ตอนที่ 8 แกล้ง

ตอนที่แปด แกล้ง

หลังจากมื้ออาหารเย็นที่ปกคลุมไปด้วยความอึดอัดผ่านไป จินซึ่งกำลังรวบช้อนส้อมในจานเรียบร้อยแล้วกำลังจะลุกออกจากโต๊ะอาหาร

"จิน" มาร์ตินก็เรียกทันทีที่จินทำท่าจะลุกออกจากเก้าอี้ไป

"เดี๋ยวนายไปหาฉันที่ห้องทำงานด้วยนะ" มาร์ตินพูดจบก็ลุกเดินออกจากห้องอาหารไปทันที ทิ้งให้จินสงสัยว่ามาร์ตินเรียกเขาไปคุยเรื่องอะไรกันแน่

"เอ่อ.. พี่ชุนครับ พี่ชุนพอจะรู้ไหมครับว่าคุณมาร์ตินมีธุระอะไรกับผมรึเปล่า" จินหันไปกระซิบถามชุนซึ่งยืนอยู่มุมห้อง

ชุนได้แต่ส่ายหน้าด้วยเขาก็ไม่รู้เช่นกันว่ามาร์ตินมีธุระอะไรกับจิน ถึงเขาจะช่วยงานในห้องทั้งวันแต่ก็แทบไม่ค่อยได้คุยอะไรกับมาร์ตินมากเท่าไหร่

จินได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ ไม่รู้ว่าจริงๆ แล้ว มาร์ตินคิดยังไงกับตนกันแน่ ในตอนแรกเขาก็พอรู้มาบ้างว่ามาร์ตินไม่ค่อยชอบเขาเหมือนกัน เพราะต่างคนต่างถูกบังคับให้แต่งงานกัน

แต่ทำไมตอนนี้เขาถึงได้เจอมาร์ตินบ่อยๆ เกือบจะสามเวลาหลังอาหารกันเลยทีเดียว เมื่อเช้าก็หนหนึ่งละ เมื่อบ่ายก็อีกหนหนึ่งละ นี่ก็อีกหนหนึ่งแล้วจะมีอีกครั้งก่อนนอนไหมเนี่ย.. จินบ่นกระปอดกระแปดกับตัวเองเบาๆ พลางเกาหัวแกรกๆ ด้วยความไม่เข้าใจ

ก๊อก.. ก๊อก.. จินเคาะประตูห้องมาร์ตินทันทีที่เดินมาถึง

"เข้ามาได้" มาร์ตินเรียกคนที่ตนบอกให้มาพบเข้ามาในห้อง

"คุณมาร์ตินมีธุระอะไรรึเปล่าครับ" จินถามขณะที่มาร์ตินผายมือให้เขานั่งลงบนเก้าอี้

"โทรศัพท์มือถือของนายอยู่ที่ไหน" มาร์ตินเอ่ยถามทันทีที่จินนั่งลงบนเก้าอี้

"เอ๋.. โทรศัพท์มือถือของผมหรือครับ" จินทวนคำถามของมาร์ตินก่อนจะทำท่าครุ่นคิดด้วยความงุนงง เจ้าของร่างนี้มีโทรศัพท์มือถือด้วยเหรอ เขาพยายามคิดแต่ก็คิดไม่ออก

นั่นสินะ ว่าแต่โทรศัพท์มือถือของจินในร่างเดิมอยู่ที่ไหนกันนะ เพราะตั้งแต่เขามาอยู่ในร่างนี้ได้เดือนกว่า เขาก็ไม่เคยกลับเข้าไปในห้องเก่าของจินอีกเลย อะไรที่เป็นของจินคนเก่าเขาก็ไม่คิดแตะต้อง เพราะเขาไม่อยากใช้ของส่วนตัวของคนอื่น ของใช้ส่วนตัวของเขาก็ซื้อใหม่ทั้งหมดที่ห้างสรรพสินค้ากับชุนในตอนนั้น

มาร์ตินเห็นจินกำลังครุ่นคิดตั้งนานและไม่ยอมตอบเขาเสียที จึงทำให้เขาเอ่ยเรียกสติจินกลับมาอีกครั้ง

"ทำไม นายมีปัญหาอะไรรึเปล่า ถึงไม่รู้ว่าโทรศัพท์มือถือของนายอยู่ที่ไหน" มาร์ตินถามจินด้วยความสงสัย

"อ๊ะ เปล่าครับ" จินตอบกลับทันทีที่ได้สติ "ผมเพียงแต่คิดว่าผมไม่จำเป็นต้องใช้โทรศัพท์มือถือน่ะครับ เพราะผมอยู่ที่นี่ไม่มีเพื่อนให้ติดต่อ ไม่มีงานที่ต้องไถ่ถาม และไม่มี.. " จินเว้นวรรคก่อนจะตอบมาร์ตินช้าๆ

