ตอนที่ 6 ทดสอบ

ตอนที่หก ทดสอบ

"จิน กำลังทำอะไรอยู่ครับ" ชุนเอ่ยถามขณะที่เห็นจินนั่งจดบางอย่างลงในสมุด      

"พี่ชุนว่างไหมครับ จินอยากลองทำขนมครับ จินอยากได้ส่วนประกอบของขนม พี่ชุนพาจินไปซื้อได้ไหมครับ" จินหลังจากอ่านตำราการทำขนมมาทั้งอาทิตย์จึงเกิดการทดลองอยากทำขนมขึ้นมา จึงชวนชุนพาไปซื้อของซึ่งชุนก็ไม่ปฏิเสธ ดีเหมือนกันจินจะได้มีอะไรทำแก้เหงาบ้าง

หลังจากที่ทั้งสองคนไปซื้อของตลอดช่วงเช้ากลับมา จินจึงลงมือทำคุกกี้เนยสดในตอนบ่ายทันที โดยมีชุนและป้าแนนซี่คอยช่วยเป็นลูกมือ ทั้งสามคนช่วยกันลองทำผิดทำถูกหลายครั้งกว่าจะออกมาเป็นรูปเป็นร่างในที่สุด

"อืม คุณจินคะ คุณจินเก่งจริงๆ นะคะ ทำครั้งแรกก็ออกมาดีและอร่อยมากเลยค่ะ ถึงแม้ว่ารูปตัวคุกกี้จะยังไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ แต่ถือว่าดีมากๆ เลยค่ะ" ป้าแนนซี่เอ่ยชื่นชมจินหลังจากชิมคุกกี้ไปหลายชิ้น

"ใช่ พี่ก็ว่าอร่อยดีนะจิน เสียแต่รูปร่างมัน.. " ชุนพูดไม่จบเพราะกลั้นเสียงหัวเราะไม่ได้ หลังจากเห็นตัวคุกกี้ที่พวกเขาช่วยกันทำ มันใหญ่บ้าง เล็กบ้าง และบิดเบี้ยวบ้าง

"ฮ่า.. ฮ่า.. ฮ่า.. " ชุนจึงระเบิดเสียงหัวเราะออกมาในที่สุด

"โธ่.. พี่ชุน อย่าหัวเราะสิครับ นี่จินทำครั้งแรกนะครับ พี่ก็ช่วยทำด้วย เผลอๆ อันที่น่าเกลียดที่สุดจะเป็นฝีมือของพี่ก็ได้นะครับ ฮ่า..ฮ่า.. " จิน รีบพูดทันทีที่ชุนหัวเราะใส่เขา

"เอาละๆ ทำครั้งแรกก็ถือว่าดีแล้วค่ะคุณจิน คุณชุนอย่าหัวเราะคุณจินสิคะไม่น่ารักเลย" ป้าแนนซี่พลอยหัวเราะไปด้วยความเอ็นดูของทั้งสองคนที่หยอกกันไปหยอกกันมาตั้งแต่ทำคุกกี้แล้ว

ดูทั้งสองคนสนิทกันขึ้นมากกว่าแต่ก่อน ทำให้บ้านที่เคยเงียบสงบมานานมีแต่ความครึกครื้นในช่วงนี้

"ป้าว่า.. คุณจินและคุณชุนไปอาบน้ำแล้วลงมาทานข้าวนะคะ ป้ากำลังจะเตรียมมื้อเย็นแล้วค่ะ เชิญค่ะ" ป้าแนนซี่รีบไล่คนทั้งคู่ให้ขึ้นไปอาบน้ำก่อนจะลงมาทานมื้อเย็นด้วยกัน

"ครับ" ทั้งสองรับคำพร้อมกันก่อนจะแยกย้ายกันไปอาบน้ำ เพราะทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่แป้งทำขนม

"ไปเซฟเฮ้าส์ชานเมือง" มาร์ตินบอกจอห์นซึ่งช่วงนี้ทำหน้าที่ขับรถและดูแลเขาแทนชุน

"ครับ" จอห์นขับรถมุ่งหน้าออกนอกชานเมืองทันที

"ลุค พรุ่งนี้นายโทรไปเลื่อนนัดมิสเตอร์วิคเตอร์ บอกเขาว่าฉันมีธุระต่างจังหวัด" หลังจากมาร์ตินอ่านข้อเสนอที่มิสเตอร์วิคเตอร์ส่งมาให้เย็นนี้ เขารู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากเพราะมันไม่เหมือนที่ได้ตกลงกันไว้ในก่อนหน้านี้

