“ขอบใจมึงมากไอ้ไวท์หวังว่าจะสำเร็จว่ะ โน่นกรีนเดินมาโน่นละ” “ กรีนจะพาพี่ไทกะไปเที่ยวแถวนี้สักหน่อย พี่ ๆ ไปด้วยกันไหมคะ” (ทุกคนสายหน้าอย่างรู้งาน) “สาวน้อยไปเถอะครับ พอดีพวกพี่มีธุระแล้วอ่า พวกเราไปกันเลยดีกว่านะ ไว้เจอกันครับ บาย” “คะ ค่ะ ๆ” ในรถ “กรีนให้พี่ขับรถให้ดีกว่าไหมเราจะได้พักผ่อน” “ไม่เป็นไรค่ะ สบายมากค่ะ” ผมอาสาขับรถให้เธอ แต่เธอก็ปฏิเสธ หลังจากนั้นเราก็ไม่ค่อยคุยกันเท่าไรจนถึงร้านคาเฟ่ที่ถือว่าสวยใช้ได้ ร่มรื่นเป็นธรรมชาติและมีความเป็นส่วนตัวด้วย ดอกไม้ก็เยอะ แถมยังดูเป็นป่าตนไม้ใหญ่ฟิวเหมือนอยู่ป่าแถวยุโรปเลย “รองเท้าคู่นี้..พี่ไทกะยังเก็บไหวอยู่อีกหรอคะ” “แน่นอนสิ มันเป็นของมีค่าสำหรับพี่มาก ๆ นะ” เธอเผลอยิ้มออกมาหลังจากได้ยินคำนั้น ก่อนจะเดินไปพาผมไปนั่งที่โต๊ะพวกเราสั่งอาหารมาท่านกัน คุยกันบ้างเล็กน้อยก่อนที่ผมจะขอตัวเข้าห้องน้ำ ปรากฏว่ามีคนมาดักผมที่หน้าห้องน้ำเป็นสาวสวยหุ่นดีหน้าตาดีคนหนึ่ง “ขอโทษนะคะคุณชื่ออะไรคะ ขอIG หน่อยได้ไหมคะ” “ผมมีแฟนแล้วครับไม่สะดวก” “ไม่เห็นเป็นอะไรเลย
พี่ซาได้พูดอธิบายแผนการที่จะสู้กับพวกมาเฟียที่ดูแล้วแอบเป็นห่วงเหมือนกัน รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องศักดิ์ศรีลูกผู้ชายมากกว่าที่ฉันแอบกังวล “ถ้างั้นกูว่าแบ่งงานกันดีกว่าและส่วนที่ 1 หน้าจะเป็นเรื่องที่จะหนักสุดเพราะลินมีหมายศาล ที่จะต้องไปที่ศาลพรุ่งนี้ใช่ไหม พอไปเสร็จพวกเราก็ต้องพาน้องไปในที่ ๆ ปลอดภัยก่อน เพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะซึ่งเราต้องเตรียมแผนไป ส่วนเรื่องที่ 3 ก็เอาไว้คิดหลังสุดเลย ต้องจัดการคนพวกนั้นให้หมดก่อน” “กรีนเห็นด้วยกับพี่เลย์ค่ะ กรีนคุยกับพี่ซาเรื่องให้ทนายมานพเข้ามาจัดการอยู่ก่อนแล้ว แต่กรีนมีแผนอยู่อย่างหนึ่งคือเราเตรียมเอกสารเอาผิดฝั่งโน่นกับเรียบร้อยแล้ว เราจะต้องเสนอศาลไปก่อน แต่กรีนไม่มั่นใจระบบศาลไทยว่าจะรับเรื่องเลยได้ไหม อย่างน้อย ๆ ก็เพื่อแสดงเจตนาให้ท่านมีคำสั่งบันทึกหรือความเห็นไว้ก่อนก็ดีค่ะ และแน่นอนว่าถ้าจะสู้มีโอกาสทั้งแพ้และชนะได้ ลินอาจจะต้องอยู่ห้องขังใต้ถุนศาลระหว่างรอการประกันตัวนะคะ” (ทุกคนต่างมองหน้าที่ลินและพี่ซา) พี่ชา:เรื่องนี้กูตกลงกับน้องแล้วและกรีนก็จะไปอยู่เป็นเพื่อนลินก็เลยไม่ค่อยห่วง พี่ไทกะ: ไปอยู่ด้ว
