(ไตรฉัตร) ตอนที่ 3 บังเอิญ

รถสปอร์ตสีแดงจอดที่หน้ารีสอร์ตมีชื่อเสียงแห่งหนึ่งที่จังหวัดชลบุรี ในเวลาที่เกือบจะถึงเวลานัดอีกเพียงแค่สิบห้านาที ความเร็วตามกฎหมายกำหนดที่เธอเหยียบมาตลอดทาง แม้บางครั้งมันจะไม่ทันใจสักเท่าไร แต่ก็พอช่วยให้เธอมาถึงได้ทันเวลา อีกสิบห้านาทีดูไม่น่าเกลียดมากนัก เหมือนแพรจัดการเช็กความเรียบร้อยบนใบหน้าอีกครั้ง ก่อนจะก้าวลงจากรถ กางเกงผ้าขาตรงกับรองเท้าส้นสูงสีเดียวกัน เพราะความสูงอันน้อยนิดทำให้เธอมักที่จะเลือกใส่ส้นสูงอยู่บ่อยครั้งตั้งแต่เรียนจบมา เสื้อเชิ้ตแขนยาวเข้ารูปเน้นสัดส่วนชัดเจน เธอจัดว่าเป็นคนรูปร่างดีไม่น้อย มีหน้าอกแม้จะไม่ใหญ่มาก แต่ก็เรียกได้ว่าสมส่วน สะโพกกลมรับเอวคอด หน้าท้องแบนราบอย่างคนที่ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ เหมือนแพรรีบตรงไปที่หน้าล็อบบี้แจ้งความประสงค์ที่จะมาพบคุณสาวิตรี เจ้าของรีสอร์ตแห่งนี้

พนักงานนำเธอมาที่ห้องประชุม เพียงแค่เปิดประตูเข้ามา อาการสร่างเมาที่ยังค้างอยู่ทำเอาเธอแทบจะหายเป็นปลิดทิ้ง เพราะนอกจากคุณสาวิตรีที่นั่งอยู่ด้านในแล้ว ยังมีไอ้บ้าไตรฉัตรนั่งเสนอหน้าอยู่ตรงนั้นด้วย เธอแทบอยากจะหมุนตัวกลับ ขอยกเลิกงานที่รับปากไว้ทันที ขนาดงานฟรีแลนซ์ที่เธอเลือกรับแล้วนะ ยังจะมาเจอกับคนที่ไม่อยากเจออีกเสียได้

"สวัสดีค่ะ คุณสาวิตรี ขอโทษนะคะที่มาช้า" เหมือนแพรรีบสวัสดีแล้วกล่าวขอโทษเจ้าของรีสอร์ตถึงเธอจะมาถึงในเวลาที่เฉียดฉิว แต่เมื่อมีคนนั่งอยู่ในนี้ก่อนหน้า จึงเหมือนเธอจะกลายเป็นคนมาสายไปโดยปริยาย

"สวัสดีค่ะ คุณบี๋ ไม่สายหรอกค่ะ คุณไตรก็เพิ่งมาถึงเมื่อสักครู่ แนะนำให้รู้จักนะคะ"

"รู้จักกันแล้วครับ" ไตรฉัตรเอ่ยแทรกขึ้นมา ทำให้เหมือนแพรแทบปรับสีหน้าไม่ทัน เพราะเธอคิดจะทำเป็นไม่รู้จักเขา ทำให้เธอต้องเอ่ยทักทายเขาอย่างเสียไม่ได้

"งั้นก็ดีเลยค่ะ รีสอร์ตนี้คุณไตรเป็นคนออกแบบ แล้วพอดีน้องชายพี่เขาอยากจะต่อเติมก็เลยจะให้คุณไตรมาดูแลต่อ ส่วนของคุณบี๋จะเป็นโครงการใหม่ ถัดจากที่นี่ไป เดี๋ยวช่วงบ่ายพี่พาไปดูที่นะคะ"

"ค่ะ ได้ค่ะ"

