ตอนที่ 7

ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ ดวงตาพลันเจิดจ้าเป็นประกายแวววับขึ้นมา ใจดวงน้อยพองโตอย่างมีความสุขขณะนึกวาดฝันถึงภาพเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้

ดวงตากลมโตเหลือบมามองหน้าปัดของนาฬิกาเพียงแวบหนึ่งก่อนจะรีบยัดโทรศัพท์รุ่นเดอะคืนให้กับแม่นม แล้วพุ่งตัววิ่งขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว

ไม่ได้ ๆ เหลืออีกไม่กี่ชั่วโมงเอง ต้องไปเตรียมตัวแล้ว!

“อ้าว คุณหนูเจ้าคะ จะไปไหนเจ้าคะ คุณท่านอยู่ที่ห้องหนังสือนะเจ้าคะ”

แสงดาวเลิ่กลั่กร้องเรียกเสียงหลง เมื่อหญิงสาวของเจ้านายวัยเยาว์วิ่งตึง ๆ ขึ้นไปด้านบนทันทีที่คุยธุระกับปลายสายจบ ทำให้เจ้าตัวชะงักอยู่กลางทางแล้วเอี้ยวตัวหันมาตะโกนตอบ

“ฟ้าใสมีธุระด่วนค่ะนม ฝากบอกคนนั้นให้ด้วยนะคะว่าถ้าว่าง  ฟ้าใสจะไปคุยด้วย”

“แต่ว่าคุณท่านเรียกหาคุณหนูมาตั้งแต่สาย ๆ แล้วนะเจ้าคะ นมเกรงว่าจะมีเรื่องเร่งด่วนเจ้าค่ะ”

“ไม่มีอะไรด่วนหรอกค่ะ แค่มีเรื่องอยากจะเอ็ดฟ้าใสมากกว่า”

จบประโยคฟ้าใสก็วิ่งต่อขึ้นไปชั้นสอง โดยมีสายตาเป็นกังวลของแสงดาวคอยมองตาม จนกระทั่งหญิงสาวผลุบหายเข้าไปในห้องนอนส่วนตัวที่อยู่ทางด้านปีกซ้ายของบ้าน

เธอนึกเป็นห่วงคุณหนูไม่น้อย แต่ทว่าเธอก็ไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะพูดหรือทำอะไรได้มากไปกว่าถ่ายทอดคำสั่งตามที่เจ้านายแจ้งไว้เท่านั้น

หญิงสาวพุ่งตัวเข้าไปในห้องแต่งตัวก่อนเป็นอันดับแรก เธอยืนกอดอกพลางกวาดตามองไปตามราวเสื้อผ้าที่ถูกจัดระเบียบไล่โทนสีไว้อย่างสวยงามอย่างครุ่นคิด

มือเล็กหยิบเสื้อผ้าเข้าเซตที่ดูเข้าท่าออกมาวางเรียงบนปลายเตียงสามสี่ชุด แล้วลองหยิบแต่ละชุดมาวางทาบบนตัว พยายามเลือกให้เหมาะสมกับโอกาสและสถานที่ที่สุด

“เดรสสายเดี่ยวสีแดงแรงฤทธิ์เหรอ  ไม่ได้ ๆ ๆ แหวกลึกจนดูโป๊เกินไป”

ฟ้าใสขมวดคิ้วแล้วส่ายหน้าไปมาให้กับภาพของตัวเองที่กำลังสะท้อนบนกระจกเงา ชุดนี้ถึงจะสวยแต่ก็เปิดเผยเนื้อหนังมังสามากไป เดี๋ยวจะถูกหาว่าอ่อยจนเกินงาม

เธอจึงวางตัวนั้นลงที่เดิมแล้วหยิบชุดที่อยู่ถัดไปขึ้นมาทาบบนตัวแล้วหมุนไปมาอยู่หน้ากระจกเงา เดรสแขนยาวสีขาวตกแต่งด้วยลายฉลุให้ดูสวยเก๋ แต่ดูเหมือนจะเหมาะกับการทำบุญมากกว่าการทำหลัวในคืนนี้

“ไม่ได้ ๆ อันนี้ก็ปิดไป อากาศเมืองไทยร้อนแบบนี้คงได้ตัวเปียกก่อนถึงห้องพี่นัทแน่ ๆ เห้อออ”

