บทที่ 2

คืนนั้น ซือชิงเจ๋อไม่ได้กลับมาอีก

ซางชิวแช่ตัวเองอยู่ในอ่างอาบน้ำ ขัดถูร่องรอยสกปรกบนร่างกายครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ต่อให้ขัดจนผิวหนังเลือดออก ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็ยังคงเหมือนคมมีด ฝังลึกถึงกระดูก กัดกินเลือดเนื้อ

เธอร้องไห้จนหมดสติไป ในภวังค์อันเลือนราง เธอกลับรู้สึกได้ถึงมืออันอบอุ่นคู่หนึ่งที่อุ้มเธอขึ้นมา

“ชิวชิว!”

เสียงที่คุ้นเคยเรียกหาเธออย่างไม่ย่อท้อ

ซางชิวพยายามลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก ก็พบว่าซือชิงเจ๋อกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ หน้าตาที่เย็นชาเสมอมา ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

“ชิวชิว อย่าหลับนะ! ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล!”

ซางชิวมองเขา ในความเลือนรางนั้นราวกับได้ย้อนกลับไปในอดีต

ปีนั้นตอนอายุสิบเจ็ด เกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ในเมืองหลวง วินาทีที่คานห้องเรียนถล่มลงมา ซือชิงเจ๋อไม่ห่วงกระทั่งชีวิตของตัวเอง ปกป้องเธอไว้ใต้ร่าง!

พวกเขาติดอยู่ข้างในนานถึงห้าวันเต็ม ๆ ระหว่างนั้นไม่มีน้ำตกถึงท้องแม้แต่หยดเดียว ซางชิวถึงกับเริ่มเห็นภาพหลอน ไม่มีใจที่จะสู้เพื่อมีชีวิตรอดอีกต่อไป

เป็นซือชิงเจ๋อที่คอยให้กำลังใจเธอมาตลอด ในยามที่เธอกำลังจะหลับ เขาก็เรียกเธอซ้ำ ๆ อย่างไม่ลดละ

หลังจากรอดตายจากภัยพิบัติ พวกเขาก็ได้อยู่ด้วยกัน

ในตอนนั้นซางชิวรู้สึกว่า พวกเขาทั้งสองได้ก้าวข้ามความเป็นความตายมาด้วยกันแล้ว ต่อจากนี้ไม่ว่าจะเจออุปสรรคใด ๆ ก็จะสามารถเดินต่อไปได้

แต่เธอคิดไม่ถึงเพียงอย่างเดียว ว่าในปีที่สามหลังแต่งงาน ซือชิงเจ๋อก็นอกใจแล้ว

พอตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว

ซางชิวลืมตาขึ้นก็เห็นซือชิงเจ๋อฟุบอยู่ที่ข้างเตียง

เขายังคงใส่เสื้อผ้าชุดเมื่อวาน ราวกับไม่ได้นอนมาทั้งคืน ใต้ตามีรอยคล้ำ สีหน้าอิดโรย

ซางชิวมองดูเขา แล้วยื่นมือออกไปลูบแก้มของเขาเบา ๆ

ซือชิงเจ๋อดูเหมือนจะตกใจตื่น เขาลืมตาขึ้นและนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะดึงเธอเข้าไปกอดแน่น “ชิวชิว เมื่อวานเธอทำฉันตกใจแทบแย่! โชคดีที่ไม่เป็นอะไร! เมื่อวานฉันไม่น่าพูดแบบนั้นกับเธอเลย!”

ตอนเช้าเขากลับมาบ้านแล้วพบว่าซางชิวนอนอยู่ในอ่างอาบน้ำ ตาปิดสนิทราวกับไม่มีลมหายใจ น้ำที่เย็นชืดก็ถูกย้อมเป็นสีแดง ตอนนั้นเขาแทบจะบ้า!

น้ำตาไหลรินลงมาทีละหยด ซางชิวสะอื้นพลางผลักเขาออก เผยรอยยิ้มซีดเซียว “ชิงเจ๋อ เรามาคุยกันดี ๆ ได้ไหม?”