การประชุมเริ่มต้นโครงการเป็นแค่เพียงการพูดคุยแนวทางของลูกค้าว่าต้องการแบบไหนอย่างไร เมื่อการพูดคุยจบลงในเวลาเที่ยง เธอก็ต้องทนนั่งทานข้าวกับไตรฉัตรแค่สองคน ทีแรกคุณสาวิตรีจะมาทานด้วย แต่พอดีพนักงานมาตามบอกมีเรื่องด่วน อาหารมื้อกลางวันจึงเหลือแค่เธอกับเขา

"สร่างเมาหรือยัง" นั่นไงแค่ข้าวคำแรก ไอ้บ้านี่ก็กวนประสาทเธอแล้ว

"หน้าฉันมันยังเหมือนคนเมาอยู่หรือไง" เขายักไหล่ใส่ แล้วก็ตักต้มยำใส่ถ้วยเล็กมาวางให้เธอตรงหน้า

"ทำไมถึงรับงานนี้ล่ะ ได้ข่าวว่าไม่ค่อยรับงานเท่าไหร่"

พอเขาถามขึ้นมา ทำให้เธอนึกขึ้นมาได้ ว่าเพราะอะไร เหมือนแพรไม่ทันได้ตอบเขาเธอรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าส่งข้อความผ่านแมสเซนเจอร์เพื่อต่อว่าคนบางคนอีกซีกโลก โดยไม่สนใจว่าที่นั่นมันจะเวลาเท่าไหร่ เพราะคนคนนั้นทำให้เธอต้องมานั่งกินข้าวกับไอ้บ้าฉัตร

"นี่หรืองานที่นายแนะนำ ทำให้บี๋ต้องมานั่งกินข้าวกับไอ้บ้าฉัตร"

ข้อความที่ถูกส่งเสร็จแล้วเธอก็ไม่ได้หวังให้เขาจะตอบ แต่หลังจากเธอคว่ำโทรศัพท์วางไว้บนโต๊ะแล้วกำลังจะกินข้าวต่อ มันก็ดังขึ้น เป็นสายที่โทรมาจากอเมริกา

Moz หน้าจอโทรศัพท์ที่แสดงชื่อ เธอกดวางสายแล้วก็คว่ำมันลงอย่างเดิม แต่เหมือนคนทางนั้นจะต้องคุยกับเธอให้ได้ เสียงที่ดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้เหมือนแพรต้องรับสาย

"ว่าไง"

"ก็หมายความอย่างที่บอก"

เสียงห้วนที่ตอบปลายสาย ทำให้ไตรฉัตรเหลือบตามองคนตรงข้ามคุยโทรศัพท์

"บี๋จะไปรู้ได้ยังไง แล้วทำไมนายไม่รู้ล่ะ นายเป็นคนแนะนำมานะ ไม่งั้นบี๋ไม่รับหรอก"

"ถ้าจะพูดถึงฉัน ก็เปิดสปีกเกอร์โฟนเลย สงสัยอะไรก็ถามมา" ไตรฉัตรเอ่ยแทรกขึ้นมาทันควัน ถ้าเขาคิดไม่ผิดปลายสายต้องเป็นไอ้มอส แล้วก็ที่ว่าจะไม่รับงานคงน่าจะหมายถึงเขาแน่นอน เขาถึงได้เอ่ยสวนเธอขึ้นไปแบบนั้น แล้วก็คงจะใช่ เมื่อเหมือนแพรทำตาโตตกใจไม่น้อยที่รู้ว่าถูกจับได้ว่าพูดถึงคนตรงหน้าอยู่

เธอตัดบทวางสายไปแล้ว ทำให้เขาไม่ได้คุยกับไอ้มอสเพื่อนรัก เห็นว่าตอนนี้ทำงานที่อเมริกา แต่เขาก็อดแปลกใจไม่ได้ ที่เธอยังติดต่อกับมัน เขาได้ข่าวหลังจากเรียนจบ หลังจากที่เขาปฏิเสธเธอไป เธอก็ไปคบกับไอ้มอสอยู่พักใหญ่ แล้วก็ไปเรียนต่ออเมริกาด้วยกันแต่พอเรียนจบเธอกลับมา เหลือแค่ไอ้มอสที่ยังทำงานอยู่ที่นั่น