ผลัดกันหยิบตัวนู้นตัวนี้ขึ้นมาทาบเพื่อเลือกสรร จนสุดท้ายเธอก็มาลงเอยที่เสื้อแขนยาวผ้าชีฟองสีเขียวพาสเทล  ดูเรียบร้อย

ทว่าแอบเซ็กซี่ด้วยความบางเบาที่มองทะลุจนเห็นเกาะอกด้านในวับ ๆ แวม ๆ พอให้ใจเต้นตึกตัก จับคู่กับกระโปรงบานยาวครึ่งเข่าในลายที่เข้าเซตกัน

ฟ้าใสฉีกยิ้มกว้าง พึงพอใจกับลุคใส ๆ แต่แอบเซ็กซี่ของตัวเองไม่น้อย ฮี่ฮี่ อ่อยยังไงให้ดูเหมือนไม่อ่อย!

@ หลายชั่วโมงถัดมา

“เกิดอะไรขึ้นเนี้ย”

ฟ้าใสบ่นอุบพลางยืดตัวขึ้นชะเง้อคอมองดูขบวนแถวด้านหน้าด้วยความสงสัย เส้นนี้เธอขับผ่านเป็นประจำเวลาที่ต้องการไปส่องพี่นัทที่โรงพยาบาล ซึ่งมันไม่เคยติดนานขนาดนี้นี่นา

บรี๊นนนนน บรี๊นนนนนน

เสียงแตรดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบริเวณ พร้อมกับรถยนต์ที่พร้อมใจกันเบี่ยงขวาทั้งหมด เผยให้เห็นสาเหตุที่ทำให้รถยนต์ด้านหลังติดแหง่กกันจนปลายแถวอยู่ห่างออกไปไกลนับกิโล

“เฮ้ย!” ฟ้าใสอุทานเสียงหลง รีบเบี่ยงรถเข้าจอดที่เลนซ้ายสุดแล้วเปิดไฟฉุกเฉินทันทีที่รู้สาเหตุ ก่อนจะผลุนผลันวิ่งลงจากรถยนต์ไปยังอุบัติเหตุเบื้องหน้าตามสัญชาตญาณของความเป็นหมอ

“ขอทางหน่อยค่ะ ขอทางหน่อย ฉันเป็นหมอค่ะ! ขอบคุณค่ะ”

เสียงหวานตะโกนบอกไทยมุงพลางค่อย ๆ แทรกตัวเข้ามาด้านใน  ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นภาพตรงหน้า  

คนเจ็บนอนแผ่อยู่บนพื้นถนน  โดยเครื่องป้องกันนั้นหลุดกระเด็นไปไกลมากและแทบไม่เหลือสภาพเดิมแล้ว  ถัดออกไปอีกประมาณไม่ถึง 5 เมตรมีรถจักรยานยนต์ซึ่งมีกระเป๋าคุมอุณหภูมิติดตั้งอยู่ด้านท้ายนอนตะแคงอยู่ในสภาพยับเยินกว่า 30%

เธอรีบกางมือกันเหล่าไทยมุงที่มัวแต่ยืนถ่ายคลิปลงโซเซียลให้ถอยออกห่าง  เพื่อให้คนเจ็บจะได้มีอากาศหายใจได้สะดวกขึ้น

“มีใครโทรเรียกรถพยาบาลหรือยังคะ”

“ค่ะ ๆ ฉันโทรเรียกแล้วค่ะ”

1 ใน ไทยมุงรีบยกมือขึ้นโชว์ตัวทันที ฟ้าใสชูนิ้วโป้งกดไลค์ให้ผู้กล้าที่ยังมีสติหนึ่งที ก่อนจะถลาเข้าไปนั่งคุกเข่าใกล้ ๆ คนเจ็บ พลางกวาดสายตามองไปตามร่างของเขาเพื่อประเมินอาการบาดเจ็บผ่านทางสายตา

แขนด้านซ้ายมีลักษณะบิดเบี้ยวผิดรูปและมีอาการบวมขึ้นบริเวณใต้ข้อศอกลงไป คาดว่าน่าจะมีการแตกหัก

ศีรษะมีเลือดออกตรงบริเวณข้างขมับแต่ไม่มากนัก คนเจ็บมีอาการมึนงงเล็กน้อยแต่ยังพอมีสติรับรู้ต่อสิ่งเร้าอยู่บ้าง