ซือชิงเจ๋อพยักหน้าทันที “ได้! เรามาคุยกันดี ๆ! ต่อไปเธออย่าทำเรื่องโง่ ๆ อีกได้ไหม?”

“จริง ๆ แล้วเมื่อคืนฉัน...”

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของซือชิงเจ๋อก็ดังขึ้น

เขามองแวบหนึ่งแล้วตัดสายทันที สีหน้าดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย “ชิวชิว เธอพูดต่อสิ”

เพิ่งพูดจบก็ดังขึ้นอีก ซางชิวตาไว เห็นชื่อผู้ติดต่อที่บันทึกไว้ว่าซือซือที่รัก

ในชั่วพริบตา เธอก็หมดแรงไปในทันที “ไม่เป็นไร คุณรับเถอะ ตอนนี้ฉันเหนื่อยหน่อย อยากพักสักครู่”

พูดจบเธอก็ล้มตัวลงนอน

ซือชิงเจ๋อมองเธอแวบหนึ่ง แล้วเดินออกจากห้องผู้ป่วยไปเงียบ ๆ

วินาทีต่อมา ซางชิวได้รับข้อความจากเบอร์แปลกหน้า [กล้ามาที่ลานจอดรถใต้ดินไหม?]

ซางชิวกำหมัดแน่น ตอนแรกไม่อยากจะสนใจ แต่สุดท้ายก็เหมือนมีอะไรดลใจให้ไป

ในลานจอดรถใต้ดิน เซี่ยซือซือดึงแขนเสื้อของซือชิงเจ๋อ ร้องไห้ฟูมฟายจนน่าสงสาร “ฉันเก็บลูกคนนี้ไว้ได้ไหมคะ! นี่เป็นลูกคนแรกของเรา ฉันไม่อยากทำแท้ง!”

ซือชิงเจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย น้ำเสียงเย็นชา “ฉันกับชิวชิวยังไม่มีลูกเลย เธอจะคลอดก่อนได้ยังไง รอให้ฉันกับชิวชิวมีลูกก่อน แล้วเธออยากจะคลอดกี่คนก็ได้!”

เซี่ยซือซือร้องไห้เสียงดังขึ้น “แต่การทำแท้งมันเจ็บนะคะ ฉันกลัวเจ็บ! ตอนที่พี่ต้องการฉัน พี่บอกว่าจะรับผิดชอบฉัน!”

ซือชิงเจ๋อถอนหายใจอย่างจนใจ ดึงเธอเข้ามากอดแล้วปลอบด้วยเสียงเบา ๆ “งั้นฉันไปเป็นเพื่อนเธอดีไหม? หลังจากนั้นฉันจะซื้อบ้านให้เธอสักสองสามหลังดีไหม? หรือเธออยากได้อะไรก็ได้ทั้งนั้น”

เซี่ยซือซือโอบคอเขาไว้ “ฉันอยากให้พี่ขอฉันแต่งงานสักครั้ง เป็นภรรยาตัวจริงของพี่ไม่ได้ เป็นตัวปลอมก็ยังดี!”

ซือชิงเจ๋อขมวดคิ้วไม่พูดอะไร

เซี่ยซือซือเบะปากทันที “ดูสิคะ พี่พูดแล้วไม่เป็นคำพูดอีกแล้ว!”

“ก็ได้ ๆ ตกลง!” เมื่อเห็นหญิงสาวทำท่าเสียอกเสียใจ ใจของซือชิงเจ๋อก็อ่อนลง

เซี่ยซือซือหยุดร้องไห้แล้วยิ้มออกมาทันที “ถ้าอย่างนั้นแหวนเพชร ชุดแต่งงานพวกนั้น ฉันจะเอาแบบเดียวกับของซางชิวตอนนั้น!”

“ได้ ไม่มีปัญหา!”

“แล้วก็ ฉันจะไปที่ปราสาทโบราณด้วย!”

“ตามใจเธอเลย”