"ไม่มี.. ไม่มีครอบครัวให้เป็นห่วงครับ" จินตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาราวกระซิบ ป่านนี้พ่อของเจ้าของร่างนี้คงจะหายสาบสูญไปแล้วกระมัง เขาไม่เห็นเคยติดต่อหรือมาเยี่ยมเขาสักครั้งจากความทรงจำของร่างเดิมนี้

แม้แต่ตอนที่เจ้าของร่างเดิมล้มป่วยก็ไม่เคยมาเยี่ยม เพราะเขาเคยถามชุนถึงพ่อเจ้าของร่างเดิม ชุนบอกเพียงแค่ว่าอีกฝ่ายเงียบหายไปติดต่อไม่ได้ และแจ๊คก็ไม่เคยติดต่อกลับมาหาจินสักครั้ง

มาร์ตินได้แต่มองจินด้วยความสงสาร เขาไม่เคยรู้สึกเช่นนี้กับใครมาก่อนนอกจากชุน เพราะเขาเติบโตและค่อนข้างสนิทกับชุนมากเป็นพิเศษ แต่เป็นชุนที่มักจะเห็นเขาเป็นเจ้านายอยู่เสมอ

"เอาล่ะ พรุ่งนี้ฉันจะกลับแล้ว ถ้านายมีปัญหาอะไรหรืออยากได้อะไรก็บอกชุนได้ตลอดไม่ต้องเกรงใจนะ ในตอนนี้ถือว่านายเป็นเจ้านายของที่นี่อีกคนก็แล้วกัน" มาร์ตินเปลี่ยนเรื่องทันทีที่เห็นจินมีใบหน้าเศร้าและหม่นหมอง เขาจึงปัดเรื่องโทรศัพท์มือถือของอีกฝ่ายทิ้งทันที

"ครับ ขอบคุณครับ" จินตอบสั้นๆ ก่อนจะนั่งเงียบๆ ส่วนมาร์ตินเห็นจินตอบแล้วเงียบไป เขาจึงเปิดแล็ปท็อปขึ้นมาเช็กงาน

ครึ่งชั่วโมงผ่านไปจินเริ่มรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ถูกต้อง ในเมื่อมาร์ตินไม่มีธุระอะไรกับเขาแล้ว ทำไมจึงยังให้เขานั่งอยู่ไม่ไล่เขาออกไปจากห้องเสียที

หรือว่ามาร์ตินยังไม่หมดธุระกับเขากันนะ แต่ทำไมไม่ยอมคุยต่อ เขาจะทำยังไงต่อดี นั่งอยู่หรือขอตัวกลับ จินนั่งครุ่นคิดไปมาจนตีหน้ายุ่งไปหมด

และทุกอากัปกิริยาของจินนั้นก็ตกอยู่ในสายตาของมาร์ตินที่แอบมองผ่านแล็ปท็อปตลอดเวลา มาร์ตินจึงแอบยกยิ้มมุมปากนิดๆ ก่อนรอยยิ้มนั้นจะหายไปอย่างรวดเร็ว

"อ้าว.. นายยังอยู่อีกเหรอ ฉันนึกว่านายกลับออกไปแล้วเสียอีก" มาร์ตินเอ่ยออกมาในที่สุด

"เอ่อ.. ผมคิดว่าคุณยังไม่หมดธุระกับผมเสียอีกครับ" จินตอบด้วยใบหน้างุนงงและไร้เดียงสา

"นายคิดแบบนั้นเหรอ" มาร์ตินตอบพร้อมทำสีหน้าครุ่นคิด

"ถ้างั้นนายกลับไปได้แล้ว ฉันก็จะไปนอนแล้วเหมือนกัน" มาร์ตินตอบหน้านิ่งๆ แต่ภายในใจของเขาแอบขำกับท่าทางและสีหน้าเงอะงะของอีกฝ่าย

"หรือนายจะไปนอนกับฉัน" มาร์ตินแสร้งเอ่ยถามพลางจ้องใบหน้าของจินที่กำลังจะลุกขึ้นจากเก้าอี้

คำพูดของมาร์ตินทำให้จินชะงักและคิดไปไกลถึงคืนนั้น พลันใบหน้าของเขาก็เห่อร้อนและแดงขึ้นมาจากใบหน้าลามไปจนถึงใบหูบาง  จินจึงรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที

"เอ่อ.. ไม่ครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ ผมง่วงแล้วครับ" ว่าแล้วจินก็รีบเดินจ้ำอ้าวออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว เขาไม่ทันระวังจึงเปิดประตูโขลกใส่หัวตัวเอง จินได้แต่ลูบหัวที่เจ็บ

"อูย.. " เสียงจินที่บ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนเดินออกไปจากห้อง

