ยิ่งเกลียดยิ่งรัก (2)

....อพาร์ทเม้น S....

อาโปหอบสังขารโซซัดโซเซของตนเองขึ้นบันไดมายังห้องพัก ก็พี่ตฤณนะสิบอกจะพาไปทานข้าวแต่ไม่บอกว่าจะไปต่อ วันนี้เขายิ่งอารมณ์นอยด์ๆ อยู่ด้วยเลยกระดกเหล้าไปพอสมควร

"อ๊ะ! เห้ย!" 

เสื้อของอาโปถูกจับคอเสื้อหิ้วลากโดยคนบางคน ส่งผลให้ร่างซึ่งบางกว่าของเขาซึ่งเพียงแค่ยืนยังโงนเงนปลิวตามแรงลากด้วยความง่ายดาย

"ไอ่เชี้ย! ใครวะ ไอ่ห่าที่ไหนวะ" อาโปดิ้นแหกปากโวยวายเสียงดัง

'เห้ย! เมาก็ไปนอนจะโวยวายหาพ่องมึงเหรอ!' เสียงผู้ที่พักอยู่ห้องในตึกตะโกนออกมาด้วยความรำคาญ

"เปิดห้อง!" เสียงเข้มสั่ง

"...." อาโปชะงักหยุดดิ้นด้วยคุ้นกับเสียงนั้นดี

"จะเปิดดีๆ หรือจะให้กูพังประตูห้องมึง" ไม่พูดเปล่า ขายาวของอีกฝ่ายยังตั้งท่ายกขึ้นพร้อมออกแรงเหวี่ยงไปยังประตูห้องของตนเอง

แกร๊ก  แอ๊ดด~

อาโปไม่มีทางเลือกเขาควานกุญแจออกมาเปิดห้องอย่างรวดเร็ว ไม่อยากนั้นไอ้บ้าที่รอไม่เป็นคนนี้คงได้พังประตูห้องตามที่มันพูดจริงๆ คนรวยนี่แม่งมันดีจริงๆ จะพังหรือทำลายอะไรก็ไม่ต้องคิดมาก

"มึงมีอะไรกับกู" อาโปถามขึ้นเมื่อทั้งสองคนเข้ามายืนอยู่ในห้องของตนเองแล้ว

"กูโทรหามึงตั้งหลายสายตามึงมันบอดเหรอ! หรือว่าหูมึงหนวก! หรือว่ากำลังฟัดกับไอ้นั่นมึงถึงเมินเบอร์กู!" ฮิลล์ตะคอกถาม

"มึงหึง?" 

"กูเนี่ยนะหึง อย่าสำคัญตัวผิด"

"ถ้าไม่หึงจะมาสนใจทำไม ในเมื่อเราสองคนผูกพันกันแค่ร่างกาย กูจะไปฟัดหรือไปนอนกับใครมันก็เรื่องของกู" ต้องเป็นเพราะฤทธิ์ของเหล้าแน่ๆ ที่ทำให้เขากล้าจะพูดแบบนี้ ปกติมีแต่มันต่างหากที่ชอบแบบนี้กับเขา

"ก็เข้าใจนะว่ามึงมันโง่ แต่ไม่คิดว่ามึงจะไม่มีสมองขนาดนี้" ไอ้นี่ชอบวอนหาเรื่องเจ็บตัวจริงๆ

"อื้ออออ" ฮิลล์กระชากใบหน้าของอาโปเข้ามาประกบกระแทกริมฝีปากลงไปจนได้ยินเสียงฟันกระทบกันดังกึก เขาจาบจ้วงและรุนแรงจนกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วทั้งโพลงปากของทั้งสองฝ่าย

"อ๊าาาาส์" ริมฝีปากบวมเจ่อส่งเสียงเมื่อใบหน้าคมซุกไซร้ลงบนซอกคอขาว ไอ้หมาบ้าฮิลล์รู้จุดอ่อนจุดตายของเขาที่สุด ริมฝีปากร้อนระดมจูบซอกไซร้ไปตามจุดชีพจร กรงนิ้วของอีกฝ่ายจิกลงบนเสื้อของเขาแน่น มุมปากยกแสยะยิ้มเมื่อเห็นปฏิกิริยาจากร่างในอ้อมแขน เขายกใบหน้าขึ้นประจบจูบกับมันอีกครั้ง นิ้วที่จิกลงบนเสื้อเขาจนแทบขาดถูกปล่อยออกและยกขึ้นมาคล้องลำคอแกร่งของเขาก่อนมันจะส่งจุมพิตร้อนแรงสู้กลับ จากประสบการณ์ที่ผ่านมากับอีกฝ่ายเขารู้ดีว่าตอนนี้มันกำลังต้องการเขาถึงที่สุด

"บอกกูมาว่ามึงไปนอนกับไอ้นั่นมาหรือยัง" ฮิลล์ผละออกจากรสจูบร้อนแรงก้มกระซิบถาม

"อ๊ะ!" อาโปชะงักไป เขากำลังเครื่องติดตอนนี้เขาต้องการมัน มันจะมาอยากรู้อะไรตอนนี้ก่อน

