ก็แค่คนใช้

นารี

ฉันต้องทนยืนฟังเสียงของคุณอิฐกับผู้หญิงคนนั้นอีกนานแค่ไหน ตอนนี้น้ำตาฉันมันก็ยังไหลไม่หยุดฉันรับไม่ไหวแล้วนะแค่เสียงฉันก็ไม่อยากจะได้ยินแต่ฉันไม่สามารถขยับตัวออกไปจากห้องได้เลยไม่ใช่ว่าไม่อยากจะออกไปให้พ้นจากตรงนี้

"ฮึก ฮึก" ฉันสะอึกอื้นออกมาแม้จะพยายามเอามือปิดปากตัวเองเอาไว้แต่มันก็ยังเล็ดลอดออกมาจนได้

"ใครวะ!!!! " ฉันตกใจทันทีเมือ่ได้ยินเสียงของคุณอิฐ ฉันรีบเดินไปหลบอยู่ตรงใต้โต๊ะอ่านหนังสือ สักพักไฟในห้องก็สว่างขึ้นมาทันที คุณอิฐเดินออกมาและมองไปรอบๆ ฉันภาวนาขออย่าให้เขาเห็นฉันที่หลบซ่อนอยู่ตรงนี้เลยเพราะฉันไม่รู้จะทำยังไใงเมื่อต้องเผชิญหน้ากับคุณอิฐในเวลาแบบนี้ แค่เจอหน้ากันปกติฉันก็ยังคอยหลบหน้าเขา แต่นี่....

"ออกมา!!! " คุณอิฐตะโกนเสียงดังมากและเขาก็เดินมาใกล้ๆ ตรงที่ฉันหลบอยู่ก่อนที่ตัวฉันจะถูกกระชากออกมาและโดนเหวี่ยงลงไปกองกับพื้นห้อง ฉันไม่กล้าแม้จะเงยหน้ามองคุณอิฐ

"ใครคะ"

"คนใช้"

"แล้วมันเข้ามาในห้องอิฐได้ยังไง แล้วเมื่อกี๊ที่เรา..เอ่อ"

"มึงเข้ามาทำไม ใครบอกให้มึงเสนอหน้าเข้ามาในห้องกูห๊ะ!!! "

"คือ..คุณท่านให้มาตามคุณอิฐค่ะ"ฉันที่นั่งก้มหน้าก็รีบตอบออกไปตามความจริง

"ให้มาตามแล้วมึงเข้ามาทำไมข้างในนี้ กูบอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่ากูไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งวุ่นวาย มึงจำไม่ได้หรือไงวะ!!! "

"จะ..จำได้ค่ะนาจำได้แต่..เมื่อกี้นาเคาะเรียกคุณอิฐแล้วแต่คุณอิฐไม่ได้ยิน นาคิดว่าคุณอิฐจะไม่สบายก็เลย..เอ่อก็เลยเข้ามาดู"

"กูจะเป็นจะตายก็ไม่เกี่ยวกับมึง มึงออกไปเลยนะ ออกไป!!! " เขาไล่ฉันไม่พอเขายังตรงเข้ามากระชากแขนของฉันและลากออกไปจากห้องนอนของเขาพร้อมกับเหวี่ยงฉันให้ล้มกลิ้งลงไปอีกครั้งตรงหน้าห้องก่อนที่เขาจะปิดประตูใส่หน้าของฉัน ฉันพยายามฝืนตัวเองให้ลุกขึ้นยืนแม้ว่าจะเจ็บไปทั้งแขนและหัวเข่าเพราะโดนกระแทกลงพื้นแต่ฉันก็ต้องรีบพาตัวเองออกไปจากบ้านของเขา ฉันไม่อยากให้เขาออกมาเจอฉันอีกเพราะไม่อย่างงั้นฉันอาจจะเจ็บตัวมากกว่านี้