ฉันคิดหนักเพราะก็กลัวใจตัวเองเหมือนตอนนี้ ที่ฉันกำลังเป็น แต่พอมาคิดดูอีกทีพี่เขาก็ไม่ได้ผิดอะไร ฉันจะลองให้สถานะนี้ไปก่อนก็แล้วกัน พอฉันตอบคำถามไปพี่เขายิ้มดีใจ ฉันก็เผลอยิ้มตาม “งันวันนี้นอนเป็นเพื่อนพี่ชายคนนี้หน่อยนะ พี่ชายเหงาและกลัวจริง ๆ ” “หื้ม แค่นอนด้วยนะคะ!” “สัญญา ๆ แต่ขอกอดนิดเดียวพอ นอกนั้นไม่ทำอะไรเลยจริง ๆ มา ๆ ” สายตาที่เขาอ้อนเป็นแมวหิวปลา ฉันก็ส่งสายตาดุกับไปเช่นกับก่อนจะนอนลงข้างๆพี่เขาพี่เขาขยับที่ให้ฉันนอนข้าง ๆ “พี่ปิดไฟนอนเลยล่ะกัน” ไทกะ ผมที่ตอนนี้ดีใจมาก ๆ คงต้องขอบคุณแผนไอ้เลย์ ทำน้อยแต่ได้ผลมาก เอาว่ะแค่นี้ก็ยังดี แม้ว่าใจจริงผมจะอยากได้มากกว่านี้แต่ผมต้องอดทนอดกลั้นปล่อยให้ลูกชายผมมันปวดหนึบต่อไป ตอนนี้ผมนอนกอดเธอกอดแบบแน่นมาก กอดเหมือนกลัวเธอหายไปไหนความรู้สึกโหยหาก่อนหน้านี้มันทำให้ผมมีกำลังใจมากขึ้นจริง ๆ “ขอบคุณนะคะ ฝันดีค่ะ” “ฝันดีครับ” เสียงเล็ก ๆ ที่ผมโหยหาบอกลาในค่ำคืนนี้ และไม่นานผมก็ได้ยินเสียงลมหายใจเธอ ผมพยายามหลับพร้อมเธอไปแม้มันจะยากไปหน่อยก็เหอะ เช้าวันต่อม
“ ไม่มีเลยค่ะ พี่กรีนมียาแก้ไข้ไหมคะ พอดีพี่ไทไม่สบายพี่ม่อนเลยมาขอยานะคะ” “เอายาของกรีนไปก็ได้ค่ะ พี่ไทอาการหนักรึเปล่าคะ เมื่อตอนกลางวันยังดี ๆ อยู่เลย” “น่าจะเจ็คแลตล่ะ บวกกับมันไม่ค่อยกลับไทยไหนจะพักผ่อนไม่ค่อยพอ พอ ๆ กะสาวน้อยล่ะ เฮ้อออ..แต่ละคนทำขนาดนี้กะจะใช้เงินไปถึงชาติหน้ากันรึไง ขอบคุณนะคะ” ผมหยิบยามาจากมือกรีน ก่อนหันหลังทำท่าจะเดิน “อ้อ พี่ว่าสาวๆไปเป็นเพื่อนพี่ไปกดดันไอ้ไทดีกว่า ถ้าพี่ไปคนเดียวมันไม่กินยาแน่ ๆ ไอนี้มันไม่ชอบยาแถมกลัวเข็มมาก ๆ ถ้าเป็นหนักแล้วไปหาหมอคงลำบากแน่ ๆ ไปเป็นเพื่อนพี่หน่อย” “ พี่กรีนไม่ต้องไปก็ได้นะคะถ้าไม่โอเค เดะลินไปพูดกับพี่ม่อนก็พอค่ะ” “ไม่เป็นไรจ้ะพี่ไปก็ได้ ” ก๊อก ก๊อก! แกร๊ก “ยังไง..ข้าวก็มาแล้ว ยังไม่ยอมกินอีก มึงรีบกินข้าวแล้วกินยาเลย พรุ่งนี้จะไม่ไหวเอานะมึง” ผมเปิดประตูเข้าห้องไป ก่อนจะเริ่มเล่นละครกับไอ้ไทเพื่อให้กรีนดู “วางไว้นั้นล่ะ เดี๋ยวกูจัดการเอง” “พี่ไทรีบกินข้าวกินยาดีกว่านะคะ” “ลินมาหาพี่ด้วยหรอ ไอ้ม่อนมึงพาลินมาทำไม” การแสดงไอ้ไทนี้ท
