ตอนที่ 4

“อะไรกัน ๆ ไอ้สองคนนี้ มีความลับเหรอ”

ใบบัวหย่อนสะโพกลงนั่งฝั่งตรงข้าม หรี่ตามองหน้าเพื่อนสนิทของตนสลับกันไปมาด้วยสายตาคลางแคลงใจ เพราะเธอเห็นว่าทั้งคู่เอาแต่สุมหัวกระซิบกระซาบกันจนไม่สนใจเงยขึ้นมามองเธอเลยสักนิด

น้ำค้างผลักใบหน้าของต้นไม้ออกห่างด้วยกลัวว่าเพื่อนจะเข้าใจผิดแล้วหันไปพูดขออนุญาต เพราะคืนนี้เธอคงต้องไหว้วานให้เพื่อนช่วยทำอะไรบางอย่างให้

“วันนี้ขอยืมตัวต้นไม้มาควงคืนหนึ่งนะคะคุณใบบัว”

“ละ...แล้วจะมาขออนุญาตฉันทำไมเล่า”

“กลัวแกหึง”

“หึงบ้านแกสิ!”

น้ำค้างชำเลืองมองเสี้ยวหน้าของเพื่อนชายที่บึ้งตึงขึ้นแล้วหัวเราะคิกคักชอบใจ คนอื่นอาจจะไม่รู้แต่เธอเป็นเพื่อนสนิท ทำไมเธอจะมองไม่ออกว่าสองคนนี้แอบมีซัมธิงอะไรบางอย่างกันมาพักใหญ่ ๆ แล้ว

“ตอบแบบนี้ก็เคลียร์กันเอาเองนะจ๊ะ น้ำค้างไม่หาร”

“งั้นโดนคนเดียวเลยไหมล่ะ”

ปึก!

ต้นไม้กระแทกแก้วในมือลงบนโต๊ะเสียงดัง ตวัดสายตาขุ่นเคืองใส่คนข้าง ๆ แต่เพื่อนสาวกลับหัวเราะร่าแล้วยกแก้วเครื่องดื่มของตัวเองขึ้นป้อนเขาอย่างเอาใจแทน

ครืดครืดดดด ครืดครืดดดด

เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะสั่นเตือนเสียงดังดึงให้น้ำค้างเบนสายตาไปมอง มุมปากยกตัวขึ้นเล็กน้อยหลังมองเห็นชื่อของสายเรียกเข้า ก่อนจะหันมาพูดคุยกับเพื่อน ๆ ต่อโดยไม่สนใจจะกดรับสายแต่อย่างใด

“ไม่รับเหรอแก”

ใบบัวเอ่ยถามความไม่เข้าใจ เมื่อน้ำค้างเอาแต่กระหยิ่มยิ้มย่อง มองหน้าจอที่โชว์สายเรียกเข้าแล้วก็ปล่อยให้มันดับไปเฉย ๆ จนกระทั่งมันสั่นเป็นรอบที่ 5 แล้ว

"ตอนนี้ยังไม่สะดวกคุย"

น้ำค้างให้เหตุผลด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข ก็ตอนนี้เธอไม่สะดวกจริง ๆ แต่ว่าอีกหน่อยก็คงไม่แน่ ถ้ามีคนมาให้คุยถึงที่อ่ะนะ

ครืดครืด ครืดครืด

(พี่เกมส์ : ถ้าไม่กลับบ้าน พี่จะฟ้องไอ้นัท)

ดวงตากลมโตเหล่มองข้อความแจ้งเตือนที่เด้งขึ้นโชว์หราก่อนจะส่ายหน้ายิ้ม ๆ

คิดว่าขู่แบบนี้แล้วมันจะได้ผลเหรอ คิดว่าที่บ้านไม่รู้ว่าเธอออกมาข้างนอกเหรอยังไง ดูท่าทางจะหัวร้อนนะเราน่ะ อ่ะ ๆ ตอบกลับหน่อยก็ได้

(น้ำค้าง : คิอว่ากลังหรอออออ ถ้สอยากกลัยเดวกลับเอง หรืแจะมสรับ)

ริมฝีปากเม้มแน่นกลั้นเสียงหัวเราะจนสั่นระริกขณะกดพิมพ์ข้อความ ขบขันกับความพยายามพิมพ์ให้เหมือนตัวเองกำลังเมามายไร้สติสัมปชัญญะ ทั้ง ๆ ที่มันไม่ใช่

คงต้องขอบคุณใบบัวที่ชอบวอแวกับเธอตอนเมาจนทำได้เธอซึมซับและจดจำอะไรพวกนี้ไปได้โดยปริยาย

ครืดครืด ครืดครืด

(พี่เกมส์ : แม่งงง ทำไมพูดไม่ฟังวะ อยากตายหรือไง!)

น้ำค้างหัวเราะคิกคักชอบใจ แลบลิ้นใส่หน้าจอราวกับว่ามันคือใบหน้าหล่อเหลาของเจ้าของข้อความ ก่อนจะคว่ำมันลงบนโต๊ะอย่างไร้เยื่อใยแล้วหันไปชวนเพื่อน ๆ ชนแก้ว  เมาท์มอยกันต่ออย่างสนุกสนาน

เอาสิพ่อเสือ หลอกล่อขนาดนี้แล้ว ออกจากถ้ำมาหาลูกแมวน้อยหน่อยเร๊วววววววว

.