"ทำไมเดินแบบนั้นล่ะนา แล้วนี่แขนไปโดนอะไรมาทำไมแดงขนาดนี้" พี่ยศซึ่งกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ในสวนหลังบ้านเดินมาถามฉันขณะที่ฉันกำลังเดินกลับไปยังเรือนคนใช้เขาคงเห็นว่าฉันเดินผิดปกติ

"นาไม่ได้เป็นอะไรจ่ะพี่ยศ" ฉันรีบปฎิเสธเพราะไม่อยากตอบคำถามว่าตัวเองไปโดนอะไรมา แต่ก็คงไม่เป็นผลเพราะพี่ยศคงไม่เชื่อ

"ไม่เป็นอะไรยังไงก็เห็นอยู่ ทำไมต้องโกหกพี่ด้วย คุณอิฐทำอีกแล้วใช่ไหม"

"คือ..."

"พี่บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าอย่าเข้าใกล้คุณอิฐ นาก็รู้ว่าเขาเกลียดนาแล้วนายังจะไปใกล้ให้เขาทำร้ายอีก"

"นาผิดเองจ่ะ ที่นาเข้าไปในห้องของคุณอิฐโดยที่เขาไม่ได้อนุญาติ"

"เฮ้อออ นาก็เป็นแบบนี้ตลอด อะไรอะไรก็โทษตัวเองผิด"

"คุณอิฐเขาเป็นเจ้านายเรานะจ๊ะเราจะไปโทษเขาไม่ได้หรอก"

"ถ้าวันนึงคุณอิฐทำนาบาดเจ็บจนเลือดตกยางออกนาก็จะยอมงั้นเหรอ"

"คงไม่ขนาดนั้นหรอกมั้งจ๊ะพี่ยศก็พูดเกินไป คุณอิฐเค้าไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก"

"พอละ พี่ไม่อยากเถียงกับนาเรื่องคุณอิฐอีก พูดไปคุณอิฐก็ไม่เคยผิดซักอย่าง พี่ว่าตอนนี้นาเข้าห้องไปทายาเถอะ"

"งั้นนาไปก่อนนะจ๊ะ" ฉันบอกกับพี่ยศก่อนจะค่อยๆ เดินกลับมายังห้องพักของตัวเอง และในขณะที่ฉันกำลังเดินเข้าห้อง

"อุ้ยสมใจแกกูยัยสอพลอสิ เดินหน้าหงอยกลับมาแบบนั้นสงสัยจะโดนไล่คุณอิฐไล่กลับมาอีกตามเคย 55555"

"สมน้ำหน้ามัน รู้ทั้งรู้ว่าคุณอิฐเกลียดขี้หน้าก็ยังอยากสะเออะไปเรียก"

"ก็คนมันมีนิสัยขี้ประจบเอาใจยังไงล่ะเลยอาสาไปตาม คงอยากเป็นหลานสะใภ้คุณท่านจนตัวสั่น"

สองคนที่พูดก็คือเจี๊ยบกับสมใจทั้งสองคนเป็นหลานสาวของป้าแม่บ้านและป้าแม่ครัวในบ้านหลังนี้ที่เอามาช่วยทำงาน อยากจะบอกว่าทั้งสมใจและเจี๊ยบต่างก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้าฉันสักเท่าไหร่ เพราะเห็นว่าคุณท่านส่งเสียฉันเรียนหนังสือจนจบมอหก ทั้งสองคนคิดว่าฉันชอบประจบสอพลอเอาใจคุณท่านเพราะหวังอยากจะเป็นหลานสะใภ้ทั้งสองคนรู้ว่าฉันคิดยังไงกับคุณอิฐแต่ฉันขอสาบานเลยว่าฉันไม่เคยคิดมักใหญ่ใฝ่สูงเพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้เลยสักนิดแม้ว่าฉันแอบหลงรักคุณอิฐมานานแต่ฉันก็ไม่เคยคิดจะเอาตัวไปเทียบกับคุณอิฐเพราะเรามันคนละระดับกัน เขาเป็นถึงหลานคุณท่านผู้มีพระคุณส่วนฉันก็เป็นแค่เด็กคนรับใช้ในบ้านเท่านั้น