ตอนที่ 8

ฟ้าใสโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้พลางเอียงหูฟังเสียงลมหายใจของคนเจ็บ ถึงจะสั้นและถี่แต่ก็ยังถือว่าอยู่ในเกณฑ์ดีอยู่  เธอจึงลองร้องเรียกพร้อมกับตบเบา ๆ ที่ไหล่หนาเพื่อเช็คการตอบสนองของเขาดู

“คุณคะ ได้ยินหมอไหมคะ คุณคะ”

“คะ..ครับ”

คนเจ็บปรือตามมามองใบหน้าของหมอสาวที่โน้มตัวเข้ามาใกล้แล้วครางตอบแผ่วเบา น้ำเสียงแหบแห้งสั่นเครือทว่ายังพอฟังออกว่าพูดอะไรออกมา

“โอเคค่ะ คุณชื่ออะไรคะ พอจำชื่อตัวเองได้ไหมคะ”

“ก้อง อึก! ชื่อก้องครับ”

“ค่ะคุณก้อง อย่าเพิ่งขยับร่างกายนะคะ นอนนิ่ง ๆ เอาไว้ก่อน ป้องกันไม่ให้มีการบาดเจ็บเพิ่มขึ้น ตอนนี้มีอาการเวียนหัวหรือคลื่นไส้ไหมคะ”

“ไม่ อ่า ไม่ครับ”

“คุณก้องลองขยับนิ้วมือทั้งสองข้างดูนะคะ ได้ไหมคะ”

ฟ้าใสร้องขอพร้อมกับสังเกตการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายไปด้วย แม้จะยังเจ็บแต่เขาก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี 

“ดีค่ะ เก่งมาก ๆ เลย อีกเดี๋ยวรถพยาบาลก็จะมาถึงแล้วนะคะ”

ดวงตากลมฉายแววดีใจขึ้นแวบหนึ่งหลังเห็นปลายนิ้วของคนเจ็บกระดิกไหวไปมา อย่างน้อยตอนนี้ก็สบายใจไปอย่างหนึ่งว่ากระดูกสันหลังยังปลอดภัย

ฟ้าใสอยู่ดูแลคนเจ็บระหว่างรอเจ้าหน้าที่มารับตัว และคอยพูดคุยเพื่อดึงสติให้คนเจ็บหันมาโฟกัสที่เธอแทนความเจ็บปวดเป็นระยะ ๆ

อีกฝ่ายสามารถตอบโต้และมีสติดีทุกอย่าง บ่งบอกได้ว่าศีรษะไม่น่าจะได้รับความกระทบกระเทือนมากนัก  ต้องขอบคุณตัวเองนะคะที่สวมอุปกรณ์ป้องกัน

ไม่นานรถฉุกเฉินก็มาถึง ฟ้าใสรีบเข้าไปแนะนำตัวคร่าว ๆ และรายงานผลการประเมินอาการของคนเจ็บให้ทีมแพทย์ฟัง

ถึงแม้เบื้องต้นจะดูไม่เป็นอะไรมากนัก ทว่าก็ยังต้องได้รับการตรวจอย่างละเอียดอีกทีที่โรงพยาบาลอยู่ดี เพราะการบาดเจ็บบางที่เราไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

นึก ๆ ไปก็คิดถึงชีวิตตอนที่วิ่งวุ่นในห้องฉุกเฉินเหมือนกันแหะ

เธอยืนรอส่งจนกระทั่งรถฉุกเฉินกลืนหายไปในการจราจรที่คับคั่ง ริมฝีปากบางยกยิ้มด้วยความรู้สึกดีที่มีโอกาสได้ช่วยเหลือผู้อื่นนอกเหนือจากเคสผู้ป่วยที่เข้าไปขอรับการรักษาที่คลีนิค

พลันรอยยิ้มก็หุบลง  ดวงตากลมเบิกกว้างขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังมีธุระสำคัญรออยู่

ตายแล้ว ๆ ถ้าปล่อยให้สาในอนาคตรอนานเดี๋ยวก็โดนดุอีก!

หญิงสาววิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในตัวตึกด้วยสีหน้าตื่นเต้นเล็ก ๆ เพราะกว่าจะมาถึงที่หมายได้ก็เกือบจะเลยเวลานัดหมายไปแล้ว

สภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง หน้ามันแผลบ เสื้อผ้ายับยู่ยี่มีรอยเลอะของเลือดแห้งกรังติดตามชายกระโปรงที่ถูไถไปตามพื้นตอนนั่งคุกเข่า

สภาพช่างแตกต่างไปจากเมื่อตอนบ่ายที่เพิ่งเดินสวย ๆ ออกจากห้างอย่างสิ้นเชิง

อุตส่าห์เข้าร้านทำผม ขัดผิวนวดสปาซะเต็มที่ แต่พอเจอคนเจ็บเธอก็ลืมห่วงสวยไปโดยปริยาย ป่านนี้จะไปหาร้านเสริมสวยที่ไหนได้เนี้ยสองทุ่มกว่าแล้วด้วย