@20 นาทีถัดมา

มือเล็กที่กำลังยกแก้วชะงักเล็กน้อย ก่อนจะปรากฏรอยยิ้มร้ายขึ้นบนใบหน้า เมื่อหางตาเหลือบไปเห็นร่างสูงที่คุ้นเคยเดินดุ่ม ๆ เข้ามาในโซน VIP ด้วยสีหน้าถมึงทึง

น้ำค้างหลุบตาลงมามองตัวเลขบนมุมขวาของหน้าจอแล้วอมยิ้ม ปกติแล้วจากคอนโดของชายหนุ่มมายังคลับจะใช้เวลาเดินทางราว ๆ 45 นาทีได้  ดูเหมือนว่าวันนี้จะมีใครบางคนร้อนใจเสียจนเหยียบมิดไมล์เลยสินะเนี้ย

น่ารักจริง ๆ งั้นคงต้องเติมเชื้อไฟอีกสักหน่อย

ซ่า!

“เฮ้ย! ทำอะไรของแกวะ”

ใบบัวร้องเสียงหลงเมื่อจู่ ๆ เพื่อนสาวก็บ้าบอ ลุกขึ้นมาสาดเหล้าใส่ตัวเองอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ก่อนจะทิ้งศีรษะมาซบไหล่ของต้นไม้แล้วทำตัวอ่อนปวกเปียกเยี่ยงคนเมาที่ไร้สติ

ทำเอาใบบัวและต้นไม้ถึงกับมองหน้างุนงงกันไปตาม ๆ กัน เพราะเมื่อกี้เจ้าหล่อนเพิ่งลุกไปเต้นแร้งเต้นกาอยู่กลางฟลอร์มาหยก ๆ

หมับ!

“ทำบ้าอะไรกันวะ!”

เสียงตวาดดังลั่นพร้อมกับร่างอ้อนแอ้นถูกกระชากออกห่างจากต้นไม้อย่างแรง ทำเอาเด็กสาวที่ไม่ทันตั้งตัวว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ เซถลาเข้าไปกระแทกเข้ากับแผงอกกว้างของผู้มาใหม่เข้าเต็ม ๆ

น้ำค้างลอบยิ้มสมใจที่ทุกอย่างไปได้ดีเกินคาด เธอแอบขยิบตาส่งซิกให้ใบบัวแล้วยกสองแขนขึ้นโอบรัดรอบเอวสอบแน่น

แต่เธอคงลืมไปว่าเพื่อนอีกคนไม่เคยเจอพี่ชายคนนี้มาก่อน

“เห้ย! ทำอะไร มึงเป็นใครวะ”

ต้นไม้ตะคอกถาม จ้องมองผู้มาใหม่ด้วยสายตาไม่เป็นมิตรแล้วทำท่าจะเข้าไปแย่งตัวเพื่อนกลับ แต่ก็ถูกใบบัวกอดแขนรั้งตัวเอาไว้พร้อมส่ายหน้าห้ามรัว ๆ จึงได้ทำเพียงพ่นลมหายใจฮึดฮัดไม่พอใจ

“กูไม่ใช่ญาติมึงก็แล้วกัน"

เกมส์ตอกหน้ากลับไปเสียงเข้ม ย่อตัวลงช้อนร่างอ่อนปวกเปียกของเด็กสาวขึ้นมาอุ้มแนบอก ไม่สนใจจะต่อปากต่อคำกับเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอีกต่อไป

น้ำค้างทำตาโตตกใจพลางดิ้นขลุกขลัก ใบหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์และความเขินอาย ถึงไฟจะสลัวแต่ก็ใช่ว่าคนอื่น ๆ จะมองไม่ออกว่าใครเป็นใคร

"อื้อออ ปล่อยยยย"

"เมาแล้วก็กลับบ้าน! หรืออยากจะนอนตรงนี้”

เกมส์ชักสีหน้าหงุดหงิด ตวาดใส่คนในอ้อมแขนพร้อมส่งสายตาปรามให้หยุดดิ้น ท่าทางดุดันขึงขังทำเอาน้ำค้างหงอลงทันที

ต้นไม้พ่นลมหายใจแรง ๆ สะบัดแขนออกจากการเกาะกุม แล้วมองตามหลังคนทั้งคู่อย่างไม่ละสายตา

"ใครวะ"

"หลัวในอนาคตน้ำค้างมัน ไม่ต้องห่วงมันหรอกน่า พี่เค้าไม่ทำอะไรไม่ดีหรอก มา ๆ นั่งลง"

ใบบัวกดไหล่ต้นไม้ให้นั่งลงตามเดิม ก่อนจะหย่อนสะโพกลงนั่งบนหน้าตักแกร่ง เหลือบไปมองเงาตะคุ่มที่เพิ่งก้าวพ้นประตูออกไปแล้วส่ายหน้ายิ้ม ๆ

หวังว่าพรุ่งนี้หล่อนจะมาเรียนไหวนะยะ ยัยน้ำค้าง!