มาร์ตินได้แต่หัวเราะตามหลังไป ส่วนจินก็เขินอายเขาจนต้องรีบเดินหนีออกไปจากห้อง จินเหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสาจริงๆ ไม่เหมือนลูกคุณหนูที่อู้ฟู่ ฟุ่มเฟือย และเย่อหยิ่งคนนั้น

หรือนี่จะเป็นนิสัยจริงๆ ของจินกันนะ เมื่อจินไม่มีเพื่อนและใช้ชีวิตในสังคมไฮโซเหมือนที่ผ่านมาจึงไม่จำเป็นต้องวางท่าเช่นเดิม

จินเดินลูบหัวตัวเองป้อยๆ จนกระทั่งเขาเดินมาถึงห้องนอน ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันนะ เดี๋ยวนี้ตัวเขาเป็นอะไรไปเมื่อเจอมาร์ตินพูดหรือทำอะไรแปลกๆ ใส่เขา เขาถึงกับเสียอาการทุกที เขาควบคุมหัวใจตัวเองไม่ได้เลย ทำไมหัวใจของเขาถึงได้เต้นโครมครามตอนอยู่กับมาร์ตินเช่นนี้ทุกที

รุ่งเช้าจินเดินลงมายังห้องครัวจัดเตรียมขนมคุกกี้เนยสดที่เคยทำกับชุนมาใส่ขวดโหลไว้ได้หลายใบ เขาได้คัดเลือกคุกกี้ตัวสวยๆ เพื่อจัดเรียงใส่ขวดโหลอย่างสวยงามหนึ่งขวด และตัดแบ่งเค้กเนยสดบรรจุใส่กล่องขนมอีกใบหนึ่ง

"จิน ฉันมีธุระจะคุยด้วย เดี๋ยวนายตามฉันขึ้นไปห้องทำงานหน่อยนะ" มาร์ตินบอกจินหลังจากเขาทานกาแฟเสร็จ แล้วเดินออกไปจากโต๊ะอาหาร

"ครับ" จินรับคำอย่างงุนงง

สรุปคือเมื่อวานเขาคุยธุระไม่จบ หรือจะคุยเรื่องใหม่กันแน่นะ จึงหันไปมองชุนที่ยืนอยู่อีกมุมห้องหนึ่ง ชุนมองเห็นสายตาของจินที่มีแต่คำถามจึงเข้าใจว่าจินจะถามอะไร เขาได้แต่ส่ายหัวให้จินเป็นคำตอบเช่นเดิม

"เฮ้อ.. " จินได้แต่ถอนหายใจก่อนจะเดินตามมาร์ตินออกไปอีกครั้ง

"เข้ามาสิ" มาร์ตินเรียกคนที่เคาะประตูห้องให้เข้ามาหาเขาอีกครั้ง

"นั่งลงก่อน" เขาบอกให้คนที่เพิ่งจะเดินมาถึง และมีใบหน้าท่าทางที่เต็มไปด้วยความสงสัยยามมองมาที่เขา

"ครับ คุณมาร์ตินมีธุระอะไรกับผมครับ" จินถามเขาด้วยความสงสัย

"รับไปสิ" มาร์ตินมองโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ที่เขาให้จอห์นซื้อมาให้ ก่อนมารับเขาเช้านี้แล้วจึงเลื่อนโทรศัพท์ไปตรงหน้าของจิน

จินมองโทรศัพท์มือถือตรงหน้าด้วยความแปลกใจ

"เอ่อ.. ให้ผมเหรอครับ" จินถามพร้อมชี้นิ้วมือเข้าหาตัวเองด้วยความงุนงง

"อืม" มาร์ตินตอบสั้นๆ

"ทำไมละครับ ผมไม่จำเป็นต้องใช้ก็ได้นะครับ" จินถามด้วยความสงสัย

"ในนั้นมีเบอร์โทรศัพท์ของฉัน เผื่อนายมีเรื่องสำคัญจริงๆ ก็โทรติดต่อฉันโดยตรงได้เลย นายลองเลื่อนไปสิ มีแอปธนาคารที่ฉันเปิดบัญชีให้นาย ก็สะดวกดีนะนายจะได้ไม่ต้องลำบากไปกดเงินใช้เมื่อถึงเวลาจำเป็น อ้อ.. เครื่องนี้มีอินเทอร์เน็ตด้วย บางทีถ้านายอยากหาสูตรทำขนมที่นายสนใจก็ลองค้นหาได้นะ ฉันได้ยินชุนเล่าให้ฟังน่ะ เปลี่ยนเบอร์ใหม่ก็ดีชีวิตนายจะได้ไม่ยุ่งยาก" ข้อนี้เขาหมายความว่าตามนั้นจริงๆ