ฟ้าใสถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ที่ความพยายามทำสวยในวันนี้ล้มเหลว  ก่อนจะหยิบเครื่องสำอางขึ้นมาเติมหน้าเติมปาก   แล้วใช้มือสางเส้นผมให้ดูเข้าทรงและสวยงามที่สุด

เมื่อแน่ใจว่าเสื้อผ้าหน้าผมพอดูดีขึ้นแล้ว  จึงเดินตรงเข้าไปติดต่อพนักงานที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่หลังเคาน์เตอร์ของคอนโด

พนักงานสาวสวยผุดลุกขึ้นยืนพร้อมรอยยิ้มหวานทันทีที่เห็นผู้มาติดต่อกำลังเดินตรงดิ่งเข้ามาหาเธอ  ก่อนจะเอ่ยทักทายเสียงใส

“สวัสดีค่ะ มาติดต่อเรื่องอะไรคะ”

“เอ่อ พอดีว่าจะมาพบคุณณัฐพล ตั้งเจริญกุลกาลค่ะ  พอจะรู้ไหมคะว่าเขาพักอยู่ที่ห้องไหน”

“ต้องขออภัยในความไม่สะดวกจริง ๆ ค่ะ แต่ทางตึกไม่สามารถให้ข้อมูลกับบุคคลภายนอกได้ รบกวนโทรติดต่อให้เจ้าของห้องลงมารับนะคะ”

“อ่อ ค่ะ งั้นขอยืมโทรศัพท์ของตึกหน่อยได้ไหมคะ”

“ได้ค่ะ  นี่ค่ะ”

ฟ้าใสรับหูของโทรศัพท์มาแนบใบหูของตัวเอง  ก่อนจะยืดมือลงไปกดต่อสายหาหมายเลขของตัวเอง  ทว่าเสียงที่ตอบกลับมาคือ....

( ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก .... )

ฟ้าใสถอนหายใจเบา ๆ พลางยื่นหูของโทรศัพท์กลับคืนให้พนักงานด้วยสีหน้าสิ้นหวัง 

เครื่องเธอคงแบตหมดไปแล้วแน่ ๆ ถึงติดต่อไม่ได้  คีย์การ์ดสำหรับสแกนขึ้นลิฟท์ก็ไม่มี  เบอร์ใครก็จำไม่ได้สักคน  แถมยังไม่รู้เลขห้องพักของรุ่นพี่อีก 

สุดท้ายเธอจึงต้องถอยกลับมานั่งรอที่โซฟาอย่างไม่มีทางเลือก  แต่รอแล้วรอเล่า ก็ยังไร้วี่แววของร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสุดเนี้ยบของรุ่นพี่เลยแม้แต่น้อย

“เอ...ไหนบอกนัดสามทุ่มไง นี่สามทุ่มครึ่งแล้วนะ ทำไมยังไม่มาอีก”

ฟ้าใสบ่นอุบพร้อมกับยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเป็นรอบที่สิบ ใจนึงก็อยากจะหนีกลับก่อนแต่อีกใจก็บอกให้นั่งรอต่ออีกนิด เผื่อว่ารุ่นพี่อาจจะติดเคสผ่าตัดยาก ๆ หรืออาจจะกำลังเดินทางกลับก็เป็นได้

กระทั่งใกล้เวลาที่กำหนดไว้ในใจ  ก็ยังไร้เงาของคนที่นัดเธอมาอยู่ดี  หญิงสาวผุดลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าหงิกงอด้วยความหงุดหงิด 

อุตส่าห์ตื่นเต้นจนเตรียมตัวแทบตาย  แต่สุดท้ายก็มาถูกเทกลางอากาศ โอ๊ย นี่ตกลงองค์ท่านไม่เห็นใจในความพยายามของลูกบ้างเลยหรือเจ้าคะ 

แต่ก็ได้แต่ตัดพ้ออยู่ในใจ จังหวะที่ฟ้าใสกำลังเอี้ยวตัวกลับไปหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมาคล้องบ่านั้น  ปรากฎว่าพนักงานคนเดิมที่เธอเคยคุยด้วยก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินตรงเข้ามาหาเธอพอดี

“คุณฟ้าใสหรือเปล่าคะ”

“คะ? ค่ะ  มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“คุณณัฐพลเพิ่งโทรลงมาแจ้งเมื่อสักครู่ว่าให้พาคุณฟ้าใสขึ้นไปส่งที่ห้องค่ะ  เชิญทางนี้เลยค่ะ”

พนักงานสาวสวยผายมือไปทางลิฟท์ของตัวตึกก่อนจะเดินนำไปหยุดรอที่หน้าประตู  ทำให้ฟ้าใสที่ยังคงทบทวนประโยคที่ได้ยินเมื่อครู่เดินตามไปอย่างงง ๆ

“อะไรของเขา ตอนขอขึ้นไม่ให้ขึ้น  พอตอนนี้จะกลับ...ดั๊นให้ขึ้น  แต่อ๊ะ! หน้าผมฉันได้หรือเปล่า  เหงื่อออกจนมีกลิ่นตัวไหมนะ อ๊าย ๆ ๆ ๆ น้ำหอมอยู่ไหนน”