"พูด!" ฮิลล์ปลดกระดุมเสื้อออก คลายเนกไทและถอดเสื้อทิ้งลงกับพื้นห้อง ท่าทางหมอนี่เซ็กซี่เป็นบ้า ผมยุ่งๆ ปากแดงบวมเจ่อมีเลือดซึม และตาฉ่ำๆ ที่ทอดมองปรากฏแววของความเสียดายอย่างเห็นได้ชัดมันทำให้เขาแทบคลั่ง ร่างกายส่วนล่างเริ่มปวดหนึบ

"ทำไมเหรอ มึงหึงเหรอ" อาโปกรีดนิ้วลงบนแผงอกเปลือยเปล่าของอีกฝ่าย 

"บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าสำคัญตัวผิด มึงลืมแล้วเหรอว่าในระหว่างที่มึงอยู่กับกู มึงก็ต้องมีแค่กู กูไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร!" ฮิลล์รวบมือที่กำลังวุ่นวายกับร่างกายของเขาก่อนกระชากร่างของมันเข้ามาชิดตัวเอง มืออีกข้างเอื้อมไปบีบคลึงตูดแน่นหนัดของมัน

"กูถามจริงเหอะ มึงจะอยากมีกูแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนวะ" นัยน์ตาอำพันคู่สวยช้อนมองด้วยแววตาสั่นระริก

"ก็จนกว่ากูจะเบื่อ" ฮิลล์ก้มลงจะมอบจุมพิตอีกครั้ง 

"เฮอะ! เร็วๆ นี้มึงก็คงเบื่อกูแล้วสินะ แล้วก็จะหันไปคั่วคนใหม่" อาโปสะบัดหน้าหนีก่อนแค่นหัวเราะสมเพชตัวเอง นี่เขาเป็นอะไรไปทำไงถึงได้ทำตัวงี่เง่าแบบนี้

"มึงจะมางอนอะไรตอนนี้ อย่ามาทำตัวน่ารำคาญ!" ฮิลล์กระชากอีกฝ่ายประจบจูบอย่างหัวเสีย คนกำลังมีอารมณ์ไอ้หมอนี่จะมาทำตัวงี่เง่าน่ารำคาญอะไรตอนนี้ รีบมาทำให้มันจบๆ เถอะก่อนที่ตนเองจะหมดอารมณ์

"แฮ่กๆ กูอยากรู้ถ้ากูอยู่อย่างนี้เรื่อยๆ มึงจะให้สถานะกูมากกว่านี้ได้ไหม" อาโปหาจังหวะหายใจก่อนจะลองถามในสิ่งที่เขาเพียงแค่สมมติขึ้นมา วันนี้แค่เห็นมันไปกับคนอื่นใจเขารู้สึกโหวงๆ เจ็บแปลบๆ

"ไม่!" ตอบเสร็จใบหน้าคมก็ก้มลงประกบปากอีกครั้ง 

พลั่ก! ผลั๊วะ!

อาโปสะบัดออกจากจุมพิตป่าเถื่อนและแสนเอาแต่ใจนั้น เขาผลักและเหวี่ยงหมัดซัดใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างแรง ใบหน้าคมของฮิลล์ถูกแรงหมัดปะทะจนหน้าหัน แว่นตาถูกแรงปะทะจนแตกและหล่นกระเด็นออกจากใบหน้าหล่อเหลา

"กูอยากเกลียดมึงมากเลยนะฮิลล์ มึงช่วยเห็นค่าความรู้สึกกูหน่อยได้ไหม" มันตอบโดยไม่แม้แต่จะคิดด้วยซ้ำ นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้สติตนเองหลุดจนต่อยมัน

"ถ้าอย่างนั้นก็เกลียดกูเลยสิ" ฮิลล์ยกมุมปากแค่นยิ้มเยาะ ชายหนุ่มยกมือขึ้นเช็ดมุมปากที่มีเลือดไหลซึม

"กูอยากทำมากเลยเว้ย แต่มึงรู้ไหม ยิ่งกูพยายามมากเท่าไหร่ มันก็มีแต่กูที่เจ็บเอง" อาโปที่หันหน้าไปอีกทางด้วยเพราะไม่อยากมองหน้ามัน หันกลับมาปะทะกับอีกฝ่าย 

"เราตกลงกันตั้งแต่แรกแล้วนี่ว่าแค่ทางกาย มึงจะมาอยากมีตัวตนอะไรตอนนี้วะ!" ฮิลล์หมดอารมณ์จะทำต่อเขาหันหลังไปคว้าเสื้อที่หล่นอยู่มาสวมร่างตนเองอย่างหัวเสีย 

โครม!!

เสียงกระแทกของประตูดังขึ้นเมื่อร่างสูงนั้นได้หายออกไปจากห้อง ปล่อยให้ผู้ซึ่งเป็นเจ้าของห้องทรุดกองกับพื้นห้องสะอื้นไห้ตัวโยน

จะเกลียดมันได้อย่างไร ในเมื่อตอนนี้กูรักมึงเต็มหัวใจ