(ใตรฉัตร) ตอนที่ 3 บังเอิญ 2

หลังจากทานอาหารเสร็จ เหมือนแพรต้องเข้าไปอยู่ในห้องน้ำตั้งนาน กว่าเธอจะปรับอารมณ์ให้คงที่ได้ แล้วไหนจะยังต้องแต่งหน้าใหม่อีกด้วย เพราะรอยแดงรอบดวงตาและปลายจมูกที่แดงก่ำดูยังไงก็รู้ว่าเหมือนคนที่ผ่านการร้องไห้มา

ตอนบ่ายที่เธอต้องไปดูที่กับคุณสาวิตรี ก็ยังไม่ไตรฉัตรคอยตามติดอยู่ด้วย เพราะเหตุผลที่ว่าโครงการของเธอ มันเชื่อมโยงกับโครงการของเขา กว่าจะได้ร่ำลากับคุณสาวิตรีก็เกือบจะบ่ายสาม

หญิงสาวในชุดเดรสสีดำพอดีตัว ด้านหลังของเสื้อมีเพียงสายเส้นเล็กสองเส้นไขว้กัน เปิดแผ่นหลังขาวเนียนอวดสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมา หน้าเคาน์เตอร์บาร์ แค่เพียงเธอหย่อนตัวนั่งที่เก้าอี้ทรงสูง เหล้าสีสวยก็ถูกเลื่อนมาวางตรงหน้า

"อ้าว ทำไมวันนี้ สาวสวยถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ลมอะไรหอบมา หายไปเป็นปีเชียวนะ" นิติธร อดีตสถาปนิกมือหนึ่งที่ผันตัวเองมาเป็นเจ้าของบาร์แห่งนี้ เอ่ยทักทายเพื่อนร่วมคณะ

"สงสัยจะลมบ้าหมูว่ะ ประสาทจะกิน ไม่น่ารับงานไอ้บ้ามอสเลย ทำมาสองอาทิตย์แล้วยังไม่คืบหน้าเลย สงสัยต้องหันมาเปิดร้านเหล้ามั่งแล้ว น่าจะรุ่งกว่า" คนบ่นหน้าตาบูดบึ้ง ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวหมด

"ขอแรงๆ หน่อยเถอะ"

แก้วเหล้าเพชรทรงกลมมีน้ำแข็งใหญ่ๆ ก้อนเดียวถูกเลื่อนมาให้ตรงหน้าแทนเหล้าสีสวย

"สงสัยจะเครียดจริง วันนี้พวกเพื่อนมากันหลายคน อยู่วีไอพีชั้นสองน่ะ ลองไปดูซิ เผื่อจะหายเครียด"

"ไม่ดีกว่า เดี๋ยวเครียดหนักกว่าเดิม"

"อ้อ ลืมไป แกมันพวกสังคมอักเสบ"

"ถูกต้องนะครับ"

"แต่เห็นว่างานเลี้ยงรุ่น ก็เอาซะสุดติ่งเลยดิ"

"เราจะไม่พูดถึงอดีตกันนะคะ คุณเพื่อน"

"โอเค คร๊าบ"

นิติธรส่งเหล้าแก้วใหม่ให้เพื่อน แล้วก็หันไปรับลูกค้าที่เข้ามาใหม่ ทิ้งให้สาวสวยนั่งอยู่คนเดียว เพราะรู้นิสัยเธอว่าจะแค่มากินเหล้าฟังเพลงเงียบๆ คนเดียวเสียมากกว่า

เธอยังติดต่อเพื่อนอยู่บ้าง เพียงแต่ไม่ค่อยได้ออกไปสังสรรค์รวมกลุ่มกับคนอื่นก็เท่านั้น อีกทั้งเมื่อต่างคนต่างโตขึ้นภาระหน้าที่ก็เริ่มจะแตกต่างกันไป บางคนก็เริ่มมีครอบครัวกันไปบ้างแล้ว ที่ยังรวมกลุ่มกันได้บ่อยๆ ก็เห็นจะเป็นกลุ่มของไอ้บ้าไตรนั่นแหละ เธอเลยเลี่ยงที่จะไม่ไปรวมกลุ่มด้วย เพราะไม่อยากเจอหน้า

