บทที่ 1

เป็นแฟนกันมาสิบปี หยานซูเพิ่งรู้ว่าเงินทั้งหมดที่เธอหามาหลายปีเพื่อให้แฟนหนุ่มเรียนปริญญาเอกนั้น กลับถูกใช้ไปกับเพื่อนสาวคนสนิทของเธอ

……

หยานซูคิดไม่ถึงว่าหลังจากนั่งรถไฟความเร็วสูงนานกว่าสิบชั่วโมงเพื่อไปหาคนรักจะเห็นฉากที่ทำให้ใจสลายนี้

เขาเป็นแฟนหนุ่มของเธอซึ่งคบกับเธอตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย รักกันมาเป็นเวลาสิบปีเต็มๆ และเคยสาบานว่าจะรักเธอจนวันตาย เวลานี้กำลังจูงมือจื่อเหวินเพื่อนรักของเธอเดินอย่างสนิทสนมบนถนนต้นวูถง และท้องของจื่อเหวินป่องขึ้นมาเล็กน้อย แสดงให้เห็นว่ากำลังตั้งทอง

ร่างกายของหยานซูเย็นเยียบราวกับว่าตกลงไปในอุโมงค์น้ำเเข็ง เธอรู้สึกหนาวมากจนทุกเซลล์ในร่างกายกำลังจะถึงจุดเยือกแข็งและแขนขาของเธอก็เริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

เธอไม่อยากจะเชื่อว่ากู่หยูเฉิงนอกใจเธอ แต่เมื่อเห็นกู่หยูเฉิงและจื่อเหวินจูงมือกันรวมถึงสายตาที่แสดงความรักต่อกัน ก็ได้ทำลายความเชื่อใจที่มั่นคงของหยานซูต่อกู่หยูเฉิง

กู่หยูเฉิงไม่ได้สังเกตเห็นหยานซูที่ยืนอยู่ด้านข้าง เขาและจื่อเหวินเดินเลี้ยวเข้าประตูอาคารไป

หยานซูเป็นเหมือนเด็กที่ถูกบิดามารดาละทิ้ง เธอยืนอยู่คนเดียวใต้แสงแดดที่ร้อนจัด แม้แต่อุณหภูมิสูงถึงสี่สิบสี่องศาก็ไม่สามารถทำให้หัวใจของเธอรู้สึกอบอุ่นได้

“กู่หยูเฉิง” เธอร้องเรียกกู่หยูเฉิงอย่างไม่ค่อยพอใจ

เมื่อมองผ่านประตูกระจก เธอเห็นแผ่นหลังของกู่หยูเฉิงแข็งทื่อทันที มือของกู่หยูเฉิงที่จูงมือจื่อเหวินอยู่ก็ละออกประหนึ่งสปริง

กู่หยูเฉิงค่อยๆ หันหลังมา เมื่อเขาเห็นหยานซู สีหน้าของเขาจากตื่นตระหนกตกใจกลายเป็นอึดอัดวางตัวไม่ถูก

ไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรกับจื่อเหวิน จื่อเหวินจึงไม่ได้ขยับตัว มีเพียงกู่หยูเฉิงวิ่งออกมาคนเดียว

"หยานซู"

กู่หยูเฉิงยืนอยู่ตรงข้ามกับหยานซู แววตาฉายความกระดากใจราวกับถูกจับได้ในที่เกิดเหตุ “ทำไมไม่บอกผมว่าคุณจะมา ผมจะได้ไปรับคุณ”

หยานซูพูดอย่างขมขื่นว่า “ฉันนึกว่าการมาถึงของตนเองจะทำให้คุณประหลาดใจ แต่นึกไม่ถึงกลับทำให้คุณตื่นตกใจ”

กู่หยูเฉิงมองไปทางหยานซูอย่างละอายใจ หยานซูที่เมื่อยล้าทั้งตัว หยานซูที่เข้มแข็ง บัดนี้เสมือนหุ่นเชิดกลางสายลม ไร้ซึ่งวิญญาณและชีวิตชีวา

หยานซูรักเขามาเป็นเวลาสิบปี ครั้งหนึ่งเธอเคยเป็นแสงสว่างในชีวิตของกู่หยูเฉิง ฐานะทางบ้านของเขาไม่ค่อยดี ยามไปเรียนมักถูกเพื่อนร่วมเรียนดูถูก แต่หยานซูไม่เคยติดใจ เธอสนับสนุนให้กู่หยูเฉิงไล่ตามความฝัน กู่หยูเฉิงนั้นไม่ค่อยมีเงิน เมื่อหยานซูเรียนจบและทำงานแล้ว เธอจึงมอบเงินเก็บทั้งหมดให้เขา โดยอย่างยิ่งหลังจากที่เขาออกจากบ้าน เธอก็รับภาระดูแลพ่อแม่ของกู่หยูเฉิงเอง

กู่หยูเฉิงก็รู้ว่าตนเองติดค้างหยานซูมากเกินไป

“หยานซู ข้างนอกร้อนเกินไป เข้ามาในบ้านก่อนค่อยพูดเถอะ” กู่หยูเฉิงยื่นมือไปจูงมือหยานซู

หยานซูถอยหลังไป พร้อมกับสะบัดมือเขาออกสุดแรง

กู่หยูเฉิงนิ่งตะลึงงันอยู่ตรงนั้น

หยานซูมองดูกู่หยูเฉิงด้วยสายตาเย่อหยิ่ง “กู่หยูเฉิง บอกมาตามตรงเถอะ คุณคบกับจื่อเหวินมานานแค่ไหนแล้ว?”

“ไม่นานเท่าไร” กู่หยูเฉิงพูดเสียงต่ำ

“ตกลงนานแค่ไหนกันแน่?” หยานซูหมั่นไส้ท่าทีของเขาที่กล้าทำแต่ไม่กล้ายอมรับ เธอจึงตวาดเสียงดังเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจออกมา

“หนึ่งปี” กู่หยูเฉิงตอบ

หยานซูขาอ่อนโซซัดโซเซ ใบหน้าซีดราวคนตาย

“กู่หยูเฉิง แล้วคุณยังมีหน้าขอเงินฉันอีกหรือ?”

“หยานซู ผมรู้ว่าในฐานะที่เป็นผู้ชายผมไม่ควรจะใช้เงินของคุณ แต่จื่อเหวินกำลังตั้งท้อง ตอนนี้เราต้องการเงินมาก คุณก็รู้ว่าผมยุ่งอยู่กับการเขียนวิทยานิพนธ์เลยไม่มีเวลาออกไปหาเงิน ดังนั้นจึงขอยืมเงินจากคุณ”