เขาจึงโทรให้ลุคเลื่อนนัดเพื่อทำให้มิสเตอร์วิคเตอร์รู้ว่าเขาไม่พอใจในข้อเสนอและไม่ไปตามนัด

หลังจากออกมาดื่มเพื่อระงับความโกรธต่อมิสเตอร์วิคเตอร์จอมเจ้าเล่ห์ เขาก็นึกถึงจินขึ้นมา ไหนๆ พรุ่งนี้เขาก็ว่างแล้ว คืนนี้เลยตั้งใจแวะไปเยี่ยมจินเสียหน่อยจะเป็นไรไป ว่าแล้วเขาก็ยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"จอห์น ช่วยอะไรฉันหน่อยสิ" มาร์ตินขอร้องแกมออกคำสั่งจอห์น จอห์นจึงได้แต่พยักหน้ารับด้วยความสงสัย

เวลาสี่ทุ่มกว่าชุนได้ยินเสียงรถยนต์แล่นเข้ามาในบ้านจึงเดินออกมาดู เมื่อเขาเห็นรถยนต์คันหรูที่คุ้นตาเข้ามาจอด จึงรีบวิ่งลงไปหารถที่กำลังจอดสนิท

"จอห์น เกิดอะไรขึ้นกับคุณมาร์ติน" ชุนเอ่ยถามทันทีด้วยความเป็นห่วงหลังจากจอห์นลงมาเปิดประตูรถให้มาร์ติน

"ก็คุณมาร์ตินน่ะสิ มีนัดกับมิสเตอร์วิคเตอร์ ไม่รู้ไปคุยกันยังไงถึงเมาหนักอยู่นี่ นายมาก็ดีแล้วมาช่วยพยุงคุณมาร์ตินไปนอนบนห้องหน่อยสิ" หลังจากจอห์นบอกชุน เขาก็รีบวิ่งมาช่วยพยุงมาร์ตินไปที่ห้องนอนทันที

"เฮ้อ.. หนักเหมือนกันนะเนี่ยคุณมาร์ติน" จอห์นบ่นออกมาเบาๆ

"นี่นายระวังปากหน่อยจอห์น ยังไงคุณมาร์ตินก็เป็นเจ้านายนะ" ชุนเตือนจอห์นทันที เขาไม่ชอบให้ใครมาว่ามาร์ตินเพราะเขาถูกเลี้ยงดูให้มาปกป้องคุณมาร์ติน

"เอาล่ะๆ ฉันรู้แล้วล่ะน่า ว่าแต่ใครจะเช็ดตัวให้คุณมาร์ตินล่ะ วันนี้ฉันไม่ไหวละนะ ขับรถมาทั้งวันแล้วอยากพักเอาแรงสักหน่อย" จอห์นรีบพูดออกตัวก่อน

แต่วันนี้เขาก็เหนื่อยจริงๆ เพราะตั้งแต่เช้าเขายังไม่ได้พักเลย ยิ่งขับรถออกมาเซฟเฮ้าส์นอกเมืองแล้วยิ่งเหนื่อยเพราะค่อนข้างไกล ปกติทำงานเสร็จก็ไปส่งมาร์ตินที่เพนท์เฮ้าส์ในใจกลางเมืองเลยก็ใช้เวลาไม่กี่นาที

"เดี๋ยวฉันทำเองนายไปพักเถอะ" ชุนบอกจอห์น

"ทำไมนายไม่ไปตามคุณจินมาล่ะ นี่ยังไม่ดึกเท่าไหร่เลย" จอห์นรีบเสนอทันที

"ป่านนี้คุณจินคงนอนแล้วล่ะ นายไปเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง"

"ชุน นายไม่อยากรู้เหรอว่าคุณจินที่นายบอกว่าเปลี่ยนไปแล้วจะเปลี่ยนไปยังไง จะว่าไปฉันก็อยากรู้นะ หรือว่านายหวงคุณจิน" จอห์นเอ่ยถามด้วยความอยากรู้

เขารู้ทุกเรื่องของมาร์ตินและชุน เพราะถ้าชุนคือคนสนิทที่เป็นมือขวาของมาร์ติน จอห์นก็เป็นคนสนิทที่เป็นมือซ้ายของมาร์ตินเช่นกัน ในวันที่เจอชุนกับจินในห้างสรรพสินค้าเขาก็อยู่กับมาร์ตินด้วยเหมือนกัน

