จะไม่ทันแล้ว ฉันไปก่อนนะ”

ว่าแล้วเธอก็สะพายกระเป๋าออกจากประตูมหาวิทยาลัย

เส้นทางจากประตูมหาวิทยาลัยถึงร้านชานม เธอเดินมาแล้วหนึ่งปีเศษ เธอใช้เวลาทบทวนบทเรียนตอนเย็นไปทำงาน แต่ในตอนที่คนอื่นกำลังนอนหลับฝันหวาน โคมไฟบนเตียงของเธอสว่างอยู่ตลอด จนกระทั่งถึงครึ่งคืนจึงจะดับ

คนอื่นต่างบอกว่าเธอได้ทุนการศึกษามาอย่างง่ายดาย มีแต่เธอเท่านั้นที่รู้ว่าเส้นทางนี้ลำบากแค่ไหน

เมื่อถึงร้านชานม ซินจือเหยาเปลี่ยนชุดของทางร้านแล้วรับช่วงต่อจากเพื่อนร่วมงานกะกลางวัน

ถึงจะเป็นงานพาร์ตไทม์ แต่ซินจือเหยาก็ทำมาแล้วปีกว่า เป็นพนักงานอย่างเป็นทางการได้

กลางคืนในร้านไม่ค่อยยุ่ง หลังจากบอกกับเพื่อนร่วมกะแล้วก็เข้าห้องน้ำ

ในตอนที่ลุกขึ้นยืนจากการนั่งยอม จู่ ๆ เธอก็บ้านหมุน รีบเกาะผนังให้ร่างมั่นคง หัวใจเต้นระส่ำ

ชั่วสะเก็ดไฟ จู่ ๆ ซินจือเหยานึกถึงเรื่องที่น่ากลัวมากเรื่องหนึ่ง

ประจำเดือนเดือนนี้ของเธอยังไม่มา!!!

เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด

ซินจือเหยาจำได้อย่างชัดเจน คืนนั้นโจวจี้สวมถุงยางอนามัย ไม่อย่างนั้นเธอก็ไม่กล้าหรอก

หรือว่าถุงยางจะขาด?

ซินจือเหยากระวนกระวาย หลังจากเลิกงานก็ไปซื้อชุดทดสอบการตั้งครรภ์ที่ร้านยา ซ้ำยังไม่กล้าซื้อแถวมหาวิทยาลัย แต่นั่งรถไปร้านยาที่ห่างจากมหาวิทยาลัยห้าหกกิโลเมตร

ซินจือเหยาถือชุดทดสอบการตั้งครรภ์อยู่ในมือด้วยความตึงเครียดจนมือสั่น ในตอนที่รอผล เธอนั่งพนมมือภาวนาอยู่ในห้องน้ำไม่หยุด

“คุ้มครองหนูด้วย ไม่เอานะ”

“ต่อไปหนูไม่กล้าอีกแล้ว ขอร้องละ อย่าทำแบบนี้กับหนู”

“ฮือ ๆ ๆ สวรรค์คุ้มครอง พระเจ้าคุ้มครอง เจ้าแม่กวนอิมคุ้มครอง เทพเจ้าไฉ่ซิงเอี้ยคุ้มครอง พระเยซูคุ้มครอง...”

ซินจือเหยากราบกรานเทพเทวดาทั้งหลายในสากลโลกหนึ่งจบ จากนั้นจึงหยีตามองอย่างระมัดระวัง

จังหวะที่เห็นชุดทดสอบการตั้งครรภ์เป็นสองขีดแดง โลกของซินจือเหยาก็พังทลายโดยสิ้นเชิง

จบกัน เธอหมดสิ้นแล้วจริง ๆ