2

EP2 - รักสุดร้าย ลูกชายมาเฟีย (ไคเดน)

ไม่นานนักชายหนุ่มรูปร่างหล่อในชุดสูทก็เดินตามออกมาหาผู้เป็นพี่สาวด้วยอารมณ์ติดหงุดหงิดเล็กน้อย

“วู้ว! เพิ่งรู้ว่ามีน้องชายหล่อขนาดนี้ หล่อลากกระชากไส้มาก”

“ ทำไมฟังแล้วกูดูเหมือนเป็นกระสือวะ”

“ไปๆ นี่ค่ะกุญแจ”

“ เดี๋ยว! ให้กูไปงานเป็นเพื่อน แล้วใช้กูขับรถด้วย?”

“เออ”

"อะไรวะ ใช้กูเป็นทาษเลยนะ"

"หุบปากแล้วขับรถไปจ๊ะสุดหล่อ"

โคอี้ขึ้นรถก่อนจะออกจากบ้านไปพร้อมไคเดนผู้เป็นน้องชาย รถคันหรูแล่นมาจนถึงงานที่จัดที่โรงแรมสุดหรูกลางกรุง

"อะไร?"

"ควงไง อย่าโง่ซิไคเดน"

"โห โคอี้ มึงก็ด่าตั้งแต่กูลืมตายันตอนนี้เลย ยืนเชิดหน้ากูจะตรัสรู้มั้ยเนี้ยว่าต้องควง"

"มาเร็วๆ อย่าช้า มางานสายแล้วเนี้ย"

ทั้งคู่เดินเข้างานด้วยออร่าเชิดฉาย แม้ทั้งคู้จะหน้าตาคล้ายกันมาก แต่หากใครไม่รู้จักก็ทำให้ทั้งคู่ดูเหมือนคู่รักกัน

"โคอี้ แล้วไหนโจเซฟละ?" เพื่อนของโคอี้เอ่ยเมื่อเห็นเธอเดินเข้างานมา

"ตกบันได ขาเดี้ยงค่ะเพื่อน เซ็งมาก" โจเซฟคือคนที่กำลังคุยกันกัลโคอี้ในตอนนี้แต่ยังไม่ถึงขั้นเป็นแฟน

"น้องไคเดนสุดหล่อ ควงพี่แทนมั้ยจ๊ะ"

"พี่ครีม เรารู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้วนะ อย่าๆๆๆ"ไคเดนเอ่ยกับเพื่อนสนิทพี่สาวที่ก็สนิทกับเขาเช่นกัน

"รู้ทันอ่า5555"

"กูไปทางนู้นนะ มีอะไรโทรตาม"

"ไปตามสาว?"

"เปล่า ไปหาอะไรดื่ม แก้ง่วง" ไคเดนเอ่ยพรางเดินไปอีกทาง ก่อนนั่งลงที่บาร์แล้วสั่งเครื่องดื่ม งานนี้โคอี้ไมไ่ด้บอกเขาเลยว่ามันคืองานอะไร แต่ก็ไมไ่ด้สนใจ มีทั้งแบบเดินเสิร์ฟและแบบที่สั่งจากบาร์

"ขอโทษค่ะ"

ไคเดนเพิ่งกระดกเหล้าเข้าปากแค่แก้วเดียว บริกรสาวที่เดินเสิร์ฟก็ชนกับแขกคนอื่นแต่แก้วเครื่องดื่มในถาดที่เธอถือกลับหกใส่เขา

"เธอเดินภาษาอะไร"

"ขอโทษค่ะ ดิฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ พอดีแขกอีกท่านเมาชนฉันเลยมาชนคุณเข้า"

เขากรอกตาก่อนที่จะถอดเสื้อสูทรตัวนอกออก เหลือเพียงชุดเสื้อเชิ๊ตพร้อมสายคาดที่มีปืนเหน็บมาด้วย นั่นทำให้หญิงสาวตกใจมาก

"นำไปซิ สูทรฉันแพงนะ จะให้มันเปื้อนแบบนี้หรือไง"

บริกรสาวคนดั่งกล่าวรีบเดินนำหน้าไคเดนไป พรางพาขาไปทำความสะอาดเสื้อที่เปื้อน วันนี้เขาใส่สูทรสีอ่อนมา ทำให้รอยเปื้อนเห็นค่อนข้างชัดมาก