"เปล่า.. คุณจิน ฉันก็เห็นเขาเป็นน้องชายจริงๆ" ชุนรีบพูดก่อนที่จอห์นจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้

"งั้นถ้านายไม่กล้าไปตาม ฉันไปตามเองก็ได้ แค่ห้องฝั่งตรงข้ามนี่เอง" จอห์นรู้ว่าจินได้ย้ายมาอยู่ห้องตรงข้ามห้องมาร์ตินแล้ว

"โอเค ฉันไปเอง คุณจินไม่รู้จักนายเดี๋ยวจะตกใจ" ชุนเอ่ยอย่างจนใจก่อนจะเดินหันหลังออกจากห้องไป

หลังจากชุนเดินออกจากห้องไปมาร์ตินก็หันมาขยิบตาให้จอห์น

ใช่แล้ว.. เขาบอกจอห์นให้หาวิธีให้จินมาดูแลเขาในห้อง เขาอยากรู้จริงๆ ที่ชุนบอกว่าจินเปลี่ยนไปนั้นจะเปลี่ยนไปยังไง จะยังคงมีท่าทีเหมือนเขาในตอนแรกที่ชุนเคยเล่าให้ฟังหรือเปล่า

"นายทำดีมากจอห์น พรุ่งนี้ฉันให้นายพักหนึ่งวัน" มาร์ตินเอ่ยชมจอห์นพร้อมให้รางวัลทันที จอห์นได้แต่ยิ้มอย่างจนใจ มาร์ตินบางทีก็ทำอะไรเหมือนเด็กๆ

ก๊อก.. ก๊อก.. เสียงเคาะประตูหน้าห้องของจินดังขึ้น ทำให้จินที่กำลังจะเข้านอนลุกขึ้นมาด้วยอาการงัวเงีย

"อ้าว พี่ชุนมีอะไรครับ" จินเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"จิน ตอนนี้คุณมาร์ตินมาที่นี่" ชุนเงียบไปเพื่อสังเกตสีหน้าและท่าทางของจิน

เมื่อเห็นใบหน้าของจินที่กำลังมองเขาด้วยความสงสัย ไม่มีความรังเกียจเหมือนเมื่อก่อนที่เขาเอ่ยถึงมาร์ตินชุนจึงพูดต่อ

"คุณมาร์ตินเมาหนักมาก จินไปดูแลหน่อยได้ไหม ถ้าจินไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ดูแลเอง"

จินเห็นสีหน้าลำบากใจของชุนจึงเอ่ยตกลงออกไป

"ไม่เป็นไรครับ จินไปได้ครับแค่แป๊บเดียวเอง ไปกันเถอะครับ" เมื่อกล่าวจบชุนก็เดินพาจินเข้าไปในห้องของมาร์ติน

เมื่อจินเดินเข้าไปใกล้ๆ เตียง ก็เห็นใบหน้าคุ้นตาของคนที่นอนอยู่บนเตียง เอ๊ะ.. นี่ไม่ใช่คนหน้ายักษ์ที่เขาเดินชนหน้าร้านหนังสือในวันก่อนไม่ใช่เหรอ

เมื่อชุนเห็นใบหน้าที่กำลังตกใจของจิน เขาก็คิดว่าจินคงจะรังเกียจมาร์ตินเหมือนเมื่อก่อน ซึ่งทุกอย่างตกอยู่ในสายตาของจอห์น

"จินเป็นอะไรรึเปล่า" เสียงของชุนดังขึ้นทำให้สติของจินกลับมา

"อ๊ะ.. เปล่าครับ ให้จินช่วยอะไรครับพี่ชุน" จินถามขึ้นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของชุน

เหอะ.. นี่เหรอนายมาร์ติน จินคิดในใจยังไม่ทันจบจอห์นก็ยื่นกะละมังและผ้าขนหนูให้จิน ทำให้จินเงยหน้าขึ้นมามองจอห์นด้วยความงุนงง

"จิน.. นี่คือจอห์นผู้ช่วยคุณมาร์ติน" ชุนรีบเอ่ยแนะนำทันทีที่เห็นใบหน้าและแววตาสงสัยของจิน

"อ๋อครับ คุณจอห์น ผมจินนะครับ" จินตอบรับพลางแนะนำตัวเองด้วยรอยยิ้ม ขณะยื่นมือไปรับกะละมังมาจากจอห์น