และเมื่อตรงนี้สุ่มเสี่ยงจะเจอกับคนกลุ่มนั้นได้ง่าย ทำให้เหมือนแพรย้ายจากเคาน์เตอร์บาร์ไปที่โซฟามุมสงบด้านล่าง หันหลังให้โซนวีไอพี เมื่อเริ่มรู้ว่าร่างกายจะไม่ไหว เหมือนแพรก็เลยคิดที่จะกลับ เพราะกลัวจะขับรถไม่ไหว แต่เหมือนรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำ คงเพราะเหล้าที่ดื่มไปเยอะ เธอเลยขอแวะที่ห้องน้ำก่อนกลับ

ความคุ้นเคย เธอเดินขึ้นไปที่ชั้นสองคิดจะไปเข้าห้องน้ำที่ออฟฟิศของนิติธร เพราะมันออกจะเงียบและเป็นส่วนตัวสักหน่อย

ห้องน้ำใหญ่ด้านในแบ่งออกเป็นทั้งของผู้หญิงและผู้ชายคนละห้อง แถมยังมีห้องอาบน้ำอีกด้วย เมื่อประตูใหญ่ด้านนอกไม่ได้ล็อก เธอก็เปิดเข้าไปด้านใน เดินไปที่ห้องน้ำหญิงแล้วก็ต้องหงุดหงิดเพราะกระดาษชำระดันหมดพอดี แล้วก็ไม่ได้หยิบทิชชูเปียกหรือกระดาษชำระติดมือมาด้วย

แต่เหมือนเธอได้ยินเสียงกุกกักอยู่ที่โซนอาบน้ำ จึงแง้มผ้าม่านไปดู นึกว่าป้าแม่บ้านอยู่ด้านในหวังจะขอกระดาษชำระ แค่เพียงผ้าม่านที่แหวกออก ก็ทำให้เธอตกตะลึงยืนตาค้างอยู่ตรงนั้น ชายหญิงสองคนกำลังดูดปากกันอย่างดูดดื่ม สายตาคมดุของดวงตาคู่นั้นเหลือบมองมาที่เธอ แต่เขาก็ยังไม่หยุดการกระทำอะไรทั้งสิ้น คล้ายเธอไม่ได้มีตัวตนอยู่ตรงนั้น ปากที่ยังดูดดื่มจ้องมองหน้าเธอไม่วางตา แม้จังหวะที่เขาพลิกใบหน้าสายตานั้นก็ยังจับจ้อง กว่าเธอจะได้สติหาขาของตัวเองเจอ ว่าควรจะรีบออกไปจากตรงนี้ ผู้หญิงคนนั้นก็รู้สึกตัวว่าถูกสายตาของเธอจับจ้องอยู่ เธอรีบผลักชายหนุ่มตรงหน้า แล้วก็รีบวิ่งออกจากห้องโดยไม่สนใจว่าจะชนเธอจนแทบหงายหลังหรือไม่

"ว้าย" เหมือนแพรร้องลั่นเมื่อถูกชนจนเซ เธอรีบคว้าผ้าม่านเอาไว้ แต่เมื่อมันถูกดึงมันก็เลื่อนตามเธอไป อีกนิดเดียวเธอเกือบจะนอนหงายลงไปเสียแล้ว ถ้าแขนแกร่งของไตรฉัตรไม่คว้าเธอไว้ได้ทันเสียก่อน แต่เขาก็เกือบจะเซล้มเหมือนกัน

เมื่อยืนขึ้นได้อย่างมั่นคง เธอรีบดันตัวเขาให้ออกห่าง แต่แขนใหญ่ที่อุดมไปด้วยมัดกล้ามของเขายังรั้งเอวเธอไว้ไม่ยอมปล่อย กลิ่นน้ำหอมกลิ่นเดียวกับเสื้อสูทของเขาที่เธอส่งซักรีดเสร็จแล้วยังอยู่ที่ห้อง กลิ่นเหล้ากรุ่นลอยกระทบจมูก เขาคงจะดื่มมาไม่น้อย

"เบบี๋" เสียงกระเส่า แววตาหวานเยิ้มของคนเมาที่จ้องมา ทำเอาเหมือนแพรหายใจติดขัด

"ปล่อยนะไอ้ไตร เมาหรือไงเนี่ย"

"เบบี๋จริงๆ ด้วย"