"รักกันดีนี่ จนป่านนี้ยังติดต่อกันอยู่ แถมหางานให้กันด้วย" เสียงค่อนขอดของไตรฉัตรเอ่ยอย่างไม่ปิดบัง

"แล้วทำไมถึงเลิกกันล่ะ ไอ้มอสมันไม่ดีกับเธอหรือ" ในประโยคหลังเสียงเขาต่ำลงเหมือนแพรเงยหน้ามอง

"แล้วทำไมนายถึงเลิกกับน้องปีสองนั่นล่ะ พอปฏิเสธฉัน ก็ไปคบกับน้องคนนั้น" ไตรฉัตรไหวไหล่เบาๆ แล้วก็ตักอาหารกินข้าวต่อ

"ไอ้มอสจะกลับมาแล้วนี่"

"แสนรู้ไปทุกเรื่องนะ" คนถูกว่าแสนรู้หรี่ตามอง

"ก็เพื่อนรักฉันนี่ ไม่รู้ได้ไง"

"ก็ถ้าพวกนายคุยกันแล้ว จะมาถามฉันทำไม"

"ตั้งแต่มันคบกับเธอ ฉันก็ไม่เคยได้คุยกับมันอีกเลย" เหมือนแพรมองอย่างค้นหา แต่พอสายตาคมที่จ้องมา ก็ทำเอาเธอประหม่าไม่กล้าสบตาด้วย ได้แต่ตักข้าวกินเงียบๆ

"นายมีปัญหาอะไรกับฉันหรือเปล่า ดูเหมือนนายไม่ค่อยจะชอบขี้หน้าฉันสักเท่าไหร่ คอยหาเรื่องฉันตลอด ตั้งแต่ฉันสารภาพรักกับนายคราวนั้นน่ะหรือ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นมันไม่ได้เป็นแบบนี้นี่ มีอะไรก็พูดมาตรงๆ ฉันไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้"

"เธอไม่ใช่หรือที่หลบหน้าฉันมาตลอด"

"แล้วจะให้ฉันทำยังไง โดนปฏิเสธจนหน้าแหก ทั้งที่เคยคิดว่าใจตรงกัน จนใครๆ เขายังคิดว่านายกับฉันเป็นแฟนกันมาตั้งนาน แล้วไงล่ะ" เสียงต่ำเอ่ยช้าชัดทุกคำอย่างพยายาม เหมือนแพรพยายามกลั้นก้อนแข็งๆ ในลำคอจนเจ็บร้าวไปหมด หวังว่าน้ำตามันจะไม่เอ่อออกมาอีกครั้ง

"แล้วทำไมต้องหลบหน้าฉัน"

"นายยังไม่เข้าใจอีกหรือ"

"เพราะอะไร" ไตรฉัตรอยากได้คำยืนยันจากเธอ เขาหวังมันมากเหลือเกิน

"เพราะฉันทำใจไม่ได้ไง พอใจนายหรือยัง" เหมือนแพรลุกขึ้นยืนแล้วหยิบผ้าเช็ดปากที่วางบนตักโยนลงบนโต๊ะแรงๆ กำลังจะเดินออกไปจากห้องอาหาร

"แล้วตอนนี้ล่ะ" ไตรฉัตรคว้าข้อมือเธอไว้ได้ทัน สายตาคมจ้องมองใบหน้าหวานดวงตาเริ่มแดง

"ฉันทำใจได้นานแล้ว ต้องขอบคุณเพื่อนรักของนายที่ดูแลฉันอย่างดี" เหมือนแพรหันมายิ้มหวานให้เขา ก่อนจะสะบัดมือให้หลุด เธอเดินออกไปโดยไม่สนใจคนที่ยังนั่งอยู่ตรงนั้น

ไตรฉัตรได้แต่กำหมัดตัวเองเอาไว้แน่น เขาจำแววตาเจ็บปวดของเธอตอนนั้นได้ดี เมื่อครู่ที่เขาเห็นมันอีกครั้ง แต่ก็เพียงวูบเดียว ก่อนที่เธอจะปรับสีหน้าเป็นยิ้มหยันใส่