จอห์นจึงยิ้มตอบแต่ภายในใจของเขากำลังคิดว่าจินเปลี่ยนไปจริงๆ

"ครับงั้นเชิญคุณจินเลยนะครับ พวกผมขอตัวก่อนครับ" จอห์นพูดจบก็ลากชุนออกมาจากห้องนอนของมาร์ติน

"มีอะไรชุน นายห่วงใคร คุณมาร์ตินหรือคุณจิน" จอห์นเอ่ยถามชุนด้วยความสงสัย เพราะหลังจากออกมาจากห้องแล้วชุนยังยืนอยู่หน้าห้องไม่ยอมเดินตามจอห์นไป

"ก็ห่วงทั้งสองคนนั่นแหละ" ชุนตอบออกมาอย่างไม่แน่ใจ

เขากลัวว่าหากจินเกิดเปลี่ยนใจแล้วหนีกลับห้องมาร์ตินจะเป็นอย่างไร จินจะทิ้งมาร์ตินที่เมาไม่รู้เรื่องหรือเปล่า ชุนจึงเกิดความกังวลและเป็นห่วงคนทั้งคู่ เพราะเขาเห็นคนทั้งคู่เป็นเหมือนน้องชายของเขาจริงๆ

"เอาหน่าไม่ต้องเป็นห่วงหรอก คุณจินถ้าไม่กล้าจริงๆ คงไม่มาหรอก" จอห์นหันไปมองชุน "หรือนายว่าไง"

ใช่.. ถ้าเป็นจินเมื่อก่อนอย่าว่าแต่ถามให้ไปดูแลมาร์ตินเลย แค่เอ่ยชื่อมาร์ตินก็ส่ายหัวไปหลายรอบแล้ว คงจะเป็นเขาที่คิดมากเอง ชุนถอนหายใจอย่างปลงตก

"ไปเถอะจอห์น นายอยากพักผ่อนแล้วไม่ใช่เหรอ" ทั้งสองคนจึงพากันกลับไปห้องพัก

หลังจากชุนและจอห์นเดินออกจากห้องไป จินก็ค่อยๆ นั่งลงข้างเตียง มือขาวสะอาดนุ่มนิ่มจึงหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาก่อนจะจุ่มผ้าขนหนูลงน้ำในกะละมังแล้วจึงบิดให้หมาด เขาค่อยๆ เช็ดไปตามกรอบใบหน้าคมเข้มที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง

จินลอบสังเกตใบหน้าคมสัน คิ้วหนาเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหนานุ่ม เพราะบังเอิญหลังมือไปแตะโดนเข้าพอดี แต่ขณะที่จินกำลังสำรวจใบหน้ามาร์ตินอย่างเพลิดเพลินอยู่นั้น จู่ๆ มาร์ตินก็ลืมตาขึ้นมา

"เฮ้ย.. " จินร้องออกมาด้วยความตกใจ ที่จู่ๆ มาร์ตินก็ลืมตาขึ้นมาจ้องมองเขา ก่อนจะจับข้อมือบางทั้งสองข้างของจินที่กำลังชะงักค้างอยู่บนใบหน้าของมาร์ติน

"เธอเป็นใคร" มาร์ตินแกล้งถามจินที่กำลังมีใบหน้าตื่นตกใจ

"ผม.. ผม.. จินครับ จินคนที่คุณแต่งงานด้วยยังไงครับ พอดีคุณเมามากพี่ชุนเลยให้ผมมาดูแลคุณ" จินเอ่ยอย่างตะกุกตะกักแบบไม่ทันตั้งตัวด้วยความตกใจ

"จินเหรอ จินที่แต่งงานด้วย งั้นก็" ว่าแล้วมาร์ตินก็พลิกตัวขึ้นมา ทำให้จินที่นั่งอยู่ข้างเตียงถูกพลิกลงไปนอนอยู่ใต้ร่างหนาของมาร์ติน

"อ๊ะ คุณมาร์ตินครับ อย่าลืมสิครับว่าเราจดทะเบียนแค่ในนาม อีกไม่นานเราก็จะหย่ากันแล้วครับ คุณปล่อยผมก่อนนะครับ" จินรีบพูดแกมขอร้องมาร์ติน

จินในร่างเดิมยังบริสุทธิ์ถึงแม้จะเป็นสายปาร์ตี้ หรือจีนในร่างใหม่ก็ยังบริสุทธิ์อยู่เช่นกัน เขาทำแต่งานเก็บเงินไม่เคยมีความรัก ไม่เคยสนใจใคร แล้วจะมาเสียความบริสุทธิ์ตอนนี้ไม่ได้ เมื่อจินคิดได้ดังนั้นจึงดิ้นรนเพื่อขัดขืนมาร์ติน

"จะเป็นไรไป ไหนๆ ฉันก็เสียเงินให้พ่อของนายตั้งหลายสิบล้านแล้ว จะขอนิดขอหน่อยไม่ได้รึไง" ว่าแล้วมาร์ตินก็ก้มลงไปซุกไซ้ซอกคอขาวของจินทันที

จินเพิ่งจะอาบน้ำอีกรอบก่อนเข้านอนจึงมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของครีมอาบน้ำ จากที่มาร์ตินทำเป็นแกล้งจินนั้นเขากลับมีอารมณ์ขึ้นมาจริงๆ คงเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่เขาดื่มด้วยจึงยิ่งกระตุ้นความต้องการเข้าไปใหญ่ ขณะที่จินยิ่งดิ้นขัดขืนอยู่ใต้ร่างของเขาจึงทำให้ความต้องการแล่นเข้ามาจู่โจมกลางลำตัวทันที

จินเมื่อรู้สึกถึงความแข็งแกร่งภายใต้กางเกงของอีกฝ่ายก็หยุดชะงักทันที เมื่อมาร์ตินรู้สึกตัวว่าจินนอนนิ่งๆ อยู่ใต้ร่างของเขาจึงเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่ขึ้นสีของจิน

จังหวะเดียวกันนั้นจินก็เงยหน้าขึ้นไปมองมาร์ติน ทำให้ทั้งสองสบตากันเข้าพอดี ต่างคนต่างนิ่งมองกันและกัน

มาร์ตินจึงค่อยๆ ก้มลงมาจูบจินอย่างแผ่วเบา เมื่อจินถูกริมฝีปากหนานุ่มแตะลงมาที่กลีบปากบางของตนเองก็ทำตัวไม่ถูก ความรู้สึกนี้เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน นี่เป็นครั้งแรกและเป็นจูบแรก หัวใจของจินจึงเต้นโครมครามอย่างรัวเร็วราวกับตีกลอง จูบที่แผ่วเบาเนิบนาบนั้นเกิดขึ้นเมื่อริมฝีปากหนานุ่มนิ่มทาบลงมาที่ริมฝีปากบางของจินอย่างเชื่องช้า

จินไม่รู้จะโต้ตอบอย่างไร จึงนอนนิ่งๆ ปล่อยให้มาร์ตินกระทำต่อไปเพราะเขาไม่เคยถูกจูบมาก่อน เมื่อมาร์ตินถอนริมฝีปากออกมาช้าๆ เขาจึงรู้ได้ทันทีว่าจินไม่เคยจูบมาก่อน ดังนั้นเขาจึงหยุดชะงักอีกครั้ง

"นายไม่ขัดขืนแล้วเหรอ" มาร์ตินแกล้งแหย่คนใต้ร่างที่ถูกตรึงข้อมือทั้งสองข้างไว้เหนือศีรษะ

"ไม่ล่ะ เขาว่าครั้งแรกมักจะเจ็บ ผมยอมๆ คุณไปดีกว่า ไม่อยากเจ็บตัว" จินตอบอย่างยียวนทั้งที่ในใจนึกสั่นกลัว

"ฮ่า.. ฮ่า.. ฮ่า.. " มาร์ตินระเบิดเสียงหัวเราะทันทีก่อนจะลงไปจากเตียง

"นายกลับไปเถอะ ฉันจะอาบน้ำ" เมื่อได้ยินคำสั่งของมาร์ติน จินก็รีบลุกจากเตียงแล้ววิ่งกลับไปห้องนอนทันที

มาร์ตินได้แต่หัวเราะตามหลังจินไป

"ที่แท้ก็กลัว ทำปากเก่งไปได้ หึ.. หึ.. จินคนนี้ช่างน่าสนใจดีเหมือนกัน มิน่าชุนถึงอารมณ์ดีเมื่ออยู่ด้วย" มาร์ตินบ่นเบาๆ ก่อนจะเดินไปจัดการธุระในห้องน้ำ ไม่น่าเชื่อว่าเด็กคนนี้จะทำให้เขาเกิดมีอารมณ์ขึ้นมาได้