ฉันหยิบไอแพดมาทำงานต่อ ไม่นานฉันก็แพ้ให้กับขนมที่ฉันชอบแต่ก็โกรธคนให้อยู่ดี ฉันที่ทั้งกินไปบ่นไป “ขนมกับคนไม่เกี่ยวกันช่างมันเถอะกินขนมดีกว่า” “สาวน้อยยังไม่เลิกทำงานอีกหรา หนักไปเปล่า ” “ไม่หรอกค่ะ แค่เช็คงานพรุ่งนี้อีกที กลัวว่าจะพลาดนะค่ะ” “ไอ้ซาต้องมีโบนัสพิเศษให้แล้วมั่งขยันขนาดนี้ อ่ะนี้” ฉันที่เคี้ยวขนมตุ้ย ๆ อยู่นั้นก็ยิ้มให้ก่อนจะทานหมดแล้วพี่ม่อนยื่นสร้อยคอหยกสีมรกตสวยมากมาให้ 1 เส้นมันสวยมาก ๆ “ให้กรีนหรอคะ เนื่องในโอกาสอะไรคะ” “อยากให้ เห็นมันสวยเลยนึกถึงเรารับไปนะ ในฐานะพี่ชายคนหนึ่ง” “ก็ได้ค่ะ แต่รอบหน้าไม่เอาแบบนี้แล้วนะคะ น่าจะแพงเอาเรื่องอันนี้ก็ถือว่าเป็นโบนัสจากพี่ซาแล้วกันเนอะ” “ฮ่า ฮ่า ได้ ๆ ไว้หาสาวให้พี่แทนแล้วกันเนอะ” ฉันไม่รู้จะปฏิเสธยังไงก็รับของจากพี่ม่อนมาและก็สายหน้าด้วยความเอื้อมระอาเพราะไม่เชื่อว่าหน้าตาแบบพี่ม่อนไม่มีทางที่จะไม่มีแฟน “ดูมีความสุขเนอะตอนที่ไม่มีฉันเนี่ย!” เสียงพี่ไทกะที่บอกได้เลยว่าถ้าเป็นแต่ก่อนฉันต้องโดนโกรธแน่ ๆ สายตาพี่ไทกะดูยังไงก็น้อยใจที่เห็นฉันอ
“ทำไม! รังเกรียจพี่ขนาดนั้นเลย เธอไม่คิดถึงพี่หน่อยหรอกรีน พี่เห็นนะที่เธอร้องไห้ กรีนไม่ได้แพ้อะไรทั้งนั้นเรื่องแค่นี้โกหกพี่ไม่ได้หรอก เธอคิดถึงพี่ใช่ไหม..กรีนดูผอมเกินไปจริง ๆ นะ” “กรีนแพ้ฝุ่นจริง ๆ คุณไทกะถอยไปค่ะ กรีนขอร้อง” “ดูห่างเหินดีเนอะ แค่พี่เธอก็ยังเลือกที่จะไม่เรียก ได้!” อื้มม~ จ๊วบ จ๊วบ ฉันสดุ้งตัวนิดหน่อยเพราะไม่คิดว่าพี่เขาจะจู่โจมเร็วขนาดนี้ ตอนแรกก็มีขัดขืนบ้าง แต่พอได้จูบอย่างเอาเป็นเอาตายแบบนี้ฉันยอมรับว่ามันช่างหอมหวนชวนนึกถึงวันเก่า ๆ จนเผลอใจปล่อยให้พี่เขาทำฉันนิหนำซ้ำฉันกลับจูบตอบพี่เขาด้วยซ้ำ มือทั้งสองของพี่ไทกะกั้นไม่ให้ฉันไปตอนนี้ก็เอามาก็ประคองจับใบหน้าฉันแทน พอได้สติฉันก็รีบผลักพี่เขาออกทันที “หยุดเลยนะคะ อย่าลืมข้อตกลงเราสิคะ กรีนว่าพี่ควรจะรักษาคำพูดหน่อยก็ดีนะคะ ครั้งนี้กรีนจะไม่ว่าอะไร แต่อย่าให้มีครั้งต่อไปอีก อย่าหาว่ากรีนไม่เตือน” “ได้! จะเอาแบบนี้จริง ๆ สินะ” จากนั้นเขาจ้องหน้าฉันก่อนจะชะงักเล็กน้อยและปล่อยฉันไป บ้าจริงใจฉันเต้นแรงพร้อมรู้สึกโหยหารสชาติจูบอีกครั้ง แต่ฉันไม่สามารถทำแบบนั้นกับพ