เมื่อมาถึงห้องน้ำที่ใช้รับรอง ชายหนุ่มยืนล้างมือและดูเสื้อสูทที่เปื้อน โดยที่มีบริกรสาวคนนั้นยืนสีหน้าไม่ค่อยดีมองตลอดเวลา เมื่อเห็นว่าสูทตัวนอกใส่ต่อไม่ได้ เขาจึงเก็บปืนเหน็บเอวแทบ เพราะมีเสื้อกั๊กตัวในที่ใส่ปิดอยู่

พรึ่บ!!! เสื้อสูทถูกโยนให้หญิงสาวบริกร ก่อนที่เธอจะรับไปแบบงงๆ แต่เมื่อชายหนุ่มเอ่ยขึ้น ทำให้เธอเบิกตากว้าง

"เอากลับไปทำความสะอาดแล้วเอามาคืนฉัน ถ้ามันซักไม่ออกหรือเสียหาย ฉันจะมาเก็บค่าเสียหายกับเธอ ซัมเมอร์" เขาเอ่ยพรางอ่านชื่อที่ติดที่เสื้อของเธอ

"คะ..ค่ะ"

"ถ้าเรียบร้อย อีกสองวันเอาไปคืนฉันที่นี่ หวังว่าจะไม่เบี้ยว ต่อให้เธออยู่ที่ไหน ฉันก็ตามเจอ ประวัติเธอหาไม่น่ายาก โรงแรมนี้ของเพื่อนพ่อฉัน"

"ค่ะๆ ฉันจะเอาไปทำความสะอาดให้ค่ะ"

"สูทฉันราคาหลักแสน หวังว่าเธอคงไม่เอาผงซักฟอกกับแปรงลงขัดนะ"

"แสน!!!!!"

"ใช่ แล้วเจอกัน"

น้ำเสียงเย็นเฉียบนั่นทำเอาหญิงสาวถึงกับขนลุก ก่อนจะเดินถือสูทราคาโคตรแพงตัวนี้ที่เปื้อนคราบไว์ แน่นอนว่าซักไม่ออก แต่การที่จะส่งซักที่ราคาแพงๆ เงินค่าทำงานวันนี้จะเหลือได้ยังไงกัน

"ซวยอะไรขนาดนี้วะเนี้ยซัมเมอร์"

หลังจากออกจากห้องน้ำ ชายหนุ่มเดินตรงกลับไปหาผู้เป็นพี่สาว จนเธอเอ่ยถามขึ้น

"อะไร? ไปแปปเดียว ไปเก็บแต้มจนเสื้อผ้าหายหมดแล้วหรือไง"โคอี้เอ่ย

"เรื่องอกุศลมึงก็ขยันคิด กูไมไ่ด้ไปเก็บแต้ง เก็บห่าอะไรแค่ไม่กี่นาที มีเสิร์ฟชนกูดิ สูทเปื้อนหมดเลย เลยถอดไปให้ซัก"

"อ่อ แล้วซักได้เหรอ ไม่ส่งไปที่ร้านประจำเราล่ะ"

"ใครทำใครก็รับผิดชอบไป"

"ไคเดน" เสียงๆนึงเอ่ยขึ้นก่อนที่จะเห็นว่าเป็นเพื่อนเก่าสมัยเรียน เขาจึงกดยิ้มทักกลับตามปกติ

"ไม่เจอนาน สวยขึ้นนะ"

"ชมขนาดนี้เราไปต่อกันเลยมั้ยละ"

"ก็มากไปนุ่น กูมากับพี่สาว"

"สวัสดีค่ะพี่โคอี้"

"อย่าไปเอามัน ไม่ได้เรื่อง"โคอี้เอ่ย

"มึงนี่มันพี่ท้อวงเดียวกันกับกูมั้ยเนี้ย"

"ไคเดน เพื่อนๆอยู่ทางนู้น มาหลายคน ไปทางนู้กัน พี่โคอี้ ขอยืมน้องชายสุดหล่อพี่หน่อยนะคะ"นุ่นเพื่อนสมัยเรียนของไคเดนเอ่ยขอขึ้น

"เอาไปแล้วอย่ารีบเอามาคืนพี่นะคะ"

"5555555"