หลังจากจินวิ่งออกมาจากห้องของมาร์ติน เขาก็รีบกลับเข้าห้องนอนของตัวเองทันที พอจินปิดประตูห้องนอนแล้วก็หันหลังพิงประตูแล้วกุมหัวใจที่ยังคงเต้นโครมครามไม่หยุด

ขาของเขาเริ่มอ่อนแรงและค่อยๆ ทรุดลงนั่งพิงประตู ความรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าตั้งแต่ออกมาจากห้องของมาร์ตินนั้นไม่รู้ว่าเป็นเพราะเจ้าของห้องหรือเป็นเพราะเขาวิ่งออกมากันแน่ ทั้งๆ ที่ภายในห้องของจินค่อนข้างเย็นจากแอร์ที่เปิดทิ้งไว้

จู่ๆ จินก็หมดแรงเอาเสียดื้อๆ คืนนี้เขาจะนอนหลับไหมนะ จากนั้นจินค่อยๆ คลานขึ้นเตียงนอนกว่าหัวใจจะสงบลงได้เล่นเอาเกือบค่อนคืนเลยทีเดียว

รุ่งเช้าเมื่อชุนเห็นจินเดินเข้ามาในห้องอาหาร เขาตกใจกับสภาพใบหน้าของจินที่มีรอยคล้ำใต้ตาคล้ายหมีแพนด้าจึงเอ่ยทักจินทันที

"จิน เป็นอะไรไป นอนไม่หลับเหรอ" ทันทีที่ได้ยินเสียงชุนทักจิน มาร์ตินซึ่งกำลังนั่งจิบกาแฟและอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในห้องอาหารก็หันขวับไปตามเสียงชุน เขายกกาแฟขึ้นจิบและแอบยกยิ้มที่มุมปาก

จอห์นยืนอยู่มุมห้องจึงสังเกตเห็นทันที เขานึกสงสัยว่าเมื่อคืนเจ้านายของเขาแกล้งอะไรจินหรือเปล่าจึงได้อารมณ์ดีอย่างนี้

"เอ่อ.. ครับ พอดีตอนพี่ชุนมาปลุกจิน จินนอนหลับไปแล้วครับ พอเสร็จธุระที่ห้องของคุณมาร์ตินแล้วกลับไปนอนอีกครั้งจินเลยนอนไม่หลับน่ะครับ" จินเอ่ยแก้ตัวทันที เขากลัวว่าจะมีพิรุธจึงรีบเดินหนีชุนไปนั่งที่โต๊ะอาหารทันที

เมื่อเดินมาถึงโต๊ะอาหาร จินก็ชะงักทันทีที่เห็นคนก่อเรื่องนั่งจิบกาแฟอยู่ก่อนแล้ว

"อรุณสวัสดิ์ครับคุณมาร์ติน" จินทักคนตรงหน้าตามมารยาท

เขากลัวว่าชุนจะสงสัยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเมื่อคืน หลังจากนั่งลงแล้วจินจึงก้มหน้าก้มตากินข้าวต้ม เขาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองมาร์ตินซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับตน

ฝ่ายชุนก็คิดว่าจินไม่กล้าคุยกับมาร์ตินจึงไม่ได้เซ้าซี้ถามอะไรอีก

มาร์ตินได้แต่แอบยกยิ้มอย่างอารมณ์ดีโดยทั้งหมดตกอยู่ในสายตาของจอห์น จอห์นคิดว่าต้องเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนแน่ๆ เขาไม่เคยเห็นมาร์ตินอารมณ์ดีแบบนี้มาก่อน

หลังมื้ออาหารที่ชวนให้จินอึดอัดหมดไป จินจึงรีบขอตัวไปพักก่อน มาร์ตินเองก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาหันไปเปิดแล็ปท็อปเช็กอีเมลจากลุคอีกที

"ลุค ช่วงนี้ฉันไม่เข้าบริษัทนะ ฉันมีธุระจะให้จอห์นไปคอยช่วยนายอีกแรงก็แล้วกัน ถ้ามีงานเร่งด่วนให้จอห์นติดต่อฉันอีกที" มาร์ตินโทรไปสั่งงานเลขาก่อนจะให้จอห์นกลับไปดูแลงานที่เหลือ

หลังจากเจอจินเมื่อคืน เขาอยากพักผ่อนสักระยะหนึ่งพอดี จิน ช่วยให้เขาคลายเครียดได้ดีจริงๆ มาร์ตินคิดอย่างเจ้าเล่ห์พลางยิ้มมุมปากอย่างมีแผนการ