เขาไม่รู้ว่าแจ๊คจะติดต่อมาหาจินอีกรึเปล่า เพราะตอนนี้เขาได้ข่าวจากลูกน้องที่ให้ไปตามสืบแจ๊คว่าเงินก้อนใหญ่ที่มาเอากับเขาไปในตอนนั้นใกล้หมดเต็มทีแล้ว

เขาจึงได้ตัดความยุ่งยากนี้ออกไป ชีวิตของจินอาจจะดีขึ้นก็ได้ เพราะตอนนี้จินคนนี้หลังจากหายป่วยก็ร่าเริงและ.. น่ารัก

เอ่อ.. นี่เขามองว่าจินน่ารักเหรอเนี่ย มาร์ตินเริ่มสับสนในตัวเองแล้ว เขาเคยไม่ชอบจินมากและไม่มีความคิดที่จะมาพบจินเลย แต่หลังจากได้พบกับจินแล้วความรู้สึกในตอนนี้ของเขากำลังเปลี่ยนไป จินน่าสนใจไม่น้อยเลยทีเดียว เขายกยิ้มมุมปากเบาๆ หลังจากเห็นจินหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ที่เขาให้มาลองกดดู

"ไม่เข้าใจตรงไหนถามชุนดูนะ อ้อ.. รหัสทุกอย่างในเครื่องที่นายจำเป็นต้องใช้ คือวันเดือนปีเกิดของฉันเอง ถ้านายไม่รู้ก็ถามชุนได้" หลังจากพูดจบ มาร์ตินก็รวบรวมเอกสารขึ้นมาปึกหนึ่ง

จินเองเห็นดังนั้นจึงรีบพูดขึ้นมาก่อน กลัวว่าจะซ้ำรอยเดิมแบบเมื่อคืน

"เอ่อ.. คุณมาร์ตินมีธุระอะไรกับผมอีกรึเปล่าครับ"

"ไม่ละ นายไปเถอะ หึ.. หึ.. " มาร์ตินหัวเราะขำในท่าทางของจิน คงจะกลัวเขาแกล้งให้นั่งรออีกสินะ

"ครับ ขอบคุณครับ" ว่าแล้วจินก็หมุนตัวออกไปจากห้องทำงานของมาร์ตินทันที

จินนั่งรอมาร์ตินในห้องนั่งเล่นสักพัก พอเห็นมาร์ตินเดินลงมาพร้อมกระเป๋าเอกสารโดยมีจอห์นเดินมารับไปรอที่รถ จินรีบเดินมาหาพร้อมกับถุงที่บรรจุขวดโหลคุกกี้กับขนมเค้กเนยสด

"คุณมาร์ตินครับ" จินเรียกทันทีที่เห็นมาร์ตินเดินผ่านห้องนั่งเล่นไปถึงประตูหน้าบ้าน

มาร์ตินหันกลับมาตามเสียงเรียก เมื่อเห็นจินเขาจึงเลิกคิ้วด้วยความสงสัย จินเดินเข้ามาหามาร์ตินที่หยุดอยู่ตรงประตูหน้าบ้าน เขายื่นถุงขนมที่เขาบรรจงคัดสรรมาเป็นอย่างดีให้แก่มาร์ติน

"นี่ครับ ขนมที่ผมหัดทำเป็นครั้งแรก ผมอยากให้คุณลองชิมดูนะครับ" จินส่งถุงขนมที่เขาบรรจุใหม่เมื่อเช้าให้มาร์ติน

มาร์ตินรับมาพลางมองจินด้วยความรู้สึกเอ็นดู เขาจึงเอื้อมมือไปขณะที่เขากำลังจะลูบศีรษะจินนั้น เขารู้สึกตัวเสียก่อนจึงชะงักค้างมือไว้ก่อนจะรีบชักมือกลับมา จินมัวแต่ก้มหน้ามองถุงขนมด้วยความเก้อเขิน เขาไม่กล้ามองสบตามาร์ตินตรงๆ เขาจึงไม่ทันเห็นว่าอีกคนกำลังเอื้อมมือหนาจะมาลูบศีรษะของตนเอง

"อืม.. ขอบใจนะ ฉันไปล่ะ นายก็ดูแลตัวเองดีๆ " มาร์ตินบอกก่อนจะเดินไปขึ้นรถซึ่งจอห์นได้เปิดประตูรอเขาอยู่ก่อนแล้ว

จอห์นมองดูเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงหน้าประตู เขาเริ่มเห็นปฏิกิริยายาที่แปลกไปของเจ้านายจึงเก็บความสงสัยไว้ในใจ ก่อนจะค่อยๆ ขับรถออกไปจากเซฟเฮ้าส์

จินมองตามรถที่ค่อยๆ แล่นออกไปอย่างช้าๆ ในใจก็รู้สึกวูบโหวงขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด